บทที่ 3 ที่แท้สามีอยู่บ้านหรือ

“หิวแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวข้าทำอาหารให้พวกเจ้ากิน” ฝูหยุนยิ้มจาง ๆ ขึ้นมา และขยี้หัวหลิงจิ่งเล็กน้อย แล้วก็เดินไปทางห้องครัว

พวกผู้หญิงที่มุงอยู่นอกกำแพงมองสบตากัน

หลี่ชุ่ยฮวาคนนี้ ทุกครั้งที่ไปหาเจ้าคนแซ่เซียวกลับมา ก็ต้องมาระบายอารมณ์โกรธใส่ตัวเด็ก ๆ ไม่ตีสักรอบก็ไม่ยอมหยุดลงง่าย ๆ

วันนี้ได้รับความกระทบกระเทือนใจอะไรมาหรือ?

ถึงได้บอกว่า จะทำอาหารให้เด็ก ๆ กิน!

“อุ๋ย เจอผีกลางวันแสก ๆ แล้ว! หลี่ชุ่ยฮวารู้จักเป็นห่วงลูก ๆ ว่าหิวไหมหรือเปล่าด้วย?” ผู้หญิงหน้ายาวมีสีหน้าเหลือเชื่อ

“ข้าเดานะ ครั้งนี้ไปหาเจ้าคนแซ่เซียวแล้วน่าจะได้คำพูดยืนยันมา ก็เลยจะกลับมาวางยาฆ่าลูกให้ตาย แล้วจะได้หนีไปกับเจ้าคนแซ่เซียว!”

“เรื่องหน้าไม่อายแบบนี้ เป็นเรื่องที่นางทำออกมาได้ พวกเจ้าว่า ถ้านางจะวางยาฆ่าเด็ก ๆ ให้ตาย พวกเราควรจะไปยุ่งดีไหม?”

“ชูว์ ชูว์!” ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ใช้ข้อศอกกระทุ้งคนที่พูดเล็กน้อย เพื่อให้นางรีบหุบปาก

แล้วก็เห็นตรงข้างประตูบ้านตระกูลหลิง มีเงาร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ แววตาเยือกเย็น ดวงตาเรียวยาวทั้งคู่ ราวกับเหยี่ยว เหล่มองมาทางกำแพงอย่างเย็นชา

พวกศีรษะที่อยู่เหนือกำแพงหายวับไปทันที!　　

“อ้ายหย๋า สายตานั่นน่ากลัวมากเลย!” ผู้หญิงหน้ายาวงอตัวลง ตบหน้าอกที่หัวใจเต้นตูมตามอยู่ แล้วพึมพำขึ้นว่า “เขาพาพวกผู้ชายขึ้นไปล่าสัตว์บนเขาไม่ใช่หรือ?”

“ข้าได้ยินเพื่อนบ้านข้าบอกว่า ช่วงค่ำเมื่อวาน บนเขาเกิดม่านหมอกขึ้นมา จนมองไม่เห็นทางก็เลยกลับมากันแล้ว”

“ห๋า? กลับมาเมื่อคืนหรือ? งั้นเขาก็ต้องรู้เรื่องที่หลี่ชุ่ยฮวาไม่กลับมาทั้งคืนซิ?”

ถ้าเกิดเป็นแบบนั้น หลี่ชุ่ยฮวาก็ต้องจบเห่แล้วนะซิ?

พวกผู้หญิงมองสบตากันแวบหนึ่ง แล้วก็แอบมาเกาะไว้ที่กำแพง แต่ละคนแทบอยากจะเอาลูกตาตัวเองมาโยนเข้าในลานบ้านคนอื่นเขาแล้ว

หลิงจิ่งยังยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม

ผู้หญิงคนนั้น ไม่ตีเขาหรือ?

ที่สำคัญ ยังลูบหัวเขาด้วย?

นี่เป็นการกระทำที่มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่ทำ!

