2.คุณหญิงวารุณี

ตอนที่ 02.คุณหญิงวารุณี!

"คุณเป็นใคร?"

"จุ๊ๆๆ อย่าเพิ่งพูดอะไรไป ผมคิดว่าเมื่อคืนนี้คุณทำดีมากน่ะ ผมแม่งโคตรมีความสุข"

เรย์ว่าติที่ยังไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของตนจะเป็นอย่างไรหันไปหยิบกระเป๋าเงินของตนออกมาแล้วเปิดเอาแบงค์พันห้าใบออกมายื่นให้หล่อน แต่สิ่งที่ชายหนุ่มได้รับกลับมาก็คือ.....                   

ผั๊วะ!!

"โอ้ย! คุณต่อยผมทำไมเนี่ย!" 

เรย์วาติหันมาตะโกนใส่หูคนที่ทำร้ายตนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวระคนไม่เข้าใจ เมื่อคืนนี้ยังดีๆอยู่เลยพอตื่นมาเป็นห่าเหวอะไรอีกล่ะ เขาก็ทำให้เธอมีความสุขปลดปล่อยไปตั้งหลายน้ำไม่ใช่รึไง!

"ไอ้โรคจิต ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะโว้ยย" 

เขมนราโวยลั่นไม่เหลือคราบของหญิงสาวขี้อายเมื่อคืน ใช่แล้ว! นี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ! ส่วนสิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืนน่ะ มันคือร่างที่สองของเธอในเวลาเมาต่างหาก คนขี้หงุดหงิดจ้องหน้าคนตัวโตเขม็ง! เรย์วาติลูบคางปอยๆก่อนที่จะส่งเสียงถามอย่างไม่เข้าใจ 

 "เดี๋ยวๆ คุณใช่คนเดียวกันกับคนเมื่อคืนหรือเปล่า ทำไมมันต่างกันจังว่ะ!" 

ชายหนุ่มหันมามองหน้าคนตัวเล็กด้วยท่าทางขำๆแต่ดูท่าเหมือนหล่อนจะไม่ขำกับเขาเลยสักนิด

"แฮะๆ คุณรับเงินจากผมไปเถอะน่า ผมไม่อยากมีปัญหาทีหลัง"

เขาพูดเมื่อสมองกำลังคิดว่าหญิงสาวนั้นคงเหมือนกับผู้หญิงทั่วๆไปที่สุดท้ายชีวิตก็ต้องการเพียงแค่เงิน!ฃ

"เหอะ! สมองกลวงสิลุง ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะพลาดท่าให้ลุงได้ คิดแล้วหงุดหงิดโว้ย"                         

เมื่อได้ยินเต็มสองหูรับรู้เต็มสองตาแล้วว่าที่แท้ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ก็เป็นเพียงพวกผู้ชายเห็นแก่ตัว ชอบใช้เงินฟาดหัวผู้หญิง เขมนราจึงหัวเราะเยาะตัวเองราวกับคนบ้า น่าสมเพชสิ้นดี! พรหมจรรย์ของเธอที่อุส่าห์หวงแหนเอาไว้ ต้องมาเสียให้กับพ่อหนุ่มเพลย์บอย คนนี้อย่างง่ายดาย โอเค! ตายอย่างสงบเถอะเขมนราเอ้ย! เธอด่าเขาจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์คุกครุ่น 

"สมองกลวง? ลุง! นี่เธอ! มันจะมากไปแล้วน่ะ กล้าดียังไงมาด่าฉันแบบนี้"

เขมนรากลอกตาขึ้นบนเมื่อได้ยินเสียงเขาโวยวายอยู่ด้านนอก ผู้ชายคนเเรกของเธอนิสัยแม่งโคตรเฮงซวย! คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง ยิ่งคิดเขมนราก็ยิ่งอยากยิงเขาทิ้งเสียให้ตายหายไปจากโลกใบนี้ เพราะเธอกำลังรู้สึกโมโหเป็นอย่างมากในตอนนี้!

