บทที่ 2

Ep 02

"ไม่ต้อง"

"หรือว่าพี่เหนือไม่ชอบให้คนมาวุ่นวายกับชีวิตเหรอคะ" ฉันเอียงคอถามพี่เขา ดูท่าทางพี่เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยวุ่นวายกับใคร

"ใช่แต่ก็มีตัวหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่" ฉันรีบหันไปมองซ้ายมองขวาและมองด้านหลัง ที่พี่เขาพูดมาแบบนั้นมันหมายถึงฉันหรือใครแต่พี่น้ำเหนือใช้เรียกว่าตัว(?) คงไม่ใช่ฉันหรอกมั้ง

"ใครคะ" ฉันเอ่ยถาม

"หมา"

"พี่เหนือเลี้ยงหมาด้วยเหรอ ไหนคะอิงชอบหมานะ ให้ดูหน่อย"

"หึหึ.." เสียงแค่นหัวเราะดังขึ้นก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปหน้าตาเฉยทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย

หลายนาทีต่อมา..

ฉันยืนสะอึกไปชั่วขณะเมื่อเห็นพี่น้ำเหนือเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยไวน์หนึ่งขวด พี่เขากระดกไวน์โดยที่ไม่รินใส่แก้วและตอนนี้กำลังมองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ชุดอิงอยู่ไหน"

"..ส่งให้แม่บ้านซักอยู่"

"งั้นอิงขอยืมเสื้อใส่ก่อนได้ไหม"

"ตามสบาย" เมื่อพี่น้ำเหนืออนุญาตฉันก็เดินออกมาจากห้องนอนและมองหาห้องแต่งตัวเขาเมื่อเห็นแล้วก็เดินตรงไปทันที แต่ทว่าเท้าทั้งสองข้างฉันต้องหยุดชะงักที่หน้าห้องแต่งตัวเพราะมันมีรหัสกดเข้าไปน่ะสิ

"อ๊ะ!" ฉันร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆก็มีมือหนายื่นมากดรหัสให้จากด้านหลัง ฉันหันหน้ามามองอัตโนมัติจนได้สบตากับพี่น้ำเหนือตรงๆ พี่เขาอยู่ใกล้ฉันแค่ไม่กี่เซนติเมตรเอง จนได้ยินเสียงหายใจพี่เขา

"ห้ามหยิบจับอะไรโดยใช่เหตุ ฉันไม่ชอบให้ใครวุ่นวายกับของส่วนตัว"

"แล้วจะให้อิงใส่เสื้อตัวไหน พี่เหนือเลือกให้สิ จะได้ไม่วุ่นวาย" ฉันบอกพี่น้ำเหนือเชิงประชดประชันเขา คนบ้าอะไรจะหวงของขนาดนั้น ฉันไม่ใช่หัวขโมยหรือสิบแปดมงกุฎสักหน่อยที่จะได้มือไวตาไวหยิบจับของใส่กระเป๋าง่ายๆ

ฉันกอดอกมองพี่น้ำเหนือซึ่งเขากำลังเปิดตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ ฉันอึ้งไปชั่วขณะที่เห็นเสื้อผ้าโทนเดียวกันอยู่ในตู้

"ไปงานศพบ่อยเหรอคะ มีแต่เสื้อสีขาวกับสีดำ" ก็คนมันสงสัยนิ ฉันเลยถามพี่เขาไปไงแต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก

"..."

"..."! พี่น้ำเหนือไม่ได้ตอบคำถามฉันหรอก แต่พี่เขาเหลือบตามองจนรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ฉันเลยหันหน้าหนีและรอเสื้อที่เขาเลือกให้ เมื่อได้แล้วก็เดินออกมาจากห้องๆนั้นทันที

"จุ้นจ้าน"

ครืด~ ครืด~

เท้าทั้งสองข้างหยุดนิ่ง ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์พี่น้ำเหนือดังอีกแล้วและไม่ต้องเดาให้ยุ่งยากเลยว่าใครโทรมา

(พี่เหนือ..เชียร์ขอคุยอะไรด้วยได้ไหม)

"ฉันไม่มีอะไรจะคุย แค่นี้นะ"

(เดี๋ยวสิคะ ตอนนี้เชียร์อยู่หน้าคอนโดพี่เหนือแล้ว ลงมาหากันหน่อยไม่ได้เหรอ)

"..."

ฉันไม่ได้ยินพี่น้ำเหนือตอบกลับไปและเห็นเขาทำหน้าลังเลใจมากๆ

(ให้น้องเชียร์ขึ้นไปหาได้ไหม)

"ไม่ได้ แฟนฉันต้องการความเป็นส่วนตัว" ฮะ! พี่เขาว่าอะไรนะ ฟะ..แฟน นี่พี่เหนือจะให้เราเป็นแฟนหลอกๆจริงเหรอเนี่ย อ๊ะ! พะ..พี่เขาหันมามอง

ฉันรีบตีสีหน้าเรียบเฉยทันทีที่พี่เขามองมาแล้วเดินผ่านหน้าเขาไป ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย

"อ๊ะ!"

"คงได้ยินหมดแล้วสินะ นี่คือแผนเธอ ช่วยหลอกเป็นแฟนฉันหน่อย"

"ขอถามก่อน"

"ว่ามา"

"ที่ทำไปเพราะอยากให้แฟนเก่าเลิกยุ่ง หรือทำไปเพราะอยากให้เขาเห็นว่าพี่ตัดใจจากเขาได้แล้ว" ฉันกอดอกถามพี่น้ำเหนือตรงๆ และตอนนี้เขาก็มองหน้าฉันๆโดยไม่ให้คำตอบ

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้ มีหน้าที่หลอกอย่างเดียว"

"โอเค เอาไว้ค่อยมาตกลงเรื่องราคาแล้วกันนะ เพราะอิงไม่ทำให้ฟรีๆแน่ เผื่อโดนแฟนเก่าพี่ตบหน้าแหกมาจะได้มีเงินไปหาหมอ"

"อืม"

"ขอบคุณนะคะ" ฉันแกล้งยิ้มแล้วยกมือไหว้ทั้งที่ในใจไม่ได้ต้องการแบบนี้เลย เมื่อพูดคุยกันเสร็จเสียงออดหน้าห้องพี่น้ำเหนือก็ดังขึ้นสองครั้ง พี่เขาส่งสายตาให้ฉันเป็นเชิงบอกให้ไปเปิดประตูห้องและฉันก็เดินไปเปิดอย่างว่าง่าย

"พี่เหนือ.."

"คะ?" ฉันแสร้งตีสีหน้ามึนงงและค่อยๆหันไปมองพี่น้ำเหนือราวกับไม่รู้มาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะมา ฉันคงเล่นละครตบตาเก่งสินะ "มาหาใครเหรอคะ" ฉันเอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้าด้วยท่าทางใสซื่อ

"มาหาพี่เหนือ คุณคงเป็น.."

"แฟนพี่เอง"

"..."!

—————————————