ตอนที่7 เล่าให้เขาฟัง !

EP 7

..“ก้อย”..

จากที่เราได้นั่งทานกันเรียบร้อยแล้วก็เก็บของ ไปไว้ด้านหลังบ้านเรายังไม่ได้ล้างเพราะว่าคุณเขื่อนยังไม่ได้กลับบ้านของเขา เราเลยออกมานั่งคุยกับคุณเขื่อน

“พี่ปิ่นคะเดี๋ยวค่อยมาล้างไปนั่งคุยกับคุณเขื่อนกันก่อนนะ”

“ก้อยไปเลยมีนิดเดียวเองเดี๋ยวพี่ล้างแป๊บเดียวก็เสร็จแล้วพอพี่เสร็จพี่ก็จะไปอาบน้ำเข้าห้องเลยค่อยไปคุยกับคุณเขื่อนนะ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ปิ่นเข้าห้องเลยค่ะเดี๋ยวก้อยมาล้างเอง”

“ไม่เป็นไรก้อยนั่นแหละออกไปเถอะเสียมารยาท”เราพยักหน้าให้พี่ปิ่นแล้วก็เดินออกมาหาคุณเขื่อนที่เขานั่งอยู่หน้าบ้านส่วนเด็กๆเข้าไปเล่นในบ้านกันนอนดูทีวีกันเรียบร้อย

“อิ่มหรือเปล่าคะ”

“อิ่มสิ่ อ๋อก้อยเรื่องโรงเรียนของลูกแก้วผมหาให้เรียบร้อยแล้วนะเรียนโรงเรียนเดียวกันกับวายุเลย ส่วนตอนกลางคืนเดี๋ยวผมดูเองหรือไม่ก็ไปฝากไว้ที่บ้านคุณแม่ของผม”

“คุณเขื่อนคะก้อยขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยเหลือก้อยแต่มันจะลำบากคุณมากเกินไปที่คุณเขื่อนต้องมาดูลูกแก้วอีกคน”

“ไม่เป็นไรหรอกเต็มใจก้อยขอถามอะไรหน่อยสิ”เรานั่งอยู่ข้างๆคุณเขื่อนพร้อมกับหันหน้าไปมองเขาเราไม่รู้หรอกว่าเขาจะถามอะไรเรา แต่เราไม่มีความรับผิดชอบปิดบังใคร

“อะไรหรอคะ”

“พ่อของลูกแก้วไปไหนอ่ะ”ฉันหันหน้ากลับและก้มหน้าลง ฉันไม่อยากปิดบังใครแต่ฉันจะไม่บอกเขา ว่าพ่อของลูกแก้วคือใคร

“คุณเขื่อนอยากฟังตั้งแต่แรกไหมก้อยจะเล่าให้ฟัง”

“ฟัง”

“ชีวิตของก้อยอยู่ในสลัมกับแม่สองคนแม่เป็นคนหาเช้ากินค่ำแม่ของก้อยเป็นคนขายผักสดอยู่ในตลาดแต่แล้วตอนที่ก้อยอายุ 18 แม่ได้ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แล้วก็ไม่มีเงินรักษาแม่ของก้อยทรมาน ก้อยเลยตัดสินใจไปขายตัวเพื่อเอาเงินมารักษาแม่ เเต่ก้อยไปเจอผู้ชายคนหนึ่งเขาดีกับก้อยเขาให้เงินก้อยมา 30,000 บาทโดยที่เขาไม่ต้องการที่จะมีอะไรกับก้อยเลยด้วย แต่ก้อยไม่อยากได้เงินใครฟรีๆก็เลยให้เขา พอหลังจากนั้นเขาได้ให้เงินก็ให้เพิ่มอีก 10,000 บาทเป็นสี่หมื่นบาทก้อยเอาเงิน 40,000 บาทมาเพื่อที่จะมาให้คุณหมอรักษาแม่แต่ก้อยก็มาช้าเกินไปแม่ของก้อยเขาไม่หายใจแล้ว จากที่ก้อยเอาเงินจะมารักษาแม่ก็เลยต้องเอาเงินมาทำศพของแม่” พอพูดเรื่องราวทั้งหมดน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมา

“ไม่ร้องดิมันผ่านมาแล้ว”คุณเขื่อนเอามือมาจับหน้าเราทั้งสองข้างและเช็ดน้ำตาให้เรา

“หลังจากที่ก้อยจัดงานศพเสร็จก้อยก็กลับไปอยู่ที่บ้านขายผักขายข้าวแกงเหมือนที่แม่เคยสอน แล้วมาวันหนึ่งก้อยมารู้ตัวเองว่าตัวเองท้องก้อยไม่รู้จะทำยังไงตอนแรกก้อยจะไปเอาเขาออก แต่ก้อยทำไม่ได้ก้อยก็เลยเลี้ยงเขามา แล้วความโชคร้ายก็เข้ามาหาก้อยบ้านที่ก้อยอยู่กับลูกโดนไฟไหม้ก้อยไม่เหลือเงินแม้แต่บาทเดียว ก้อยเลยพาลูกไปอยู่ที่วัดอาศัยวัดกินข้าวแล้วก็นอน ก้อยตัดสินใจเอาลูกแก้วไปไว้สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าเพราะก้อยคิดว่าเขาคงมีที่กินสบายกว่าอยู่วัด พอเอาลูกไปไว้สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าก้อยก็ไปล้างชามเพื่อหาเงินหวังว่า วันหนึ่งก้อยจะได้ไปรับลูกมาอยู่ด้วย เเล้วความโชคดีก้อยไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งเขาดีกับก้อยมากๆ เขาเป็นคนพาก้อยไปหาลูกไปรับลูกไปอยู่บ้านของเขา ก้อยไม่รู้ว่าฟ้ากลั่นแกล้งหรือว่าโลกมันกลม สามีของผู้หญิงคนนั้นคือพ่อของลูกแก้ว ผู้ชายคนที่ให้เงินก้อยในคืนนั้น แล้วเขาก็รู้ว่าลูกแก้วเป็นลูกของเขาก้อยเลยตัดสินใจเอาลูกแก้วออกมา แล้วก็มาหางานทำกับพี่ปิ่นก้อยไม่อยากให้ผู้มีพระคุณของก้อยเขารู้ก็ไม่อยากให้เขาเสียใจ และไม่อยากให้ครอบครัวของเขาแตกแยก ลูกแก้วเขารักพี่ๆของเธอเพราะเขาเคยอยู่สบายพอก็เอาเขาออกมาเขาก็เลยคิดถึงแต่พี่ของเขา ถ้าพวกพี่ๆของเธอรู้ว่าลูกแก้วคือลูกสาวของพ่อของเขาอีกคนเขาก็คงรังเกียจลูกแก้ว

