บทที่ 3

เจ้าของร่างสูงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้างนานหลายชั่วโมง บนหน้าผากมีเหงื่อผุดพราย คิ้วหนาขมวดมุ่นแทบชนกันเนื่องจากถูกฝันร้ายเล่นงาน แต่จะว่าเป็นฝันร้ายทีเดียวก็ไม่ถูก เพราะภาพที่ฉายซ้ำให้เห็นในยามหลับตาคือเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริง

“เฮ้ย!”

คนที่กำลังนอนอยู่ตะโกนลั่นและสะดุ้งตื่นจากความฝันที่ไม่ได้มาเยือนเขามาหลายปีแล้ว ทว่าพอได้ฝันอีกครั้งทุกอย่างกลับยังชัดเจน โดยเฉพาะแสงไฟสีขาวสว่างจ้าของรถกระบะที่ขับมาด้วยความเร็วสูง จนเขาที่พยายามถอยรถเพื่อจอดด้านข้างหลบไม่ทัน

“ทำไมฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้ววะ…”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าใครดังแทรกท่ามกลางความวุ่นวายทำให้เขาหนาวจนตัวสั่น จำได้ว่าตอนนั้นพยายามคลานออกจากรถเพื่อดูว่าคู่กรณีเป็นอย่างไรบ้าง แต่เพราะแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด รวมถึงแรงกระแทกจากอุบัติเหตุทำให้เขาควบคุมสถานการณ์ได้ไม่ดีอย่างที่คิด นอกจากทำอะไรไม่ได้แล้วยังหมดสติ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

ปกป้องมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียง พบว่ายังเช้าเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน จึงทิ้งตัวนอนลงดังเดิมพลางคิดถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อน

ช่วงนั้นปกป้องฝึกงานรวมถึงส่งเอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงรอเกรดออกครบทุกตัวก็จะจบการศึกษาชั้นปริญญาตรีอย่างเป็นทางการ แต่สิ่งที่ทำให้เขามีความสุขมากที่สุดกลับเป็นเรื่องของเพื่อนร่วมคณะอย่างอัณณิกา

ผู้หญิงที่ปกป้องแอบรักมานานตัดใจจากเพื่อนสนิทของตัวเองได้แล้ว เขาเดาว่าเป็นเช่นนั้นเพราะเธอย้ายไปอยู่กับมารดาที่ต้องทำงานที่เชียงใหม่เป็นการชั่วคราว และถึงแม้เขาจะเคยบอกกับตัวเองว่าคงไม่มีโอกาส ทว่าก็ยังอยากที่จะลองเสี่ยงดู

ปกป้องขออนุญาตบิดามารดา ตามติดพวกท่านที่ไปประชุมงานที่เชียงใหม่เพราะต้องการไปเยี่ยมเพื่อน แต่พอไปถึงแล้วค่อยนึกได้ว่าไปตัวเปล่า จึงแวะที่ตลาดเพื่อซื้อของฝากสำหรับน้าชมเนตรและอัณณิกา นึกไม่ถึงว่าพอได้เจอทั้งคู่แล้วอาการอกหักจะสาหัสเสียยิ่งกว่าเดิม

อัณณิกาตั้งครรภ์กับดนัยกิตต์ ซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก และอีกเหตุผลที่ทำให้เธอมาพักผ่อนที่เชียงใหม่นอกเหนือจากเรื่องงานของมารดา ก็เพราะว่าไม่ต้องการให้ฝ่ายชายรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์

‘เราไม่อยากให้กิตต์รู้น่ะ กิตต์ได้ทุนเรียนต่อที่อังกฤษ แล้วก็กำลังคบกับขวัญ เราไม่อยากทำลายอนาคตของเพื่อน…’

เขาอยากเรียกร้องความยุติธรรมให้กับอัณณิกา แต่เธอกลับขอร้องไม่ให้ทำเช่นนั้น อ้างว่าบอกไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะทางนั้นเลือกแล้วว่าจะรักใคร และคนคนนั้นก็ไม่ใช่เธอ

อัณณิกายืนยันว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เขาอ่านสายตาของเธอออกว่ายังรักผู้ชายที่บอกว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทไม่แปรเปลี่ยน และไม่มีวันที่เขาจะแทรกแซงความสัมพันธ์ของสองคนนั้นได้เลย

เพราะอกหักซ้ำซ้อนหรือหงุดหงิดที่ช่วยเหลืออัณณิกาไม่ได้ก็สุดจะรู้ ปกป้องเที่ยวบาร์ชื่อดังในเชียงใหม่ เมาหัวราน้ำสั่งลาความโศกเศร้า หลังจากดื่มจนบาร์ปิดก็จ่ายเงินค่าเหล้าและเดินกลับไปยังรถที่จอดค่อนข้างไกล เขาคิดว่าตัวเองยังไหวจนกระทั่งสตาร์ตรถจึงตระหนักได้ว่าตัวเองไม่มีสติมากพอ

ปกป้องถอยรถเข้าออกสองสามครั้งแล้วหัวเราะ เขาไม่กล้าโทรบอกคุณพ่อเพราะท่านเป็นคนดุ จึงกดโทรหามารดาที่ใจดีกว่า ท่านรับสายและบอกว่าจะมาให้เร็วที่สุด เขาจึงวางใจแล้วว่าตัวเองปลอดภัย แต่เพราะขับรถเข้า ๆ ออก ๆ หลายครั้ง กอปรกับความเมาทำให้จอดรถกินพื้นที่ถนนมากไปหน่อย เขาจึงขยับรถเพื่อจอดให้ตรงทางอีกครั้ง โดยไม่ทันระวังกระบะซิ่งที่กำลังวิ่งสวนมา ทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ต้องจำไปตลอดชีวิต

ปกป้องถูกพาตัวไปยังห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำจังหวัด คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินคุณหมอสั่งให้ทำแผลและรอดูอาการก่อนสักพัก เขาจำได้ด้วยว่านั่งข้าง ๆ เด็กชายที่คุ้นหน้ากันอย่างประหลาด เด็กคนนั้นบอกชื่อ แต่เขาจำไม่ได้แล้ว จำได้เพียงว่าเจ้าตัวสวมเสื้อลายตัวหลวมโคร่งกับกางเกงขาสั้นเลยเข่า ผมที่ตัดสั้นไม่เป็นทรงดูรำคาญตา เดาว่าที่บ้านไม่มีเงินเลยต้องตัดเอง

เด็กคนนั้นไม่ได้ร้องไห้ ทว่าใบหน้าซีดเซียวเพราะกำลังตกใจ บนท่อนแขนมีรอยถลอก บริเวณลำคอมีรอยนิ้วที่น่าจะมาจากการถูกทำร้าย เขาจำได้ว่าปลอบไปหลายประโยค ให้ของที่ระลึกไว้ด้วย เด็กคนนั้นขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า บอกว่าจะตอบแทนบุญคุณหากมีโอกาส แต่นอกเหนือจากนั้นเขาจำไม่ได้จริง ๆ

“เป็นเพราะยัยส้มหวานแน่ ๆ ถึงได้ฝันร้ายแบบนี้”

ชายหนุ่มพยายามปะติดปะต่อหาความเชื่อมโยง อุบัติเหตุเกิดขึ้นที่เชียงใหม่ ยัยส้มหวานกับแม่ก็มาจากเชียงใหม่ การปรากฏตัวของเธอจึงทำให้เขานึกถึงที่นั่นจนเก็บมาฝัน และมันน่าโกรธตรงที่ไม่ใช่ฝันดี