บทที่ 3 คุณหนูลู่เสียน

“เหอะแล้วข้าจะดูว่าตรงนั้นของเจ้าจะดีเหมือนปากที่พูดมาหรือเปล่า”

ฉินซีพูดจบก็อุ้มเหมย ส่วนเหมยเองก็ยกยิ้มอย่าพอใจ เป็นนางเองที่ต้องการให้เขาทำแบบนี้

“ท่านพี่ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงหวาน ๆ ดังขึ้นจากด้านหน้าประตู ก่อนจะตามด้วยเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง ฉินซีชะงักฝีเท้า ก่อนจะปล่อยให้เหมยยืนข้าง ๆ ฉินซีจำเสียงและกลิ่นหอมนี้ได้ว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา

“ฟางเซียน???”

“เจ้าคะ??”

เหมยมองฉินซี ก่อนจะเข้าใจเหตุการณ์ในตอนนี้

“ข้าต้องส่งเจ้าไปเดี๋ยวนี้ หลับตา”

เหมยมองท่าทีร้อนรนของฉินซีก่อนจะหลับตาลง ร่างของเหมยรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ก่อนจะรู้สึกอบอุ่นเย็นสบาย แล้วสติทุกอย่างก็ดับวูบไป...

จวนแม่ทัพจาง

“ลู่เสียน ตื่นขึ้นมาเถิดลูกพ่อ เจ้าแค่หลับไปใช่ไหม อย่าแกล้งพ่อแบบนี้สิลู่เสียน”

“ท่านพี่....ข้าผิดเองที่บังคับลู่เสียน ถ้าข้าไม่บังคับนาง นางคงไม่คิดสั้นแบบนี้...”

เสียงสะอื้นของคนในจวนแม่ทัพดังไม่ขาดสาย สาเหตุนั้นมาจากคุณหนูรองตระกูลจางคิดสั้นกระโดดน้ำเพื่อหนีงานแต่งงาน กว่าจะมีคนลงไปช่วยนางก็สิ้นใจแล้ว หลังจากฮูหยินรู้ข่าวก็เป็นลมไปทันที ส่วนท่านแม่ทัพกับคุณชายพอรู้ข่าวก็กลับมาที่จวนทันที แต่มันก็สายไปแล้วคุณหนูรองได้จากไปแล้ว ทำได้เพียงกอดศพนางไว้

“ลู่เสียน กลับมาหาพ่อเถิดลูก หากเจ้าฟื้นขึ้นมา พ่อสัญญาจะยอมเจ้าทุกอย่าง จะไม่บังคับเจ้าเลย กลับมาเถิดลูกพ่อ”

เหมยที่อยู่ในร่างจางลู่เสียน ตอนนี้ได้แต่นอนนิ่ง ๆ ให้สมองประมวลผลเรื่องทั้งหมด ลู่เสียน คือชื่อของเธอในตอนนี้ คนที่กอดเธออยู่คนนี้คือพ่อของลู่เสียน ส่วนคนที่ร้องไห้ข้าง ๆ คงเป็นแม่ของลู่เสียน เธอนี่เป็นที่รักจริง ๆ นะ ท่านเทพฟางเซียน

“มือ มือคุณหนู!!!! มือคุณหนูขยับเจ้าค่ะ!!!”

สาวใช้พูดออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมือของคุณหนูเธอขยับ ก่อนทุกคนจะมองไปที่ร่างของลู่เสียน พบว่าตอนนี้ลู่เสียนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“ลู่เสียน เจ้าฟื้นแล้ว!!! ตามหมอ!!!”

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เหมย ก็อยู่ในร่างของลู่เสียนมาครึ่งเดือนแล้ว ทุกคนต่างพูดว่าเป็นพรจากท่านเซียนที่คุณชายไปขอพร ทำให้คุณหนูรองฟื้นขึ้นมา เธอเลยไม่ต้องตอบคำถามอะไรเยอะ เธอใช้เวลาศึกษาการใช้ชีวิตจนรู้ว่า ลู่เสียน คนเก่านั้น มีความรู้ทางการแพทย์ที่ดีเยี่ยม ยังดีที่ความรู้และความทรงจำของลู่เสียนกลับมาทั้งหมดแล้ว ทำให้เธอจำทุกอย่างและเป็นลู่เสียนได้โดยไม่มีคนสงสัย

“คุณหนูจะไปจริง ๆ หรอ เจ้าคะ อย่างน้อยเปลี่ยนชุดดีหรือไม่เจ้าคะ”

ถิงถิง สาวใช้ประจำตัวลู่เสียนพูดขึ้น หลังจากคุณหนูของนางบอกว่าจะไปนั่งที่ศาลาริมสระบัว แต่การแต่งตัวของคุณหนูนางเหมาะจะอยู่ในห้องมากกว่าเพราะถึงแม้ชุดจะสีขาวแต่มันบางจนแทบจะเห็นข้างในอยู่แล้ว

“ข้าไปเอง เจ้าเองก็ไม่ต้องตาม”

ลู่เสียนพูดขึ้นก่อนจะเดินตรงไป พอถึงศาลายังไม่ทันได้นั่งก็โดนใครบางคนดึงรั้งไว้ พอหันไปก็พบว่าเป็นชายชุดดำ

“แม่นางเป็นหมอ ที่เขาลือกันว่าตายแล้วฟื้นใช่ไหม”

“เจ้าเป็นใครปล่อยนะ ช่วยดะ.....”

