อุ้มกลับบ้าน Ep.8

Ep.8

ผมหนีนิออกมาจากผับแล้วรีบขับรถออกมาเลย ผมแม่งรำคาญเธอเต็มทน ถ้ารู้ว่าจะเกาะเป็นปลิงแบบนี้ไม่เสียเวลาเล่นด้วยแต่แรกแล้ว

ผมตีไฟเลี้ยวเข้ามาในคอนโดของพิงค์ ผมจะง้อเธอแบบจริงจังแล้วครับ ถ้าปล่อยไว้นานอาจมีหมามาคาบไปกินได้ เห็นสายตาผู้ชายที่เป็นพี่รหัสของพิงค์ที่มองพิงค์แล้ว...มันชอบพิงค์ชัวร์เลย ไอหนุ่มปีหนึ่งที่เป็นน้องรหัสพิงค์อีก สายตาแม่งไม่น่าไว้ใจสักคน

ผมเข้ามาจอดรถเรียบร้อยแล้วลงมายืนรอพิงค์ตรงสวนหย่อมข้างหน้า เรียกว่าดักรอดีกว่า เพราะเธอไม่รู้ไม่เห็นเกี่ยวกับการมาของผม แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะกลับมาไหม แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าปล่อยเธอไว้ที่ผับแบบนั้นมันจะดีรึเปล่า แต่ให้ทำไง...ผมรำคาญนิ ถ้าผมไม่ออกมาเธอคงทำร้ายพิงค์

"พรุ่งนี้เจอกันเมิง!"

"เออๆ"

พิงค์ลงมาจากรถแท็กซี่ถ้าทางจะเมานิดหน่อย ได้ยินเสียงเพื่อนเธอตะโกนออกมาทางกระจกรถเหมือนจะเมากว่า ไม่รู้นั่งมาได้ยังไงสองคน พิงค์กำลังเดินมาทางผมครับเพราะทางเข้าคอนโดมันอยู่ทางนี้ พอเธอเดินมาถึงผมเลยเดินออกไปดักหน้า แต่เห็นชุดที่เธอใส่แล้วมันขัดใจ เสื้อสายเดี่ยวรัดรูปกับกระโปรงยีนโครตสั้น เสื้อคลุมก็ไม่ยอมใส่ทับไปบ้าง

"พิงค์" ผมเดินโผล่ออกมาดักหน้าเธอ เหมือนเธอก็กำลังมึนๆ เลยสะดุ้งตกใจเสียงผม

"พะ..พี่ราม! พี่มาทามอารายที่นี่?" เธอมองผมเหมือนตกใจมากที่เห็นผมอยู่ตรงนี้ แล้วเธอก็มองซ้ายมองขวาเหมือนทำอะไรไม่ถูก เธอก็ต้องตกใจอยู่แล้วก็ผมไม่ได้อยู่แถวนี้ อีกอย่างผมเองก็ไม่เคยเข้าหาเธอแบบนี้มาก่อนทั้งๆ ที่อยู่มอเดียวกัน แต่ผมแอบดูเธออยู่ตลอด จนตอนนี้มั่นใจแล้วว่าจะง้อเธอจริงๆ

"แต่งตัวแบบนี้อีกแล้วนะพิงค์ ไม่ชอบเลยว่ะ" ผมรู้ว่ามันอาจฟังดูแปลก ผมจะไปมีสิทธิ์สั่งเธอให้แต่งตัวแบบนั้นแบบนี้ได้ยังไงในเมื่อเธอเลิกกับผมไปหลายปีแล้ว แต่ผม...ไม่เคยเลิกกับเธอ และไม่คิดจะเลิกด้วย ตอนผมรู้ว่าเธอสอบติดที่นี่ใจผมแม่งเต้นแรงทั้งคืนจนนอนไม่หลับ แต่พอเธอเข้ามาเรียนจริงๆ ผมกลับไม่กล้าสู้หน้า ได้แต่รอข่าวเธอจากปากไอลักษณ์อย่างเดียว

"พี่เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ เมื่อวานก็ทีนึงแล้ว หนูจะแต่งตัวยางงายเพ่เกี่ยวไรด้วย!"

"อย่าโวยวายได้ไหมพิงค์ คุยกับพี่ดีๆ ไม่ได้เหรอ?" ผมเท้าเอวถอนหายใจแล้วหันไปมองรอบๆ ผมต้องขอร้องเธอเพราะว่าเธอเสียงดังจนคนมอง ดูจากหน้าเธอแล้วผมพอรู้ว่าเธอเมา ก็เล่นยกเพรียวๆ ห้าช็อตแบบนั้น แล้วเธอก็คออ่อนมากๆ อีกด้วย ดูดิ...ยืนยังจะไม่อยู่

"ไม่คุย! พี่กลับไปเถอะ หนูม่ายมีอะไรจาคุยกับพี่.." เธอยกมือขึ้นมาห้ามผมแล้วหลับตาส่ายหน้าปฏิเสธ ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดกับเรื่องในอดีตมาก แต่ผมทำอะไรผิดวะ ผมรักเธอมากรักเธอมาจนถึงทุกวันนี้และผมก็กำลังคิดจะง้อเธอเพื่อที่จะเอาเธอคืน เคยถามผมสักคำไหมเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น ผมพร้อมจะอธิบายตลอด

"พิงค์! เรื่องคืนนั้น..."