เรย์วาติแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็นั่งรอคนตัวเล็กอยู่ด้านนอก ยัยผู้หญิงประหลาด! เรย์วาติด่าหล่อนว่าอย่างนั้น มีอย่างที่ไหนจู่ๆตื่นขึ้นมาก็โวยวายเสียงดังราวกับเกลียดเขานัก เเล้วนี่เขามานั่งรอเฟะอทำไมล่ะ โดนด่าขนาดนั้นยังอยากอยู่คุยกับเธออีกหรือ เฮ้อ! ชายหนุ่มนวดขมับตัวเองเบาๆ หรือเขาจะติดใจหล่อนเข้าแล้ว ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออกมาเรย์วาติก็ลุกขึ้นพรวด

"ให้ฉันไปส่งนะ"  

"ไม่ต้อง!" ความห่วงใยถูกถีบส่งคืนอย่างไม่มีชิ้นดีฃ

"งั้นก็รับเงินไป"เขายื่นเงินจำนวนเท่าเดิมให้หล่อน เขมนรามองเงินก่อนที่จะหันไปมองหน้าเขาหน้านิ่ง                      

"ลุงเก็บเงินเอาไว้ไปซื้อยารักษาสมรรถภาพทางเพศของลุงเถอะ!“ น้ำเสียงของเขมนราบ่งบอกว่ารำคานเขาอย่างชัดเจน ไม่เคยมีใครด่าเขาได้เจ็บเท่านี้มาก่อนให้ตายสิ!

"เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไง?" เรย์วาติยังคงอึ้งอยู่ พวกผู้หญิงที่ตกถึงท้องเขามีแต่คนชื่นชมว่าเขานั้นสุดยอดมากมาย แต่ผู้หญิงคนนี้! เธเกล้าหักหาญน้ำใจเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ! เห็นทีจะปล่อยกลับไปไม่ได้ง่ายๆแล้วเขมนรา!

"ถามจริงๆเถอะคุณเรย์ คุณโง่หรือโง่กันแน่คะ เซ็กส์ของคุณมันแย่สุดๆจนฉันต้องร้องขอชีวิตเลยล่ะ รู้ตัวไหม?" เขมนราจ้องหน้าเขาแล้วพูดตรงข้ามกับความจริง ผู้ชายอย่างเขาดูท่าไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของคนอื่นสักเท่าไร ก็ลองดู! เธอจะให้เขาลองเป็นเธอดูบ้าง เขาจะได้รู้ว่าการถูกละเลยความรู้สึกมันเป็นยังไง ฝั่งเรย์วาติที่กำลังโกรธก็กัดฟันตัวเองกรอดๆ มันจะมาไปแล้วนะเขมนรา!

"เธอต้องการอะไรกันแน่" ถามถามอย่างไม่เข้าใจ หล่อนกำลังเกลียดเขาเพียงเพราะเขาเป็นคนแรกของหล่อนอย่างนั้นหรือ? 

"ไม่! ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น"

"แต่ผมต้องการคุณอีกครั้ง ผมอยากพิสูจน์ ว่าผมแย่อย่างที่คุณพูดจริงหรือเปล่า" 

คนตัวโตย่างสามขุมเข้าไปหาหล่อนด้วยท่าทางน่าเกรงขามจนเขมนราต้องก้าวถอยหลังหนีอัตโนมัติ 

"ถอยออกไปน่ะ ฉันไม่ต้องการมีอะไรกับคนเฮงซวยอย่างคุณ!“

เธอบอกเสียงดัง! แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อเรย์วาติคว้าร่างเล็กเข้ามาบดขยี้จูบอย่างดุเดือด เขาจะสั่งสอนให้หล่อนรู้เองว่าเขาไม่ได้แย่อย่างที่เจ้าหล่อนกล่าวหา! 

"ผมไม่ได้เฮงซวยหรอกเฟย์ แล้วคุณจะต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่" 

 ซาตานร้ายเหวี่ยงร่างเล็กไปบนเตียงนอนก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอีกครั้ง เขมนราเเสยะยิ้มให้กับความอัปยศของตัวเองอย่าถอดใจก่อนที่จะเอ่ยเสียงเข้มออกมาว่า

"เอาซะให้พอใจ ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีก!" ในเมื่อเธอเสนอเขาก็จะสนองให้อย่างสาสมแก่ใจ เรย์วาติถาโถมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีใส่เธออย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งหมดเรี่ยวแรงพากันหลับไปในที่สุดอีกครั้ง

อีกด้านของบ้านหลังใหญ่แห่งตระกูลสูงศักดิ์ นั่นก็คือตระกูล'ชัยวัฒนมาราม' สาวใช้ก้มหัวลงอัตโนมัติเมื่อเจ้านายใหญ่แห่งตระกูลก้าวเข้ามาในห้องครัว 

