5 ความเด็ดขาดของพรระวี 1

“เอาล่ะ ไม่ต้องต่อความกัน ฉันจะอยู่ที่นี่ ส่วนเธอถ้าอยากที่จะทำตัวเป็นเห็บหมัดเกาะบ้านคนอื่น คอยลักกิน ขโมยกินผัวชาวบ้านล่ะก็ ห้ามอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ไปอยู่ที่ห้องคนใช้โน่น มีห้องเหลืออยู่ไม่ใช่หรือพี่ตวง”

“ค่ะ คุณพร นี่เธอ คุณพรเมตตาแค่ไหนที่ไม่เฉดหัวแกออกไปน่ะ ห้องคนใช้ก็น่านอน สบายจะตายไป แต่ขอบอกนะยะ ห้ามเอาผู้ชายมาเข้าห้องเด็ดขาด เดี๋ยวบ้านจะเสื่อม”

“ยายคนใช้ พูดมากเกินไปแล้วนะ”

นงพะงาเสียงดัง และเรียกจิกหัวตวงอย่างไร้ความเคารพ วายุได้ยินดังนั้นถึงกับทนไม่ได้

“พร ให้นงออกไปจากบ้านเราเถอะ”

“นี่คุณ ยังจะพูดว่าบ้านเราอีกหรือ ถ้าคุณเคารพบ้านหลังนี้อยู่ คงไม่พาแม่นี่เสพสมหรอกนะ ที่ฉันให้มันอยู่ไม่อยากให้คุณนัดมันไปสนุกกันนอกบ้านไงล่ะ เดี๋ยวไปเช่าห้องหรู ๆ ให้มันอยู่ ไม่แย่รึไงยะ”

“ผมสัญญา ว่าจะไม่ยุ่งกับนงอีก”

“พี่วายุ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะคะ”

นงพะงากรี๊ดลั่น เมื่อรู้ว่าวายุไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไป ทั้งที่เพิ่งเริ่มต้นที่จะมีความสัมพันธ์กันเพียงไม่กี่ครั้ง ซึ่งก็ทำให้เธอเจ็บปวดใจอย่างที่สุด เพราะหวังเอาไว้มาก จะได้เขาเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว และเขี่ยพรระวีทิ้ง

“เราทำชั่วเยอะแล้ว ควรที่จะทำสิ่งดี ๆ บ้าง”

วายุสำนึกผิด ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวอีก แต่นงพะงาไม่ยอมจบง่าย ๆ

“กรี๊ด ! พี่พูดอย่างนี้ได้ไง ไม่ได้ชั่วนะ เราต่างมีความคิดเห็นตรงกันเท่านั้น พี่วายุไม่สงสารนงหรือไงคะ”

“หยุดนะนงพะงา เธอนี่เลวได้ใจจริง ๆ เป็นชู้กับผัวคนอื่นแล้วยังไม่รู้สำนึก จะเอาผัวฉันไปอีกหรือไง”

“ในเมื่อนงก็มีสิทธิ์นะ เป็นเมียเหมือนกัน”

“นางบำเรอชั่วคราวสิ วายุ ถ้าขืนคุณยุ่งกับแม่นี่อีก ฉันจะทำให้คุณเจ็บปวดที่สุด”

คำขู่ของพรระวีสร้างความหวาดหวั่นให้เกิดขึ้นแก่วายุอย่างที่สุด เพราะรู้ว่าภรรยาเอาจริง เธอไม่ใส่ใจเขาเลย ดวงตาคู่นั้นมีแต่ความโกรธแค้น ซึ่งเป็นใครก็ต้องโกรธ เมื่อสามีตัวเองกระทำตัวอย่างนี้ ในเมื่อตัวเองเลวไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไรดี ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง เขาจำต้องยอมรับต่อบทลงโทษที่พรระวีมอบให้

“ครับ คุณจะทำอะไร ผมยอมทั้งนั้น”

“ดี เรามีเรื่องคุยกันเยอะ ตามฉันมา”

“ได้ครับ พร”

“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่วายุ พี่จะทิ้งนงหรือคะ”

