บทที่ 11

“คุณป้องอยากทานอาหารที่ไหน หรือว่ามีร้านที่อยากทานเป็นพิเศษไหมคะ?” ส้มหวานยังคงประหยัดคำพูด ตอนอยู่ในรถก็แทบไม่ส่งเสียง มีเพียงคำขอบคุณและคุยเรื่องงาน ส่วนเรื่องส่วนตัวไม่มีอะไรหลุดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

“ยังคิดไม่ออกเลย แล้วพวกเพื่อน ๆ เธอจะกินอะไรกันล่ะ”

ชายหนุ่มบุ้ยใบ้ไปยังพนักงานที่มองคร่าว ๆ น่าจะมีจำนวนราวยี่สิบชีวิต หลายคนลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำ คนที่ไม่เล่นก็พากันโพสท่าถ่ายรูป และจำนวนหนึ่งกำลังจัดการเรื่องเครื่องดื่ม ดูแล้วมื้อเย็นคงกินกันแถว ๆ นี้ ไม่ได้ไปไหนไกล

“พวกพี่ ๆ ว่าจะจัดบุฟเฟต์ทะเลปิ้งย่างของโรงแรมน่ะค่ะ เห็นว่ามีโพรโมชันพิเศษ ราคาถูกกว่าปกติเยอะเลยค่ะ” ส้มหวานรายงานตามจริง หากเลือกได้เธอก็อยากสนุกกับพี่ ๆ ที่คุ้นหน้ากัน แต่ถ้าเขาให้ไปด้วยก็คงขัดไม่ได้

“งั้นฉันกินบุฟเฟต์ละกัน ขี้เกียจขับรถ…”

“ส้มขับให้ได้นะคะ ถ้าคุณป้องมีร้านที่อยากไป”

“ฉันไม่อยากไปข้างนอก เสียเวลา” ปกป้องลอบสังเกตกิริยาของอีกฝ่าย แต่กลับพบเพียงรอยยิ้มน่ารัก ไม่ว่าจะกวนใจส้มหวานอย่างไร เธอก็ไม่หลุดเสียงดังใส่แบบวันแรกที่เจอกันเสียที

อยากถูกตะคอก? บ้าไปแล้ว…

“แต่บุฟเฟต์ที่นี่ต้องย่างเองนะคะ คุณป้องอาจไม่สะดวก”

“ทำไมจะไม่สะดวก…ส้มหวาน แค่ย่างกุ้งย่างหมึกให้ฉันมันลำบากมากเลยเหรอ ไหนว่าอยากตอบแทนบุญคุณฉันนักไง”

“งั้นเดี๋ยวส้มจองโต๊ะไว้ให้นะคะ”

ส้มหวานกัดปากเบา ๆ บังคับตัวเองไม่ให้ยิ้ม ภาพปกป้องงอแงน่ารักกว่าที่เธอคิดไว้มาก เธอรู้แหละว่าพ่อคนท่ามากพยายามที่จะแสดงความไม่พอใจ หาเรื่องหรือไม่ก็พูดกระทบกันต่าง ๆ นานา แต่ด้วยความที่เนื้อแท้เขาเป็นคนน่ารัก เห็นใจผู้คนรอบข้างที่กำลังลำบาก ที่อยากจะทำให้เธอเจ็บปวดก็เลยกลายเป็นว่าทำให้เธอขำเสียมากกว่า

หญิงสาวทำตามคำสั่งเจ้านายสุดที่รัก หาโต๊ะที่ห่างจากควันของเตาปิ้งย่างและเชิญเขาไปนั่งเมื่อพนักงานบริษัททยอยมากันเกินครึ่งแล้ว เธอนำกุ้งที่เพิ่งย่างเสร็จมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ แต่ยังไม่ทันกลับไปนั่งกับเพื่อนร่วมงานก็ถูกเขาเรียกตัวไว้

“ส้มหวาน…”

“คะ?” ส้มหวานเลิกคิ้วถาม ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรอีก

“ฉันแกะกุ้งไม่เป็น…” ปกป้องเสมองไปที่ทะเล พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก แต่ประโยคที่เขาพูดกับเธอมันช่างขัดกับภาพตรงหน้า และที่แย่ไปกว่านั้นคือเขากำลังโกหก “เธอก็อยู่ที่นี่นั่นแหละ แล้วก็แกะกุ้งให้ฉันด้วย”

“ให้ป้อนด้วยเลยไหมคะ?” เธอแกล้งถาม

“ส้มหวาน!”