ลู่เสียนกำลังจะร้องให้คนช่วย แต่ก็โดนปิดปากก่อนจะถูกอุ้มโดนชายชุดดำไป ลู่เสียนถูกอุ้มมาที่จวนหลังหนึ่งที่ตอนนี้มีแต่กลิ่นยาจนเวียนหัว ชายชุดดำค่อยๆ ปล่อยนางลง ลู่เสียนมองรอบ ๆ ก่อนจะเอามือปิดจมูกเพราะกลิ่นยาที่ตีกันวุ่นในจวนหลังนี้ ที่นี่มีคนป่วยสินะ นางมองชายชุดดำ ก่อนจะถอนหายใจ

“ไหนละคนป่วยที่จะให้รักษา”

“ขอบคุณท่านหมอ ข้าต้องขออภัยที่ต้องเชิญท่านหมอมาด้วยวิธีนี้ข้างเกรงว่าถ้าช้ากว่านี้จะไม่ทัน เชิญทางนี้”

ลู่เสียนเดินตามชายชุดดำไป นางมองรอบ ๆ เป็นจวนที่ใหญ่แต่เงียบสงบมาก ๆ คนที่ซื้อจวนนี้ต้องร่ำรวยแน่ ๆ

“นายท่านหลับมาสามวันแล้ว ข้าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ตามท่านหมอมา พอตรวจก็ไม่เจอสาเหตุ”

“ข้าว่าที่เจ้าต้องทำคือกำจัดกลิ่นยาพวกนี้ ยาบางตัวพอใช้ร่วมกันจะมีฤทธิ์อันตรายถึงชีวิต”

“นายท่านข้า อยู่ห้องนี้ขอรับ เชิญท่านหมอเข้าไปด้านใน”

ลู่เสียนเดินเข้าไปด้านในห้องก่อนจะหยุดข้างเตียงพบ ผู้ชายนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แต่ที่ทำให้น่าสนใจคือ

“หล่อมาก”

ลู่เสียนเผลออุทานขึ้นมาก่อนจะตั้งสติแล้วจับชีพจร

“เป็นยังไงบ้างท่านหมอ”

เสียงหญิงชราดังขึ้นจากทางด้านหลังลู่เสียน

“ข้าคือแม่นมของนายท่าน ท่านช่วยบอกข้าทีว่ารักษานายท่านได้”

“แม่นมวางใจเถิดข้ารักษาคุณชายท่านนี้ได้ ข้าขอน้ำดื่มหนึ่งถ้วยและเชิญพวกท่านออกไปก่อน ข้าต้องการใช้สมาธิในการรักษา ถ้าอยากให้คุณชายของท่านฟื้นจงพากันกลับไปที่ห้องหากคุณชายฟื้นข้าจะเป็นคนเปิดประตูห้องไปแจ้งเอง”

ลู่เสียนพูดขึ้น ก่อนทุกคนจะยอมทำตาม นำน้ำมาให้นางก่อนจะออกไป มาดูกันร่างกายจะพิเศษแค่ไหนลู่เสี่ยน

“หล่อขนาดนี้ทำไมถึงได้โดนพิษได้นะ”

ลู่เสียนใช้ปิ่นกดนิ้วตัวเองให้เกิดเลือด ก่อนจะหยดลงไปในน้ำที่เตรียมไว้ ลู่เสียนนำน้ำในถ้วยไปป้อนชายคนนั้นหลังจากป้อนยาเรียบร้อย ลู่เสียนยืนมองสำรวจหน้าคนป่วยบนเตียงอย่างพอใจ

“ก่อนเจ้าจะฟื้นไหนข้าขอดูหน่อยสิว่าเจ้าดูดีแค่หน้าตาหรือเปล่า”

ร่างบางนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเลื่อนมือไปใต้ผ้าห่ม สัมผัสท่อนเอ็นที่สงบนิ่งอยู่ ทันทีที่มือสัมผัสโดย ลู่เสียนยิ้มออกมาอย่างพอใจ กับขนาดที่ใหญ่ นี่ขนาดยังไม่แข็งยังใหญ่ขนาดนี้ ถ้าแข็งคงมันรูน่าดู

