ตอนที่ คุณหนูสิบห้า

...หยางจิงหลิง...

ข้าเดินมานั่งล่นบนหลังคาเรือนของข้าเอง ข้านั่งดื่มสุราอยู่บนหลังคานับตั้งแต่ออกจากค่ายทหารมาก็ 7 วันแล้ว วันพรุ่งนี้ก็จะมีการแข่งขันต่อสู้เพื่อชิงแผ่นดินกัน ตัวของข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องทำเช่นนี้ แต่ก็ดีกว่าการสู้รบจนตายกันไปข้าง ข้านั่งดื่นสุราคนเดียวอยู่สักพักแม่รองก็มาหาข้า

"คาราวะแม่รอง"

"เจ้าได้ฝึกวรยุทธบ้างหรือไม่"

"ฝึกทุกวันเจ้าคะ แม่ใหญ่ให้ฝึกข้าเองก็ไม่รู้จะทำอะไรเจ้าค่ะ การค้าขายข้าก็ไม่เก่งเสียเท่าไหร่นอกเสียจากการต่อสู้และกำลังข้าก็ไม่มีอะไรสู้พี่น้องคนอื่นได้"

"เจ้าน้อยใจหรือ มารดาเจ้ามีไหวพริบเก่งกาจ การต่อสู้ก็เฉียบคมมารดาเจ้านั้นเก่งถึงเพียงนี้ เจ้าเป็นทายาทเขา เจ้าเองก็ต้องอยากเป็นแบบเขามิใช่หรือ"

"เฮ้อ...ท่านแม่รองอยากให้ข้าไปร่วมงานพรุ่งนี้ใช่หรือไม่"

"ใช่"

"ได้เจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะไป"

"งั้นคืนนี้เราสองแม่ลูกก็ดื่มกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ท่านพ่อมาปลุกข้าตั้งแต่เช้าตรู่ ข้าถูกท่านพ่อจับแต่งกายด้วยชุดสตรีที่ใส่แล้ว สะดวกในการต่อสู้พอสมควร ท่านแม่ทั้ง 10 คนและพี่น้องทั้ง 15 คนรวมตัวข้าด้วยก็เดินทางเข้าวังพร้อมกับท่านพ่อตระกูลหยางเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงมาหลายชั่วอายุคนจึงทำให้เวลาออกงานให้กับราชวงศ์จึงต้องพาคนสำคัญไปด้วยทุกงานและท่านพ่อของข้าก็มีภรรยาที่เก่งกาจทั้ง 10 คนจึงต้องมาร่วมงานพร้อมกันส่วนพวกเราบุตรชายและบุตรสาวก็ต้องมาร่วมงานด้วยทุกครั้งเพราะท่านพี่หญิงสิบก็เป็นฮองเฮาเคียงบัลลังก์ พวกเราในฐานะที่สูงถึงเพียงนี้จึงต้องแต่งองค์ทรงเครื่องมาร่วมงานในพิธีต่างๆ ที่ทางแคว้นฉินจัดการ

"นายท่านหยาง ฮูหยินหยางทั้งสิบและคุณชายคุณหนูมาถึงแล้ว!!!"

เสียงประกาศของเหล่าขันทีทำเอาตัวของข้ารู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าทันทีเพราะเสียงที่ดังกระหึ่มของเขาทำเอาข้ารู้สึกอายเมื่อคนให้ความสนใจพวกเราแต่คนที่ได้รับความสนใจเยอะที่สุดเห็นจะเป็นพี่ใหญ่กับพี่สามที่ดูงดงามแต่ก็ไม่อ่านทดแทนความงามของท่านพี่พี่สี่ได้ ชายงามอันดับหนึ่งในใต้หล้าหยางไซซี ที่ตอนนี้อภิเษกกับท่านอ๋องต่างแคว้นไปแล้ววันนี้ก็มาร่วมงานด้วยเช่นเดียว

"บุตรสาวบุตรชายตระกูลหยางงดงามเสียจริง"

"ใช่ ข้าเห็นแล้วรู้สึกใจเต้นแรงยิ่งนักเสียดายตอนนี้แต่งงานกันไปหลายคนแล้ว"

"ฮองเฮาของพวกเรายังเป็นคุณหนูตระกูลหยางที่งดงามอีกด้วย"

"แต่สตรีและบุรุษตระกูลหยางนั้นล้วนมีแต่เขี้ยวเล็บที่ดุร้าย"

"ได้ยินมาว่าคุณหนูสิบเอ็ดตีสามีจนนอนหยอดน้ำข้าวต้มเชียวนะ"

"ขนาดนั้นเลยหรือ"

"จริงสิ ข้อหาที่นางตอบคือน่ากลัวมาก"

"ข้อหาอะไรหรือ"

พี่สาวของข้าเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างลุกหลานขุนนางปากมากพวกนั้น สายตาที่ดูดุดันนั้นทำเอาคนพวกนั้นแทบจะขาดใจตายเพราะลืมหายใจไปชั่วขณะ

"เอ่อ..."