 "ตาเรย์ยังไม่กลับมารึ"คุณหญิงวารุณีมารดาของเรย์วาติเอ่ยถามสาวใช้ทันทีที่ไม่เห็นเงาหัวของลูกชายคนโต

 "ยังเลยค่ะคุณผู้หญิง"ป้าแย้มแม่นมที่ทำงานที่นี่มาหลายปีเอ่ยบอกเจ้านายก่อนที่จะเดินอ้อมมาเสิร์ฟอาหารเช้า 

"ตาเรย์นี่เหลวไหลจริงๆเลย อายุก็ป่านนี้แล้วไม่รู้จะมั่วผู้หญิงไปถึงไหน" วารุณีเอ่ยน้ำเสียงเหนื่อยใจกับลูกชายเต็มทน ถ้าหากเรย์วาติหันมาสนใจครอบครัวอย่างเรย์วาดรลูกชายคนเล็กของหล่อนบ้างก็คงจะดี

"คุณผู้หญิงอย่าคิดมากไปเลยค่ะ อีกไม่กี่เดือนคุณเรย์ก็จะแต่งงานแล้วประเดี๋ยวก็คงจะหมดอิสรภาพ" ป้าแย้มพูดน้ำเสียงสุภาพเนื่องจากเป็นคนเก่าคนแก่ที่สนิทกับคุณหญิงวารุณีจึงสามารถออกความเห็นและเป็นที่ปรึกษาได้ 

 "ก็จริงอย่างที่เธอพูดน่ะแย้ม จริงสิ! วันนี้ฉันนัดหนูนิตเอาไว้ตอนเย็น หวังว่าลูกชายตัวดีของฉันคงจะโผล่หัวมาล่ะ"

 "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่ขา" วารุณีจำต้องหยุดชะงักหัวข้อสนทนานั้นแล้วหันไปสนใจเสียงหวานแหลมที่เธอไม่ค่อยอยากจะได้ยินอย่างจำใจ

ชนิดาพรก้มลงไหว้แม่ของว่าที่สามีด้วยความจริตสูง หล่อนคือนางแบบแถวหน้าที่เรย์วาติกำลังควงอยู่ ณ ปัจจุบันนั่นเอง วารุณีจ้องหน้าเเขกไม่ได้รับเชิญตาเขม็งก่อนที่จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนออกไปฃ

"ใครเป็นแม่หล่อนยะ เท่าที่จำได้ฉันมีลูกชายแค่สองคน!" ชนิดาพรหน้าเจือนลงเล็กน้อยแต่ก็ยังส่งยิ้มสู้ไว้

"แหม๋! คุณแม่ก็ อีกไม่นานมายด์ก็จะมาเป็นสะใภ้ของที่นี่ไงคะ"

คนมีความทะเยอทยานสูงพูดออกมาด้วยความมั่นใจ โดยหารู้ไม่ว่าคำว่ารักของเรย์วาตินั้นคือคำหลอกลวงทั้งนั้น

"ต๊ายย! หล่อนนี่ยังไงกันน่ะ บ้านช่องไม่มีอยู่หรืออย่างไรทำไมถึงหน้าด้านอยากจะมาอยู่บ้านคนอื่น" คุณหญิงวารุณีไม่เพียงว่าเปล่า สีหน้าท่าทางยังคงมองคนตรงหน้าอย่างดูหมิ่น ตาเรย์น่ะตาเรย์! บอกแล้วน่ะถ้าจะไปไข่ไว้ที่ไหนต้องปิดให้มิด อย่าพามาเสนอหน้าให้แม่เห็น! ชนิดาพรหน้าเหวอทันควันเมื่อถูกด่าด้วยคำพูดตรงแสนตรงฃ

"เอ่อ คะคุณแม่ว่ามายด์หน้าด้านหรือคะ“ ชนิดาพรส่งเสียงฮึดฮัดถาม หน็อย! ยัยแก่! ถ้าหากแกไม่ใช่แม่ของคนที่ฉันรักฉันคงจับแกมาตบต่อหน้าคนรับใช้แล้ว

 "ใช่! และฉันก็จะด่าหล่อนมากกว่านี้อีกน่ะถ้าหล่อนยังไม่ไสหัวออกไปจากบ้านของฉัน!"คุณหญิงวารุณีไล่คนตรงหน้าไปแบบไม่ต้องคิด ผู้หญิงพวกนี้มันมีดีตรงไหนทำไมลูกชายฉันถึงชอบเนี่ย! แค่การแต่งตัวก็ไม่ผ่านแล้วฃ

