ตอนที่ 2 ข่าวลือ

หยางจิงหลิง

ข้ามาอยู่ที่ค่ายทหารเกือบ 1 ปีแล้ว มีทหารมากมายเข้ามาและออกไป ตอนนี้แม่รองเรียกร่วมทหารเพราะมีแคว้นอื่นส่งสาร์นมาท้ารบแย่งชิงดินแดนกัน แม่รองที่เก่งกาจจึงอยากเด็ดหัวศัตรูให้สิ้นไปเลยทีเดียวเพราะไม่อยากให้เสียเลือดเนื้อมากนัก ตอนนี้การฝึกทหารจึงเข้มงวดกวดขันมากขึ้นกว่าเดิม

"ดูเจ้าจิงหลิงนั้นสิเดิมตามท่านแม่ทัพใหญ่ตลอดเวลา เลียเก่งยิ่งกว่าอะไรเสียอีก"

"เข้ามาได้ปีเดียวก็ได้เลื่อนขั้นเป็นนายกองเสียแล้ว"

"ข้าว่ามันใช้ร่างกายชี้นำท่านแม่ทัพมากกว่า"

"เจ้าไม่รู้อะไร ท่านแม่ทัพมีสมีแล้วนะ"

"เอ๊ะ ใช่คนที่อ่อนแอคนนั้นน่ะหรือ"

"อ่อนแออะไรกัน ถ้านายท่านหยางอ่อนแอจริง ไม่มีภรรยาถึงสิบคนหรอกอีกอย่างภรรยาของนายท่านหยางแต่ละคนคือน่ากลัวมาก"

"มีภรรยาถึงสิบคน เยอะขนาดนั้นเลยหรือ"

"ใช่เยอะมาก ขนาดฮองเต้ยังไม่กล้าลงโทษนายท่าานหยางเลย"

"พวกเจ้าพูกันเสร็จหรือยัง ทหารรวมพล!!!"

ขาที่ยืนฟังอยู่พร้อมกัท่านแม่รองก็ถึงกับคิ้วกระตุ้ก รู้สึกว่าจะมีคนชะตาขาดเสียแล้ว ข้าไม่พูดอะไรเดินนำหนาทุกคนไปเข้าแถวเรียงกัน พร้อมที่จะรับฟังประกาศจากท่านแม่ทัพใหญ่(แม่รองข้าเอง)

"แคว้นซุ่ยเชียนส่งสาร์นมาท้ารบกับเราเพื่อแย่งชิงแผ่นดินของแคว้นฉินเรา ข้าได้รับคำสั่งมาให้เตรียมทหารร่วมรบ ในครั้งนี้ไม่ได้ออกรบฆ่ากันแต่เป็นการปะลองกันเพื่อที่จะคว้ารางวัลคือแผ่นดินเรา ข้าต้องการคนที่มีฝีมือมาแข่งขันกันในครั้งนี้"

"จิงหลิงเจ้าเก่งการต่อสู้มากกว่าพวกเราเจ้าไปแข่งเลยสิ"

"เถาฮัวข้าไม่อยากไป"

"เจ้ากับข้าเป็นเพื่อนกันมานาน ข้ารู้ว่าเจ้าเก่งกาจเรื่องนี้มาก เจ้าเก่งถึงเพียงนี้เหตุใดเจ้าไม่ลองทำดูล่ะ"

"เจ้าก็รู้ว่าท่านแม่ทัพไม่ยอมให้ข้าไปแน่"

ข้าไม่อยากออกไปแข่งขันกับผู้ใดนี้สิ ข้าไม่อยากไปจริงๆ แต่อยู่ๆท่านแม่มองมาที่ข้าก่อนจะยกยิ้มที่น่ากลัวขึ้นมา อย่าบอกนะว่าท่านแม่จะ...

"จิงหลิง เจ้าไปแข่งพร้อมกับพวกเขาอีก 6 คน รวมเจ้าจะได้ครบ 7 พอดี"

"ท่านแม่ทัพชอบพอจิงหลิงเลยส่งเขาไป ทำเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือขอรับ"

"ใช่ขอรับ ท่านแม่ทัพเลี้ยงจิงลหิงเอาไว้เช่นนี้มานานเป็นปี เพราะอยากพลักดันเขาขนาดนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ"

"ใช่ๆ"

"เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็ปะลองกับจิงหลิงดู ถ้าใครชนะก็ไปแข่งกับแคว้นซุ่ยเชียน"

"ขอรับ"

ข้าไม่รู้ว่าคนที่พูดเก่งจริงหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆคือท่านแม่รอง ส่งสายตาบอกข้าว่าหากข้าแพ้ท่านแม่รองกินหัวข้าแน่ ซึ่งข้ากลัวแม่รองมากกว่าท่านพ่อข้าเสียอีก หากข้าแพ้ท่านแม่รองเชือดข้าทิ้งแน่ๆข้อหาที่ข้ทำให้ตระกูลหยางอับอาย

"ย่าห์!!!"

