บทที่ 5 ลูกชายถูกรังแกแล้ว

คนที่มาหาคือหลี่หรูเยียนลูกพี่ลูกน้องของเจ้าของร่างเดิมหลี่ชุ่ยฮวา ฝูหยุนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมแต่งงานแล้ว แต่ลืมชายในฝันเซียวหรานไม่ได้เลย ส่วนหนึ่งก็เป็นผลพวงมาจากหลี่หรูเยียนที่อยู่ตรงหน้านี้

“เขาไม่อยู่ มีธุระอะไรหรือ?” ฝูหยุนออกมาจากห้องครัว

“ชุ่ยฮวา หลิงจิ่งไปต่อยกับคนอื่นแล้ว! เจ้ารีบไปดูหน่อยเร็ว!” หลี่หรูเยียนเดินเข้ามา ลากตัวฝูหยุนไว้แล้วก็เดินออกไปข้างนอกเลย　

ฝูหยุนไม่อยากใกล้ชิดกับนางโดยอัตโนมัติ แล้วดึงมือตัวเองกลับมา “หรูเยียน เจ้าเป็นน้าของเด็ก ๆ เด็ก ๆ ตีกันทำไมเจ้าไม่ห้าม? แต่กลับวิ่งกลับมาตามคนเนี่ยนะ?”

หลี่หรูเยียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า : “เด็กสองคนนั่นอย่างกับความ ข้าจะไปห้ามไหวได้ยังไง!”

แล้วอีกอย่าง ทำไมนางต้องห้ามด้วย?

เด็ก ๆ ต่อยกันจนบาดเจ็บ ก็จะเป็นความผิดของนางหลี่ชุ่ยฮวาทั้งหมด

ไม่ว่าพี่หลิงจะอยู่บ้านหรือเปล่า แต่ความผิดก็จะไปตกอยู่ที่หัวนางทั้งนั้น

ที่ข้างลำธารเล็ก

หลิงจิ่งถูกหลี่เสี่ยวหู่ที่อายุมากกว่าเขาสามปีขี่อยู่บนตัว ด้านข้างยังมีเด็กอีกหลายคนดึงตัวเขาไว้ จนทำให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้

หลี่เสี่ยวหู่ใช้มือข้างหนึ่งจับคอหลิงจิ่งเอาไว้แน่น มืออีกข้างก็จับปลาตัวใหญ่ประมาณหนึ่งชั่งเอาไว้

“กล้าแย่งปลาของท่านปู่เจ้าหรือ! เจ้าเด็กเลวทรามที่มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มีแม่ดูแล ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายไปเลย!”

ฝูหยุนรีบร้อนมาถึงข้างลำธาร ก็ได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายประโยคนี้

เรื่องนี้ทำให้นางนึกภาพตอนที่ตัวเองอายุประมาณเท่ากับหลิงจิ่ง และถูกเด็กโตในองค์กรรังแก……

นางโมโหจนเลือดขึ้นหัวขึ้นมาทันที เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ลากตัวหลี่เสี่ยวหู่ออกมาจากตัวหลิงจิ่ง

“เจ้าเด็กสารเลว เจ้าพูดอีกประโยคซิ? ใครเป็นเจ้าเด็กเลวทรามกัน?”

หลี่เสี่ยวหู่เห็นหลี่ชุ่ยฮวามาแล้ว ก็ไม่รู้สึกลนลานเลยสักนิด

เขาตะโกนเสียงดังขึ้นมา “อย่าว่าแต่ประโยคเดียวเลย ให้ข้าพูดร้อยประโยคก็ได้! หลิงจิ่งเจ้าเด็กเลวทรามที่มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มีแม่ดูแล!”

“เพี๊ยะ!” ฝูหยุนง้างฝ่ามือสะบัดตบไปที่หน้าหลี่เสี่ยวหู่

หลี่เสี่ยวหู่นิ่งอึ้งไปเลย ปลาที่แย่งมาได้ก็ตกลงไปด้วย

ว่ากันว่าคนบ้าหลี่ชุ่ยฮวานั้นทำร้ายคนได้ แต่นางมักจะทำร้ายแค่สองพี่น้องหลิงจิ่ง ไม่กล้าทำร้ายคนนอก ด้วยเหตุนี้เขาจึงอวดเก่งมาก

ฝูหยุนใบหน้าเย็นชา ถามหลี่เสี่ยวหู่อีกครั้งว่า “พูดอีกรอบซิ ใครเป็นเจ้าเด็กเลวทราม?”

“หลิงจิ่งที่มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มีแม่ดูแล!”

เพี๊ยะ!

“พูดอีกรอบซิ”

“มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มี……”

เพี๊ยะ!

