บทที่ 3

อะตอมขับรถมาจนถึงหน้าบ้านของโบว์ลิ่ง

"โบว์ลิ่งหลับแล้วทำไงคะพี่" ณิชามองดูเพื่อนแล้วก็หันไปพูดกับอะตอม

"ดูกุญแจบ้านในกระเป๋าของโบว์ลิ่งหน่อย" แล้วอะตอมก็เดินลงรถมาเปิดประตูทางด้านที่โบว์ลิ่งนั่งหลับอยู่

"เจอแล้วค่ะ" ณิชาก็หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าถือของโบว์ลิ่ง

"เดี๋ยวพี่พาเข้าไปข้างในเอง ณิชาไปเปิดประตูบ้าน ให้พี่ทีนะ" อะตอมก็อุ้มโบว์ลิ่งออกจากรถ

พอณิชารีบไปเปิดประตูบ้านอะตอมก็อุ้มโบว์ลิ่งเดินเข้าไปด้านใน

"พี่ไหวไหมคะ อุ้มขึ้นไปบนห้องนอนเธอเลย" ณิชาก็รีบเดินขึ้นไปก่อนเพราะเธอเคยมาเล่นบ้านโบว์ลิ่งหลายครั้งแล้ว

"ไหวจ๊ะ" อะตอมก็อุ้มโบว์ลิ่งเดินตามณิชาขึ้นไปด้านบน

พอไปถึงห้องของเธอเขาก็วางเธอลงที่เตียง เป็นจังหวะเดียวกับโบว์ลิ่งขยับตัวกระโปรงของเธอเปิดขึ้นเกือบเห็นกางเกงใน

"อุ๊ย!" ณิชารีบดึงกระโปรงของเพื่อนลง

แต่ตอนนั้นอะตอมก็มองเห็นก่อนแล้ว เขารีบหันหน้าหนี

"เมามากจนไม่ได้สติเลยนะแก" ณิชาห่มผ้าให้เพื่อนแล้วก็บ่นให้เพื่อนไปด้วย

"วันนี้ถ้าไม่ได้พี่อะตอมแย่เลยค่ะ" ณิชาเดินพูดกับอะตอมลงบันไดมา

"ยัยโบว์ลิ่งเป็นยังไงบ้างวะ" พอยิปซีมาถึงก็รีบเขามาหาเพื่อน

"เรียบร้อยไปแล้วอยู่ข้างบน"

"แล้วเราจะเอาไงดีล่ะ คุณแม่ก็ยังไม่กลับด้วย" ยิปซีหันไปถามณิชา

"แกขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนยัยโบว์ก่อน เดี๋ยวฉันไปส่งพี่อะตอมเสร็จแล้วจะขึ้นไปหา วันนี้เราคงต้องได้นอนเป็นเพื่อนมันนั่นแหละ"

"ก็ได้ถ้างั้นเดี๋ยวเราขึ้นไปข้างบนก่อน แกไม่ต้องรีบก็ได้นะส่งกันถึงเช้าเลยก็ได้" พอยิปซีแซวเพื่อนเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นข้างบน

"ไอ้บ้า!"

"น้องณิชาไม่ต้องไปส่งพี่ก็ได้นะเดี๋ยวพี่จะปิดประตูบ้านเอง น้องขึ้นไปข้างบนเถอะมันอันตราย"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวณิชาจะไปดูด้วยว่ายิปซีมันจอดรถดีไหม"

แล้วทั้งสองก็มายืนคุยกันตรงหน้าบ้านของโบว์ลิ่งแป๊บนึง อะตอมก็ขอตัวกลับบ้าน

เช้าวันต่อมา..

"เป็นไงแก สร่างเมายัง"

"ปวดหัว" โบว์ลิ่งเอามือขึ้นมากุมหัว

"พวกเรารีบกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทัน" แล้วณิชากับยิปซีก็รีบลงมา

พอลงมาถึงข้างล่างก็เจอกับแม่ของโบว์ลิ่ง

"เป็นไงบ้างจ๊ะลูก หลับสบายไหม"

"หลับสบายมากเลยค่ะคุณแม่ จนไม่อยากจะตื่นไปเรียนเลย" ยิปซีตอบแม่ของโบว์ลิ่ง

"ขับรถดีๆนะลูก" บัวชมพูก็เดินออกมาส่งทั้ง 2 ที่หน้าบ้าน

"พวกเราไปนะคะคุณแม่" แล้วณิชาก็ขับรถพายิปซีออกจากบ้านโบวลิ่งไป

[มหาวิทยาลัย]

"นึกว่าแกจะมาไม่ไหวแล้วนะ" พอยิปซีเห็นโบว์ลิ่งเดินเข้ามาแบบไม่ค่อยจะไหวก็ทักเพื่อน

"อืม เกือบแย่" พอมาถึงโต๊ะเรียนเขาก็ฟุบลง เพื่อพักสายตาก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาสอน

เที่ยงวันเดียวกัน..

"นั่นใช่พี่อะตอมไหม" เพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับโบว์ลิ่งทักขึ้น

ส่วนมากอะตอมจะไม่ค่อยมากินข้าวที่โรงอาหารเพราะมันวุ่นวายเกินไป

เขาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่เรียนคนละคณะคนละรุ่น ตั้งแต่โบว์ลิ่งเข้าเรียนเคยเห็นอะตอมครั้งหนึ่ง ถึงเธอจะรู้จักกับเขาแต่ก็ไม่คุ้นเคยกันเท่าไหร่ เธออยากจะแวะเวียนไปที่คณะเขาบ้าง แต่ใจก็ไม่กล้าพอ

คณะที่อะตอมเรียนน่ะเหรอคือคณะจิตวิทยา เขาชอบเรียนไปทางด้านนี้มาก กว่าที่จะขอพ่อเรียนได้ก็เกือบแย่

เพราะพ่อของเขาอยากจะให้เรียนบริหารธุรกิจมากกว่าเพื่อที่จะมาสืบทอดกิจการต่อ

"เจอกันอีกแล้วนะ" อะตอมเดินยิ้มมาแต่ไกลเพื่อที่จะเข้ามาทักกลุ่มของโบว์ลิ่ง

"ค่ะ" ทักเราแต่สายตาไม่มองมาที่เราเลยนะ