"แต่มายด์เป็นคนของเรย์นะคะ มายด์จะนั่งรอจนกว่าเรย์จะมา" ชนิดาพนเม้มปากเน้นก่อนที่จะพูดสิ่งที่ตนต้องการออกไป พักนี้เรย์วาติไม่ยอมติดต่อเธอไปเลย เธอเหงา! ไม่มีใครพาขึ้นเตียง

 "หัดมีมารยาทบ้างน่ะหล่อน ถ้ายังไม่ออกไปจากบ้านฉันละก็ เเจ๋วโทรเรียกนักข่าวให้ฉันที ฉันจะแฉไอ้พวกอยากตกถังข้าวสาร” วารุณีแทบจะหมดความอดทนกับแม่สาวมั่นตรงหน้า แต่ก็ยังดีที่หล่อนมีสีหน้าเกรงกลัวนางอยู่บ้าง

"หยุดๆๆ ไม่ต้องโทร มายด์กลับก็ได้ค่ะ"ชนิดาพรหันไปห้ามสาวใช้ที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ทันควร ก่อนที่จะยอมถอยทับกลับออกไป

 "นังคุณหญิงบ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ"

  ตกค่ำตามเวลาประเทศไทยก็ประมาณสิบแปดนาฬิกา เรย์วาติโผล่หน้าเข้าไปที่โต๊ะอาหารในขณะที่ทุกคนกำลังรอเขาอยู่พอดี

"อ้าวตาเรย์ มานั่งนี่เร็วๆสิลูกจะได้ทานข้าวพร้อมกัน" เรย์วาติเดาไว้แล้วไม่มีผิดว่าวันนี้มารดาต้องพาว่าที่ภรรยาเขามาที่นี่ เหอะว่าที่ภรรยาอย่างกับผีน่ะสิ คราวก่อนเจอกันครั้งแรกก็ในวัด ผู้หญิงอะไรนับวันๆทำตัวอย่างกับแม่ชี ชายหนุ่มโอดครวญในใจเมื่อหันไปพบ'นิรัสยา'หญิงสาวที่แม่เขาอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้

 "สวัสดีค่ะพี่เรย์" นิรัสยาเอ่ยพร้อมไหว้เรย์วาติอย่างนอบน้อม เฮ้อ! หล่อนเห็นเขาเป็นพระหรือไงกันนะถึงได้ตั้งใจไหว้สวยซะขนาดนั้น 

"สวัสดีครับน้องนิต" ชายหนุ่มรับไหว้พร้อมเลื่อนเก้าอี้ออกมาก่อนจะหย่อนก้นลงไป

"ตาเรย์ ตักกับข้าวให้น้องบ้างสิลูก นี่น้องอุส่าห์มาโชว์ฝีมือทำเพื่อแกเลยนะ“ คุณหญิงวารุณีคะยั้นคะยอให้ลูกชายเอาใจคนตรงหน้าให้มากๆ เรย์วาติจำต้องทำตาม ต่อหน้านิรัสยาเขายังพูดอะไรไม่ได้ แต่หลังจากที่หล่อนกลับไปแล้วเขาต้องเคลียร์กับมารดาให้รู้เรื่อง

 "นี่หนูนิต วันมะรืนจะเป็นวันเกิดพี่เรย์เขา ป้าว่าจะพาพี่เขาไปวัด ไปด้วยกันดีมั้ยลูก"

"ก็ดีนะคะ นิตเองก็อยากจะไปหาคุณแม่กับคุณพ่อด้วย"

"อื้ม นานแล้วสิน่ะที่พ่อกับแม่ของหนูจากไป หนูก็อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ ป้าว่าเราหาฤกษ์แต่งเลยดีมั้ยลูก พี่เรย์จะได้คอยดูแลหนู"

"อะแค่ก อะเเค่ก" เมื่อได้ยินคำพูดของมารดาข้าวที่กำลังอร่อยกลับติดคอเรย์วาติทันที

"เอ่อ คุณแม่ว่าไงนะครับ" เมื่อดื่มน้ำตามจนหายติดคอชายหนุ่มก็หันไปถามมารดาด้วยน้ำเสียงร้อนรนจนนิรัสยาสงสัยฃ

"อะไรกันตาเรย์ ก็เรื่องแต่งงานของแกกับน้องไง" เรย์วาติถอนหายใจออกมาพรืดยาวเหยียด ให้ตาย! เขายังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าอยากแต่งงาน