ตอนที่ 2 แค่น้องสาว

ตอนที่ 2 แค่น้องสาว

ช่วงเย็น กัปตันลูกชายคนกลางของบ้าน เขาลงจากรถได้ก็เดินเร็วๆเข้ามาในบ้าน ในมือถือของบางอย่างเดินเข้ามาด้วย เมื่อเห็นหน้าของหนูดีเท่านั้นแหละ

"หนูดี!! อ่ะ ของฝาก" เขาโยนของในมือที่ถือมาให้หนูดี แล้วเดินผ่านขึ้นบันไดไป ซึ่งเธอก็สามารถรับเอาของที่เขาโยนมาไว้ได้ทันพอดี

"กัปตัน...ให้ของน้องทำไมโยนแบบนี้ล่ะลูก" เป็นเสียงของคุณน้ำผึ้งบ่นลูกชายทันที

"ผมรีบครับ เหนียวตัวจะแย่ขอตัวขึ้นด้านบนไปอาบน้ำก่อนนะครับ" ขายาวๆก้าวฉับๆเดินหายไปพร้อมกับเสียงของคนพูด

"เจ้าลูกคนนี้นี่ จริงๆเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ของฟรีหนูดีไม่ถือ" ทุกครั้งที่กัปตันไปพบไปเจอของสวยๆงามๆ เขาก็มักจะคิดถึงหนูดีเสมอ แล้วก็มักจะซื้อของมาฝากแบบนี้ตลอด ทั้งหมดนี้เขาเห็นเธอเป็นแค่เพียงน้องสาวเท่านั้น

"แกะซิลูก พี่เขาซื้ออะไรมาให้" หนูดีเองก็อยากรู้ เธอรีบแกะดูของที่อยู่ในกล่องเล็กๆ เมื่อเปิดออกดูก็เห็นเป็นสร้อยข้อมือทำจากลูกปัดหยกสีเขียวอ่อนร้อยด้วยโลหะ สวยน่ารักหนูดีชอบมาก

"สร้อยข้อมือค่ะคุณป้า สวยจังเลย" หนูดีสวมมันไว้ที่ข้อมือของเธอทันที ก่อนที่จะชื่นชมมันด้วยรอยยิ้ม

"หนูดีกำลังจะขึ้นไปทำความสะอาดที่ชั้นบนอยู่พอดี หนูดีขอตัวไปเอาอุปกรณ์ก่อนนะคะ" หน้าที่ทำความสะอาดชั้นบนห้องนอนของเจ้านายที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่สองห้อง เป็นหน้าที่ของหนูดี ส่วนห้องอื่นๆถ้าหนูดีทำไม่ทัน คนงานคนอื่นๆในบ้านถึงจะขึ้นไปช่วยทำ เช่นห้องนอนแขกถ้ามีคนมาพัก ห้องฟิตเนส ห้องนั่งเล่นและห้องทำงาน

"ไปเถอะลูก" หนูดีเลือกที่จะไปทำความสะอาดห้องของคุณลุงและคุณป้าก่อน ส่วนห้องพี่กัปตัน เธอต้องรอให้เขาอนุญาตให้เธอเข้าไปได้ก่อน เธอถึงกล้าเข้า เมื่อกี้เขาบอกว่าจะขึ้นไปอาบน้ำ...เธอกลัวว่าตอนนี้เขาจะกำลังโป๊อยู่นั่นเอง

หนูดีทำความสะอาดห้องนอนของคุณลุงคุณป้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินมาเคาะประตูเรียกหน้าห้องพี่กัปตัน

"ก๊อกๆๆ หนูดีเองค่ะ มาทำความสะอาด"

"เข้ามาสิ" เมื่อเจ้าของห้องเอ่ยอนุญาต หนูดีจึงเปิดประตูเดินเข้าไป พร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดที่เธอถือเอาเข้าไปด้วย

"ขอบคุณนะคะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มคลี่ยิ้มหวานส่งให้เจ้าของห้องทันที เธอชูสร้อยข้อมือที่ตอนนี้มันอยู่ในข้อมือของเธอแล้ว พร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ เพราะตอนที่เขาโยนให้ เธอยังไม่ได้ขอบคุณ

"ชอบมั้ย พี่เห็นว่ามันน่ารักดีก็เลยซื้อมาฝาก"

"ชอบค่ะ"

"ขอโทษนะที่เมื่อกี้พี่โยนให้"

"ขอโทษทำไมคะ หนูดีไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย โยนมาอีกก็ได้" เธอพร้อมรับเสมอ

"พี่เห็นคนงานในบ้านยืนกันอยู่ตรงนั้นตั้งหลายคน แต่พี่กลับซื้อมาให้หนูดีแค่คนเดียว" จบคำพูดของพี่กัปตัน ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ฉีกยิ้มกว้างขึ้นหนักกว่าเดิม เธอดีใจที่เขาเห็นเธอพิเศษกว่าคนอื่นๆในบ้านที่มีสถานะเดียวกัน แต่ทีหลังแอบๆให้ก็ได้ เธอกลัวว่าถ้าหากครั้งหน้าเธอเกิดรับไม่ได้ขึ้นมาของอาจจะเสียหายเอาได้

"แล้วทำไมไม่ซื้อมาให้คนอื่นด้วยล่ะคะ" คนอื่นที่ว่าอายุก็คราวลุง คราวป้า มีหนูดีนี่แหละอายุน้อยที่สุด

