3

“เจ้าจักบอกว่านังสาลี่โกหกใส่ร้ายเจ้าเยี่ยงนั้นรึ ไหนลองบอกข้ามาสิว่าทำไมนังสาลี่ต้องทำเยี่ยงนั้นด้วย” แสนเอ่ยถามเสียงดุ เขาก็อยากรู้ความจริงเหมือนกันว่ามณีจันทร์ทะเลาะอันใดกับปานวาดจนถึงขนาดผลักอีกฝ่ายตกน้ำตกท่า หายสาบสูญไปเยี่ยงนี้ มีแต่คนลือกันว่าปานวาดตายแล้ว ชาวบ้านบางคนก็เห็นผีปานวาดมาหลอกอยู่ตรงท่าน้ำบ้าง กลางน้ำบ้าง

“ก็เพราะว่า...” มณีจันทร์อึ้งไป เรื่องนี้หล่อนพูดมิได้จริง ๆ เพราะปานวาดมีบุญคุณกับหล่อนมาก ช่วยเหลือหล่อนเอาไว้ตอนตกน้ำ หล่อนจะพูดจาให้ร้ายเพื่อนมิได้เด็ดขาด แม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็ตามที สัญญาก็คือสัญญา หล่อนต้องมีสัจจะต่อเพื่อนและผู้มีพระคุณจนกว่าชีวิตจะหามิ

“ว่าเยี่ยงไรเล่า ทำไมเจ้าจึงมิพูดเล่า อ้อ... รึที่มิพูดก็เพราะว่ามิมีเหตุผลอื่นใดนอกเสียจากว่าเจ้าอิจฉาแม่ปานวาด ต้องการให้นางตายเพราะอยากครอบครองข้า แต่ฝันไปเสียเถิด ข้ามิมีวันให้เจ้าได้สมหวังอย่างแน่นอน เจ้าจักได้แค่ตัวของข้าเท่านั้น แต่หาได้หัวใจของข้า” แสนพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้มณีจันทร์ต้องเศร้าโศกเสียใจที่เขาเข้าใจผิดหล่อนเสมอมา

ใครอีกคนที่มองมณีจันทร์อยู่ผลุบหายเข้าห้องไปในทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของแสน สีหน้าของนางเหยียดยิ้มร้ายกาจ ก่อนที่จะหาโอกาสออกไปเจอกับบ่าวรับใช้คนสนิท

“คุณหนูเจ้าขา” เสียงเรียกของสาลี่ทำให้ปานวาดที่อยู่ในชื่อดวงใจรีบเปิดผ้าคลุมผมออก

“มิมีใครเห็นเอ็งแน่นะนังสาลี่” ปานวาดเอ่ยถามเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยอำนาจ

“มิมีใครเห็นแน่นอนเจ้าค่ะคุณหนู”

“ดีมาก”

“คุณหนูเป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้าคะ คุณแสนจับได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าคุณหนูปลอมตัวไปเป็นคุณหนูดวงใจ”

“มือระดับข้าแล้ว ใครมันจะจับได้”

“คุณหนูของบ่าวเก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ”

“ก็ต้องเก่งสิ ไม่งั้นจะเป็นนายเอ็งรึนังสาลี่”

“พวกบ่าวในบ้านมิตกใจกันแย่รึเจ้าคะที่เห็นหน้าคุณหนู” สาลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ตกใจน่ะสิ แทบวิ่งป่าราบคิดว่าผีหลอกกลางวันแสก ๆ แต่พอพี่แสนเล่าเรื่องที่ข้าโกหกให้ฟังว่าข้าเป็นกำพร้าอาศัยอยู่ตัวคนเดียวถูกโจรป่าฉุดไป แล้วพี่แสนไปช่วยเอาไว้ ก่อนจะพามาอยู่ด้วยกันที่เรือน นังพวกนั้นก็เลิกกลัว”

“ดีแล้วเจ้าค่ะ” สาลี่เบาใจที่ไม่มีใครจับได้ว่าคุณหนูของนางปลอมตัวเข้าไป

“แต่แกรู้ไหม ว่าใครหน้าซีดที่สุดนังสาลี่”

“ใครรึเจ้าคะคุณหนู”

