แม่ของหนูเป็นเมียลับของคุณพ่อ

“แต่งงานเหรอครับคุณแม่ แต่งงานกับใครครับ” เพชรเอ่ยถามอย่างตกใจ

“แต่งกับหนูบัวเขาไง เขาน่ารักดูแลแม่อย่างดี เราเองก็โสดไม่ใช่เหรอ จะมัวแต่เสเพลควงผู้หญิงไปทั่ว อายุอานามก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานสักที”

“ผมยังไม่อยากมีเมียนี่ครับ” เพชร พงศ์พิภพท่านประธานหนุ่มเจ้าของโชว์รูมรถหรูที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศเอ่ยขึ้น

“แม่ป่วยหนักขนาดนี้ก็อยากเห็นหน้าหลานสักครั้ง เพชรจะทำให้แม่สมหวังบ้างไม่ได้เหรอ” คนพูดมีท่าทีเหนื่อยอ่อน เพชรเองก็รู้ว่ามารดาป่วยหนักเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เข้ารับการรักษาโดยเคมีบำบัดและฉายแสงจนร่างกายทรุดโทรมลงไปมาก อีกทั้งยังอ่อนแรงและผมร่วงจนหมดหัว

“คุณแม่ควรนอนพักผ่อนนะครับ” เพชรพยายามพูดเอาใจ มีเรื่องนี้เรื่องเดียวที่เขาให้มารดาไม่ได้

“หนูบัวเขาเป็นคนดี น่ารัก ดูแลแม่อย่างดี ทำอาหารก็อร่อย เรียบร้อยอ่อนหวาน ถ้าลูกได้เขาเป็นภรรยา ลูกจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ”

“งานพวกนั้นจ้างสาวใช้เอาก็ได้นี่ครับ” เพชรเห็นว่ามารดาจริงจังมากกว่าครั้งไหน ๆ เขาจึงพูดกับท่านอย่างจริงจังบ้าง

“เพชรจะขัดใจแม่อย่างนั้นเหรอ”

“เขาจะอยากแต่งงานกับผมเหรอครับ” เพชรแกล้งว่า ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนจะอยากให้จับคลุมถุงชน นอกจากผู้หญิงที่อยากรวยทางลัด เขารู้ว่าบัวชมพูไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม้จะไม่ได้ดูถูกคนที่ฐานะ แต่เขาก็อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่จะเชิดหน้าชูตาได้ ควงไปไหนมาไหนไม่อายใคร

แต่พยาบาลสาวชื่อบัวชมพูของมารดาทั้งเชย ทั้งจืดชืด เขาพูดกับเธอน้อยครั้งได้ ไม่ได้สนิทสนมถึงขั้นจะคบหาดูใจกันเลยเสียด้วยซ้ำ เขาไม่เอาผู้หญิงเชย ๆ แบบนั้นมาเป็นเมียอย่างแน่นอน

“แต่งสิ เขาตามใจแม่จะตายไป แม่พูดอะไรเขาก็ต้องยอมทำตาม”

“เขาไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลยเหรอครับ พยาบาลคนนี้ของคุณแม่น่ะ” เพชรเข้าใจว่าพยาบาลมักจะตามใจผู้ป่วย โดยเฉพาะผู้ป่วยที่รวยและมีฐานะก็ย่อมที่จะตามใจและเอาใจเพราะได้เงินดี เป็นพยาบาลพิเศษรายได้ดีกว่าพยาบาลที่ทำงานตามโรงพยาบาลทั่วไปเสียอีก

“เขาน่ารักไง ทำให้แม่มีความสุขก่อนตาย ไม่เหมือนเรา”

“โธ่... คุณแม่ครับ ผมไม่เอาผู้หญิงเชย ๆ มาเป็นเมียหรอกครับ”

“แล้วเราจะเอาแบบไหนล่ะ เอาแบบที่แต่งตัวโป๊ ๆ ไม่เคยมาดูแลแม่เลย ขนาดเราควงมาที่บ้านยังไม่ค่อยอยากยกมือไหว้แม่เลย ลับหลังเราก็เบะปากใส่แช่งให้แม่ตายอย่างนั้นเหรอ”

