ตอนที่ 4 ระงับอารมณ์

แสงภพรู้สึกถึงความไม่พอใจบนโต๊ะอาหาร แต่เขากลับยืนมองดูก่อนเพื่อเก็บข้อมูลของแต่ละคนก่อนยังไม่บุ่มบ่ามเข้่าไป

"นายแม่เรียกรวมพวกผมทำไมครับ ผมมีประชุมที่สิงคโปร์นะครับนายแม่"คีรีร้องถามแม่ผู้ให้กำเนิดด้วยเสียงอ้อนๆ แกมบ่นแต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะกลัวว่าแม่ตัวเองจะโกรธเอา

"ไปสิงคโปร์เหรอ แล้วแกจะไปกับใคร"นายใหญ่ของบ้านและใหญ่ที่สุดบนโต๊ะอาหารนี้ร้องถามลูกชาย

"ก็...ก็ผมไปกับเลขาผมซิครับ"

คำตอบของลูกชายคนกลางทำให้คุณนายนวลผกาวางช้อนลงแล้วหันมองเขาด้วยสายตาพิฆาต

"แสงเหนือ พึ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมา แกก็จะพานังนั่นไปเริงกามแล้วเหรอตารี"

"นายแม่ ผมไปทำงานนะครับ แล้วอีกอย่าง แสงเหนือเป็นอะไร ผ่านความตายอะไรมาครับ ผมไม่เห็นรู้เลย"

"ก็แกจะไปรู้อะไรละ เมื่อคืนแกไม่ได้กลับบ้านไม่ใช่เหรอ"

คำถามของนาย,ม่ทำเอาคีรีรีบหลบตาเพราะเมื่อคืนเขาอยู่กับวาววา เลขาและคู่ขาของเขาทั้งคืน

"นายแม่ พอดี ผมงานเยอะนะครับ"

คีรีตอบเสียงอ่อย และพยายามสะกิดคีรันเพื่อขอความช่วยเหลือ

"ว่าแต่ คุณหนูที่นายแม่ห่วงขนาด มดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมแบบแสงเหนือนะ จะผ่านความตายได้ด้วยเหรอครับ"

คำพูดคีรันมันบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบแสงเหนือ และคำพูดของลูกชายคนเล็กก็สร้างความไม่พอใจให้นายใหญ่ของบ้านอย่างนายแม่ด้วยเช่นกัน

"นี่แกกำลังประชดฉันเหรอ คีรัน"

"เปล่านะครับนายแม่"

คีรันรีบปฏิเสธพร้อมกับก้มหน้าเมื่อนายแม่เค้นเสียงถามเขาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

"ผมให้คีรีดูแลโปรเจ็คที่พัทยานะครับนายแม่ งานมันเลยเยอะ แล้วผมก็ส่งคีรีไปประชุมด้วยพอดี ผมติดประชุมนะครับ เลยต้องให้น้องไปแทน นายแม่อย่าว่าน้องเลยครับ"คีริวชายหนุ่มรูปหล่อผมยาว ร้องบอกนายแม่ของเขาทำให้แม่จ้องมองลูกชายคนโตที่กำลังแก้ตัวแทนลูกชายคนรองด้วยท่าทีที่สงบลง

"ขอโทษนะคะที่มาช้า"เสียงจากใครบางคนดังขึ้น และคนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาก็ทำให้แสงภพต้องตกใจ

"โซเฟีย"

เขาพึมพำออกมา พร้อมกับความฉงนงงงวยที่เห็นโซเฟียมาอยู่ที่นี่ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

"นั่นใครเหรอลิตา"แสงภพร้องถามคนสนิท

"คุณโซเฟียไงคะ ภรรยาของ คุณคีรัน ลูกชายคนเล็กของคุณนาย นี่คุณหนูจำอะได้ไม่ได้จริงๆเหรอคะ"

ที่แท้ บ้านนี้คือ แก๊งค์มาเฟียเหรอเนี่ย เขารู้สึกหวั่นใจไม่น้อย แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าทำไมโซเฟียถึงขับรถชนเขา

"ไปเถอะ"

