บทที่ 17 มาสิมาฉีกอกข้าสิ

เมื่อเทียบกับเหมิงเชียนเหยียนแล้ว สภาวะของซุนซวี่ก็คือตะกุกตะกัก "ข้า กลับมาจากทำงานในสวน กำลังจะกลับบ้านพอดี เจ้าเจ้าเรียกข้าทำไม?"

ได้ยินคำพูดของซุนซวี่ เหมิงเชียนเหยียนขำจนตัวงอ ซุนซวี่บอกว่าไปทำงานที่สวน นี่มันคือการพูดเรื่องตลกชัดๆ ตอนที่นางอาศัยอยู่บ้านตระกูลซุนชั่วคราว ในบ้านนอกบ้านก็มีแต่นางกับนางจ้าวที่เป็นคนทำทุกอย่าง ซุนซวี่นั่นถูกเลี้ยงอย่างกับคุณหนูที่สิบนิ้วไม่เคยต้องทำงานบ้าน อย่างเขาจะไปทำงานในสวนได้ เช่นนั้นแม่หมูก็สามารถปีนต้นไม้ได้แล้ว

เหมิงเชียนเหยียนยังไม่ได้พูดอะไร ซุนซวี่มองดูรถม้าที่อยู่ข้างหลังของนางแล้วยิ้มขึ้นมา "แฮะๆ เชียนเหยียน รถม้าคันใหญ่จากไหนกัน? ของตระกูลเสิ่นในเมืองใช่ไหม"

"ของตระกูลเสิ่นอะไรกัน ของบ้านข้าต่างหาก!"

"เฮ้อ เป็นของบ้านเจ้าจริงๆด้วย จิ๊จิ๊ หลายวันมานี้ข้าได้ยินผู้คนเขาร่ำลือกันว่าตอนนี้บ้านเจ้าดีมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ข้าเองก็รู้สึกดีใจกับเจ้าด้วยเช่นกัน"

"หืม?" เหมิงเชียนเหยียนกะพริบตา นางไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?

"โธ่ เชียนเหยียน พูดกันตามตรง เราสองคนไม่ได้เจอกันมาสักพักหนึ่งแล้ว เจ้าคิดถึงข้าหรือเปล่า?" ซุนซวี่เข้าไปใกล้เหมิงเชียนเหยียนด้วยรอยยิ้ม แขนยังชนนางไปหนึ่งที

"อะไรนะ?" เหมิงเชียนเหยียนได้ยินคำพูด ลูกตาแทบจะถลนออกมา

"ข้าบอกว่า เจ้าได้คิดถึงข้าไหม ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ ที่บ้านแนะนำผู้หญิงให้ข้ารู้จักอีกคนหนึ่ง ข้าไม่ชอบนางเลยสักนิด เจ้าว่า เจ้าอยากให้เราคืนดีกันไหม"

ในความทรงจำของซุนซวี่ เหมิงเชียนเหยียนเป็นคนพูดง่ายมากมาตลอด และยังเชื่อฟังเขาทุกอย่าง คิดว่าชีวิตของตระกูลเหมิงกำลังดีมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่รถม้าก็ยังมีปัญญาซื้อแล้ว เขารู้สึกอิจฉาตามไปด้วยจริงๆ ถ้าหากเหมิงเชียนเหยียนยังแต่งงานกับเขา ถึงเวลานั้นรถม้าคันใหญ่คันนี้ก็จะกลายเป็นของตระกูลซุนแล้วไม่ใช่หรือ จะให้ดูภูมิฐานขนาดไหนก็ดูภูมิฐานขนาดนั้นจริงๆ

ซุนซวี่กำลังฝันหวานอยู่ ยิ้มได้อย่างน่ารังเกียจมาก อาจจะเป็นเพราะลืมเรื่องที่ถูกเหมิงเชียนเหยียนด่าไปแล้ว

"เชียนเหยียน เจ้า เจ้าก็ยินดีใช่ไหม?"

"เหอะๆ!" เหมิงเชียนเหยียนหัวเราะแห้งๆออกมา อัดอั้นอยู่ในใจเงียบๆร่างเดิมคนนี้ช่างโง่จริงๆ ทำไมถึงได้ไปชอบผู้ชายประเภทนี้ได้ นี่มันคือความอัปยศอดสูสูงสุดในชีวิตชัดๆ

นางถอยหลังสองก้าว เผชิญหน้ากับตระกูลซุน กล่าวขึ้นมาอย่างดุดัน: "ถุย! ข้ายินดีกับผีเจ้าสิ!"