“นังมณีจันทร์เยี่ยงไรเล่า มันหน้าซีดเสียเหลือเกิน แต่ก็ประมาทมิได้ มันมีใจให้พี่แสนและกุมความลับเรื่องที่ข้าแอบคบหากับหมื่นราชเอาไว้ ถ้าวันใดมันหลุดปากแลปากโป้งขึ้นมา ข้านี่แหละจะซวย” ปานวาดคิดว่าหล่อนจะต้องกำจัดมณีจันทร์ออกไปให้พ้นทาง

เรื่องราวมันก็มิได้มีอันใดซับซ้อน แต่มณีจันทร์โง่เองที่รู้มิเท่าทันตน

หลายปีก่อน ตอนนั้นมณีจันทร์มาอาศัยอยู่ที่เรือนของแสนในฐานะบุตรสาวของเพื่อนรักมารดา นั่นทำให้หล่อนซึ่งเป็นคู่หมั้นคู่หมายกับแสนได้รู้จักกับมณีจันทร์

มณีจันทร์มาอาศัยอยู่ที่นี่ก็ตอนสิบขวบ ตอนนี้อายุสิบแปด นับแล้วก็หลายปีอยู่ ตอนนั้นหล่อนหมั่นไส้มณีจันทร์เป็นที่สุด เลยแอบผลักมณีจันทร์ตกน้ำ อีกฝ่ายว่ายน้ำมิเป็น หล่อนก็เลยอยากจะเอาให้ตาย เพราะหล่อนแอบรู้ว่ามณีจันทร์มีใจให้แสน แต่แสนมาเห็นว่ามณีจันทร์จมน้ำเสียก่อน หล่อนก็เลยต้องสวมบทร้องไห้ ให้เขาเข้าไปช่วยมณีจันทร์ขึ้นจากน้ำ

แสนช่วยเหลือมณีจันทร์ขึ้นมาได้ หล่อนก็รีบบอกให้เขาไปตามคนมาช่วย ในจังหวะนั้นมณีจันทร์สำลักน้ำฟื้นขึ้นมา มณีจันทร์เลยเข้าใจว่าหล่อนช่วยชีวิตเอาไว้จากการจมน้ำ และมิรู้ด้วยว่าใครผลักให้ตกน้ำ มณีจันทร์จึงซาบซึ้งใจว่าหนี้ชีวิตหล่อนอยู่ หล่อนสั่งให้ทำอันใด มณีจันทร์ก็จักทำตามโดยมิเกี่ยงงอน เพราะคิดว่าวันนั้นหากหล่อนมิช่วยเอาไว้ ก็คงตายไปแล้ว

หล่อนคบหากับแสนฉันคนรักเพราะหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก แต่เพราะหล่อนดันไปถูกตาต้องใจหมื่นราชเข้าเลยแอบลักลอบได้เสียกัน หมื่นราชอยากจะมาตบแต่งสู่ขอแต่หล่อนมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว หล่อนจึงห้ามปรามเอาไว้ มีวันหนึ่งที่หล่อนกำลังพลอดรักอยู่กับหมื่นราช มณีจันทร์ดันมาเห็นเข้าพอดี หล่อนจึงต้องขอร้องปนอ้อนวอนมิให้มณีจันทร์นำเรื่องนี้ไปบอกแสน และบอกว่าหมื่นราชมาเกี้ยวพาราสีหล่อนเอง หล่อนมิได้ชอบหมื่นราชเลยสักน้อย และสัญญาว่าจะมิยุ่งเกี่ยวกับหมื่นราชอีก

แต่ความลับมิมีในโลก หล่อนกลัวว่ามณีจันทร์จะนำความลับนี้ไปบอกกับแสนเพราะมณีจันทร์แอบชอบแสนอยู่ หากเป็นเช่นนั้น หล่อนก็คงแย่ บิดามารดาก็คงจักตำหนิไปด้วย จึงได้คิดแผนการจัดการมณีจันทร์ซะ แกล้งทำเป็นตกน้ำและให้สาลี่ใส่ความมณีจันทร์ ทุกคนจะได้ฆ่ามันเสีย โดยเฉพาะพ่อแม่ของหล่อนที่รักหล่อนเสียยิ่งกว่าสิ่งใด แต่ผิดคาด แสนและคนอื่น ๆ กลับมิจัดการมณีจันทร์ให้ตายสมใจหล่อน

