บทที่ 9 ข้าเป็นพ่อของเจ้า!

“หลิงหานโจวเป็นคนไม่เอาไหนจริง ๆ! ยอมเป็นคนโง่ถูกคนสวมเขา แต่ก็ไม่ยอมหย่าขาดจากหลี่ชุ่ยฮวานังคนชั้นต่ำอีก!”

“คาดว่านังคนชั้นต่ำนี่น่าจะไปฝึกฝีมือจากข้างนอกมาอย่างดี แล้วกลับมาปรนนิบัติเจ้าคนไม่เอาไหนนี่จนสบาย ก็เลยไม่อยากหย่าละมั้ง!”

แม่หม้ายหลิวยิ่งด่า อารมณ์ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น คำพูดพวกนั้นสกปรกมากจนทนฟังไม่ไหว!

จู่ ๆ ประตูใหญ่ก็เปิดออก!

นางลุกขึ้นมาอย่างได้ใจ “หลี่ชุ่ยฮวา! ในที่สุดเจ้าก็......”

พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นหลิงจิ่งถือเคียวเอาไว้ แล้วจ้องมองมาอย่างโกรธเกรี้ยว “พ่อข้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน!”

“ถุย! ถ้าพ่อเจ้าไม่ได้เป็นคนไม่เอาไหน งั้นเจ้าเป็นหรือ? เจ้าเด็กไม่เอาไหนที่ถูกคนซ้อม แล้วให้ผู้หญิงมาออกหน้าให้แทน!”

แม่หม้ายหลิวพูดจบ ก็หัวเราะฮา ฮา ฮาขึ้นมา แต่กลับไม่มีคนหัวเราะพร้อมกับนางด้วย

บรรยากาศดูอึดอัดไปไม่กี่วินาที

หลิงจิ่งโมโหจนแทบระเบิด หลับตาลงแล้วชูเคียวขึ้นมาวิ่งพุ่งใส่แม่หม้ายหลิวเลย

รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงสูดลมเย็นขึ้นมาทันที

เจ้าเด็กบ้านตระกูลหลิงนี่ อารมณ์ร้ายมากจริง ๆ!

เจ้าเด็กอายุหกขวบคนหนึ่ง กล้าเอาเคียวมาฟันแม่หม้ายหลิวแล้วหรือ!

นี่มันเอาไข่ไปสู้กับก้อนหินชัด ๆ!

ถึงแม้จะมีคนลุกขึ้นมาอยากไปดึงตัวเขาไว้ แต่ท่วงท่าของแม่หม้ายหลิวก็รวดเร็วมาก ยกเท้าขึ้นมาก็เตะหลิงจิ่งกลับเข้าไปในลาน เคียวก็หลุดออกจากมือไปด้วย

หลิงจิ่งพลิกตัวจะไปเก็บเคียว มือยังไม่ทันแตะถูกเคียว ก็ถูกแม่หม้ายหลิวเหยียบหลังมือไว้อย่างแรง

หลิงเสวี่ยตกใจจนใบหน้าขาวซีด แล้ววิ่งเข้าไปกอดขาแม่หม้ายหลิวไว้แล้วก็กัดเลย

พอแม่หม้ายหลิวรู้สึกเจ็บ มือใหญ่ก็จับคอเสื้อหลิงเสวี่ยขึ้นมา มือยกขึ้นมาแล้วก็เหวี่ยวไปด้านข้างเลย

เสียงดัง“ตูม”ขึ้นมาคำหนึ่ง หัวของหลิงเสวี่ยไปโขกกับกำแพงหินของบ้านเข้า

ผู้คนที่เป็นมุงดูอยู่ทนนั่งเฉย ๆ ไม่ไหวแล้ว

มีคนใจกล้าเข้ามาเกลี้ยกล่อมขึ้นว่า “แม่เสี่ยวหู่ เจ้าทำเกินไปแล้วมั้ง คนที่ทำร้ายลูกเจ้าคือหลี่ชุ่ยฮวา เจ้ามาระบายกับเด็ก ๆ ทำไมกัน?”

“ข้ามาระบายกับเขาหรือ? เจ้าจิตใจมืดบอดหรือว่าตาบอด? มองไม่เห็นหรือว่าเจ้าเด็กนั่นถือเคียวมาฟันข้า? ทำไมถึงกลายเป็นข้ามาระบายอารมณ์กับเด็กไปได้?”