ซุนซวี่ถูกคำว่าถุยนี่ทำให้ตกใจจนตัวสั่น ชี้ไปที่เหมิงเชียนเหยียน "เจ้า เจ้า ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้"

"ไม่ใช่ แล้วเจ้าอยากจะให้ทำอย่างไร? อยากให้ข้าบอกกับเจ้าว่าข้าชอบเจ้าด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งหรือ! จากนั้นก็ตามเจ้ากลับบ้าน แล้วก็ให้พวกเจ้าตระกูลซุนรังแกข้าอีกหรือ! อ้อ ใช่แล้ว ยังมีรถม้านี่อีก เจ้าอยากได้มากใช่ไหม! อยากได้ ก็ไปซื้อเองสิ! อยากได้ของคนอื่น ช่างไร้ยางอายจริงๆ"

เหมิงเชียนเหยียนด่าออกมาอย่างรุนแรง ด่าจนซุนซวี่ตะลึงงันไปโดยตรง ยังเปิดโปงความคิดที่อยู่ในใจของเขาออกมา เขาโมโหจนสีหน้าแดงก่ำ ชี้ไปที่เหมิงเชียนเหยียนพูดตะกุกตะกัก "เจ้า เจ้ามันผู้หญิงหยาบคายอันธพาล! เจ้า เจ้า ข้าเกลียดเจ้า!"

"เจ้านึกว่าข้าชอบเจ้าหรือไง! ชอบเจ้ายังไม่สู้ไปชอบคางคกดีกว่า!เจ้ายังเทียบคางคกไม่ได้ด้วยซ้ำ!" หลังจากผ่านการพักฟื้นและฝึกฝนในช่วงที่ผ่านมา ร่างกายของเหมิงเชียนเหยียนก็แข็งแรงขึ้นมา แม้แต่เสียงด่าคนก็ยังเต็มไปด้วยพลัง นี่ถ้าคนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าเหมิงเชียนเหยียนเป็นคนรังแกซุนซวี่เสียอีก!

"เจ้านังเด็กเวร เจ้ากล้าดีอย่างไรมาด่าลูกชายข้า! ดูสิว่าข้าจะไม่ฉีกอกเจ้า!"

นางจ้าวที่ซ่อนอยู่ในป่าต้นแอปริคอททนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว พุ่งตัวออกมาก็ไปฉีกทึ้งเหมิงเชียนเหยียนขึ้นมา

"เฮ้ เจ้าจะทำอะไร นังผู้หญิงบ้าคนนี้ เจ้าอย่าแตะต้องน้องสาวของข้านะ!" เหมิงเชียนเถาเห็นท่าไม่ดี ก้าวขึ้นมาข้างหน้าก็จะมาปกป้องเหมิงเชียนเหยียน

เหมิงเชียนเหยียนคว้าเหมิงเชียนเถาเอาไว้แล้วดึงไปด้านหลังของตนเอง จากนั้นก็รวดดึงลูกธนูเหล็กที่แบกอยู่บนหลังออกมาด้วย ลูกธนูแหลมคม ยังมีกลิ่นคาวเลือดที่หลงเหลือจากการล่าสัตว์อีกด้วย เหมิงเชียนเหยียนกำลูกธนูนั่นเอาไว้ในมือ เล็งตรงไปที่คอของนางจ้าว

นางจ้าวตกใจจนหน้าซีดขาว หยุดอยู่กับที่ไม่เดี๋ยวนั้นเลย ความโกรธในสายตากลายเป็นความหวาดกลัวไปในชั่วพริบตา

"มาสิ ฉีกอกข้าสิ!" เหมิงเชียนเหยียนเลิกคิ้ว ฮึออกมาเบาๆ

นางจ้าวตกใจกลัวไปตั้งนานแล้ว ไหนเลยจะกล้าเข้าไปใกล้อีก

"คนแซ่จ้าว ข้าจะบอกกับเจ้า ยกเลิกการแต่งงานแล้วก็คือยกเลิกการแต่งงานแล้ว เงินสินสอดนั่นข้าก็คืนให้บ้านพวกเจ้าแล้ว! ต่อไปอย่ามาหาเรื่องข้าอีก! หากมีครั้งต่อไป ลูกธนูในมือของข้าไม่มีตาหรอกนะ!"

เหมิงเชียนเหยียนพูดจบ ก็เก็บลูกธนูที่อยู่ในมือ เก็บสายตาที่มองไปยังส่วนลึกของป่าแอปริคอทที่อยู่ไกลออกไปกลับมา "ท่านพี่ ท่านพ่อ พวกเราขึ้นรถกลับบ้านกันเถอะ กลับบ้านยังมีสิ่งที่กลับบ้านต้องทำอยู่อีก!"

"อ้อ! ได้!"

ครอบครัวสี่คนขึ้นไปบนรถม้า พริบตาเดียวก็หายไปจากสายตา

นางจ้าวนั่งลงไปกับพื้น หอบหายใจแรงแฮ่กๆ โคตรแม่ง เหมิงเชียนเหยียนนังเด็กเวรนี่ทำไมมันถึงได้เก่งกาจขึ้นทุกครั้งเนี่ย!

