ตอนที่2 เจ้านาย!

EP 2

..“ก้อย”..

สองมือที่ถือกระเป๋าพร้อมกับจูงแขนลูก ฉันต้องออกเดินทางเพื่อไปทำงานที่อื่นถึงแม้ฉันจะสงสารลูกแต่เพื่อความถูกต้องและอนาคต ต้องไปรู้ว่าเขาผูกพันแล้วก็อยากกลับไปบ้านหลังนั้นแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปอยู่ในบ้านหลังนั้น

พี่ปิ่นเขาได้ไปบอกกับพ่อกับแม่ของเขาแล้วว่าเขาจะไปทำงานที่พัทยากับเราซึ่งทั้งพ่อกับแม่ของเขาไม่ได้ว่าอะไรตอนนี้เรากับพี่ปิ่นแล้วก็ลูกแก้วยืนรอรถที่จะมารับหน้าห้อง ไม่มีเพียงเราสองคนที่ไปยังมีผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ปิ่นไปอีก 5 คน

“จะกลับบ้านไปหาพี่ไหมหรอจ๊ะเเม่”ลูกแก้วเงยหน้าถามเราไม่ว่าจะเช้าหรือเย็นเธอก็ยังคร่ำครวญหาพี่สาวของเธออยู่

“เราจะไปอยู่ที่อื่นแล้วนะลูก”

“ไม่ไปจ๊ะ”เธอสะบัดมือออกจากมือเราวิ่งไปนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องที่เราเก็บของออกมา เรากลับพี่ปิ่นเดินมาหาแกแกกำลังร้องไห้สองมือแม่น้อยเอามือปิดตาไว้

“ลูกแก้วหนูทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”เราพูดเสียงดุใส่ลูก

“หนูไม่ไปหนูจะรอพี่ไหมมารับฮื่อๆรอพี่ไผ่มารับ”(พี่ไผ่ก็ลูกสาวของคุณผู้หญิงเช่นกัน)ความเป็นเด็กของเธอที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอรักพี่ๆของเธอได้อยู่สบายเคยเล่นเคยกินเธอคงอยากกลับไปอยู่ที่เดิมแต่ความเป็นจริงเราไม่สามารถพาลูกกลับไปได้

“ลูกแก้วไม่รักแม่หรอไหนว่าเราจะไปอยู่ด้วยกันไง”

“หนูรักแม่แต่หนูอยากไปอยู่กับพี่ไหมพี่ไผ่หนูอยากให้แม่กลับไปอยู่บ้านนู้น ฮื้อๆ”ดวงตาน้อยทั้งสองข้างมีน้ําใสๆไหลออกมาจากตา จนหน้าแดงเพราะว่าเธอร้องไห้หนัก

ปี๊นๆๆ แล้วรถตู้กับรถเก๋งก็เข้ามาจอดที่หน้าห้องเช่าพวกพี่ๆเขาก็เตรียมกระเป๋าออกมาเตรียมขึ้นรถแต่ลูกของเราไม่ยอมไปถ้าเราบังคับแกก็ต้องไปร้องไห้ในรถตู้ให้คนอื่นรำคาญ

“เอายังไงดีล่ะก้อย”

“ลูกแก้วคะรถมารับแล้วไปกันนะ”เราจับมือลูกเเต่เขาดึงมือหนี

“ฮื่อๆไม่เอา”

“ปิ่นไปเร็วคุณเขื่อนเขารอ”เหมือนเราเป็นตัวถ่วงเขา เราเลยตัดสินใจในเมื่อลูกเราไม่ไปเราให้พี่ปิ่นไปก่อนเราบังคับลูกไปไม่ได้ถ้าลูกเเก้วไปร้องไห้บนรถคนอื่นเขาจะรำคาญ

“พี่ปิ่นไปก่อนนะเดี๋ยวหนูคุยกับลูกได้หนูจะนั่งรถประจำทางตามไป”

“เเต่”

“มีอะไรกันหรอ”คุณเขื่อนเขาเดินมาหาเรากับพี่ปิ่นเรายกมือไหว้คุณเขื่อนเกรงใจเขาจริงๆเขามารอลูกน้องแบบเรา

“คุณเขื่อนคะหนูขอโทษที่หนูไปด้วยไม่ได้แต่หนูจะไปนะคะขอหนูคุยกับลูกก่อนเขาไม่ยอมไป”

“ปิ่นไปขึ้นรถไป”คุณเขื่อนรู้จักชื่อพี่ปิ่นไงเลยบอกให้พี่ปิ่นไปขึ้นรถก่อนเรา

“ค่ะคุณเขื่อน”แล้วพี่ปิ่นก็เดินไปและหันกลับมามองเราเรารู้ว่าพี่เป็นห่วงเรา

“มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงจะตามไปทีหลัง”

“ลูกสาวหนูไม่ยอมไปค่ะ หนูไม่อยากเอาแกไปร้องไห้บนรถให้รบกวนคนอื่น”

“ทำไมไม่ไปหรอคะสาวน้อย”คุณเขื่อนคุกเข่าลงเสมอกับลูกแก้วพร้อมกับเอามือลูบหัวลูกแก้ว

“ฮื่อๆไม่เอาหนูไม่ไป”

“ไปอยู่ที่นู่นสนุกนะมีของเล่นมีเพื่อนๆแล้วก็มีทะเลด้วย”ลูกแก้วเงยมองหน้าคุณเขื่อนทั้งน้ำตาเพราะว่าคุณเขื่อนพูดคำว่าน้ำทะเล