“ถึงยังไงเขาก็เป็นเด็ก แล้วพ่อของเขาก็ไม่อยู่บ้าน”

“ถึงพ่อเขาอยู่ ข้าก็จะตีเช่นเดิม!” แม่หม้ายหลิวพูดแล้ว เท้าก็ออกแรงหนักมากขึ้น

หลิงจิ่งเจ็บจนเหงื่อซึมออกมา แต่กลับไม่ร้องสักเอะ และกัดฟันไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมาดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปที่ผู้หญิงชั่วร้ายอย่างโหดร้าย

แข็งแกร่งจนทำให้คนปวดใจ มีคนเข้าไปดึงแม่หม้ายหลิว แต่กลับถูกนางตี

ฝูหยุนเก็บสมุนไพรกลับมา ก็เห็นผู้คนเบียดเสียดกันอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมด และมีเสียงดังเอะอะโวยวาย　　

นางรีบวิ่งเข้าไปอย่างร้อนรน พอแหวกผู้คนออกก็เห็นข้างในลานบ้านตัวเอง ผู้หญิงอ้วนท้วนคนหนึ่งกำลังเหยียบหลิงจิ่งอยู่ ส่วนหลิงเสวี่ยก็นั่งคุกเข่าร้องไห้อย่างอนาถอยู่ข้างกำแพง เสื้อผ้าที่เพิ่งเปลี่ยนมาเต็มไปด้วยขี้โคลน

ไฟโกรธของฝูหยุนพุ่งสูงปี๊ดขึ้นมาทันที

โยนยาสมุนไพรไปข้างกำแพง แล้วก็เดินก้าวใหญ่เข้าไปจิ๊กผมเปียของแม่หม้ายหลิวไว้แล้วลากถอยหลังมา

“เจ้าคนชั่วคนไหนกล้ามาทำข้า!” แม่หม้ายหลิวอยากหันหน้ากลับมา แต่หนังศีรษะถูกกระชากอยู่จึงทำให้นางไม่สามารถหันหน้ากลับไปได้

“ข้าเป็นพ่อเจ้า!” ฝูหยุนพึมพำเสียงเย็นขึ้นมา

นางกระชากผมเปียของแม่หม้ายหลิวไว้แล้วลากออกจากลานบ้านตัวเองไป

แล้วโยนทิ้งไปราวกับโยนผ้าขี้ริ้ว แล้วหมุนตัวไปปิดประตูบ้านลง

นางกลัวว่าภาพที่โกรธเกรี้ยวของตัวเองจะทำให้ลูก ๆ กลัวมากยิ่งขึ้น

“นังหลี่ชุ่ยฮวาตัวดี! ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นเต่าหดหัวหลบซ่อนซะอีก!” แม่หม้ายหลิวลุกขึ้นมาจากพื้น ก่นด่าแล้วโถมตัวเข้าใส่ฝูหยุน

“ข้ายังไม่ได้ไปคิดบัญชีกับเจ้าเลย เจ้าก็มาหาเองถึงบ้านแล้ว!” ในดวงตาฝูหยุนเกิดประกายเย็นขึ้นมา

แม่หม้ายหลิวนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

หลี่ชุ่ยฮวาเจ้าคนบ้านี่ ปกติพูดจาย้อนไปย้อนมา ทำไมวันนี้ถึงพูดจาชัดเจนและน่ากลัวขนาดนี้?

แต่ว่า นางแม่หม้ายหลิวไม่ใช่คนที่เติบโตมาจากความหวาดกลัว ไม่นานก็ตั้งสติขึ้นมาได้ สะบัดมือทั้งคู่ไป ร้องอ้า ๆ เสียงดังพุ่งเข้าไปข่วนหน้าฝูหยุน

นางมั่นใจที่จะเอาชนะได้ แต่ว่าวินาทีต่อมา จู่ ๆ เงาร่างตรงหน้าก็หายวับไปเลย!

ต่อจากนั้น ตรงน่องก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ตัวนางคุกเข่าลงพื้นทันที

ยังไม่ทันจะตั้งสติขึ้นมาได้ ก็ถูกคนรัดคอจากด้านหลังแล้ว

ฝูหยุนนั่งคุกเข่าอยู่บนน่องของแม่หม้ายหลิว มือข้างหนึ่งจับมือทั้งคู่ของนางไว้ ส่วนมืออีกข้างก็บีบคอนางไว้แน่น

แม่หม้ายหลิวอยากตะเกียกตะกาย แต่ก็ขยับเขยื้อนไม่ได้