แสงภพร้องบอกลิตาก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาด้วยท่าทางแมนๆ ก็เพราะเขาเดินในแบบที่แสงภพเคยเดิน มันเลยไม่มีความเป็นผู้หญิงอย่างที่แสงเหนือเคยมี

"สวัสดีทุกคน"

แสงภพวใยกมือทักทายทุกคนบนโต๊ะ และทุกคนก็ต่างพากันเบนสายตาไปที่แสงเหนือ แล้วก็ต้องตกใจกับชุดและท่าทางของเธอ

"แสงเหนือ"คุณนายนวลการ้องเรียกชื่อลูกสะไภ้คนกลางเบาๆ แต่ท่านก็ไม่ได้ตกใจมากนักเพราะท่านรู้ว่าแสงเหนือความทรงจำหายไป

"ใส่ชุดบ้าอะไรของเธอแสงเหนือไปเปลี่ยนซะ"คีริวร้องบอกน้องสะไภ้ ซึ่งจริงๆมันเกินหน้าที่ของพี่สามีไปมาก แต่ทุกคนก็ไม่ได้เอะใจเพราะคีริวเป็นคนเกรี้ยวกราดอยู่แล้ว

"ไม่เปลี่ยน แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง"

แสงภพจ้องมองชายที่เขาเจอครั้งแรกเมื่อลืมตา และแน่นอนว่าเขายังคงติดในใจกับคำพูดที่คีริวที่พูดกับเขาตอนตื่นมา ว่าเธอจะตายหนีเขาไม่ได้

และคำตอบของแสงภพก็ทำเอาคีริวหรี่ตาด้วยความฉงนปนโมโห เพราะเขาไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากแสงเหนือเลยซักครั้ง

"แสงเหนือเป็นอะไรจ้ะทำไมพูดกับพี่คีริวแบบนั้นละ"โซเฟียค่อยๆเดินมาแตะที่แขนของแสงเหนือด้วยท่าทีที่ห่วงไย นี่ห่วงจริงปะเนี่ย เริ่มระแวงละนะ

"ก็แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ คีริวต่างหากที่ไม่ทีสิทธิ์พูด เพราะเป็นแค่พี่สามี ไม่ใช่สามีฉันซักหน่อย ส่วนเธอก็ไปนั่งที่ของเธอเถอะ"แสงเหนือสะบัดแขนออกจากโซเฟีย ใครจะไปอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงที่ทำให้ตัวเองเกือบตายบ้างละ เอ๊ะหรือว่าตายไปแล้ววะเนี่ย แม่งเอ้ย!! แสงภพเกาหัวตัวเองเบาๆด้วยความเครียด

"น้องแสงเหนือพูดอะไร เธองั้นเหรอ นี่แสงเหนือเรียกพี่ว่าเธอเหรอ นี่พี่โซเฟียนะ แสงเหนือเป็นอะไรรึเปล่า"

เอาละซิที่แท้โซเฟียเป็นพี่เหรอ นึกว่าเพื่อนกัน แสงภพรู้สึกเซ็งที่เผลอพูดอะไรออกไปแบบลืมคิด

"พอได้ละ โซเฟีย เธอไปนั่งที่ของเธอได้ ส่วนแสงเหนือมานั่งนี่ซิลูก"

นายแม่เดินไปพาแสงเหนือมานั่งข้างตน ทำให้ทุกสายตาที่มองต่างไม่พอใจ โดยเฉพาะคีริวเขาจ้องมองแสงเหนือราวกับอยากจะฆ่าเธอให้ตายคามือ และเหมือนนายแม่จะรู้ นายแม่หันหน้าไปมองยังด้านหน้าของโต๊ะอาหารที่มีลูกๆของท่านนั่งอยู่ด้วยสายตาที่เฉียบขาด

"ฟังนะ เมื่อคืน แสงเหนือ ตกน้ำที่สระหลังบ้าน ไม่มีใครรู้ ยังดีที่ได้คีริวมาช่วยแล้วก็มี ลิตาที่ออกตามหาแสงเหนือมาเจอพอดี แสงเหนือเลยไปพักอยู่ที่บ้านของคีริว แต่ที่แย่กว่านั้น คือแสงเหนือ ความจำเสื่อม"