เพี๊ยะ!

ผมกะแล้วไม่มีผิด ถ้าพูดเรื่องคืนนั้นผมต้องโดนตบแน่ๆ แต่ไม่เป็นไร...ผมยอมเธอทุกอย่างอยู่แล้ว อยากบอกให้เธอรู้ไว้ว่าไม่มีใครเคยได้สิทธิ์นี้

"สบายใจไหม?" ผมแค่อยากรู้ว่าการที่เธอตบผมมันทำให้เธอสบายใจบ้างไหม ถ้าไม่...ผมก็จะให้ตบอีก ร่างกายผมเธออยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ผมยอมให้เธอคนเดียวอยู่แล้ว ตบมาเลย เจ็บแค่นี้ผมแม่งทนให้เธอได้ ทนยืนให้ตบได้ จัดมาเหอะ

"ไม่! หนูม่ายเคยสบายใจหรอก โดนคนชั่วอย่างพี่หลอกฟันแถมยังไปแอบกินกับเพื่อนสนิท....อื้อ!!" ผมรีบเอามือปิดปากพิงค์ที่หลับหูหลับตาตะโกนด่าผมจนคนแม่งหันมามองกันเต็ม แม้แต่ รปภ. ยังยืนชะโงกหัวมองมาที่ผมเพราะคิดว่าเรามีเรื่องกัน

"เมาแล้วนะพิงค์ ทีหลังห้ามกินเหล้าอีกนะ!" ผมดุเธอเสียงเข้มแล้วพยายามหันไปมองคนอื่นๆ ว่าพวกเขาเลิกสนใจเราหรือยัง แต่ก็ไม่เห็นมีใครสนใจพวกเรานาน เพราะสภาพผมกับพิงค์เหมือนผัวเมียทะเลาะกันมากกว่าเลยไม่มีใครอยากมายุ่ง

"อื๊ออ!..อ่อยอ้ะ...ไอพี่รามบ้า!!"

เพี๊ยะ!

ฤทธิ์ของคนเมานี่แม่งน่ากลัวจริงๆ ครับ พิงค์สะบัดผมจนหลุดแล้วมือบางก็ลั่นเข้าหน้าผมอีกดอก เห็นมือเล็กๆ นุ่มๆ แบบนี้พอได้ฉาดเข้าหน้าก็แสบใช่ย่อย แผลเก่าที่โดนเธอตบตรงมุมปากวันนั้นยังไม่แห้งเลย สะกิดโดนแผลเดิมแถมยังได้รอยใหม่มาอีก

เพี๊ยะ! ตุบ! ตุบ!

"ออกไป! ออกไป! ออก...ฮึก..ไป!!"

"พิงค์..พิงค์...ใจเย็นๆ" ผมต้องรวบมือบางเอาไว้แล้วจับตัวเธอหันหลังแล้วกอดรัดเธอให้อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่ทำผมคงช้ำไปทั้งตัว ช้ำไม่ว่า มันจะคุ้มค่าถ้าเธอยอมเปิดใจฟังผม แต่ดูจากสภาพและสถานการณ์ตอนนี้ผมคิดว่าผมคงเจ็บฟรีว่ะ เธอคงจะแค้นแล้วก็เกลียดผมมากถึงได้ตบเอาๆ แบบนี้ แต่ผมไม่ได้ถือสาหรอกครับ บอกแล้วว่ายอมได้ถ้าเป็นเธอ

"ปล่อยเซ่!!" เธอยังออกแรงดิ้นอยู่ตลอดครับ แต่ผมว่าเธอคงเมามากจริงๆ ตอนนี้เหมือนเธอจะไม่ยืนด้วยตัวเองแล้ว เพราะเธอพิงอกผมมาเต็มๆ แบบนี้ไม่ดีแน่ เอาเป็นว่าผมอุ้มกลับบ้านผมเลยดีกว่า อ่อ...ผมลืมบอกไป ผมอยู่บ้านนะครับไม่ได้อยู่คอนโดเหมือนคนอื่น ก็บ้านผมอยู่แถวนี้จะต้องไปซื้อคอนโดให้เสียเงินทำไม และไม่ต้องกลัวว่าผมจะไม่มีความเป็นส่วนตัว บ้านนั่นแหละเป็นส่วนตัวของผมสุดๆ แล้ว แค่อยู่ในสายตาพ่อกับแม่และก็ไอลักษณ์ ดีกว่ามาอยู่ในสายตาของคนที่ไม่รู้จักนับร้อยคน

บ้านราม

ผมอุ้มพิงค์กลับมาที่บ้านตอนตีหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนคงนอนกันหมดละ ไม่น่าจะมีใครตื่นมาเดินตอนนี้ ผมอุ้มพิงค์ขึ้นไปบนห้องผมที่ติดอยู่กับห้องไอลักษณ์ มือถือพิงค์ดังตลอดทางแต่ผมไม่ได้รับสายให้ แต่ตอนนี้มันเงียบไปแล้ว ก็คงจะเป็นแอนนี่ ไม่ก็...ไอสองหนุ่มนั่น คงจะโทรมาเช็คว่าเธอถึงห้องหรือยัง แต่เสียใจด้วย ถึงห้องกูก่อนครับ

"อืมม...."

