แบบนี้ก็ได้เหรอ? Ep.9

Ep.9

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้อง เห็นพิงค์ยังนอนหลับอยู่เลยค่อยๆ เดินเอายาไปเก็บไว้ในลิ้นชักก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วลงมานอนบนเตียงข้างพิงค์ ผมไม่เคยนอนแบบนอนจริงๆ ร่วมเตียงกับผู้หญิงคนไหนเลยครับ กับนิผมก็แค่สนุกกันแค่ร่างกายที่ห้องเธอครึ่งชั่วโมงเสร็จผมก็กลับ ถึงยัยนั่นจะขอร้องให้นอนค้างผมก็ปฏิเสธตลอด ผมนอนไม่ลงอ่ะครับ มันแปลกๆ แต่กับพิงค์ไม่เหมือนกัน ผมรู้สึกสนิทใจกับเธอมากกว่าแม้จะห่างกับเธอไปหลายปีก็เถอะ อาจเป็นเพราะผมรักเธอนั่นแหละครับ อีกอย่าง...ผมกับเธอก็เคยเป็นคนแรกของกันและกัน นับว่าเธอก็เป็นเมียผมและเป็นมาตลอด ผมไม่เคยลืมเธอและไม่เคยเลิกกับเธอด้วย ผมไม่สนว่าหลังจากเธอทิ้งผมไปเธอไปมีใคร เพราะผมเองก็ยังไปเอากับนิได้ เธอจะไปมีใครมาก่อนผมไม่สนหรอก แต่นับตั้งแต่วินาทีนี้เธอต้องกลับมาเป็นของผม ทุกอย่างที่ผมทำมันเห็นแก่ตัวข้อนี้ผมรู้ดี แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมคงไม่ได้เธอคืนมา

"อืออ..." ผมหันไปมองพิงค์ที่นอนละเมออยู่ข้างๆ ผมก็ว่าอยู่ว่าเหม็นเหล้าที่ไหน ลืมไปว่านิเอาเหล้าสาดหน้าเธอมา คงจะเปียกเสื้อผ้าด้วย ถ้านอนแบบนี้คงไม่สบายตัวกันทั้งคู่ งั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก็แล้วกัน เพราะเหม็นเหล้าหรอกนะ

ผมถอดเสื้อผ้าพิงค์ออกเหลือแต่ชุดชั้นใน จะให้ถอดหมดผมก็ไม่ไหว เห็นแค่นี้เอ็นข้างล่างผมยังแข็ง ผมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเธอที่เลอะเหล้า เช็ดไปก็ถอนหายใจไปครับ ร่างกายที่พึ่งจะเป็นสาวตอนเธอมอสี่กับร่างกายที่โตเป็นสาวเต็มไวมันแตกต่างกันมากครับ ตอนนั้นก็ว่าเต็มไม้เต็มมือแล้ว ตอนนี้น่าจะล้นมือแล้วล่ะ ไม่ผิดใช่ไหมที่ผมจะคิดอะไรกับเธอ ก็ผมไม่ใช่พระป๊ะ เห็นอะไรแบบนี้มันก็ต้องมีขึ้นกันบ้าง แล้วยิ่งเป็นพิงค์ด้วย ขึ้นแล้วลงยาก

"หยุดคิดไอราม!" ผมต้องพูดเตือนสติตัวเองแล้วเดินไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้เธอ รีบใส่ก่อนที่ผมจะหน้ามืดไปมากกว่านี้ ถ้าเผลอทำอะไรไปมีหวังพิงค์ตื่นมาตบผมช้ำกว่าเดิมแน่ เรื่องกลับมาคืนดีคงต้องรอชาติหน้า

เฮ้อ...กว่าจะกลั้นใจใส่จนเสร็จได้ เล่นทำเหงื่อผมแตกไปหลายหยด ดูท่าเหล้าขวดนี้มันจะแรงเอาเรื่องเพราะพิงค์แทบไม่รู้สึกตัวเลย นี่ถ้าผมไม่ไปดักรอเธอแล้วอุ้มกลับมาไม่รู้ว่าเธอจะเป็นไงบ้าง ต่อไปนี้จะไม่ปล่อยแล้วเอาจริงๆ

เช้าวันต่อมา...

อ่า...มึนหัวชะมัด นี่ฉันจะแช่แข็งตัวเองหรือไงถึงได้เปิดแอร์แรงขนาดนี้ อึดอัดจังเลยทำไมกันนะ เอ๊ะ! ทำไมห้องฉันแปลกๆ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ห้อง ห้องนี้จะว่าแปลกก็แปลก จะว่าคุ้นก็คุ้น หรือว่าฉันกำลังฝัน? แต่กลิ่นหอมๆ นี่มัน...คล้ายๆ กลิ่นของพี่รามเลย ถึงมันจะนานมากแล้วแต่ฉันก็จำได้ดี แต่ไม่มีทางที่จะเป็นเขาหรอก ใช่ไหม?

"อืมม..."

"!!!!" ฉะ..ฉันรู้สึกเหมือนถูกใครกอดเลย เสียงครางงึมงำเมื่อกี๊ก็เป็นเสียงผู้ชาย ไม่นะ! นี่ฉันเมาจนโดนผู้ชายอุ้มมานอนด้วยเลยเหรอ?

สะ..เสื้อผ้า!

ฉันรีบเอามือล้วงเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วคลำชุดที่ฉันใส่อยู่ แต่พอรู้ว่ามันไม่ใช่ชุดเมื่อคืนฉันก็อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว!

"นี่ไอบ้าปล่อยนะ! ไอ้....!!" ฉันหยิบท่อนแขนของใครก็ไม่รู้ออกจากเอวพร้อมกับหันหน้าไปตะโกนใส่ไอคนฉวยโอกาสที่นอนประกบหลังฉันอยู่...

แต่ให้ตายเถอะ! คนๆ นั้นคือพี่ราม พี่รามมาไงเนี่ย?

"ตื่นแล้วอ่อ?" เสียงทุ้มติดงัวเงียถามฉันหน้านิ่ง ดวงตาเขาก็หรี่มองฉันเหมือนยังตื่นไม่เต็มที่ แถมพี่รามยังเอาแขนมาสวมกอดฉันอีกครั้ง คราวนี้กอดแน่นกว่าเก่าไปอีก

"พี่ราม...เกิดอะไรขึ้น! หนูมานอนห้องพี่ได้ไง?"

"อือ...พี่อุ้มมา"

"แล้วพี่อุ้มหนูมาทำไม!?"

"เธอเมาหนิ...พี่เลยอุ้มมา" งัวเงียตอบแล้วกระชับอ้อมกอดรัดทั้งท้องทั้งนมฉันเลย

"ปล่อยหนูเลยนะพี่รามหนูจะกลับคอนโด!" ฉันพยายามแกะแขนพี่รามออกแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาจงใจไม่ปล่อยฉัน

"อืออ...เดี๋ยวค่อยกลับ" พี่รามทำเสียงครางงอแงแล้วซุกหน้าเข้าที่ต้นคอด้านหลัง ทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัวเลยค่ะ ถามว่าเคยมีอะไรกันแล้วจำเป็นต้องเขินๆ อายๆ แบบนี้ไหม? ก็ไม่จำเป็นหรอกค่ะถ้าอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่นี่ฉันห่างกับเขาไปเกือบสี่ปีนะคะ แล้วพี่รามก็ดูไม่เหมือนพี่รามคนเก่า เมื่อก่อนเขาดูร่าเริงกว่านี้เยอะ แต่ตอนนี้นิ่งๆ ขรึมๆ ดุๆ ไม่ค่อยยิ้มแย้มเหมือนตอนคบกับฉันตอนนั้น แทบจะกลายเป็นคนเย็นชาไปเลยด้วยซ้ำ

"พี่ทำแบบนี้ทำไม...เราเลิกกันไปตั้งนานแล้วนะ พี่ทำแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ?" ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติแต่จริงจังมาก ถึงเขาจะอยากกลับมาคบกับฉันจริงๆ แต่ฉันไม่อยากกลับไปคบกับเขาอีก เรื่องของเฟิร์นมันฉายชัดขึ้นมาซ้ำๆ นึกถึงทีไรเจ็บจี๊ดที่ใจทุกที

"อืม ยอมรับ..." เสียงทุ้มตอบกลับมาซึ่งน้ำเสียงของเขาไม่ได้งัวเงียเหมือนประโยคที่ผ่านมา แต่กลับชัดถ้อยชัดคำและดูจริงจังไม่แพ้ฉัน

แต่ว่าไงนะ! ยอมรับงั้นเหรอ?