หล่อนเบาใจไปได้เปราะหนึ่งที่ว่าเยี่ยงไรมณีจันทร์ก็เป็นได้แค่เพียงนังก้นครัวที่แสนมิเคยรักใคร่ไยดีหรือยกย่องเชิดชูเหนือหญิงอื่น แต่คนเราน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วหัวใจของแสนล่ะ การได้แนบชิดสนิทกายกับมณีจันทร์ในทุกค่ำคืนก็อาจจะใจอ่อนเข้าสักวัน

“ข้ามิไว้ใจนังมณีจันทร์ เอ็งจะต้องช่วยข้าจัดการมันเสีย มิอย่างนั้นข้าก็จักหวาดระแวงอยู่เช่นนี้ กินมิได้นอนมิหลับ อยู่มิเห็นสุขโดยแน่แท้”

“คุณหนูจะทำเยี่ยงไรรือเจ้าคะ”

“พี่แสนเป็นคนที่กลัวเสียหน้าที่สุด ถึงพี่แสนจะมิได้ยกย่องมันจนออกนอกหน้า แต่ถ้ามันมีชู้ พี่แสนต้องยิ่งเกลียดมันแน่ ๆ เอ็งไปหาไอ้กล้าพี่ของเอ็ง บอกมันว่าข้ามีงานให้มันทำ” หล่อนจะทำให้แสนเกลียดชังมณีจันทร์ให้มากกว่านี้

“ได้เจ้าค่ะคุณหนู” กล้าก็คือพี่ชายของสาลี่ที่หล่อนสามารถเรียกใช้งานได้เสมอตามต้องการ

การที่หล่อนกลับมาหาแสนอีกครั้งเพราะหมื่นราชมิได้ดีอย่างที่หล่อนคิดไว้แต่แรก หมื่นราชทั้งเจ้าชู้ มีเมียหลายคน หล่อนหนีตามหมื่นราชไปในวันที่ทุกคนเข้าใจว่าหล่อนตายจากการโดนมณีจันทร์ผลักตกน้ำ แต่พอไปถึงเรือนของเขา กลับเจอกับศึกใหญ่จากบรรดาเมีย ๆ ของเขา จะให้หล่อนหนีกลับมาตอนนั้นก็ทำมิได้

ตื่นเช้ามาเจอโดนด่า รุมตบ สารพัดสารเพจากเมีย ๆ ทั้งหลาย แถมหมื่นราชที่ได้หล่อนแล้วก็เริ่มที่จะเบื่อหน่าย ออกไปเจ้าชู้ข้างนอก พาเมียใหม่กลับมาอีก หล่อนช้ำใจเสียยิ่งกว่าอะไร

หล่อนจึงส่งข้าวมายังสาลี่ บ่าวรับใช้คนสนิทที่ยังอยู่ที่เรือนของบิดามารดาให้ช่วยเหลือพาหล่อนกลับมา ก็ด้วยความช่วยเหลือของกล้านั่นเอง

พูดถึงกล้า ปานวาดก็ถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหาย จริง ๆ แล้วหล่อนแอบมีความสัมพันธ์กับกล้ามาก่อนใคร ๆ พอเอ่ยปากอันใด กล้าจึงยอมทำงานถวายหัวให้หล่อนแบบเอาชีวิตเข้าแลก หล่อนมิได้รักกล้าหรอก หลอกใช้ไปแบบนั้นเอง เพราะกล้าเป็นนักเลงมีลูกน้องเยอะ

“คุณหนูจะเริ่มแผนการเมื่อไหร่ดีเจ้าคะ”

“เร็ว ๆ นี้แหละ ข้ามานานแล้ว เดี๋ยวมีคนสงสัยว่าหายไปไหน งั้นข้ากลับก่อน” ปานวาดรีบเอาผ้าคลุมผมไว้เช่นเดิม ก่อนจะรีบเดินกลับเรือนไป

หล่อนถึงเรือนของแสนก็รีบมองซ้ายแลขวา ทำท่าจะเดินขึ้นเรือนก็ได้ยินเสียงเอ่ยทักขึ้นมาเสียก่อน

“ไปไหนมารึแม่ดวงใจ”

“อุ๊ย! พี่แสน” ปานวาดอุทาน สะดุ้งสุดตัว รีบหันขวับไปมองทางด้านหลัง ก่อนที่จะเห็นว่าแสนยืนปักหลักอยู่ตรงนั้น