"เพราะหนูดีเป็นน้องสาวพี่ไง แต่พวกเขาไม่ใช่" เฮ่อ...น้องสาว! ใช่เธอคือน้องสาว เมื่อก่อนเธอเองก็เคยมองเขาเป็นพี่ชายมาโดยตลอดเหมือนกัน แต่หลังจากที่เธอได้รับปากกับคุณป้าน้ำผึ้ง สายตาของเธอที่เคยมองเขาเป็นพี่ชายก็ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่บัดนั้น

"อ๋อค่ะ หนูดีไม่คุยด้วยแล้ว ขอตัวทำงานต่อก่อนนะคะ" งานที่ว่าก็คือทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดถูห้องนอนของเขานี่แหละ

"ตามสบายเลย...พี่ไดร์ผมนะเสียงดังหน่อย" เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังจะใช้ไดร์เป่าผมให้แห้ง ส่วนเธอก็ปัดกวาดเช็ดถูไปตามหน้าที่ของเธอ

ช่อดอกไม้วันงานแต่งที่พี่กัปตันส่งให้เธอในวันนั้น มันยังอยู่ที่ห้องนอนของเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะเหี่ยวแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกของเธอยังเบ่งบานอยู่ตลอดเวลา

ตั้งแต่ที่หนูดีเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย เธอก็มีรุ่นพี่เข้ามาทำความรู้จัก เข้ามาพูดคุย หรือจะเรียกว่าเข้ามาจีบนั่นแหละ แต่หนูดีไม่สามารถมองใครได้อีกนอกจากพี่กัปตันคนนี้ เธอยังคงจำคำพูดที่ได้รับปากกับคุณป้าน้ำผึ้งเอาไว้ได้ ถึงแม้ว่าหนูดีจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร แต่ในเมื่อเธอรับปากไปแล้ว เธอก็จะไม่มองใครอื่น

"หนูดี...เข้าไปเรียนปีหนึ่งมาได้สักพักแล้ว เป็นยังไงบ้าง" เสียงไดร์เป่าผมถูกปิด เขาก็เอ่ยถามเธอถึงเรื่องเรียน

"รุ่นพี่หล่อๆทั้งนั้นเลยค่ะ" ประโยคนี้เธอตอบตามความจริง ถึงแม้ว่าจะไม่กล้าไปรู้สึกกับใครแต่ขอมองนิดๆหน่อยๆก็ยังดี แต่พอได้มองแล้ว กลับรู้สึกว่ารุ่นพี่พวกนั้นสู้พี่แว่นของเธอไม่ได้เลย

"พี่ถามเรื่องเรียน" อยู่ๆเขาก็หน้าตึงขึ้นมาทันที แต่หนูดีไม่กลัวเพราะรู้ว่าเขาใจดี

"เรื่อยๆค่ะ ไม่มีอะไรพิเศษ พี่อยากรู้เรื่องอะไรเหรอคะ"

"ถ้าหากมีวิชาไหนที่ไม่เข้าใจก็มาถามพี่ได้"

"ถามได้จริงๆเหรอคะ" หนูดีอยากถามเรื่องอื่นมากกว่า

"ถามได้สิ เดี๋ยวพี่ติวให้" เขาหมายถึงเรื่องเรียน ส่วนเธอไม่ใช่ ในเมื่อเขาอนุญาตให้ถามได้งั้นก็ขอถามเลยก็แล้วกัน

"พี่กัปตันมีแฟนหรือยังคะ" ถามยิ้มๆในแบบทีเล่นทีจริง ซึ่งเธอก็รู้แหละว่าเขาไม่มีใคร

"........" เขาทำหน้าไม่เข้าใจ

"บอกเองนะว่าถามได้" หนูดีรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเองทันที

"ยัง"

"ให้หนูดีเป็นให้มั้ย"

"เป็นอะไร" เขาถามกลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ

"เป็นแฟน..." หนูดีลากเสียงยาว สายตาขี้เล่นของเธอ ทำให้คนเป็นพี่ชายแอบเขิน

"ป๊อก! นี่แน่..." เขายกนิ้วขึ้นแล้วดีดมาที่หน้าผากของหนูดีหนึ่งที ไม่ได้แรงมากนักแต่ก็เจ็บอยู่

"โอ๊ย! เจ็บนะ" จากนั้นเขาก็ลุกเดินหนีออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้หนูดีทำความสะอาดอยู่ในห้องคนเดียว

ทางด้านคุณน้ำผึ้งกับคุณภาคิน

"เมื่อเช้าคุณภานุเมศโทรมา..." คุณภาคินยังพูดไม่ทันจบ เสียงของคุณน้ำผึ้งก็แทรกถามดังขึ้นมาในแบบไม่ค่อยพอใจนัก

"โทรมาทำไม!"

"เอ้า...เขาก็โทรมาถามถึงลูกสาวเขาสิ"

"กล้าเนอะ เพื่อนคุณนี่มันหน้าด้านจริงๆ ฉันไม่คืนให้หรอกนะ ฝากไปบอกเขาด้วย"

"คุณก็ไปบอกเขาเองสิ เห็นเวลาเจอหน้ากันก็คุยกับเขาออกจะดี"

"ฉันคุยเป็นมารยาท"

"แล้วคุณให้ผมเป็นคนพูดเนี่ยนะ จะบ้าหรือไง"

"ไม่รู้แหละ คุณเป็นผู้ชายก็กล้าๆหน่อยสิ"

"คุณอยากได้ลูกสาวเขา คุณก็ไปพูดเองสิ"

"ฉันเลี้ยงของฉันมา ฉันมีสิทธิ์"

"แล้วแต่คุณจะคิด เอาที่คุณสบายใจเลยแล้วกัน" พูดจบประโยค คุณภาคินก็ลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที