บทที่ 12

ปกป้องเหยียดยิ้มอย่างดูถูก ในที่สุดเด็กที่คุณพ่อรักนักหนาก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิด นี่คงนัดกันไปจู๋จี๋ที่ไหนสักที่ หรือไม่ก็ทำอะไรที่มากกว่านั้น…แต่ทำไมเขาต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะ?

มันเป็นเรื่องส่วนตัวของสองคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ถึงอย่างนั้นเขาก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว ให้เหตุผลกับตัวเองว่าหากยัยตัวแสบใช้ห้องพักของเขาเป็นที่พลอดรักจะได้จัดการขั้นเด็ดขาด เอาให้สำนึกว่าอะไรควร ไม่ควรทำ พักห้องเดียวกันแท้ ๆ แต่ยังกล้าพาผู้ชายเข้าห้อง ช่างไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ แต่ถึงจะไปห้องอื่นเขาก็ยอมไม่ได้อยู่ดี

ปกป้องเดินผ่านทางเล็ก ๆ ที่ปูด้วยหินสีน้ำตาลทอดยาวไปจนถึงล็อบบี้โรงแรม สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ทำให้ค่อนข้างมืด ดูน่ากลัวเพราะพระอาทิตย์ตกดินได้สักพักแล้ว มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่ส่องสว่าง นำทางให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย ทว่าเขากลับเดินเร็วขึ้นเนื่องจากสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล

“ไม่เอาน่า น้องส้ม พูดกับพี่ดี ๆ หน่อยสิคะ…”

ปกป้องชะงักฝีเท้าและหลบเข้ามุม เขายังไม่เห็นว่าสองคนนั้นทำอะไรอยู่ แต่ก็เดาล่วงหน้าไปแล้วว่าคงหยอกล้อกันตามประสาชายหนุ่มหญิงสาว ใจหนึ่งเขาอยากเข้าไปทำลายความสุขของทั้งคู่ แต่อีกใจกลับอยากรู้ว่าส้มหวานจะมารยาร้อยเล่ห์มากเพียงใด

“พี่ต่อเมาแล้ว…กลับห้องไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

“เมาอะไร พี่ไม่ได้เมาสักนิด ยังสติเต็มร้อย พาน้องส้มทำเรื่องสนุก ๆ ได้อีกเยอะเลยนะคะ”

“แต่ส้มไม่สนุกด้วย ขอตัวนะคะ ส้มจะรีบไปเอาผ้าเช็ดตัวให้พี่รัก เดี๋ยวจะรอนาน”

“ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ พี่รักมีผ้าเช็ดตัวชายหาดอยู่แล้ว…พี่ว่าน้องส้มไปหาที่คุยกับพี่ดีกว่านะ จะไปห้องพี่หรือว่าห้องของน้องก็ได้ พี่ไม่เรื่องมาก ขอแค่เรา…”

“แต่ส้มเรื่องมากค่ะ แล้วที่พี่บอกว่าพี่รักวานให้ส้มไปขอผ้าเช็ดตัวที่ล็อบบี้นี่หมายความว่ายังไงคะ”

“อย่าทำเป็นใสซื่อไปหน่อยเลยน้องส้ม คงไม่ต้องสาธยายแล้วมั้งว่าพี่อยากทำอะไร”

“ถอยไปเลยนะ! ไม่งั้นส้มร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย!”

คนที่แอบฟังไม่รอให้เหตุการณ์บานปลาย กระแอมเสียงดังและเดินไปยังคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงทางเดิน เขาไม่ได้พูดกับพนักงานหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่จำได้แล้วว่าชื่อต่อภพ แต่กับส้มหวานเขาดุเธอเสียงดัง

“ส้มหวาน ไอแพดที่ผมให้ไปชาร์จเมื่อไหร่จะได้ คุณก็รู้ว่าผมต้องเตรียมประชุม ทำงานให้มันได้เรื่องกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง”

ปกป้องดุคนที่กำลังก้มหน้ามองพื้น ไหล่เธอสั่นน้อย ๆ ดูท่าที่ถูกนายต่อภพคุกคามจะทำให้เธอไม่สบายใจมากเลยทีเดียว

“อยากสนุกกับเพื่อน ๆ ผมไม่ว่าหรอกนะ แต่งานต้องมาก่อนเสมอ เข้าใจหรือเปล่า?”

“ค่ะ คุณป้อง…”

“ไปเอาไอแพดมาให้ผมได้แล้ว” ปกป้องมองตามส้มหวานที่รับคำและเดินกลับไปยังห้องพักทันที ก่อนหันกลับมาคุยกับต่อภพที่ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา ดวงตาหื่นกระหายคู่นั้นจ้องไปยังทางที่สาวรุ่นน้องเดินไปตาเป็นมัน

“ส้มหวานนอนกับผม” ปกป้องพูดเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าต่อภพเพราะกลัวจะหลุดประเคนหมัดให้เสียก่อน “อะไรก็ตามที่คุณกำลังคิดอยู่ ลืมมันไปซะ”

“เอ่อ คุณป้อง…กับน้องส้ม?” ต่อภพหน้าตาตื่น ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องนี้จากปากของท่านประธานคนใหม่

“ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ แต่ถ้ามีคนรู้ก็คงมาจากปากคุณ คงไม่ต้องบอกนะว่าผมจะทำยังไงกับคนที่พูดเรื่องที่ไม่ควรพูด?”

“ผมไม่พูดเรื่องนี้แน่นอนครับคุณป้อง สาบานเลยครับ!”

ปกป้องยิ้มเหี้ยมให้กับชายหนุ่มที่ทำให้ส้มหวานไม่สบายใจ แต่ก่อนที่จะไปหาเธอที่ห้องพัก เขาก็หันกลับไปย้ำกับนายต่อภพด้วยประโยคที่ทำให้เจ้าตัวแทบสร่างเมา

“ผมไม่ชอบให้ใครมองผู้หญิงของผมด้วยสายตาแบบที่คุณเพิ่งมอง ถ้าผมเห็นอีกครั้ง…คุณต่อภพ ผมรับประกันเลยนะว่าจะไม่มีบริษัทไหนรับคุณเข้าทำงานอีก”

ปกป้องก้าวเท้าเร็ว ๆ ฝ่าความมืดกลับไปที่ห้องโดยไม่สนใจต่อภพที่พยายามแก้ตัว ทั้งยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงขู่อีกฝ่ายถึงขั้นจะทำให้หมดอนาคตโดยสิ้นเชิง

รู้แค่ว่าหากมีใครคิดร้ายกับยัยส้มหวาน คนคนนั้นจะต้องเป็นเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น!