"ท่านแม่ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ซุนซวี่เข้ามาดึงนางจ้าว

นางจ้าวลุกยืนขึ้นมาอย่างโซเซ กัดฟัดเอาไว้แน่น "จะเป็นอะไรได้ นังเด็กเวรนั่นก็แค่ขู่ให้กลัวเท่านั้นแหละ ข้าไม่เชื่อหรอกว่า นางจะกล้าทำอะไรเราจริง!"

"โธ่ ท่านแม่ ครั้งนี้ข้ากลัวจริงๆนะ ต่อไปเราอย่า อย่าไปยั่วโมโหเหมิงเชียนเหยียนเลยนะ"

"เจ้า ทำไมเจ้าถึงขี้ขลาดขนาดนี้?" นางจ้าวกลอกตามองบน เดินตึงๆๆเข้าไปในป่าแอปริคอท ดึงตัวจ้าวฮัวจือออกมา "ข้าว่า คนบ้านตระกูลเหมิง ทำไมเจ้าถึงได้มองอยู่ที่นี่ล่ะ เจ้าไม่เห็นท่าทางโอหังอวดดีของนังเด็กเวรนั่นหรือ? เจ้าก็ไม่ออกมา ยังบอกว่าเพื่อนสนิทอะไรกัน!"

สีหน้าของจ้าวฮัวจือกระดากใจ ยอมรับความผิดด้วยรอยยิ้ม ในใจกลับด่าแม่ลูกนางจ้าวไร้ประโยชน์คู่นี้ไปพันแปดร้อยรอบแล้ว "เหอะๆ คนตระกูลซุน เจ้าก็จริงๆเลย ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นสะใภ้ของตระกูลเหมิง ข้าวิ่งออกมา เช่นนั้นชีวิตของข้ายังจะอยู่ต่ออย่างไร"

"เฮ้อ!" นางจ้าวตบไปที่หน้าอก "นังเด็กเวรคนนี้ ทำเกินไปครั้งแล้วครั้งเล่า ข้ากลืนความโกรธนี้ไม่ลงจริงๆ!"

"อย่าว่าไป นังเด็กนั่นตั้งแต่กลับบ้านมา ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเก่งกาจมากขึ้นเรื่อยๆ" ลูกตาของจ้าวฮัวจือหมุนวน จู่ๆก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ "ใช่แล้ว ข้าว่าคนบ้านตระกูลซุน สะใภ้ใหม่ของบ้านเจ้าคือลูกสาวของคนขายเนื้อเฉาไม่ใช่หรือ"

"ใช่แล้ว!" พูดถึงเรื่องนี้ นางจ้าวภาคภูมิใจขึ้น "ก็ใช่น่ะสิ คนขายเนื้อเฉาฆ่าหมูเชือดแกะมาหลายปี เก็บเงินได้ไม่น้อย! ไม่อย่างนั้น ทำไมเราต้องลำบากตรากตรำยกเลิกการแต่งงานกับนังเด็กเวรนั่นล่ะ ก็เพื่อสละตำแหน่งให้ลูกสาวตระกูลเฉานี่แหละ!"

"เหอะๆๆ สมกับเป็นเจ้าจริงๆ!"

"ใช่แล้ว ทำไมเจ้าถึงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาได้ล่ะ?"

จ้าวฮัวจือยิ้มออกมา สะกิดไปทางหัวไหล่ของซุนซวี่ "ตาซวี่ ลูกสาวของตระกูลเฉารู้สึกอย่างไรกับเจ้า"

ซุนซวี่ขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ก็ใช้ได้มั้ง เพียงแต่แข็งกร้าวไปหน่อย ทุกครั้งไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะให้ข้าฟังนาง"

"เหอะๆ นั่นจะไปกลัวอะไร! นี่ยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านไง รอให้แต่งเข้าบ้านแล้ว ให้กำเนิดลูกแล้ว เจ้าค่อยไปเอาสมบัติของบ้านพ่อตาเจ้ามา นางยังจะสามารถแข็งกร้าวอะไรได้อีก ก็ต้องฟังเจ้าทุกอย่างแน่นอนอยู่แล้ว!"

นางจ้าวฟังอย่างมีความสุข "ใช่ อาฮัวจือเจ้าพูดถูก สั่งสอนเมียก็ต้องใช้วิธีเช่นนี้แหละ!"

"อีกอย่าง คนขายเนื้อเฉานั่นฆ่าหมูเชือดแกะมาหลายปีขนาดนี้แล้ว คนมากมายต่างก็หวาดกลัวนางอยู่ หึๆ หากต่อกรกับเหมิงเชียนเหยียนนั่นไม่ได้จริงๆ ก็ไปหาตระกูลเฉาสิ!"