"บิดาเจ้าติดเงินที่หอน้ำชาข้าอยู่ร้อยตำลึงทองเชียวนะ หรือจะให้ข้าทวงถามตอนนี้ หุบปากเจ้าแล้วนั่งมองความงดงามของสตรีและบุรุษในงานวันนี้เถอะไม่เช่นนั้น เจ้าจะได้ไปท่องเที่ยวปรโลก"

"เจ้าสิบเอ็ด"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ"

"น่ากลัวยิ่งนัก"

ข้าเดินมานั่งอยู่ข้างๆ พี่สิบสี่ก่อนที่ท่านพี่สิบสี่จะดูดวงให้ข้า พี่สิบสี่นางดูดวงแม่นเสียยิ่งกว่าอะไรเสียอีก นางดูแม่นจนข้าเองก็กลัวนางเช่นกัน

"ดวงของเจ้านั้นช่วงนี้จะเจอเนื้อคู่"

"ฮ่ะฮ่าๆ นี้ท่านพี่หญิงข้าพึ่ง 14 เองนะเจ้าคะ ยังไม่ปักปิ่นด้วยซ้ำเนื้อคู่ข้าเกิดเร็วขนาดนั้นเลยหรือเจ้าคะ"

"จริงไปนะ ข้าดูแล้วเนื้อคู่เจ้าน่ะหากไม่แต่งงานตอน 15 ปี เจ้าจะต้องตายก่อนวัย"

"จริงหรือเจ้าคะ"

"จริงสิ"

"จริงหรือ"

"ท่านแม่สาม..."

"พี่ใหญ่ๆ สิบสี่นางทำนายดวงให้สิบห้าขอรับพี่ใหญ่"

ไม่นานท่านแม่ทั้งสิบคนก็หารือกันจนข้าชักจะปวดหัวขึ้นมา การต่อสู้ของทั้งสองฝั่งกำลังจะเริ่มขึ้น ข้ามองพวกเขาแต่ละฝ่ายนั้นมีแต่คนที่ดูเก่งกาจ แต่พอมองเห็นบุรุษผู้หนึ่งที่ท่าทางไม่ใช่คนที่แข็งแรงอะไรออกจะงดงามบอบบางเสียด้วยซ้ำ

"คนใส่ชุดสีน้ำเงินคนนั้นคือใครกัน"

"เขาคือเนื้อคู่ของเจ้า"

"พี่สิบสี่เลิกพูดเล่นได้แล้ว ท่านรู้จักเขาหรือไม่"

"เจ้าชอบเขาหรือ"

"ข้าชอบ...ชอบคนงาม"

แม้จะกล่าวออกมาเช่นนั้น แต่ข้ากลับรู้สึกชอบพอเขาจริงๆ หากแต่งงานแล้วข้าคงตัดใจ แต่ถ้าหากยังไม่แต่งงานข้าจะจับเขามาเป็นของข้าเอง การแข่งขันดำเนินกันไปแข่งศาสตร์ศิลป์ทั่วไปตลอดจนการแข่งขันกำลังการต่อสู้แต่อีกฝ่าย กลับส่งสตรีลงมากฏของกองทัพห้ามทำร้ายสตรีหรือสังหารสตรีเพราะถูกตั้งกฏเช่นนี้บุรุษที่ค่ายทหารจะดีกับสตรีมากกว่าสิ่งใด

"แคว้นซุ่ยเชียนเล่นเช่นนี้จะเอาเช่นไรกันแน่"

"คงอยากเอาชนะเต็มทน..."

"ข้าขอท้าสู้กับสตรีตระกูลหยางที่ยังไม่แต่งงาน คุณหนูห้าหยางหยุนลั่ว คุณหนูสิบสามหยางอิงซั่ว คุณหนูสิบสี่หยางซวงซวงและคุณหนูสิบห้าหยางจิงหลิง"

"เรียนถามแม่นางมีสิทธิ์อันใดถึงได้มาท้าบุตรตรีของข้าสู้เช่นนี้"

"ข้าคือองค์หญิงแคว้นซุ่ยเชียน ข้าได้ยินคำเล่าลือว่าสตรีตระกูลหยางต่างมีเขี้ยวเล็บดุร้ายยิ่งกว่าแม่เสือข้าจึงมาขอท้าสู้กับพวกนาง หรือพวกเจ้าอยากแข่งกับสตรเช่นข้า"

"แต่ข้าว่า..."

"งั้นก็เอาสิ ข้าในฐานะพี่ห้าของบุตรสาวตระกูลหยางจะร่วมแข่งครั้งนี้กับเจ้า น้องๆว่าเช่นไร"

"ข้าเอาด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ"

"ข้าก็เอาด้วย"

"งั้นตกลงตามนี้"

นางคงมั่นใจในฝีมือตนเองมากถึงได้มั่นใจถึงเพียงนี้ กล้ามาท้าสู้กับสตรีตระกูลหยางรนหาที่ตายยิ่งนัก ข้ามองไปหาพี่หญิงหยางไป๋ที่พึ่งหย่ากับสามีมาพักฟื้นร่างกายเกือบเดือนตอนนี้นางแข็งแรงดีแล้วนางมองมาที่ข้าก่อนที่ข้าจะมองไปยังฝ่ายของซุ่ยเชียนกลับพบว่าอีกฝ่ายมีคนเยอะกว่า

"ข้าว่าฝั่งท่านมีคนเยอะกว่า พี่สาวข้าหย่าสามีมานับว่าเป็นสตรีที่ไม่มีสามี ให้นางเขาร่วมได้หรือไม่"

"ย่อมได้อยู่แล้ว"

"เช่นนั้นก็ดี..." พวกเจ้าคงไม่รู้สินะว่าพี่สาวข้าล้มทหารพวกศัตรูด้วยตัวคนเดียวเมื่อศึกที่แคว้นหรงเมื่อ 2 เดือนก่อนหาเรื่องตายโดยแท้