“พูดอีก!”

ฝูหยุนใบหน้าเย็นชาราวกับสายลมเย็นในฤดูหนาว จู่ ๆ หลี่เสี่ยวหู่ก็ตัวสั่นเทาขึ้นมา

“คนบ้า เจ้ามันคนบ้า! ปล่อยท่านปู่ของเจ้านะ! ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย! หลี่ชุ่ยฮวาจะฆ่าคนแล้ว!”

หลี่หรูเยียนเพิ่งจะตั้งสติขึ้นมาได้ ก็รีบเข้าไปดึงฝูหยุนไว้ “ชุ่ยฮวา เจ้าทำร้ายเด็กได้ยังไงกัน!”

แต่ฝูหยุนไม่ได้สนใจนาง แต่กลับมองไปทางหลี่เสี่ยวหู่กับพวกเพื่อน ๆ ของเขา

แล้วพูดเสียงเย็นขึ้นว่า “พวกเจ้าฟังข้าให้ดี ๆ นะ หลิงจิ่งมีแม่ดูแล! ต่อไปถ้าให้ข้าเห็นว่าใครรังแกเขาอีก ก็จะมีจุดจบแบบนี้!”

ฝูหยุนเหยียบลงบนปลาที่อยู่ข้างขา เท้าขยี้หมุนไป แล้วขยี้ไปสองสามรอบ ปลาตัวนั้นก็ถูกขยี้จนเละเทะ

เด็กพวกนั้นตกใจจนหน้าขาวซีดไปเลย

ฝูหยุนโยนหลี่เสี่ยวหู่ลง แล้วหมุนตัวไปประคองหลิงจิ่งที่นิ่งอึ้งอยู่บนพื้นขึ้นมา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ หลี่เสี่ยวหู่ก็พุ่งเข้าใส่หลิงเสวี่ยที่อยู่ข้าง ๆ แล้วออกแรงชนกระแทกไป

ได้ยินเพียงเสียงหลิงเสวี่ยกรีดร้องขึ้นมา แล้ว“ตุ๋ม”ตกลงน้ำไป

น้ำที่ไหลเชี่ยวในลำธารทำให้ตัวหลิงเสวี่ยจมลงไปอย่างรวดเร็ว

กลุ่มเด็ก ๆ ที่มีหลี่เสี่ยวหู่เป็นหัวหน้า กรีดร้องแล้วก็วิ่งหนีไปเลย

“เสี่ยวเสวี่ย!” หลิงจิ่งไม่มีเวลาไปแก้แค้น ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วก็จะกระโดดลงน้ำเลย

แต่ร่างกายยังไม่ทันจะลงน้ำ ก็ถูกคนคว้าคอเสื้อไว้ซะก่อน แล้วลากกลับมา

เขายังไม่ทันจะตั้งสติขึ้นมาได้ ก็เห็นเงาร่างคนคนหนึ่งกระโดดพุ่งลงไปแล้ว

ข้างหูยังดังวนเวียนขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า“ห้ามลงน้ำ!”

หลิงเสวี่ยลอยผุด ๆ โผล่ ๆ ในน้ำ ไหลลงไปตามน้ำไหล

ฝูหยุนปล่อยให้ตัวเองลอยไปตามน้ำ ไม่นานก็คว้ามือนางได้แล้ว มือข้างหนึ่งรั้งตัวนางไว้แล้วก็ว่ายไปที่ริมฝั่ง

“เสี่ยวเสวี่ย!”

หลิงจิ่งกับหลี่หรูเยียนวิ่งลงมาข้างล่าง

“อาจิ่ง รับน้องไว้!”

ริมฝั่งแม่น้ำที่นี่ค่อนข้างสูง ฝูหยุนไม่สะดวกที่จะอุ้มเด็กปีนขึ้นไป จึงได้แต่ออกแรงชูลูกไว้บนมือ

คำว่าอาจิ่ง ทำให้หลิงจิ่งนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ เรียกเขาว่าลูกสารเลวมาตลอด……

วันนี้ไม่เพียงช่วยเขา แถมยังเรียกชื่อเขาด้วย?

หลี่หรูเยียนตามมาถึง ก็รีบรับตัวเด็กไป

พอเห็นหลิงเสวี่ยยังลืมตาอยู่ ฝูหยุนก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง แล้วยิ้มให้หลิงจิ่งเล็กน้อย แล้วร่างกายก็หยางไปข้างหลัง แล้วจมลงไปในน้ำ

หลิงจิ่งตัวสั่นเทาไปทีหนึ่ง แล้วเกาะอยู่บนฝั่ง สีหน้าขาวซีด ดวงตาดำสนิทจ้องเขม็งไปที่ผืนน้ำ