บทที่12 ท่านแม่ พวกข้าจะตายหรือไม่？

“ป้าเข้าใจผิดแล้ว” จางเฉินซื่อเป็นคนที่หายากในหมู่บ้านที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดที่จะ ปิดบังนาง “เมาโวโวบางอันมีพิษจริง แต่เมาโวโวพวกนี้ไม่มีพิษ ก่อนหน้านี้สาเหตุที่คนในหมูบ้านกินแล้วตาย นั่นเป็นเพราะว่าที่พวกเขากินนั้นมีพิษ”

จางเฉินซื่อยังคงไม่เชื่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยิบเห็ดขึ้นมาและพูดชื่อของพวกมัน “เห็ดเหล่านี้กินได้หมด แถมรสชาติยังอร่อยมากด้วย ข้าเคยกินมาก่อน ไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“เจ้าเคยกินจริงรึ？”จางเฉินซื่อรู้สึกโล่งใจลงหน่อย แต่ก็ยังกังวลอยู่

“จริง” ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างแน่ใจ

เห็นเช่นนี้จางเฉินซื่อก็รู้สึกโล่งใจลง ตบหน้าอกตัวเองเบาๆแล้วจึงกล่าวอย่างนึกกลัวภายหลังว่า “ไม่ได้แสวงหาความตายก็ดี แม้ชีวิตจะลำบากเพียงใดก็ต้องอดทนสู้ต่อไป”

ขณะที่พูดจางเฉินซื่อก็เปิดตะกร้าเผยให้เห็นถึงไข่หนึ่งฟองและธัญพืชที่อยู่ข้างใน

ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงดีใจที่สุดคือ ด้านในนั้นยังมีเกลือหยาบนิดหน่อยด้วย

“ป้าก็ไม่ได้มีของดีอะไรนัก พวกนี้เจ้าเอาไว้ก่อน”จางเฉินซื่อกล่าว และไม่รอลั่วเสี่ยวปิงตอบ ก็วางของในตะกร้าไว้ตรงบนเตาข้างๆลั่วเสี่ยวปิง

ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงแดงเล็กน้อย

คนในหมู่บ้านต่างก็กลัวจางเฉินซื่อกัน เพราะว่านางจัดจ้านเกินไป แต่มีนางเท่านั้นที่รู้ว่า จางเฉินซื่อเป็นคนดีใจดีที่สุด

แม้ว่าชีวิตของจางเฉินซื่อเองนั้นก็ยากลำบาก แต่หลายปีมานี้จางเฉินซื่อกลับช่วยเหลือเจ้าของร่างเดิมไม่น้อยนัก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธจางเฉินซื่อ นำของรับไว้อย่างเงียบๆ

บุญคุณนี้ นางรับไว้แล้ว ต่อไปนางจะตอบแทนให้หมดอย่างแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงหยิบเห็ดสองสามดอกจากตะกร้าแล้วยื่นให้จางเฉินซื่อ “ถ้าป้าเชื่อใจข้า ก็เอากลับไปต้มแกงกิน ข้ากล้ารับรองว่าสิ่งนี้ไม่มีพิษและอร่อยมาก”

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพราะว่าคนในหมู่บ้านต่างก็กลัวเมาโวโวกันหมด แต่สุดท้ายก็นำของใส่ลงไปในตะกร้างของตัวเอง

“เชื่อใจเจ้าอยู่แล้ว งั้นข้าเอากลับไปแล้วนะ เด็กๆยังรอกินข้าวอยู่ ข้าไม่อยู่ต่อล่ะ”

จางเฉินซื่อพูดจบ ก็ถือของและเดินจากไป

หลังจางเฉินซื่อเดินจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็เตรียมอาหารมื้อแรกหลังจากมาที่นี่

ไม่นาน ก็มีกลิ่นหอมลอยออกมาจากห้องครัว อานอานและเล่อเล่อที่หลับไปแล้วนั้น เมื่อได้กลิ่นหอมก็ตื่นขึ้นมา และไม่รอลั่วเสี่ยวปิงเรียก ทั้งสองก็วิ่งมาที่ห้องครัว

“หอมจังเลยท่านแม่ เล่อเล่อหิว จะกินข้าว”

เล่อเล่อเงยหัวน้อยๆขึ้นมองดูหม้อเล็กๆบนเตาที่เรียบง่าย ตาเป็นประกายน่ารักยิ่งนัก

อานอานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองดูของในหม้อและเม้มปากไว้อย่างแน่น

ลั่วเสี่ยวปิงถูกท่าทางที่น่ารักของเล่อเล่อดึงดูด และไม่เห็นว่าสายตาของอานอานนั้นมีอะไรผิดปกติ ยิ้มพูดว่า “พวกเจ้าทั้งสองล้างมือก่อน เดียวแม่ตักข้าวให้พวกเจ้ากิน”

อานอานและเล่อเล่อทั้งสองไปล้างมืออย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็นั่งลงบนตอไม้อย่างเด็กดี

ในบ้านไม่มีโต๊ะ เก้าอี้ และไม่มีชาม ลั่วเสี่ยวปิงจึงใช้หลอดไม้ไผ่แทนชามตักแกงเห็ดป่าให้เด็กทั้งสองคนล่ะชาม

เล่อเล่อหิวตั้งนานแล้ว อดใจรอไม่ไหวจึงดื่มไปคำหนึ่ง

“อืม อร่อย” พูดจบ เล่อเล่อก็เริ่มกินคำเล็กทีล่ะคำ

ส่วนอานอานก็ตาสว่างขึ้นเมื่อกินไปคำแรก

ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักให้ตัวเองชามหนึ่ง แกงเห็ดป่าเข้าท้อง ลั่วเสี่ยวปิงเพียงรู้สึกว่าสบายไปทั่วกาย

พออานอานและเล่อเล่อกินแกงเห็ดป่าหมดแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักไข่นึ่งให้ทั้งสองไปคนล่ะชาม เด็กทั้งสองกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

แต่ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงทำความสะอาดห้องครัวอยู่นั้น อานอานกลับไม่ยอมออกไปสักที

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความแปลกประหลาด จึงหันมองอานอาน “มีไรรึ？มีเรื่องจะพูดกับแม่เหรอ？”

อานอานพยักหน้า เงยหน้าสบตากับลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่ พวกข้าจะตายหรือไม่？”