ตอนที่1 ..เริ่มต้นใหม่ !

EP 1

...“ก้อย”...

ตอนนี้ได้เวลาที่ฉันจะต้องออกไปทำงานที่ผับแล้ว ฉันเบิกเงินเขามาแล้ว 10,000 บาท พี่ปิ่นได้พาฉันมาฝากลูกให้กับพี่เลี้ยง พี่เลี้ยงที่นี่เขารับเลี้ยงเด็กเฉพาะกลางคืนเพราะว่าคนที่เช่าห้องอยู่แถวนี้เขาก็ต่างทำงานกลางคืนกันทั้งนั้น ส่วนกลางวันเขาก็เอาลูกไปเรียนหนังสือตามปกติ ทนลำบากกับแม่หน่อยนะลูกแก้วแม่สัญญาจะเก็บเงินแล้วแม่จะออกจากงานนี้ไปขายของ ขายข้าวแกงเหมือนเดิมของเราดีกว่าถึงจะลำบากแต่เราก็ได้อยู่ด้วยกันได้นอนด้วยกันดีกว่าแม่ต้องไปทำงานกลางคืนแล้วหนูไปอยู่กับคนอื่น

“ก้อยหนูต้องเอาลูกแก้วไปฝากกับพี่เลี้ยงแล้วนะเพราะว่าเดี๋ยวเราเข้างานช้าคนอื่นเขาจะมองไม่ดีอีกอย่างเราเป็นเด็กใหม่ด้วย”พี่ปิ่นเดินมาบอกกับเรา

“ได้ค่ะพี่ปิ่น”

เราเดินเข้ามาในห้องที่มีเพียงมุ้งกับหมอน แล้วก็ผ้าห่มที่พี่ปิ่นเขาเตรียมให้ ลูกแก้วเธอนั่งอยู่ในมุ้ง เธอก็นั่งกอดเข่าเหมือนเธอกำลังคิดถึงบ้านหลังนั้นที่นั่นมันอาจจะสุขสบายสำหรับเธอมีให้ทุกอย่าง

“ลูกแก้วคะหนูไปอยู่กับป้าจันทร์นะเดี๋ยวแม่ไปทำงานเสร็จแม่จะกลับมารับหนูกลับมานอนด้วยกัน”เรานั่งคุกเข่าลงพื้นตรงที่ลูกสาวนั่งอยู่ เธอเงยหน้ามองเราด้วยแววตาแดงก่ำเพราะว่าเธอร้องไห้

“ทำไมเราไม่กลับไปบ้านพี่ไหมจ๊ะแม่”คำถามของเธอที่ปนเสียงสะอื้นยิ่งทำให้เราสงสารลูกเหลือเกิน ฉันเห็นลูกสาวของฉันร้องไห้ น้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมาอีกครั้งเธอผูกพันกับพี่สาวของเธอมาก แต่ถ้าพี่สาวของเธอรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของพ่อเธออีกคนเธอก็คงรับไม่ได้หรอก

“ลูกแก้วไม่รักแม่หรอลูกแก้วรักคนอื่นมากกว่าแม่หรอคะ”ลูกแก้วเงยมองหน้าเราและส่ายหัว เธอเอามือน้อยๆตัวเองเช็ดน้ำตาและพยายามกลั้นสะอื้น

“หนูรักแม่”

“ถ้าหนูรักแม่หนูต้องอยู่กับแม่นะหนูต้องเชื่อฟังแม่นะคะ”

“แม่ไม่กลับไปบ้านพี่ไหมแล้วหรอคะ”แววตาที่หมองเศร้ายังคงมีน้ำตาไหลออกมากับเสียงสะอื้น

“แม่ไม่กลับไปแล้วต่อจากนี้ไป เราสองคนแม่ลูกจะอยู่ด้วยกันแค่สอง คนแม่จะทำงานเก็บเงินเอาไว้ให้หนูเรียนหนังสือ เดี๋ยวเอาไว้เรามีเงิน เราไปเที่ยวหาพี่ไหมกันนะ

“จ๊ะ”

“มาเเม่กอดหน่อย”เราดึงลูกสาวของมากอดและลูบหัวแกเบาๆ วันนี้หนูยังเด็กหนูอาจจะเสียใจแค่นี้ แต่ถ้าวันข้างหน้าหนูโตขึ้นแล้วหนูรู้ว่าหนูเป็นลูกเมียน้อยหรือว่าเป็นลูกคนขายตัวอย่างแม่หนูคงเสียใจยิ่งกว่านี้ ให้หนูเสียใจแค่นี้พอต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกันแค่สองคนนะลูกเเม่เลือกทางออกที่ดีที่สุดเเล้ว

เราพาลูกมาฝากไว้ห้องป้าจันทร์ ที่เขารับเลี้ยงเด็ก ป้าจันทร์แก่รับเลี้ยงเด็กเฉพาะกลางคืนไม่ใช่ว่ามีเพียงแต่ลูกแก้วมีเด็กอีกหลายคน ที่แม่นำไปฝากไว้เพราะว่าต้องออกไปทำงานกลางคืนเหมือนกับเรา ถ้าเป็นไปได้เราก็ไม่อยากไปเราไม่อยากทิ้งลูกเราอยากนอนกอดกับลูก แต่ชีวิตของเราเลือกไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้เราได้งานดีเขาให้เราเดือนละ 20,000 บาท ซึ่งไม่รวมกับทริปที่จะได้