เหอะ! ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวเนี่ยนะ คือคิดอยากจะนอกใจก็ทำ คิดอยากกลับมาคบกับฉันก็กลับมาดื้อๆ นี่เขาจะเลวไปไหน

"...เรายังไม่ได้เลิกกัน" แล้วเสียงทุ้มก็พูดต่อมาอีกประโยค ประโยคนี้ทำเอาฉันงงไปเลยค่ะ หมายความว่าไงที่บอกว่าเรายังไม่ได้เลิกกัน

"พี่หมายความว่าไง" ฉันรีบถามกลับ ทำไมไม่หันมาคุยกันดีๆ เนี่ย! จะรัดหน้าอกฉันไปอีกนานไหม? ส่วนหน้าเขาก็มุดอยู่ที่ต้นคอฉัน หายใจทีลมหายใจอุ่นๆ ก็คลอบคลุมไปทั่วซอกคอ มันอุ่นก็จริงแต่ฉันขนลุก มันเสียวแปลกๆ ไง

"เรายังไม่เคยบอกเลิกกันเลย เพราะงั้นก็ถือว่าเรายังคบกันอยู่ ให้ตายพี่ก็ไม่ยอมเลิกหรอก.."

What!! แบบนี้ก็ได้เหรอ?

ได้ยินพี่รามพูดประโยคนี้มาฉันก็ถึงกับเงิบไปเลยค่ะ คือเขาตอบมามึนๆ แบบนี้ฉันก็ไปต่อไม่เป็น จะให้เถียงยังไงดีคะ เพราะที่เขาพูดมามันคือเรื่องจริง!

"หนูว่าพี่คงลืมไปว่าทำอะไรไว้ ปล่อยหนูหนูจะกลับ!" ฉันไม่สนใจรีบกระชากแขนเขาออกจากตัวจากนั้นก็รีบลุกพรวดขึ้นมาเลยค่ะ จริงๆ เขากับฉันควรขาดกันตั้งแต่ที่มีมือที่สามอย่างเฟิร์นเข้ามาแล้วป๊ะ?

"ฟังพี่ก่อนดิ! พี่ไม่ได้มีอะไรกับเฟิร์น..." พี่รามลุกขึ้นมารวบตัวฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง คราวนี้เอาขามาหนีบตัวฉันไว้ด้วย นี่คือกลัวฉันไปมากจริงๆ แต่เดี๋ยวก่อน...เขาจะมาแก้ตัวแบบนี้ได้ยังไง ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเห็นเขาจูบกับเฟิร์นเต็มสองตา

"หนูเห็นพี่จูบกับเฟิร์น..."

"เฟิร์นจูบพี่เองพิงค์ เฟิร์นมาดักรอพี่หน้าห้องน้ำ อยู่ๆ ก็มาบอกว่าชอบพี่แล้วก็ดึงพี่เข้าไปจูบเอง พี่ตกใจก็เลยนิ่งไป พี่ไม่ได้จูบตอบสักนิด ตั้งสติได้ก็รีบผลักออก.." พี่รามตั้งหน้าตั้งตาอธิบายเรื่องคืนนั้น แต่ฉันจะเชื่อเขาได้เหรอคะ ก็ในเมื่อคืนนั้นหลังจากที่ฉันกลับบ้านฉันก็ได้รับข้อความจากเฟิร์น...

'เห็นแล้วใช่ไหม? ฉันกับพี่รามคบกันอยู่ ต้องขอโทษเธอจริงๆ นะพิงค์ แต่เรารักกันมากจริงๆ'

...แล้วฉันควรจะเชื่อใคร?

"แต่เฟิร์นส่งข้อความมาบอกว่าพี่กับเฟิร์นคบกันอยู่.."

"มันไม่จริงเลยนะพิงค์ เชื่อพี่สักครั้ง..."

"แต่ถึงยังไงเราก็เหมือนคนเลิกกันมาหลายปีแล้ว จะให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมมันคงยาก" ฉันไม่ได้เลือกที่จะเชื่อพี่ราม และก็ไม่เชื่อเฟิร์นเช่นกันค่ะ เรื่องที่เราจะกลับมาคบกันมันคงเป็นไปได้ยาก เพราะความรู้สึกฉันมันไม่ได้เหมือนเดิมทุกอย่าง แล้วพี่รามก็ไปคลุกคลีกับยัยนิเน่านั่นอีก ถึงเมื่อคืนจะเลิกกันแล้วก็เถอะ

"ถ้างั้นเธอไม่ต้องทำอะไร ต่อไปนี้พี่จะทำเอง อย่าแต่งตัวโป๊...คุยกับใครอยู่ก็เลิกซะ! ถ้าเลิกเองไม่ได้พี่จะไปเคลียร์เอง อย่าทำเป็นเล่นนะพิงค์เพราะพี่เอาจริง!"