บทที่ 18 ก็แค่รถม้าเท่านั้น

ผ่านทางเข้าเล็กๆตรงทางเข้าหมู่บ้าน ไม่ช้าก็เข้าไปในหมู่บ้านมาถึงหน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหมิง

ประตูใหญ่ของตระกูลเหมิงมักจะปิดเอาไว้แน่นหนาอยู่ตลอด ดังนั้นเหมิงเชียนเหยียนก็เลยกระโดดลงมาเปิดประตูให้เหมิงฉวน

เวลานี้ ป้าหลิวข้างบ้านกลับมาจากเก็บฟืนพอดี กล่าวทักทายนาง "โอ๊ะ นังหนูเชียนเหยียน นี่เจ้ากลับมาจากไหนหรือ?"

เมื่อเช้าเพิ่งจะกินลูกพลัมของเขา ยังจำได้อยู่ ดังนั้นก็เลยหันกลับไปพูดคุยกับป้าหลิวด้วยรอยยิ้มระรื่น "อ้าย ป้าหลิว พวกเราเพิ่งกลับมาจากในเมืองน่ะ!"

"ออ แล้วรถม้านี่คือ?" ป้าหลิวมองดูรถม้าอิจฉาไม่สิ้นสุด "คงไม่ใช่ว่าพวกเจ้าซื้อหรอกใช่ไหม?"

เหมิงเชียนเหยียนหัวเราะพุดออกมา "แฮะๆ ป้าหลิว ท่านพูดถูกแล้วจริงๆ เราซื้อมาวันนี้แหละ"

"ใหม่จริงๆ ช่างสวยงามนัก!"

คุยไปคุยมา สวีเจินก็ออกมาเช่นกัน คุยเรื่องสัพเพเหระกับป้าหลิว

"ใช่แล้ว อาซ้อหลิว ตอนนี้ชิวชิวไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?"

"เฮ้อ คนก็ยังดีๆอยู่ แต่ได้รับความตื่นตระหนกตกใจ เลยดูโศกเศร้าไม่มีความสุข ในใจข้าก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อยเลย"

เหมิงฉวนก็พูดขึ้นมาเช่นกัน "เช่นนั้นพาไปหาหมอหรือยัง?"

"ไปแล้ว ก็สั่งยามาให้กินสองวัน กินแล้วจะดีขึ้นอยู่ แต่ว่าดูแล้วไม่สดใสร่าเริงเหมือนแต่ก่อน" ป้าหลิวกล่าวแล้วก็ถอนหายใจ

เหมิงเชียนเถาได้ยินคำพูดของป้าหลิว ในใจก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางเข้าไปใกล้หูของเหมิงเชียนเหยียน "เชียนเหยียน ถ้าอย่างไรเราพาชิวชิวออกไปนั่งรถกินลมเล่นกันเถอะ พวกเราล้วนเติบโตมาพร้อมกัน"

"ได้สิ!" เหมิงเชียนเหยียนตอบตกลงในทันที ปิดประตูใหญ่ลง แล้วกล่าวกับป้าหลิวว่า: "ป้าหลิว! พี่สาวข้าอยากจะชวนชิวชิวออกมาเล่น พวกเราใช้รถม้าพานางไปกินลมเล่นกัน ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร บางที นั่งรถม้ากินลมแล้วนางอาจจะมีความสุขขึ้นมาบ้างก็ได้"

ทันทีที่ป้าหลิวได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็มีความสุขขึ้นมา มองไปทางเหมิงฉวนราวกับไม่อยากจะเชื่อ "จริงหรือ? น้องรองตระกูลเหมิง สามารถทำได้หรือ?"

"ทำไมจะไม่ได้เล่า นี่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้มีธุระอะไรอยู่แล้ว พวกเราก็ไปนั่งรถกินลมเล่นกัน อาซ้อ ท่านรีบไป เรียกชิวชิวออกมาเถอะ!"

"เอ้ ได้ พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าไปเรียกเดี๋ยวนี้แหละ!"