“นี่เธอ แค่คุณพรให้อยู่ที่บ้านหลังนี้ก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว เธอควรที่จะสำนึกบุญคุณบ้าง แล้วอย่าสร้างเรื่องอีก ไม่อย่างนั้น คุณพรเฉดหัวเธอออกไปจากบ้านแน่”

ตวงหันมาคำรามใส่อย่างโกรธ ๆ เมื่อผู้หญิงแสนร้ายอย่างนงพะงาไม่รู้จักคำว่า ผิดชอบชั่วดี มีแต่สร้างความทุกข์ใจให้กับเจ้านายของเธอ

เมื่อนงพะงาทำตาประหลับประเหลือก แสดงอาการโกรธให้เห็น ตวงยังคงส่งเสียงตะคอกดัง ๆ เพราะรู้สึกเกลียดนงพะงาที่สุด

“ตามฉันมา อ้อ ไปเก็บของในห้องเดิมออกมาด้วย อย่าทิ้งเอาไว้ให้เป็นเสนียดกับเจ้านายฉันล่ะ”

ตวงจัดการกับผู้หญิงที่เป็นมารความรักของเจ้านายอย่างเจ็บแสบ แต่คนอย่างนงพะงาก็ปากร้ายไม่ต่างจากกัน จึงตอบโต้ไปอย่างเจ็บแสบ

“ยายคนใช้ มีปากเอาไว้แค่เห่าหอนจริง ๆ”

“อ้าว ! พูดอย่างนี้ตบกันดีกว่าไหม เห็นแก่ ๆ อย่างนี้เถอะ สู้ไม่ถอยเหมือนกันนะโว้ย”

ตวงโกรธจนลมออกหู เมื่อเด็กรุ่นน้องไม่มีความยำเกรงแต่อย่างใด จ้องที่จะใช้คำจิกกัดอยู่เรื่อย เธอเกลียดผู้หญิงประเภทนี้ที่สุด เพียงแค่คุณผู้หญิงของบ้านอนุญาตเท่านั้น เธอจะจัดการตามวิธีของตนเองทันที

“ฉันไม่ทำคนแก่หรอก อีกไม่กี่ปีก็ตายแล้ว”

เมื่อตวงจะจัดการจริง ๆ ผู้หญิงมากเล่ห์คนนี้ก็กลับคำ เดินกระแทกส้นเท้าปัง ๆ เข้าไปในห้อง และปิดประตูเสียงดังลั่น พรระวีมองอย่างไม่ชอบใจ ถึงกับเอ่ยออกมาให้สามีได้ยิน

“เห็นฤทธิ์มันหรือยัง คนที่คุณบอกว่าดี น่าสงสาร ที่แท้มันก็เลว ไม่ใช่เลวธรรมดานะ แต่เลวมาก คุณยังไปคิดจะไปเสพสุขด้วยอีกหรือ”

“ไม่ครับ ผมขอโทษ ผิดไปแล้ว ตอนนี้รู้เช่นเห็นชาติ ผมจะไม่ยุ่งกับเขาอีกเลย”

ท่าทางวายุกลัวนงพะงาจริง ๆ เพราะได้ยินคำพูดหยาบคาย ไม่มีความเคารพยำเกรงต่อผู้ที่มีพระคุณ แล้วยังแสดงกิริยาสุดแย่ออกมาให้เห็น บ่งบอกถึงสันดานที่แท้จริงว่าเป็นคนเลว ไม่ควรที่จะเข้าใกล้

“นังพลอยหุง ไม่มีค่าเอาเสียเลย”

พรระวียังแค้นนงพะงาไม่หาย และเป็นการแค้นแบบฝังหุ่น ชาตินี้ไม่มีทางที่จะลบเลือนออกไปจากใจได้

“ให้ผมทำอะไรก็ยอม”

“อันดับแรก เราจะต้องแยกห้องกันนอน ฉันทนนอนดมกลิ่นเน่า ๆ ของแม่นั่นที่ติดตัวคุณไม่ได้หรอกนะ ขยะแขยะเต็มที”