แล้วเราก็ออกมากับพี่ปิ่นซึ่ง เราไม่เคยมาหรอกแต่พี่ปิ่นเขามาทำก่อนเราหลายวันแล้วและเขาเป็นคนเบิกเงิน ให้กับเราด้วยเราเอาเงิน 10,000 เช่าห้องอยู่ก็ 2,000 บาทตอนนี้เงินสดอยู่กับเรา 8,000 บาท

ผับที่พี่ปิ่นพาเรามามันไม่ไกลจากห้องเช่าที่เราอยู่เท่าไหร่ ถ้าเดินก็สักพักแต่ถ้านั่งวินมอเตอร์ไซค์ก็ 5 นาที แต่พี่ปิ่นเลือกที่จะพาเราเดินมาก่อนเพราะว่าให้เรารู้เส้นทางทางมันไม่เปลี่ยวหรอกมีแต่ร้านขายของ จนเดินมาถึงหน้าผับ ใหญ่มากแสงไฟสะท้อนกันให้พราว ต่างมีผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา และมีสาวๆสวยๆแต่งตัวน่ารักเพื่อมาเที่ยว พี่ปิ่นพาเราเดินมาทางหลังร้านแล้วเข้ามาด้านในก็จะเป็นห้องแต่งตัวของพนักงานเสิร์ฟ

“สวัสดีค่ะทุกคน”ก็มีทั้งหญิงและชายที่กำลังแต่งตัวเป็นเด็กเสิร์ฟ ใส่ชุดขาวถ้าเป็นผู้หญิงก็กระโปรงดำสั้นแต่ถ้าเป็นผู้ชายก็กางเกงยีนส์ขายาวหรือไม่ก็กางเกงสแล็คสีดำ งานนี้เป็นเสริฟเหล้าเสริฟเบียร์ไม่ใช่พริตตี้หรือ PR แล้วทุกคนก็หันมายิ้มให้กับเรากับพี่ปิ่นอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ”เรายกมือไหว้ทุกคนพวกเขาก็ยกมือไหว้รับเช่นกัน

“ทุกคนคะนี่น้องสาวของปิ่นค่ะ ฝากพี่เอ็นดูน้องสาวของปิ่นด้วยนะคะ”

“สวัสดีจ้า”

ก็ต่างมีคนทักเรามากมาย แล้วก็แนะนำชื่อแนะนำตัวที่เราจำได้เลยก็มีพี่ส้มพี่แหวนแล้วก็พี่พราย

“แล้วเจ๊ยังไม่เข้ามาหรอคะพี่แหวน”พี่ปิ่นหันหน้าไปถามพี่แหวน

“เจ๊สั่งไว้ว่าถ้ามาแล้วให้เปลี่ยนชุดแล้วออกไปทำงานได้เลย เพราะว่าเจ๊จะรับแขกอยู่ด้านนอก เเละไปห้องแต่งตัวของเด็กดริ้งและPR”

“พี่แหวนก็สวยทำไมพี่แหวนถึงไม่ไปทำ PR ละ”

“พี่มีสามีแล้ว อีกอย่างสามีของพี่ก็ทำงานอยู่ในนี้เหมือนกัน เขาคงไม่สบายใจถ้าพี่ไปทำเด็กดริ้งหรือ PR”

“อ๋อคะ”

“อย่าไปโลภกับเงินทองเลย ถึงเขาจะได้เงินมาเยอะแต่เขาก็แลกกับอะไรหลายๆ อย่างส่วนเราทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟแค่นี้ก็ได้เงินเดือนละ 20000 แล้วหาที่ไหนไม่ได้แล้ว”พี่พรายเขาพูดถูกเมื่อก่อน เราก็เคยเข้าไปที่แห่งหนึ่งซึ่งมันเป็นที่ขายเลยไม่ใช่ที่ทำงานแบบนี้

“เปลี่ยนชุดดีกว่าจะได้ทำงานแล้วก็กลับบ้านก้อย” เราก็มาเปลี่ยนชุดแบบพวกพี่เขานั่นแหละ แล้วก็เข้าไปทำงานด้านในซึ่งหน้าที่ของเราก็จะมีเสิร์ฟน้ำแข็งเหล้าเบียร์ตามบิลที่เขาเอาวางไว้ให้เราหน้าเคาน์เตอร์ส่วนหน้าเคาน์เตอร์ก็จะมีสาวสวยนมโตนั่งอยู่

ถามว่าเหนื่อยหรือเปล่ากับการทำงานไม่เลย แล้วก็ไม่ได้ยากอะไรด้วยถือว่าเราได้งานดีเลยแหละ เพียงแต่เราต้องทิ้งลูกมาตอนกลางคืนแค่นั้นเองอีกอย่างพรุ่งนี้เราจะพาลูกไปสมัครเรียนอีกที่ตอนแรกคุณผู้หญิงพาเราไปสมัครเรียนให้กับแกแล้วแหละแต่เราคงไม่พาไปที่นั่น