“อาจิ่ง นางรังแกพวกเจ้าอีกแล้วหรือ?” หลิงหานโจวเอามือวางลงบนหัวหลิงจิ่ง แล้วถามอย่างอ่อนโยนขึ้นมา

หลิงจิ่งยังไม่ทันได้ตอบ หลิงเสวี่ยก็วิ่งเข้ามากอดขาเขาไว้ “ท่านพ่อ ผู้หญิงชั่วตีท่านพี่”

จากที่เด็กสาวดู แค่ผู้หญิงชั่วแตะต้องพวกเขา ก็คือการตีแล้ว

หลิงหานโจวสายตาเคร่งขรึมลง แล้วก้าวใหญ่ ๆ ไปทางห้องครัว

ฝูหยุนกำลังต้มน้ำเตรียมทำกับข้าว จู่ ๆ แสงสว่างก็ลดน้อยลง แล้วมืดไปทั้งผืน

พอหันหน้าไปมอง ก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่อุดประตูห้องครัวไปหมดเลย

ฝูหยุนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย คนนี้คือ……หลิงหานโจวสามีนายพรานคนนั้นของเจ้าของร่างเดิมหรือ?

ถึงแม้ชายหนุ่มจะใส่เสื้อผ้าหยาบกระด้าง แต่รูปร่างกลับสูงสง่า พอมายืนอยู่ตรงนั้น ก็แผ่ซ่านความลึกลับอย่างแข็งแกร่งแบบหนึ่งออกมา

หล่อมากเลย!

แต่ใบหน้าของเขาเยือกเย็น ทั้งตัวดูเย็นชาเย่อหยิ่ง ทำให้รู้สึกว่าคนอื่นเข้าหาได้ยากมาก

ถึงว่าเจ้าของร่างเดิมถึงได้ไม่ชอบเขา!

ถ้าเป็นตัวนาง ก็คงไม่ชอบผู้ชายที่แฝงไปด้วยความเย็นชาทั้งตัวแบบนี้หรอก

พอเห็นหัวคิ้วของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความรังเกียจอย่างลึกซึ้ง ความคิดของฝูหยุนก็กลับมาสู่ความเป็นจริง “ที่แท้เจ้าอยู่บ้านหรือ ไหนว่าขึ้นเขาไปล่าสัตว์ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่หรือ?”

“หึ~ทำให้เจ้าผิดหวังแล้วซิ” หลิงหานโจวหัวเราะเสียงเย็นออกมาคำหนึ่ง

เขาอยู่บ้านมาเดือนหนึ่ง ในหนึ่งเดือนนี้ ผู้หญิงคนนี้ทำตัวสงบเสงี่ยมไม่ได้ทำอะไรพิเรนทร์

เขานึกว่า ความสงบสุขผิวเผินนี้จะคงอยู่ต่อไปอีกหลายวัน หรืออย่างน้อย ก็อยู่จนถึงเขาลงจากเขากลับมา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาเพิ่งจากไป หญิงสาวก็เข้าตำบลไปเลย

ออกไปก็ออกไปเถอะ แต่ว่านางยังกลับมาอีก!

พอเห็นใบหน้านางมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่ หลิงหานโจวก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน

ผู้หญิงคนนี้ มีจิตใจชั่วร้ายอะไรอีกแล้ว!

“ไม่ถึงกับผิดหวังหรอก เพียงแต่เจ้ายังจะไปอีกหรือเปล่า?” ฝูหยุนเอียงหัวไป ส่งยิ้มจาง ๆ ให้ผู้ชายตรงหน้าเล็กน้อย

หลิงหานโจวขมวดคิ้วขึ้นมา คว้ามือฝูหยุนมา บีบเอาไว้แน่น น้ำเสียงแฝงความเย็นชาที่พูดไม่ออกเอาไว้

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่ไหม ถ้าเจ้าอยากไปกับคนอื่น ก็ให้ไปได้เลย แต่ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำเรื่องทำร้ายลูก ๆ อีก!”