บทที่ 4 สามีจำเป็นเป็นผู้ชายขี้เกียจหรือ?

ฝูหยุนขมวดคิ้วขึ้นมา จ้องมองมือใหญ่ที่แข็งแกร่งนั่น จู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

“พี่ ทำไมต้องดุข้าด้วย อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นลูกของข้า ข้าไม่มีทางทำอะไรพวกเขาหรอก เจ้าวางใจเถอะ”

ตาของนางกะพริบไปไม่หยุด หัวคิ้วเกิดความลามก……ที่บอกไม่ถูกอย่างหนึ่งขึ้นมา

หลิงหานโจวขนลุกซู่ แล้วสะบัดนางทิ้งอย่างรังเกียจ มือข้างที่แตะต้องนางเช็ดถูไปกับเสื้อ จะให้รังเกียจแค่ไหนก็รังเกียจได้มากเท่านั้น!

“ทางที่ดีเจ้าอย่ามาเล่นตุกติก ถ้าข้ากลับมาได้ยินเรื่องอะไรไม่ดีเข้า เจ้าได้ตายแน่!” น้ำเสียงของหลิงหานโจวเหมือนว่าพยายามระงับอารมณ์เอาไว้

“ไม่แน่นอน ไม่แน่นอน ท่านพี่ เจ้ารีบไปรีบกลับนะ” ฝูหยุนยิ้มอย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

ตอนนี้ยังไม่มีที่ไหนน่าไป ตอนนี้นางยังต้องหน้าด้านอยู่ที่นี่ไปก่อน

ตอนแรกยังเป็นกังวลว่าชายหนุ่มอยู่บ้าน แล้วนางจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

พอได้ยินว่าเขาจะออกจากบ้าน ก็แทบอยากจะจุดประทัดเลี้ยงส่งเลย

หลิงหานโจวกัดฟันกลอด จ้องเขม็งไปที่นางพักหนึ่ง แล้วลำคอก็เปล่งเสียงออกมาว่า “สะอิดสะเอียน!”

ฝูหยุน “……”

กูเย็ดแม่เมิง!

หลิงหานโจวหมุนตัวเดินออกจากครัวไป แล้วเรียกลูกทั้งสองเข้ามาในบ้าน และสั่งกำชับขึ้นว่า “อาจิ่ง ในช่วงที่พ่อไม่อยู่ เจ้าต้องระวังตัวไว้หน่อยนะ”

หลิงจิ่งเม้มปากเล็กน้อย แล้วถามขึ้นว่า “ท่านพ่อ ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ขอรับ?”

หลิงเสวี่ยกอดขาหลิงหานโจวเอาไว้ “ท่านพ่อ เสี่ยวเสวี่ยไม่อยากให้ท่านพ่อไปเลย……”

จ้องมองเด็กทั้งสอง ในใจหลิงหานโจวก็รู้สึกบอกไม่ถูก ครั้งนี้ จำเป็นต้องไปจริง ๆ

เขาย่อตัวลง อุ้มหลิงเสวี่ยเอาไว้ แล้วพูดปลอบประโลมขึ้นว่า “เสี่ยวเสวี่ย ครั้งนี้พ่อจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด เจ้าอยู่บ้านเชื่อฟังคำพูดพี่ชายดี ๆ เข้าใจไหม?”

แล้วเขาก็หันไปพูดกับหลิงจิ่งอย่างอ่อนโยนว่า “อาจิ่ง ที่พ่อสอนเจ้าให้รู้จักแยกแยะของมีพิษ เจ้ายังจำได้ไหม?”

“จำได้ขอรับ”

“จำได้ก็ดี ตอนกินข้าว จะต้องระวังให้มาก ๆ เข้าใจไหม” เขาไม่กลัวอะไร กลัวแต่ผู้หญิงคนนั้นจะวางยาพิษลูก ๆ

ดังนั้น ตั้งแต่หลิงจิ่งยังเด็กมาก เขาก็สอนเขาให้รู้จักแยกแยะพิษ และระวังผู้หญิงบ้าคนนั้นมาตลอด

สั่งกำชับไปอีกสองสามประโยค หลิงหานโจวจำเป็นต้องตัดใจ คว้าเครื่องมือล่าสัตว์ขึ้นมา แล้วก้าวใหญ่ ๆ ออกจากบ้านไป

พอผู้คนนอกลานเห็นเขาออกมา ก็หันไปมองท้องฟ้ามองพื้นดินมองอากาศพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย แกล้งทำตัวเป็นแค่คนผ่านทางเท่านั้น