“ในเมื่อรักษาก็ต้องได้อะไรตอบแทนสิ”

ร่างบางเปิดผ้าห่มขึ้น ก่อนจะจับคนป่วยแก้ผ้าช่วงล่าง ทำให้นางได้เห็นท่อนเอ็นใหญ่อย่างเต็มตา ลู่เสียนขึ้นไปนั่งบนเตียงก่อนจะชักท่อนเอ็นคนป่วยขึ้นลงอย่าชำนาญ นางไม่ได้โดนท่อนเอ็นมานานแค่ไหนแล้วนะ ถ้าได้ท่อนเอ็นใหญ่ ๆ กระแทกนางคงจะมันน่าดู แต่น่าแปลกไม่ว่านางจะจับชักขึ้นลงยังไง ท่อนเอ็นด้านล่างก็ไม่สู้มือนางเลย

“อะไรเนี่ย เจอใหญ่ ๆ ทั้งที แต่ดันได้ไม่แข็งสู้มือ”

“แม่นาง....”

คนป่วยที่ฟื้นมาได้สักพักมองการกระทำของลู่เสียน ที่ทำหน้าเสียดาย จับท่อนเอ็นเขาพลิกไปพลิกมานางเป็นใคร ทำไมบังอาจทำน่าเวทนาใส่เขาแบบนี้

“เจ้าฟื้นแล้วหรอ ข้าเป็นหมอมารักษาเจ้า ใส่เสื้อผ้าข้าจะไปตามคนมาให้”

ลู่เสียนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด นางไม่ได้ตกใจหรืออะไร ก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้ตัวเอง

“เป็นหมอไม่ใช่หรือไง ก็รักษาสิ ถ้ารักษาให้มันใช้งานได้เหมือนเดิม องค์ชายอย่างข้าจะยอมทำตามคำขอ”

“องค์ชาย???”

“ข้าองค์ชายห้า ว่าไงเจ้ารักษาให้มันใช้งานได้เหมือนเดิมไหม”

ทันทีที่ลู่เสียนได้ยินว่าเขาคือ องค์ชายห้า ก็รู้ทันทีเหตุผลที่เขาไม่ยอมนอนกับผู้หญิงคืออะไร หรือองค์ชายคนอื่นก็เจอปัญหานี้ ว่าแต่ข้อเสนอก็น่าสนใจดี แถมยังเป็นภารกิจที่นางต้องทำอยู่แล้วด้วย ว่าแต่นางต้องเสียเลือดเยอะแค่ไหนกว่าพวกเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“ข้าตกลง แต่มีข้อแม้ว่าเรื่องระหว่างเจ้ากับข้าต้องเป็นความลับ และช่วยทำตามที่ข้าขอหนึ่งอย่าง”

“ได้ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร”

“จางลู่เสียน”

“ลูกสาวแม่ทัพจาง?? หยกขาว หึ ดูไม่เหมาะกับหญิงอย่างเจ้าเลย การกระทำเมื่อครู่หาใช่หยกขาวไม่”

“แล้วยังไงละ”

“หยกขาวในวันนี้ช่างต่างกับหยกขาวในวันนั้นยิ่งนัก”

องค์ชายห้ามองลู่เสียนเหมือนสำรวจ คนที่หยิ่งทะนงในวันนั้นทำไมกายเป็นหญิงร่านสวาทไปได้ แต่พอนางเป็นแบบนี้เขากับชอบมากกว่าในตอนนั้นนางดูตรงไปตรงมาจนเขาเองก็ประหลาดใจ อีกอย่างในตอนนั้นทั้งเขาและพี่ ๆ ต่างไปขอร้องให้นางช่วยเหลือ แต่เป็นนางเองที่อ้างว่าป่วย ไม่สามารถรักษาพวกเขาได้ นี่ไม่ใช่ว่านางจมน้ำในคราวนั้นแล้วโดนปีศาจตนใดมาสิงหรอกนะ

“เจ้ามิใช่ ลู่เสียนใช่หรือไม่”

ลู่เสียนได้ยินคำถามนั้นก็ตกใจก่อนจะปรับสีหน้า

“ข้าจะไม่ใช่ข้าได้ยังไง”

“หึ ข้าเคยได้ยินว่าปีศาจจิ้งจอกชอบการเสพสมกับมนุษย์เพื่อดูดพลังชีวิต เจ้าคงจำแลงเป็นนาง”

“.....”

“เอาเถอะ ถ้าข้าหายดี จะหาบุรุษมาให้เจ้าสูบพลังชีวิตจนพอใจ หรือเจ้าอยากเสพสมกับข้ามากกว่าผู้อื่นละ”