ผมวางพิงค์ลงบนเตียงของผมแล้วห่มผ้าให้เธอ เธอคงหลับเพราะว่าเมา ไม่รู้ตื่นมาเห็นผมเธอจะวีนอีกไหม แต่เธอจะวีนหรือจะเหวี่ยงอะไรผมก็ไม่ถือสาอยู่แล้ว แค่เธอยอมกลับมาคบกับผมเหมือนเดิมผมก็โอเค ถ้าไม่ยอมก็แค่ตามตื๊อเรื่อยๆ กดดันเธอมากๆ ก็คงยอมเองแหละ เพราะยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปอีก

ผมเป็นคนไม่ดูดบุหรี่ครับ กินเหล้าบ้างแต่ก็ไม่เคยกินจนเมาหัวราน้ำกลับบ้านไม่ถูก เอาตรงๆ ผมไม่ใช่เด็กดื้อ ผลการเรียนดีมาตั้งแต่ประถม ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยเพราะไม่ใช่พวกอันธพาลชอบหาเรื่องคนอื่น แต่ถ้าใครมาหาเรื่องผมก่อนผมก็ไม่เอาไว้ นิสัยของผมอาจได้มาจากการเลี้ยงดูที่ดี ก็พ่อผมเป็นผู้พิพากษา ใครๆ ก็รู้จักพ่อผมกันหมด ส่วนแม่ก็อยู่บ้านคอยทำหน้าที่แม่และเมียที่ดี ผมก็เลย...ไม่เคยขาดความอบอุ่น แต่เรื่องของพิงค์มันก็อีกเรื่องนึง ตั้งแต่พิงค์ไปวันนั้นผมก็เกิดอาการฟุ้งซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปจากใจทั้งๆ ที่พ่อแม่คอยสนับสนุนและให้ทุกอย่างไม่เคยขาด แต่ผม...ก็ยังเรียกหาบางอย่างอยู่ดี จนหลงรับนิเข้ามาระบายอารมณ์เรื่องอย่างว่า

ผมคว้ากระปุกยาข้างหัวเตียงออกมาสองกระปุกแล้วเดินออกมาจากห้องลงไปที่ห้องครัว ยาที่ผมกินเป็นยานอนหลับกับยาแก้เครียด เพราะผมเป็นโรคนอนไม่หลับมาสามปีกว่าแล้ว ก็ตั้งแต่ที่มีเรื่องคืนนั้น ผมก็กลายเป็นไอขี้โรคในวันนี้ ไม่รู้ดิ แต่อาการอย่างผมมันเข้าขั้นเป็นโรคจิตไหมอ่ะ ผมยังกลัวๆ อยู่

"ยังไม่เลิกกินยาอีกเหรอพี่?" ผมหันไปมองไอลักษณ์ที่เดินสะลึมสะลือเข้ามาในครัว มันคงเห็นตอนผมเทยาใส่มือพอดี

"เออ แล้วมึงลงมาทำไมดึกๆ ดื่นๆ" ผมถามมันกลับพร้อมกับเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมากินกับยา

"หิวน้ำนี่แหละ เมื่อเย็นไม่เห็นกลับมากินข้าว พี่ไปไหนมา หรือไปหาไอพิงค์?" มันเดินมาแย่งขวดน้ำในมือผมไปเทใส่แก้วกินเพราะผมกำลังจะเก็บใส่ตู้เย็น

"เออ อุ้มกลับมาด้วย อยู่ในห้อง"

พรวด!

"แค้กๆ พี่ว่าไงนะ! อุ้มมันกลับมาบ้านเราเนี่ยนะ? เดี๋ยวพ่อก็เห็นหรอก" ไอลักษณ์พ่นน้ำออกมาจากปากจนเกือบโดนหน้าผม ไม่รู้มันจะตกใจทำไม

"ก็บอกว่าแฟนกู"

"พูดง่ายเนอะ ผมไม่มีเอี่ยวด้วยนะงานนี้ ขอพ่อให้ซื้อรถให้อยู่..." ไอลักษณ์มันรีบเก็บน้ำเข้าตู้เย็นแล้วเดินหนีออกไปจากครัวทำเหมือนผมเป็นแมลงสาบ สงสัยกลัวโดนพ่อด่ามั้งครับ ไอนี่มันลูกรักพ่อ กลัวจะไม่ได้รถที่ขอไว้ล่ะมั้งมันถึงต้องรักษาประวัติตัวเองให้ดี ไอน้องเวร!