เมื่อเวลาผ่านไปก็เกือบ 3:00 นคนก็เริ่มทยอยออกผับก็กำลังปิด ส่วนพวกเราก็เก็บของแล้วก็เดินกลับมาที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดกลับบ้าน

“อ้าวเจ๊”มีผู้หญิงแต่งตัวสวยเดินมาในห้องแล้วมีพี่เขาเรียกว่าเจ๊ นี่คงจะเป็นเจ๊หัวหน้าของที่นี่สินะเราและพี่ปิ่น กับทุกคนยกมือสวัสดีเขาเขายังสวยแต่เขามีอายุแล้วน่าจะ 30 กว่า

“ทุกคนจ๊ะอย่าเพิ่งกลับนะพอดีว่ามีประชุมกะทันหัน เจ้าของที่นี่เขามีธุระจะคุยกับพวกคุณ”

“คะ/คับ”เราก็เดินตามพวกพี่ๆเขามาที่ห้องประชุม จะเป็นห้องกว้างๆให้เรานั่งกับพื้นด้านล่างแล้วมีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามา

“นี่คุณเขื่อนเจ้าของผับแห่งนี้”

“สวัสดีครับขอโทษนะครับที่ผมต้องเรียกประชุมด่วน ผมเข้าเรื่องเลยแล้วกันเนาะผมเปิดผับอีกที่อยู่ที่พัทยา ตอนนี้ไม่มีพนักงานเสิร์ฟผมต้องการพวกคุณไปที่ผับแห่งโน้น ซึ่งผมไม่ได้บังคับใครจะไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเรื่องค่าเดินทางผมออกเองหมด แล้วก็ให้เงินเดือนจะเพิ่มขึ้นอีก 5,000 บาทต่อเดือนเป็น 25,000 บาทต่อเดือนมีห้องให้อยู่ฟรีค่าน้ำค่าไฟฟรี แต่ถ้าทำอยู่ที่นี่ก็ 20000 บาทเหมือนเดิม”

“มีใครสนใจจะไปอยู่ผับโน้นหรือเปล่า”เจ๊มองพวกเราเเละถามความสมัคใจ เดือนละ 25,000 บาท ค่าน้ำค่าไฟฟรีห้องฟรีเราจ่ายแค่ค่ากินของเรากับลูกเราจะเหลือเงินเยอะกว่านี้ เราสนใจนะพี่ปิ่นก็หันมามองหน้าเราและกระซิบถามเรา

“ไปไหมพี่ว่าโอเคนะอีกอย่างเราพาลูกแก้วไปเรียนที่โน่นก็ได้ประหยัดอีกต่างหากค่าห้องก็ไม่ต้องจ่าย”

“พี่ปิ่นไปหรือเปล่าคะ”

“ไปสิถ้าก้อยไปพี่ก็ไปแหละ อีกอย่างพี่ทำงานเก็บเงินให้พ่อกับแม่ของพี่พี่ไปได้”

“งั้นถ้าพี่ปิ่นไปก้อยก็ไปค่ะ”

“โอเคเลย”

“สรุปมีใครไปกันหรือเปล่าคุณเขื่อนเขาจะได้ไม่ต้องไปหาลูกน้องที่อื่นอีกถือว่าเปลี่ยนที่ทำงานแล้วช่วยคุณเขื่อนทำผับนู่นด้วย”เจ๊ย้ำคำถามอีกครั้ง

“หนูกับน้องไปค่ะ”พี่ปิ่นจับมือเรายกขึ้นคุณเขื่อนเขาหันกลับมายิ้มให้เจ๊ก็พยักหน้า

“ขอบคุณนะครับ”ไม่ใช่แค่เรากับพี่ปิ่นที่ไปนะ แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไปเช่นกันบางคนก็ไม่ไปเพราะว่าเขามีครอบครัวอยู่ที่นี่ แล้วก็มีบ้านอยู่ที่นี่ การตัดสินใจของเราที่เราจะไปนู่นมันก็ดีอยู่อย่างหนึ่ง คือเราจะพาลูกไปอยู่ที่อื่น อยู่ที่นี่มันใกล้บ้านของคุณผู้หญิงแล้วก็คุณผู้ชายด้วย ถ้าลูกแก้วเธอได้ไปอยู่ที่อื่นบางทีเธออาจจะลืมสิ่งที่เธอคิดถึง เฮ้อ ป่านี้เขาจะเป็นยังไงกันบ้างนะ ก้อยขอให้คุณผู้ชายมีความสุขกับครอบครัวมากๆนะถึงก้อยจะได้อยู่ในสถานะแค่แอบชอบคุณผู้ชายหรือแอบรักก้อยก็ไม่สามารถทำลายชีวิตคู่ของคุณผู้ชายพังลงได้ ก้อยเดินออกมาทุกอย่างก็จบ