สถานการณ์ที่ถูกผู้คนห้อมล้อมแบบนี้ หลิงหานโจวเจอมาบ่อยแล้ว จึงไม่ได้สนใจพวกนาง

พอเขาไปแล้ว ผู้หญิงหน้ายาวก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เฮ้ย แค่นี้ก็จบเรื่องแล้วเหรอ? ยังไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันเลย หลี่ชุ่ยฮวานี่แปลกจริง ๆ ทำไมวันนี้ถึงสงบเสงี่ยมได้นะ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ? ไป ไป ไป ไม่มีอะไรน่าดูแล้ว กลับไปทำกับข้าวที่บ้านดีกว่า”

“……”

ในบ้าน หลิงเสวี่ยกอดแขนพี่ชายไว้ แล้วพึมพำขึ้นว่า “ท่านพี่ ข้ากลัวท่านแม่……”

“เสี่ยวเสวี่ยไม่ต้องกลัว พี่จะปกป้องเจ้าเอง” สายตาที่ยังเหม่อลอยเล็กน้อยเมื่อกี้ของหลิงจิ่ง เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมา

“ท่านพี่ ข้าจะเอาท่านพ่อ……”

“อีกไม่นานท่านพ่อก็กลับมาแล้ว”

“ข้าคิดถึงท่านพ่อ……” หลิงเสวี่ยเบ้ปากเล็กน้อย จ้องมองเขาด้วยสายตาแวววาว

“เสี่ยวเสวี่ยอย่าร้องนะ เดี๋ยวพี่พาเจ้าไปจับปลาที่เจ้าชอบกิน ดีไหม?”

เสี่ยวหลิงจิ่งเหมือนเป็นพี่ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ปลอบใจน้องสาวไปไม่หยุด

ฝูหยุนยุ่งวุ่นวายอยู่ในครัวทั้งนาน ไม่ทันได้สังเกตว่าเด็กทั้งสองวิ่งออกไปแล้ว

นางตรวจนับของในครัวไปรอบหนึ่ง

ในถังข้าวเหลือข้าวสารอยู่แค่ถ้วยเดียว ก็เลยหุงให้หมดไปในคราวเดียว

นอกเหนือจากนั้น ในตู้ยังมีแป้งประมาณสองชั่ง บนเตามีมันฝรั่งเหี่ยวแห้งอยู่สามอัน นอกจาก น้ำมัน เกลือ ซอสถั่วเหลืองและน้ำตาลแล้ว ก็ไม่มีของอย่างอื่นอีกเลย

ฝูหยุนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

หลี่ชุ่ยฮวานั้นก็ช่างเถอะ ฝากความหวังไม่ได้อยู่แล้ว

แต่ว่าหลิงหานโจวอยู่บ้านมาเกือบเดือน ทำไมถึงปล่อยให้ในบ้านยากจนขนาดนี้?

ในความทรงจำนั้น หลิงหานโจวมักจะขึ้นไปล่าสัตว์บนเขา เวลาอยู่บ้านก็เอาแต่อยู่ในห้อง ไม่ต้องเจอหน้ากับเจ้าของร่างเดิมก็จะพยายามไม่เจอเด็ดขาด

ดังนั้น เจ้าของร่างเดิมจึงไม่ค่อยเข้าใจหลิงหานโจวนัก

แน่นอน นางเองก็ไม่อยากเข้าใจ

ดังนั้น ฝูหยุนจึงรู้แค่ว่าเขาอยู่บ้านมาเดือนหนึ่ง เมื่อวานเพิ่งจะมีความคิดที่จะออกจากบ้าน

บางทีอาจจะเห็นว่าในบ้านไม่มีของกินแล้ว ก็เลยจะออกไปทำงานมั้ง

ถุย……สามีนายพรานคนนี้ก็เป็นผู้ชายขี้เกียจเหมือนกัน

หาได้หน่อย ก็กินหน่อย

ช่างทำให้คนรู้สึกรังเกียจจริง ๆ

ฝูหยุนเคี่ยวน้ำแกงข้าวเข้มข้นออกมา ใส่ไว้ในหม้อดินเล็ก และเติมน้ำตาลลงไปเล็กน้อย

ตอนที่นึ่งข้าว ก็เอามันฝรั่งสามลูกใส่ลงต้มใต้ซึ้งนึ่งด้วย เพื่อเตรียมจะทำมันฝรั่งบด

แล้วเติมฟืนเข้าไปในเตาสองอัน ก็ได้ยินเสียงตะโกนร้อนรนดังลอยมาจากด้านนอก “พี่หลิง! ท่านอยู่บ้านหรือเปล่า?”