ป้าหลิวเข้าบ้านไป ไม่ช้าก็ออกมาแล้ว ขณะเดียวกัน ในมือยังลากหลิวชิวชิวที่สีหน้าท่าทางไม่สบายใจออกมาด้วย

หลิวชิวชิวกับเหมิงเชียนเถาอายุเท่ากัน ดังนั้นจึงใส่ใจนางมากเป็นพิเศษ นางเดินเข้าไปจูงมือเล็กของหลิวชิวชิวอย่างอ่อนโยน "มาเถอะ ไปนั่งรถม้าเล่นกัน"

หลิวชิวชิวเอาแต่ถอยหลังออกไปไม่หยุด ในน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยเสียงสะอื้น "ท่านแม่ ข้าไม่เอา ข้ากลัว"

"ไม่ต้องกลัว พี่ชิวชิว ข้าจะอยู่ทางซ้าย พี่สาวข้าอยู่ทางฝั่งขวามือของท่าน ท่านไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" เชียนเหยียนก็เลียนแบบท่าทางที่อ่อนโยนของเชียนเถา พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

จากนั้นสองพี่น้องก็ผลักดันชิวชิวขึ้นไปบนรถม้าในที่สุด จากนั้นทั้งสองคนก็กอดแขนของนางเอาไว้ซ้ายคนขวาคน ให้นางรู้สึกถึงความปลอดภัยที่เต็มเปี่ยม

"นั่งกันดีหรือยัง?"

"นั่งดีแล้ว!"

"ตกลง งั้นเราก็ไปกันเลย!" เหมิงฉวนตะโกนออกมาคำหนึ่ง ทันทีที่ดึงสายบังเหียน เจ้าแดงก็วิ่งขึ้นมาทันที วิ่งไปตามถนนในหมู่บ้านไปยังสถานที่ต่างๆ

ในหมู่บ้าน ทุกๆที่ล้วนปลูกผลไม้และเป็นพื้นที่การเกษตร แล้วก็อยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ มองไปทางไหนก็เขียวขจีไปหมด เมฆสีขาวพลิ้วไสวอยู่บนท้องฟ้า นกบนกิ่งไม้ส่งเสียงร้องกันอย่างมีความสุข ยังมีลมฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นที่พัดมาปะทะใบหน้า

หลิวชิวชิวหลับตาลง แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ นางเกี่ยวมุมปากขึ้นมากะทันหัน "หมู่บ้านของพวกเรา ช่างสวยงามมากจริงๆ"

"ชิวชิว ชิวชิวยิ้มแล้ว! เชียนเหยียนเจ้ารีบดูสิ!"

"ใช่ๆ พี่ชิวชิว ท่านดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม!"

หลิวชิวชิวพยักหน้า มองดูสองพี่น้องที่อยู่ข้างกาย "อืม ข้าออกมาครั้งนี้ ในใจก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมากแล้ว ขอบคุณพวกเจ้าสองคนจริงๆ"

"ขอบคุณอะไรกัน ท่านเกรงใจมากเกินไปแล้ว พวกเราล้วนเติบโตมาพร้อมกัน พี่สาวข้าชอบท่านมากเลยนะ!" เหมิงเชียนเหยียนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม แล้วก็พูดถึงเหมิงเชียนเถาด้วยอีกคำหนึ่ง

เหมิงเชียนเถาอ้อมไปถึงด้านหลังของเหมิงเชียนเหยียน หยิกนางอย่างแรกทีหนึ่ง "เกลียดจริงๆ เอ่ยถึงข้าทุกครั้งเลย"

"โอ้ย! เจ็บจัง!" เหมิงเชียนเหยียนเบ้ปาก แสร้งทำท่าทางทำเป็นโกรธ "สิ่งที่ข้าพูดเดิมทีก็เป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว ท่านไม่ชอบแสดงความเป็นตนเองออกมา ข้าก็ต้องช่วยท่านแสดงออกมาอยู่แล้ว! ไม่แน่ว่า อีกหน่อยถ้าพี่สาวเจอกับพี่ผู้ชายที่ชอบแล้ว ยังต้องการความช่วยเหลือของข้าก็ได้"

"เจ้า----" ใบหน้าเล็กของเหมิงเชียนเถาแดงระเรื่อขึ้นมาทันที "เจ้าห้ามพูดต่ออีกนะ"

"ได้ๆๆ ไม่พูดก็ไม่พูด เหอะ พี่ชิวชิว ท่านว่าถึงเวลาพี่สาวข้าจะหาพี่เขยแบบไหนให้ข้ากันนะ!"

หลิวชิวชิวอยู่ระหว่างกลาง ถูกหยอกจนหัวเราะเอิ้กอ้ากออกมา

รถม้าวิ่งรอบหมู่บ้านไปสองรอบเต็มๆ สุดท้าย พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินแล้ว เหมิงฉวนถึงได้เปลี่ยนทิศทาง กลับไปยังหน้าประตูของบ้านตนเอง

หลิวชิวชิวบอกลาสองพี่น้องตระกูลเหมิงแล้วก็กลับบ้านไป เหมิงฉวนก็ขับรถเข้าไปในลาน ในลานมีคนจำนวนหนึ่งรออยู่แล้ว

"นี่คือ----" เหมิงฉวนมองดูคนที่อยู่บริเวณโดยรอบ รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย

"เฮ้ เจ้ารอง เจ้ากลับมาได้ซักที มาๆๆ ลุงหม่า พี่เฉียนของเจ้าและคนอื่นๆอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว! บอกว่าจะมาดูรถม้าคันใหญ่คันแรกของหมู่บ้านเรา!"

