2

“ผมต้องทำงานนะคุณ และที่ผมจ้างพยาบาลมาดูแลคุณแม่ก็เพราะว่าอยากให้มีคนดูแลท่าน ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ดูแลเอง อย่างน้อยก็ได้จ้างคนอื่นมาดูแล ทำไมคุณแม่ถึงคิดไม่ได้”

“คนแก่แล้วก็ป่วยเป็นแบบนี้ทุกคนแหละค่ะ แต่ถ้าคุณไม่ทำอะไรรับรองเลยว่าหล่อนจะต้องฮุบสมบัติของคุณไปหมดแน่ ๆ”

“ผมไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ทรัพย์สมบัติเป็นของต้นตระกูลผมคุณแม่จะไปยกให้คนอื่นได้ยังไงกัน แล้วผมก็เพียรสร้างมากับมือและรักษามาจนเจริญก้าวหน้าขนาดนี้”

“คุณอย่าเครียดไปเลยนะคะ พิมพ์เข้าใจคุณค่ะ เอาแบบนี้ดีไหมคะ ไปผ่อนคลายที่ห้องพิมพ์ เผื่อคุณจะอารมณ์ดีขึ้น”

“ผมจะกลับบ้าน จะไปคุยกับหล่อนให้รู้เรื่อง” เพชรสะบัดมือของพิมพ์สุดาออกไป ทำให้หล่อนหน้าหงิกงอเป็นอันมาก ที่คืนนี้จะพลาดโอกาสได้อยู่กับเขาสองต่อสองอีก

เพชรขับรถด้วยความเมา เขาขับรถไปชนกับกระถางต้นไม้จนเสียหาย นั่นทำให้คุณพาลินต้องสะดุ้งตกใจ

“เสียงอะไรน่ะ”

“คุณเพชรน่ะค่ะ ท่าจะเมากลับมาด้วยนะคะ” บัวชมพูเอ่ยตอบ ประคองหญิงสูงวัยให้นอนในท่าสบายก่อนจะห่มผ้าให้

“หนูบัวจ๊ะ”

“ค่ะคุณป้า” พาลินอยากให้เธอเรียกท่านว่าป้าแทนเรียกว่าคุณท่านเหมือนสาวใช้ในบ้าน เธอไม่อยากขัดคนแก่แถมยังป่วยหนักด้วย เลยเรียกตามที่ท่านต้องการให้ท่านสบายใจ เพราะไม่ใช่เรื่องลำบากยากเย็นอะไร

“ป้าวานให้หนูไปช่วยดูแลลูกชายของป้าหน่อยนะ สาวใช้ก็หลับกันไปหมดแล้วไม่อยากไปกวน เมาขนาดนั้นดีไม่ดีจะเดินตกบันไดตาย ป้าเองก็จะนอนแล้ว หนูไม่ต้องเข้ามาดูป้าแล้วล่ะจ้ะ แต่ถ้ามีอะไรป้าจะกดเรียกเอง” ในห้องของพาลินมีกริ่งสำหรับกดเรียก เวลานางต้องการอะไรก็จะกดเรียกซึ่งจะได้ยินไปถึงห้องของลูกชายด้วย บัวชมพูหรือคนอื่น ๆ ก็จะรีบเข้ามาดูแลรับใช้ในทันที

พาลินมีบุญคุณกับเธอมาก รับเธอเข้าทำงานแถมยังใจดีให้โน่นให้นี่ ทั้งขนม ทั้งของกิน มีเงินพิเศษให้ด้วยในแต่ละเดือน เพราะท่านบอกว่าเธอทำงานดี ทำให้เธอมีรายได้จุนเจือครอบครัว

