บทที่ 10

การประชุมที่หัวหินใช้เวลาสามวันสองคืน แต่สาระสำคัญจริง ๆ มีแค่วันที่สอง ส่วนวันแรกที่ไปถึงและวันสุดท้ายเรียกว่าเที่ยวเล่นพักผ่อนน่าจะตรงกว่า

พนักงานบริษัทที่เข้าร่วมการประชุมนั่งรถตู้มากันตั้งแต่เช้า ส่วนปกป้องขับรถส่วนตัวมาพร้อมกับส้มหวานที่หลับแทบจะตลอดการเดินทาง ช่วงที่ตื่นก็เปิดไอแพดดูงาน ท่าทางเคร่งเครียดจนเขาอยากยีหัวเธอเล่นเบา ๆ เพราะความหมั่นไส้

เมื่อมาถึงโรงแรมส้มหวานถึงได้พูดยาว ๆ ให้ได้ยิน เธอไม่พอใจที่โรงแรมทำงานพลาด ชื่อของเธอตกหล่นทั้ง ๆ ที่บริษัทส่งอีเมลมาตั้งแต่เมื่อวานว่าต้องการห้องพักเพิ่มอีกห้อง แต่ปรากฏว่าห้องพักเต็มเกือบหมด เหลือเพียงห้องสวีตที่มีสองห้องนอนและราคาพอ ๆ กับห้องพักของท่านประธาน

หลังจากเถียงกันอยู่นานปกป้องก็ตัดสินใจว่าให้เปลี่ยนห้องของเขาเป็นห้องสวีตที่ว่านั้น หรือพูดง่าย ๆ ก็คือส้มหวานจะต้องพักห้องเดียวกับเขาเพื่อให้ปัญหาเรื่องนี้จบไป

“นอนก็นอนคนละห้อง เธอจะเรื่องมากทำไมส้มหวาน หรือว่ารังเกียจที่ต้องใช้ห้องน้ำร่วมกับฉัน”

“แต่ส้มว่ามันไม่เหมาะนะคะ…”

“เหมาะหรือไม่เหมาะฉันเป็นคนตัดสินใจเอง แต่ที่รู้ ๆ ฉันจะไม่ยอมจ่ายค่าห้องสวีตให้กับพนักงานระดับล่างอย่างเธอแน่ ๆ ส้มหวาน อยู่ที่บ้านห้องนอนเราสองคนก็อยู่ติดกัน ไม่ได้ต่างจากห้องที่อัปเกรดนี่สักเท่าไหร่หรอก”

“เดี๋ยวส้มไปนอนกับพี่รักก็ได้ค่ะ…”

“พนักงานนอนห้องละสองคนอยู่แล้ว เธอจะไปเบียดเบียนเขาให้ลำบากทำไม อีกอย่างเผื่อฉันเรียกเธอมาช่วยเตรียมงานตอนค่ำ ๆ เธอจะได้มาทันใจ ไม่ต้องเข้า ๆ ออก ๆ รบกวนการพักผ่อนของคนอื่น”

“เอาตามที่คุณป้องว่าก็ได้ค่ะ…” ส้มหวานคิดอยู่ในใจว่าเหตุผลของเขาฟังไม่ขึ้น แต่เพราะไม่อยากมีเรื่องจึงเลยตามเลย แต่ก็ไม่วายขอความร่วมมือจากเขาก่อนตกลงพักห้องเดียวกัน

“ถ้าเกิดมีใครถาม ส้มรบกวนคุณป้องไม่บอกใครว่าเราพักด้วยกันนะคะ มันจะดูไม่ดี…”

“อยู่กับฉันมันทำเธอเสียชื่อขนาดนั้นเลยเหรอ” ปกป้องแค่นหัวเราะ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกลัวคนอื่นคิดว่าพัวพันกับเขา ทั้ง ๆ ที่สาวสวยส่วนมากอยากให้เป็นเช่นนั้น

“ใครกันแน่ที่เสียหาย?”

“ส้มก็ไม่ได้บอกนี่คะว่าตัวเองเสียหาย คุณป้องต่างหากที่จะถูกมองไม่ดี อุตส่าห์รักษาความโสด ไม่ยอมให้ใครจับทำแฟนตั้งนาน แต่สุดท้ายดันมาอยู่ห้องเดียวกับพนักงานระดับล่างที่ไม่มีอะไรดีเลยอย่างส้ม เอาเป็นว่า…ตามใจคุณป้องดีกว่าค่ะ อยากพูดหรือทำอะไรก็ตามสะดวกเลย”

ส้มหวานว่ายิ้ม ๆ ขณะเดินตามพนักงานโรงแรมไปจนถึงห้องพัก เธอพรูลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าห้องที่อยู่ด้านในสามารถล็อกได้ แบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

หญิงสาวยิ้มกว้างขึ้นมาอีกนิดเมื่อเจ้านายสุดหล่ออนุญาตให้เธอพักห้องนั้น ส่วนเขาจะนอนเตียงที่อยู่ด้านนอกเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายเสียดสี ว่าถ้าเขาคิดทำอะไรไม่ดีจริง รอส้มหวานออกมาอาบน้ำหรือว่าใช้ห้องน้ำก็จัดการได้แล้ว

น่าเสียดายที่ยัยตัวแสบไม่กลัว แถมยัง…

“คุณป้องปล่อยมุกเก่งเหมือนกันนะคะเนี่ย”

ไม่ว่าเขาจะกระแนะกระแหนอย่างไร ส้มหวานก็ไม่สะทกสะท้าน หากไม่ทำหน้าราวกับคิดเรื่องสำคัญอยู่ก็อมยิ้มน้อย ๆ ให้กับเขาโดยไม่พูดอะไร ราวกับเขาเป็นเด็กชายที่ชอบวางแผนร้ายแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ แต่ที่น่ารำคาญกว่านั้นคือเรื่องห้องพัก จากที่จะแกล้งให้เธออึดอัด กลับกลายเป็นเขาที่ทำอะไรไม่ถูกแทน

ปกป้องไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย…

เขามองส้มหวานที่เพิ่งเก็บของเสร็จและตามออกมาข้างนอก เธอสวมเสื้อกล้ามสีเหลืองอ่อน กางเกงขาสั้นสีขาวอวดเรียวขาสวยที่ทำให้ปกป้องไม่สบายใจ เนื่องจากพนักงานชายหลายคนจ้องมองมาที่เธอ แต่จะให้ดุเลยก็ไม่ได้เพราะพนักงานหญิงส่วนใหญ่สวมชุดมิดชิดน้อยน้อยกว่ายัยตัวแสบหลายเท่า ตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงนั่งทำหน้าบูดอยู่ที่บาร์ริมสระว่ายน้ำของโรงแรม จิบเครื่องดื่มสีสวยที่ไร้ส่วนผสมของแอลกอฮอล์