“ไม่ต้องกลับไปแล้วนะเริ่มต้นใหม่กัน”คุณเขื่อนจับมือเรา และมองหน้าเราเราก็มองหน้าคุณเขื่อนเราไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง

“ค่ะก้อยจะไม่มีวันกลับไปทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกแน่นอน”

“แล้วเขาจะไม่มาตามหาลูกของเขาหรอ”

“คุณเขื่อนช่วยก้อยนะคะเอกสารก้อยเอามาทุกอย่างก้อยไม่อยากให้เขาเอาลูกไปจากก้อย”

“ได้สิไม่ต้องกังวลนะเดี๋ยวฉันจะรีบจัดการให้ทุกอย่างส่วนเรื่องทะเบียนบ้านเธอย้ายมาอยู่ในบ้านของฉันเลย”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณเขื่อนสำหรับความช่วยเหลือทุกอย่าง”เรายกมือไหว้คุณเขื่อนอีกครั้งเขาช่วยเหลือเราทุกอย่างจริงๆ ถ้าไม่ได้พี่ปิ่นแล้วก็คุณเขื่อนเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตของเรากับลูกจะเป็นอย่างไรต่อไป

“อย่างนั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะมารับไปทำงาน กัน ไม่ต้องปฏิเสธหรือว่าเกรงใจเพราะว่ายังไงผมก็ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้วส่วนลูกแก้วอย่างที่บอกอย่าไปจ้างคนอื่นเลี้ยงเลยเขาจะเรียกยังไงก็ไม่รู้”

“ค่ะคุณเขื่อน”

“วายุครับกลับบ้านได้แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาน้องใหม่”

“ครับลูกแก้ว พี่กลับก่อนนะบ๊ายบายแล้วพรุ่งนี้พี่จะซื้อตุ๊กตามาฝาก”

“พี่วายุพูดจริงๆนะคะลูกแก้วจะรอ”

“ลูกแก้วขาเกรงใจพี่วายุบ้างนะลูก”

“ไม่ต้องเกรงใจครับคุณน้าคุณพ่อมีเงินเยอะอิอิ”

“แสบเหลือเกินเจ้าดื้อลุงไปก่อนนะครับลูกแก้วบ๊ายบาย”

“สวัสดีค่ะคุณลุงสวัสดีค่ะพี่วายุ”

“สวัสดีครับคุณน้าก้อยบ๊ายบายพรุ่งนี้ผมจะมาหาใหม่”แล้วคุณเขื่อนก็ขับรถออกไป เรากับลูกแก้วปิดประตูรั้วปิดประตูหน้าบ้านแล้วก็เดินเข้ามาในบ้านลูกแก้วกับเรายังไม่ได้อาบน้ำเลยส่วนพี่ปิ่นอาบน้ำเรียบร้อยแล้วและพี่ปิ่นนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี

“ลูกแก้วขาไปอาบน้ำเลยค่ะ”

“โอเคค่ะคุณป้าปิ่นแฮร่”

“พี่เห็นลูกแก้วมีความสุขแบบนี้พี่ก็ดีใจตอนที่เราย้ายมาอยู่ห้องที่กรุงเทพฯลูกแก้วร้องไห้แทบทุกวัน”

“ค่ะพี่ปิ่นก้อยก็ดีใจที่แกมากลับสดใสอีกครั้งก็ขอบคุณพี่ปิ่นนะที่ช่วยเหลือก้อย”

“เราเป็นพี่น้องกันไงมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วอื้อก้อย คิดยังไงกับคุณเขื่อนหรอ”

“ก้อยไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะพี่ปิ่น”

“แต่ดูคุณเขื่อนเขาจะชอบก้อยนะ”

“พี่ปิ่นคะผู้หญิงสวยๆรวยๆเยอะแยะที่สมกับฐานะของเขาเขาไม่มาสนใจแม่ลูกหนึ่งอย่างก้อยหรอคะ”

“มันก็ไม่แน่นะก้อยถ้าคุณเขื่อนเขาชอบก้อยจริงๆก้อยก็ควรเปิดใจให้เขานะเพื่ออนาคตที่ดีของลูกเเก้วด้วย”

“ค่ะพี่ปิ่น”

“ถ้าได้เป็นภรรยาคุณเขื่อนแล้วก็อย่าลืมพี่นะ”

“พี่ปิ่นก็พูดไปค่ะก้อยสัญญาไม่ว่าก้อยจะมีลืมไม่ว่าก้อยจะรวยก้อยจะเอาพี่ไปทุกที่เพราะพี่คือพี่สาวของก้อย”

“ไม่ต้องมาซึ้งเลยเหม็นควันจะแย่แล้วไปอาบน้ำเลย”