สิ้นเสียงนายหัวของบ้านทุกคนก็แสดงอาการตกใจ เรื่องที่แสงเหนือตกน้ำจนความจำเสื่อม

"ถึงกับความจำเสื่อมเลยเหรอครับนายแม่"

คีรี หันถามนายแม่ก่อนจะหันมองแสงเหนือที่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

"ใช่ แสงเหนือ จำใครไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เลย ยังไง ฉันอยากให้ทุกคนช่วยแสงเหนือ ให้ความทรงจำกลับมาด้วยละ ถ้าใครทำได้ ฉันจะยกธุรกิจคุมทางใต้ให้เลย"

โห้ เล่นใหญ่ไปมั้ยนายแม่ แสงภพได้แต่ทึ่งกับความเล่นใหญ่ของนายแม่

"นายแม่นี่ทุ่มทุนสร้างเสมอเลยนะครังถ้าเป็นเรื่องของแสงเหนือ"

คีรันเป็นคนเอ่ยขึ้นมา ดูทรงคงเกลียดร่างนี้จริงจังนะนายคนนี้

"ทำไม แกมีปัญหาเหรอคีรัน"

"เปล่าครับ ใครจะกล้่ามีปัญหากับนายแม่ละครับ"

"งั้นก็ดี เพราะฉันยังสงสัยว่าที่แสงเหนือจมน้ำอาจจะมีคนปองร้าย เพราะฉะนั้นถ้าฉันรู้ว่าใครรังแกแสงเหนือที่ความจำเสื่อมละก็ ฉันเอาตายนะ"

นายแม่เน้นคำว่าตายจนทุกคนบนโต๊ะต้องเงียบลง แต่คนที่รู้สึกดีกลับเป็นแสงภพ เพราะเขาเหมือนกลายเป็นคนพิเศษของบ้านเลย

"ทานข้าวดีกว่า"

พอสิ้นเสียงนายแม่ทุกคนจึงลงมือทานข้าวตามคำสั่ง ส่วนแสงภพก็ได้แต่ยิ้มและตักอาหารให้นานแม่พร้อมพูดเอาใจนายแม่ตามแบบที่เขาเคยทำ มันทำให้ทุกคนยิ่งมองว่าแสงเหนือแปลกไป และยิ่งเกลียดแสงเหนือมากขึ้นเพราะนายแม่ดูพอใจและชอบใจที่แสงเหนือเป็นแบบนี้มากกว่า

พอทานอาหารเสร็จแสงภพก็เดินมาส่งนายแม่ที่สวนหน้าบ้าน เพราะท่านอยากนั่งชมธรรมชาติ และเสียงนกและเสียงน้ำตก มันช่างทำให้ใจของแสงภพสงบมากจริงๆ

"อยากออกไปเที่ยวมั้ยละแสงเหนือ แม่จะให้คนพาไป"คุณนายนวลผกาค่อยๆลูบหัวแสงภพอย่างเอ็นดู

"เอ่อออ คือว่า อยากออกไปเที่ยวนะคะแต่ ขอเป็นขับไปเองได้รึเปล่าคะนายแม่"

นายแม่นวลผกาขมวดคิ้วเลิ่กด้วยความมึนงง ท่านพยายามคิดว่าท่านฟังไม่ผิดใช่รึเปล่าที่แสงเหนือขอขับรถไปเอง

"แสงเหนือ แต่หนูขับรถไม่เป็นนะลูก"

แสงภพชะงัก พร้อมปรายตาไปมองลิตาที่ยืนส่ายหัวหงึกๆอยู่ด้านข้าง ก่อนจะรีบหันกลับมายิ้มให้นายแม่ที่จ้องเขาไม่วางตาด้วยไหวพริบที่ร่ำเรียนมานาน

"ก็เหนือความจำเสื่อมไงคะ เสื่อมจนขับรถได้เองเลยค่ะนายแม่"