เสียงตะคอกของปกป้องเรียกความสนใจของพนักงานที่อยู่บริเวณนั้น ทว่าไม่มีใครกล้าคอมเมนต์ประธานบริษัท ด้วยเกรงว่าจะถูกไล่ออก แต่คนที่เสียงดังนี่สิอายจนแทบเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี หากไม่คิดว่าการเดินกลับห้องตอนนี้จะทำให้เสียหน้ามากกว่าเดิม เขาก็คงหายตัวไปนานแล้ว

“คุณป้องแซวส้มตั้งเยอะ แรงกว่านี้ด้วย แต่ส้มก็ไม่ว่าสักคำ พอถึงตาส้มแซวบ้างคุณดันรับไม่ได้ ไม่น่ารักเลยนะคะ”

“นี่เธอ…”

ส้มหวานแกะกุ้งเงียบ ๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียงคนเอาแต่ใจตัวเอง พอแกะเต็มจานก็กลับไปที่เตาอีกรอบ คราวนี้เธอกลับมาพร้อมกับปลาหมึกที่หั่นเป็นชิ้นเรียบร้อย นอกจากนั้นยังตักข้าวผัดปูจานเล็กมาให้ด้วยอีกจาน

“น้ำจิ้มซีฟู้ดค่อนข้างเผ็ด คุณป้องทานข้าวผัดปูรองทองก่อนนะคะ ส้มไม่อยากให้คุณปวดท้องทีหลัง” ส้มหวานฝืนยิ้มให้กับคนปากร้าย แม้จะบอกตัวเองเสมอว่าเขามีเหตุผลที่ทำให้ต้องเกลียดกัน แต่ก็ยังทำใจปล่อยวางไม่ได้เสียที “ส้มจะไปนั่งกับพี่ ๆ ตรงริมหาด ถ้าคุณป้องอยากได้อะไรก็โทรตามได้เลยนะคะ”

ส้มหวานซ่อนความน้อยใจไว้ได้ไม่ดีอย่างที่เคย อาจเป็นเพราะเริ่มคุ้นกับการมีเขาอยู่ใกล้ ๆ แล้ว เธอจึงเผลอแสดงความรู้สึกออกมา ส่วนปกป้องที่เห็นว่าน้ำเสียงอีกฝ่ายเปลี่ยนไปเพราะคำพูดของตัวเองเป็นเหตุก็ถึงกับกระอึกกระอัก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร สุดท้ายจึงปล่อยให้เธอไปนั่งกับเพื่อน ๆ เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

เบื่อตัวเองเหลือเกินที่ไม่กล้าทำให้ส้มหวานเสียใจ…

ชายหนุ่มนั่งจิบม็อกเทลอยู่เงียบ ๆ ทักทายพนักงานที่แวะเข้ามาคุยด้วยบ้างตามโอกาส โดยไม่ละสายตาจากส้มหวานที่กำลังบริการทุกคนด้วยการทำหน้าที่ย่างหมึกและกุ้ง และในจังหวะหนึ่งก็มีเพื่อนร่วมงานผู้ชายมากระซิบอะไรบางอย่างและยัยส้มหวานของเขาก็เดินกลับไปอีกทาง เขาเห็นคนที่พูดกับเธอมองซ้ายมองขวาอยู่ครู่หนึ่งก็เดินตามเจ้าตัวไป