“ทะเลหรอคะ”

“ใช่เเล้วครับมีทะเลที่มีน้ำสีฟ้าๆมีหอยมีปลาแล้วก็มีเรือหนูไม่อยากไปดูหรอคะ”

“อยากคะหนูอยากเห็นทะเล”

“อย่างนั้นเดี๋ยวเราไปเที่ยวทะเลกันโอเคไหม”

“แล้วจะกลับมาอีกป่าวจ๊ะ”เธอพูดกับคุณเขื่อนน้ำตาของเธอยังคงไม่หยุดไหลนะ

“กลับมาสิคะไหนลุงเช็ดน้ำตาให้คะ เปื้อนแก้มหมดแล้วหื้ม”คุณเขื่อนเขาไม่รังเกียจลูกแก้วเลย ถ้าเป็นบางคนเขาไม่มารอเราแบบนี้หรอก

“หนูไปคะเเม่จ๋า”จากที่ลูกแก้วนั่งร้องให้เธอลุกแล้วก็มาจับมือเราพร้อมกับยิ้ม

“ขอบคุณนะคะคุณเขื่อน”

“อื้อไปกันเถอะ”เราก็จับมือลูกแก้วเดินมาที่ประตูรถตู้แต่คุณเขื่อนเดินมาข้างเราเปิดประตูรถตู้ ตอนแรกเราคิดว่าเขาจะเปิดให้เราขึ้นก็คือเราเกรงใจเขาแต่เปล่าคุณเขื่อนเขาพูดกับคนขับต่างหาก

“เดี๋ยวขับรถตามฉันมานะไม่ต้องรีบขับให้ปลอดภัยที่สุด”

“คับคุณเขื่อน”

“รถคันนี้ข้างในก็นั่งกันหลายคนแล้วไปรถคันเดียวกับฉันนะ”คุณเขื่อนหันมายิ้มให้ฉันแล้วชวนฉันไปขึ้นรถกับเขา

“ขอบคุณ คุณเขื่อนนะคะแต่หนูไปกับพี่ๆดีกว่าค่ะ”

“ไปกับฉันเถอะอีกอย่างลูกของเธอจะได้นั่งที่สบายๆหรือนอนไปก็ได้ปล่อยให้เขาไปกัน”คุณเขื่อนยังย้ำคำเดิมที่ให้เราไปกับเขา

“เเต่”

“อย่าขัดคำสั่งเจ้านายส”เอ๊าคือเจ้านายเขาสั่งแบบนี้หรอมันไม่ใช่เวลางานเลยนะ

“ไปเลยนะเดี๋ยวฉันไปกับเธอคนนี้แล้วก็ลูก”

“เอาไว้เจอกันที่นู่นนะก้อย”พี่ปิ่นยิ้มเเละยกมือบ๊ายๆเรา

“คะพี่ปิ่น”รถหรูราคาแพงที่เรากำลังจะขึ้นด้วยที่ความไม่รู้ของเรา เรากำลังจะเปิดประตูหลังขึ้นเพราะว่าเราไม่อยากนั่งหน้าคู่เทียบระดับกับคุณเขื่อนเขามันดูไม่เหมาะสม

“เดี๋ยวนะคือต้องมาหน้าหน้าตรงโน้นเพราะว่าฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ”อ้าว คือเราไม่รู้จริงๆนิ

“หนูขอโทษค่ะหนูไม่รู้จริงๆ”

“ก็ในเมื่อรู้แล้วต้องไปขึ้นรถ”

“คะ”

“สาวน้อยมาขึ้นนี่เร็วลุงอุ้ม”คุณเขื่อนดึงมือลูกแก้วไป เเละเขาเปิดประตูหลังพร้อมกับอุ้มลูกแก้วเข้าในรถ

เราก็เดินมาขึ้นรถเหมือนกันแล้วคุณเขื่อนก็เข้ามานั่งที่เบาะคนขับแล้วก็ขับรถออกเราเกร็งอะ มันรู้สึกแปลกๆ

“เย็นเหมือนรถมามี๊เลยจ๊ะ”รอยยิ้มหวานเเละเสียงใสๆที่พูดขึ้น

“หรอครับดูการ์ตูนไหมลุงเปิดไห้”

“ดูคะ”

“คุณเขื่อนคะหนูว่าอย่าเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกนี่เลยทอมเเอ่นเจอรรี่ ”รถคุณเขื่อนมีจอเหมือนทีวี เราไม่รู้จักหรอกลูกเเก้วเธอสนใจเเละดูตื่นเต้นมากเธอมายื่นพิงเบาะเราดูตาแป๊ว

“เธอชื่อก้อยหรอ”

“คะ”

“แล้วลูกเธอละ”

“ลูกเเก้วคะ”

“ลูกเเก้วครับขึ้นมานั่งบนนี้เลย”คุณเขื่อนเอามือตบตรงที่ข้างๆมันคือที่เก็บของป่ะข้างเกียร์รถอะ

“นั่งได้หรอคะ”

“พูดเก่ง ได้สิครับมานั่งเลย”

“จ๊ะ”สองมือสองขาพยายามขึ้นมานั่งสายตามองจอที่คุณเขื่อนเปิดกาตูนไห้เธอไม่เคยมีไงเด็กเนาะ คุณเขื่อนเขาก็ยิ้มด้วยหัวเราะกับลูกเเก้วด้วยบางที กาตูนมันตลกไงลูกเเก้วเธอยิ้มหัวเราะ แบบคือลืมเศร้าลืมพูดถึงคุณหนูไหมเลยนะ