นายแม่ดูอึ้งๆเล็กน้อย แต่ท่านก็ยังยิ้งให้แสงเหนือด้วยความเอ็นดูอีกเช่นเคย นายแม่รู้สึกชอบกิริยาท่าทางของแสงเหนือตอนนี้มากกว่าแสงเหนือที่ท่านเลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก เพราะท่านคิดแล้วว่า ตอนนี้คงไม่มีใครทำอะไรแสงเหนือได้แน่ๆ เพราะดูกล้่าหาญไม่กลัวใครขึ้นเยอะ

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี แสงเหนือของแม่จะได้ขับรถไปใหนก็ได้อย่างที่หนูต้องการไงละ"

"ขอบคุณนะคะนายแม่"

แสงภพโผลเข้ากอดนายแม่ กอดนี้ซินะที่ลูกๆต้องการเขารู้สึกถึงความรักที่พ่อแม่มีให้ลูกเพราะเขาขาดอ้อมกอดนี้มานานแสนนาน

"เอา งั้นเดี๋ยวแม่โทรหาผู้จัดการทวีก่อนนะเรื่องรถ"

"ตอนนี้เลยเหรอคะ"

"ใช่ซิก็แสงเหนือต้องการใช้รถ มันก็ต้องตอนนี้แหละ มาๆแม่โทรแปบนะ"

นายแม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาผู้จัดการทวี ผู้จัดการที่ดูแลโชว์รูมรถซุปเปอร์คาร์ของนายแม่นวลผกา

"ฮัลโหล ทวี ฉันต้องการรถสำหรับแสงเหนือ จัดการให้ฉันที"

"ได้ครับคุณนาย แล้วคุณนายต้องการตอนไหนครับ"

"ตอนนี้"

"ครับเดี๋ยวผมจัดการเอาไปส่งที่บ้านเดี๋ยวนี้เลยครับ"

"อืม ขอบใจ"

แล้วนายแม่นวลผกาก็กดวางสาย ท่านค่อยๆหันมายิ้มให้แสงเหนือ ทำเอาแสงภพยิ้มแฉ่งตามเลย

"เรียบร้อย หนูรอแปบนะลูก"

"ค่ะนายแม่ งั้นระหว่างรอ ทานนี่นะคะ น้ำกระชาย เขาว่าดีต่อสุขภาพนะนายแม่ถ้าดื่มแบบพอดี"

"จริงเหรอ"

"จริงค่ะ มาๆ เดี๋ยวเหนือเทใส่แก้วให้นะคะ"

แสงภพเทน้ำกระชายใส่ถ้วยแล้วค่อยๆยื่นให้นายแม่ช้่าๆ นายแม่จึงยื่นมารับไปดื่มซึ่งพอท่านดื่มอึกแรกท่านก็ตาโตขมวดทันที

"ทำไมรสชาติดีแบบนี้ละลูก ไม่เหม็นเลยนะ"

"ใช่ค่ะเพราะ เหนือให้แม่ป้าแม่ครัวเขาใส่มะนาวมาด้วย เป็นไงคะนายแม่ชอบใช่มั้ย"

รอยยิ้มของแสงเหนือมันทำให้นายแม่รู้สึกมีความสุขมากขึ้น และซักพักทั้งคู่ก็สังเกตุเห็นรถสปอร์ตสีแดงขับเข้ามาในบ้านทำให้คนในบ้านอย่างคีริวและโซเฟียเดินออกมาดูเพราะเสียงรถมันดังมาก

"นี่กุญแจรถครับ คุณนาย"

ทวียื่นกุญแจรถให้นายแม่พร้อ.กับก้มโค้งอย่างนอบน้อม

"ขอบใจเดี๋ยวให้คนรถขับไปส่งที่โชว์รูมละกัน"

"ครับ"

ทวีค่อยๆเดินออกมาแล้วไปขึ้นรถเพื่อกลับโชว์รูมส่วนแสงภพเขาค่อยๆเดินไปที่รถสปอร์สีแดงเขาสัมผัสเนื้อรถพร้อมขยี้หูขยี้ตา นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย สปอร์ตแบบราคา หลายสิบล้านเลยนะ โคตรหรู นี่เราจะได้ขับคันนี้เหรอ