แต่ปัญหาหลักของครอบครัวเธอคือบิดาติดเหล้าติดการพนัน โดนทวงหนี้ไม่เว้นแต่ละวัน เงินที่เธอส่งเสียให้มารดาก็โดนบิดาเอาไปจนหมด เธออยากพามารดาหนีไปอยู่ที่อื่น แต่ติดที่ยังไม่มีที่ไป แม้เธอจะทำงานเป็นพยาบาลพิเศษได้เงินเยอะจากพาลิน แต่หนี้สินเก่าแก่ที่บิดาทำเอาไว้ ก็ทำให้เธอพามารดาย้ายไปไหนยังไม่ได้ตอนนี้ แถมก่อนที่เธอจะเรียนจบเป็นพยาบาลครอบครัวก็ไม่ได้สร้างทรัพย์สินอะไรเอาไว้อีก นอกจากจะไม่มีทรัพย์สินก็ไม่มีเงินด้วย มีแต่หนี้ที่ตามใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด

แต่เธอกับมารดาตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะกลับไปอยู่ต่างจังหวัด หนีจากบิดาไปให้ไกล ๆ แต่ติดที่ว่าตอนนี้เธอต้องดูแลพาลินให้ดี เพราะท่านอาการดีขึ้นมาก และติดเธอมาก เธอจะลาออกท่านก็ถึงกับร้องไห้ บอกว่าถ้าเธอไม่อยู่คงไม่มีใครดูแลและคงไม่มีใครดูแลท่านดีเท่าเธออีกแล้ว ทำให้เธอต้องอยู่ดูแลท่านต่อไป จึงคิดว่าสิ้นเดือนนี้จะส่งมารดากลับไปอยู่ต่างจังหวัดก่อน

บัวชมพูเดินออกมาด้านนอก เพื่อจะถามว่าเพชรต้องการอะไรบ้าง เธอจะได้จัดการให้เขา แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็เดินเซ ๆ เข้ามาหาแถมยังทำท่าจะล้ม เธอจึงต้องรีบเข้าไปประคองเขาเอาไว้

กลิ่นเหล้าฉุนกึกกับการกอดรัดที่แน่นถนัดของเขาทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนี

“คุณเดินไหวไหมคะ” เธออยากทิ้งให้เขานอนอยู่ตรงนี้ แต่ทำไม่ได้เพราะเขาเมามาก ขืนนอนอยู่ตรงนี้คงจะโดนยุงรุมกัดเป็นไข้เลือดออกแน่ ๆ รับปากคุณพาลินเอาไว้แล้ว เลยต้องประคองเขาไปที่ห้องแทน

“คราย...” คนเมาเอ่ยถาม พลางหรี่ตามอง

“บัวเองค่ะ คุณเพชรเดินดีๆ หน่อยสิคะ” เธอประคองเขาด้วยอาการทุลักทุเลเต็มที เขาก็กอดรัดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอพาเขามาจนถึงห้องพัก

“ว้าย! คุณเพชร คุณจะทำอะไรคะ” บัวชมพูตกใจเมื่อเพชรกดเธอไปกับเตียงนอนกว้างของเขา ก่อนจะขยับกายขึ้นทาบทับ

“คิดว่าผมจะทำอะไร คุณอยากเป็นเมียผมมากนักไม่ใช่เหรอ”

“คุณพูดอะไรของคุณ นี่ปล่อยนะคะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เธอพยายามดิ้นรนแต่เขาไม่ยอมปล่อยซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่น เธอก็รัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง

“แกล้งทำเป็นดีดดิ้นอยากให้ผมทำแบบนี้อยู่แล้วใช่ไหม” เขากดเธอไปกับเตียงนอนกว้าง โดยการสอดมือเข้าไปในอุ้งมือน้อยของเธอ

“นี่คุณปล่อยนะ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย”

“ก็ร้องสิ” เขาอุดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะกระชากเน็กไทออกมามัดปากของเธอเอาไว้ บัวบูชาได้แต่ดิ้นรนไปมา ไม่คิดว่าจะเสียท่าเขาแบบนี้

คุณพาลินดีกับเธอมาก แต่ไม่คิดว่าลูกชายของท่านจะเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้

“คราวนี้ก็ร้องสิ” คนพูดยียวนกวนประสาทเหลือล้น ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อออกอย่างสบายอารมณ์