ข้าสวนหมัดใส่อีกฝ่ายด้วยเพราะข้าเป็นลูกคนเล็กบิดามารดาเลยให้ข้าสู้ผู้อื่นเป็น กำลังภายในของข้าจึงแข็งแกร่งมาก มากกว่าพี่น้องคนอื่นๆเสียด้วยซ้ำ ท่านแม่เคยบอกว่าข้านั้นถ้าเกิดเป็นบุรุษคงได้มีโอกาสเ็นแม่ทัพที่เก่งกาจ หากเป็นสตรีก็จะเป็นนายคนที่แข็งแกร่ง ข้าก็เชื่อว่าอย่างนั้น ข้ามองคู่ต่อสู้ตรงหน้าคนๆนี้มีกำลังที่ดีแต่ไม่สู้ข้า ทำให้ข้าสวนหมัดกลับไปขาถึงกับถอยหลังไปไกลพอสมควร กระดูกที่แขนของเขาโพล่เสียดแทงออกมา จนต้องยุติกาต่อสู้กับคนๆนี้ไป

"อ๊ากกกกก แขนข้า!!!"

"จิงหลิงเจ้าทำเกินไปแล้วนะ เจ้าจะฆ่าเขาหรือไรกัน!!!"

"เป็นทหารต้องพร้อมที่จะตายอยู่เสมอ เจ้ากล่าวออกมาหน้าตาเฉยข้าบอกให้พวกเจ้ามาสู้กับจิงหลิงเพราะ พวกเจ้าไม่เชื่อว่าเขามีความสามารถ หากพวกเจ้าเก่งจริงก็ล้มเขาให้ได้ อย่าปากเก่งเกินบุรุษควรกระทำ"

"ท่านแม่ทัพท่านรักคู่นอนของท่านถึงเพียงนี้จะให้พวกข้าชนะได้อย่างไรกัน"

"จริงหรือจิงหลิง เจ้ากับท่านแม่ทัพใหญ่เป็นคู่นอนกันหรือ"

"เถาฮัว เจ้าก็คิดเช่นนั้นหรือ"

"ข้าไม่รู้สิ ข้าก็สงสัยเจ้าเหมือนกัน"

"เถาฮัวข้านึกว่าเจ้าไม่เหมือนคนพวกนั้น ที่ไหนได้เจ้าไม่ต่างจากคนพวกนั้นเลยสักนิด"

"ข้าผิดหรือที่คิดเช่นนั้น เจ้ากับท่านแม่ทัพดูสนิทกันเกินกว่าแม่ทัพกับนายกอง ข้าไม่ผิดนะที่คิดเช่นนั้น"

"เหอะ ข้าไม่ได้เป็นคู่นอนของท่านแม่ทัพ"

"เจ้าจะปฏิเสธอะไรให้คิดดีๆหน่อย"

"จ้าวจง เจ้ากล่าวเกินไปแล้วจริงๆ เจา้เกลียดข้ามากถึงเพียงนั้นเลยหรือไร พวกเจ้าก็คิดเช่นนั้นหรือ"

"สหายทุกท่าน หากใครอยากให้จิงหลิงออกจากกองทัพเรา ให้ยกมือขึ้นเราไม่ต้อการคนที่ใต้เต้าขึ้นตำแหน่งมาด้วยร่างกาย"

"ใช่ๆ พวกเราเห็นด้วย"

"ดี ข้าก็เบื่อเต็มทน ท่านแม่รองข้าจะออกจากที่นี้ตามที่พวกเขาต้องการ ท่านคงไม่รั้งข้าไว้หรอกนะ"

"หากพวกเขามีความคิดที่สารเลวเช่นนี้เจ้าก็กลับจวนสกุลหยางก็ได้"

"ขอบคุณท่านแม่รองขอรับ"

"แม่รองอย่างนั้นหรือ"

จ้าวจงเอ่ยออกมา ข้าไม่สนใจพวกเขาหรอกนะคนเช่นนี้อยู่ที่นี้ไปก็ไม่สนุกเลยสักนิด ข้ากลับจวนยังจะดีกว่า พวกเพื่อนที่คิดสารเลวแบบนั้นข้าก็ไม่อยากจะมีเช่นกัน เหอะ ข้าก็นึกว่าจะดีกหับข้าเหมือนที่ข้าดีด้วยที่ไหนได้ข้าผิดหวังกับคนเช่นนี้ที่สุด

"คืนนี้เจ้าก็กลับจวนได้เลย"

"ขอรับ"

ข้าเดินมาเก็บของขึ้นม้ากลับจวนทันที โดยไม่ได้สนใจใครอีกเลยเพราะข้าไม่ชอบที่คนเช่นนี้มาเกี่ยวข้องกับข้าอีก

"ท่านแม่ทัพหมายความว่าเช่นไรขอรับ"

"ก็อย่างที่รู้ข้าเป็นแม่รองของเขา แม่ที่แท้จริงก็คือแม่ทัพใหญ่ฝ่ายซ้ายฉายาพยัคฆ์เดินดินที่สังหารคนตาไม่กะพริบคนนั้นคือมารดาของเด็กคนนี้ อีกอย่างหยางจิงหลิงเป็นสตรีเป็นคุณหนูสิบห้าที่บิดาของเขารักมาก พวกเจ้าทำนางโกรธก็ระวังบิดาของนางก็แล้วกัน"

"ท่านแม่ทัพพวกข้าผิดไปแล้ว"

"พวกเจ้าตัดสิ้นคนเพียงแค่เห็นภายนอก นางเก่งกาจเพียงใดพวกเจ้าก็เห็น แต่พวกเจ้าอคติกับนางมากเกินไป ข้าจึงไม่รั้งนางให้อยู่ที่นี้ คนที่จะเข้าแข่งกับแคว้นซุ่ยเชียนคือจ้าวจง เจ้ามาแทนจิงหลิงหากเจ้าพ่ายแพ้ในการแข่งเจ้าจะถูกตราหน้าตลอดชีวิตของเจ้า"