"ชอบมั้ยลูก"

"ชอบค่ะ"

แสงภพตอบแบบไม่ต้องคิดเลย

"นายแม่ให้ทวีเอารถมาทำอะไรครับ"

เสียงของคีริวทำให้ทุกคนต่างพากันหันไปมองโดยเฉพาะแสงภพเขาไม่ไว้ใจคีริวเลยแม้แต่น้อย

"แม่เอามาให้แสงเหนือ"

"อะไรนะคะ แต่นี่มันรถตัวใหม่ที่พึ่งเข้าโชว์รูมของเราไม่ใช่เหรอคะนายแม่ ใช่มั้ยคะพี่คีริว"

น้ำเสียงของโซเฟียฟังดูก็พอจะรู้ว่าเธอไม่พอใจที่แสงเหนือจะได้รถรุ่นใหม่ล่าสุด ในขณะที่เธอยังขับรถสปอร์ตตัวเก่าอยู่เลย

"นั่นซิครับนายแม่ มันจะเกินตัวไปรึเปล่า สำหรับแสงเหนือ"

คีริวเข้ามายืนประจัญหน้ากับแสงเหนือด้วยสายตาไม่พอใจ และในสายตานั้นยังบ่งบอกถึงความโกรธที่พร้อมจะลงโทษเธออีกด้วย แต่ท่าทางของแสงเหนือกลับไม่ไยดีอะไรกับสายตาอันแสนดุดันของคีริวเลย มันเลยยิ่งทำให้เขายิ่งโกรธมากกว่าเดิม

"ก็มันเป็นโชว์รูมของฉัน ฉันจะให้รถใครมันผิดตรงไหน"

"แต่แสงเหนือขับรถไม่เป็นนะครับ แบบนี้มันอาจจะเกิด อุบัติเหตุได้นะครับนายแม่"

นายแม่พูดไม่ออกเพราะท่านก็รู้ว่าแสงเหนือนั้นขับรถไม่เป็น

"ผมเลยคิดว่ามันเกินตัวไปจริงๆสำหรับคนที่ขับรถไม่เป็น เปลี่ยนเป็น รถบ้านมือ 2ก่อนดีกว่ามั้ยครับ"

รอยยิ้มมุมปากที่คีริวกระชากใส่แสงเหนือมันทำให้แสงภพของขึ้นมาทันที แบบนี้ต้องจัดให้ตาค้าง ไม่รู้จักแสงภพ ดริฟคิงซะแล้ว

"งั้นจะขับให้ดู แล้วคอนยดูซิว่าไอ้รอยยิ้มเมื่อกี้ยังจะยิ้มออกอยู่ปะ"

แสงภพหยิบกุญแจก่อนจะเดินตรงไปที่รถ เขาสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับออกตัวไปอย่างรวดเร็ว แต่แค่นั้นมันไม่สะใจแสงภพ เขาดริฟจนควันโขมวงต็มไปหมด สร้างความตื่นเต้นให้ลิตา และสร้างรอยยิ้มที่พอใจให้นายแม่เป็นอย่างมาก แล้วพอแสงภพ ดริฟจนพอใจเขาก็ขับรถไปจอดและเดินลงมาอย่างชิลๆเหมือนกับว่าการดริฟสำหรับเขามันง่ายอย่างกับปอกกล้วยเข้าปากซะอีก

"ขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่"

คีริวกระชากเสียงถามแสงเหนือพร้อมขบกรามกัดฟันเพื่อระงับอารมณ์

"พอสอนให้ที่ฮาวาย"

"อะไรนะ"

"เฮ้อออ เคยดูปะโคนันอ้ะ หรือว่า มัวแต่หมกมุ่น หัดดูการ์ตูนบ้างนะ จะได้หายเป็นโรคจิต"

"แสงเหนือ!!!!!!!"

"เรียกอะไรนักหนา กลัวลืมชื่อเหรอ ประสาทวะ"

แสงภพยิ้มมุมปากแบบเดียวกับที่คีริวยิ้มให้ ก่ อนที่เขาจะเชิดใส่แล้วเดินไปอ้อนนายแม่