นางหวางเดินมาอย่างมีความสุข ดึงเหมิงฉวนเอาไว้ก็พูดเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอวดเก่ง

เหมิงเชียนเหยียนก็จนใจ นี่ก็แค่ซื้อรถม้ามาคันหนึ่งเท่านั้น ทำไมนางหวางถึงต้องไปเรียกเพื่อนบ้านมาด้วยเนี่ย นางยักไหล่ ไปนั่งลงตรงที่ที่ไกลออกไป

"นี่ ท่านแม่ นี่ท่านคือทำอะไร" เหมิงฉวนดูกระดากอายไปทั้งใบหน้า เขาเป็นคนหน้าบางมาโดยตลอด ไหนเลยจะทนกับการที่ผู้คนเป็นเช่นนี้ได้

"ข้าที่ไหนกัน พวกเขาล้วนจะมาดูกันเองนะ!"

"เหอะๆ ก็ได้ เช่นนั้นก็ดูเถอะ"

คนพวกนี้โอบล้อมเดินวนอยู่รอบรถม้าช้าๆ บนใบหน้าล้วนมีสีหน้าท่าทางของความอิจฉาหรือไม่ก็ริษยาทั้งนั้น เหมิงฉวนเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง ก็เลยยืนเงียบๆอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไร

"เฮ้ น้องเหมิง ทำไมข้ามองดูเจ้าเหมือนไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เลยล่ะ?" หนึ่งในชาวนาที่มีผิวสีเหลืองดวงตาตี่ทั้งคู่หยุดฝีเท้าลง แล้วกล่าวกับเหมิงฉวน

เหมิงฉวนตะลึงงัน "อ๋า? พี่เฉียน ข้าไม่ดีใจอย่างไร?"

"งั้นเจ้าดีใจทำไมเจ้าถึงไม่พูดไม่จาล่ะ!"

"ข้า----"

"เจ้าน่ะ มีเงินแล้ว เก่งกาจแล้ว มีปัญญาซื้อรถม้าแล้ว ในใจก็ดูถูกเราแล้วใช่ไหม?"

"ข้าที่ไหนมี----"

"ยังว่าไม่มีอีก ฮึ เมื่อครู่ยังวิ่งวนเดินเล่นไปรอบๆหมู่บ้านอยู่เลยไม่ใช่หรือ เกิดอะไรขึ้น พอเห็นเราหน้าก็ห้อยลงมา เหอะๆ"

ชาวนาที่แซ่เฉียนยิ่งพูดก็ยิ่งน่าไม่น่าฟัง ในเสียงหัวเราะยังแฝงไปด้วยน้ำเสียงเสียดสี พูดจนใบหน้าของเหมิงฉวนซีดขาวตามไปด้วย

"ข้าว่า ไอ้เฉียน นั่นเจ้าเป็นอะไรน่ะ? ไหนบอกว่าเรามาดูรถม้ากันไม่ใช่หรือ อย่าพูดอะไรแปลกประหลาดขนาดนั้นสิ" ชายสูงวัยหม่าเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยจะเข้าท่า รีบก้าวออกมาทันที

"ฮึ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก ก็แค่รถม้าคันหนึ่งเท่านั้นแหละ" ฮึออกมาคำหนึ่ง ชาวนาที่แซ่เฉียนคนนั้นก็ออกจากประตูของตระกูลเหมิงไป

เวลานี้ เหมิงฉวนถึงได้ตอบสนองกลับมา "นี่ พี่เฉียนคนนี้พูดเช่นนี้ได้อย่างไร"

"เฮ้อ ช่างเถอะช่างเถอะ บ้านเจ้าเป็นบ้านแรกที่ซื้อรถม้าในพื้นที่แถบนี้ของเราเลยนะ มีคนรู้สึกไม่ค่อยพอใจก็เท่านั้นแหละ อย่าไปเก็บมาใส่ใจเลย"

บรรดาเพื่อนบ้านเห็นรถม้ากันแล้ว ก็ทยอยจากกันไป

แต่ฉากเมื่อครู่นี้กลายเป็นปมในใจของเหมิงฉวนไปแล้ว จะทำอะไรก็ไม่มีอารมณ์แล้ว นั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ตรงธรณีประตู