“คุณแม่มองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่าครับ” เพชรโอดครวญ มารดาของเขาเป็นแบบนี้มาพักใหญ่แล้วตั้งแต่ป่วยหนัก

“ไม่รู้ละ ถ้าเราไม่แต่งกับหนูบัวแม่คงนอนตายตาไม่หลับ แล้วแม่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงไม่ดีพวกนั้นมาผลาญสมบัติของคุณพ่อไปได้ง่าย ๆ แน่ แม่จะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้หนูบัวเพราะเขาดูแลแม่อย่างดี” ประโยคของมารดาทำให้เพชรรู้สึกโกรธไปถึงบัวชมพู หล่อนต้องดูแลมารดาของเขาดีสิ ก็เขาจ้างหล่อนมาไง แต่หล่อนจะมาชุบมือเปิบแบบนี้ไม่ได้

“ทรัพย์สมบัติทั้งหมดต้องเป็นของผมสิครับ ก็ผมเป็นลูกชายคนเดียว” เพชรยอมรับว่าหัวเสียไม่น้อยและมารดาก็พูดไม่รู้เรื่อง จะทะเลาะกับเขาท่าเดียว แต่พออยู่กับบัวชมพู ท่านกลับอารมณ์ดี พูดจาดีแตกต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง

“เป็นอะไรคะคุณเพชร ทำไมดื่มหนักขนาดนี้” พิมพ์สุดาเอ่ยถามคู่ควงคนล่าสุดของเธอเมื่อเห็นว่าเพชร นักธุรกิจหนุ่มที่แสนร่ำรวยกำลังกินเหล้าเหมือนกับกินน้ำ กรอกเข้าปากไม่หยุด

“แม่ผมอยากให้ผมแต่งงาน”

“นี่ถือเป็นเรื่องดีนะคะ” พิมพ์สุดาเบียดร่างเข้าไปหา ถ้าเธอได้แต่งงานกับเขาก็คงจะดีไม่น้อย เธอกำลังถังแตกอยู่พอดี ความสวยความรวยที่เธอแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นมันเป็นแค่เปลือกนอกที่ฉาบเอาไว้เท่านั้น เพราะมันจะเป็นใบเบิกทางที่จะทำให้เธอได้เจอกับผู้ชายดี ๆ รวย ๆ มีคลาสเหมือน ๆ กัน

“จะไปดีอะไรกันล่ะ แม่ผมจะให้แต่งงานกับพยาบาลที่ดูแลคุณแม่อยู่”

“คุณว่าอะไรนะคะ” ความหวังของพิมพ์สุดาดับวูบลงไปในทันที

“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก” คนพูดกรอกเหล้าเข้าปาก พิมพ์สุดาทำหน้าเมื่อยในทันที แต่ก็ยังเอ่ยถามเพราะอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

“หล่อนเป็นใครเหรอคะ ทำไมแม่ของคุณถึงอยากให้คุณแต่งงานด้วย”

“เป็นพยาบาลเฉิ่มเชยหน้าตาจืดชืดไร้รสนิยม แต่เอาอกเอาใจแม่ของผมดีท่านเลยรัก”

“มีคนเคยบอกว่าคนแก่แล้วก็ป่วยถ้าใครดูแลดีเอาอกเอาใจดี จะยกทรัพย์สมบัติให้คนคนนั้นค่ะ”

“ก็คงจริง แต่ที่หล่อนดูแลแม่ของผมดีเพราะผมจ้างหล่อนนะครับ ถ้าไม่จ้างก็คงไม่มาดูแลดีแบบนี้หรอก”

“หล่อนต้องเป็นพวกหน้าเงินแน่ ๆ เลยค่ะ”

“หน้าเงินน่ะสิ ถ้าผมไม่แต่งงานกับหล่อน คุณแม่จะยกทรัพย์สมบัติให้หล่อน นี่แหละที่ผมหงุดหงิด”

“ตายแล้ว แบบนี้ลับหลังคุณหล่อนจะต้องยุแยงตะแคงรั่ว เสี้ยมแม่ของคุณไม่ให้ยกสมบัติให้คุณหาว่าคุณไม่ดูแลไม่มีเวลาให้แน่ ๆ เลยค่ะ”