ท้า Ep.7

Ep.7

พี่รามตอบพร้อมกับมองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนอยากให้ฉันรู้ว่าเขาพูดความจริง ส่วนยัยนิเน่าเมื่อได้ยินพี่รามตอบแบบนั้นหน้านางก็หันควับไปมองพี่รามแบบไม่พอใจทันที เหมือนนางจะอายๆ ด้วยนะที่ถูกผู้ชายปฏิเสธต่อหน้าคนอื่น ทุกคนก็ได้แต่กลั้นขำนางค่ะ ขำเรื่องอะไรคงไม่ต้องบอกนะคะ ก็ทำหน้ามั่นใจขนาดนั้นแต่ดันถูกผู้ชายบอกว่าไม่สำคัญเป็นฉันก็คงหน้าแตก แต่ว่า...งั้นยัยนิอะไรนี่ก็ไม่ใช่แฟนพี่รามที่คบกันอยู่จริงๆ น่ะสิ

ขวดเริ่มทำงานต่อ คราวนี้มันหยุดที่พี่ปั้น ต่อมาก็พี่แอนนี่ แล้วก็วนไปหาต้น แล้วมันก็กลับไปชี้ที่ยัยนิเน่านี่อีกครั้งค่ะ

"คราวนี้ฉันขอท้า!..." ดูเหมือนนางจะเริ่มอารมณ์ไม่ดีถึงได้เค้นเสียงแข็งขนาดนั้น รอยยิ้มร้ายๆ ถูกส่งมาหาฉัน แน่นอนว่านางต้องท้าฉันแน่

"ฉันขอท้าให้เธอจูบปากกับพี่รหัสเธอ หรือว่าจะเป็นน้องรหัสเธอก็ได้ สะดวกแบบไหนเลือกเอาเลยนะ คงจะชำนาญพอตัว"

"ถ้าจะเล่นหมาๆ แบบนี้ก็กลับไปนิ" พี่รามหันไปไล่นางสีหน้าไม่พอใจเอามากๆ ไม่รู้เป็นเพราะฉันถูกนางท้าหรือเปล่า

"ก็มันเกมส์จริงหรือท้าไม่ใช่เหรอราม? ถ้าตกลงจะเล่นก็แปลว่ายอมรับในเงื่อนไข แล้วนิผิดอะไรนิก็แค่เล่นตามเกมส์!"

"นี่ๆ หยุดทะเลาะกันเหอะ เกมส์ก็คือเกมส์ สุดแล้วแต่พิงค์จะเลือกอะไร" พี่แอนนี่หันไปปรามพี่รามกับยัยนิเน่าที่กำลังก่อสงครามย่อมๆ พี่รามมองหน้าฉันแล้วขยับม่านตาเหมือนกำลังขอร้องให้ฉันไม่รับคำท้า สีหน้าเขาดูลุ้นมากว่าฉันจะรับคำท้าไหม ส่วนตัวฉันเองถึงอยากเอาคืนพี่รามแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่ยอมเอาตัวเองไปแลกเพื่อที่จะแก้แค้นเขาหรอกนะ อีกอย่างพี่ปั้นคือพี่ชายที่ดี ฉันไม่ยอมทำลายมิตรภาพดีๆ แบบนี้เพื่อตัวเองแน่นอน

"เป็นไรไหมพิงค์..." เหมือนพี่ปั้นจะเห็นฉันคิดหนักเลยก้มมากระซิบถาม ฉันเลยหันไปยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองยัยนิแล้วจ้องตานาง

"ขอผ่าน.." แล้วฉันก็ยกห้าช็อตรวดเดียวตามกฎค่ะ คือมันทั้งฝาดทั้งเฝื่อน บาดคอจนฉันต้องแขยงขน นึกไม่ออกจริงๆ ว่าฉันจะขับรถกลับสภาพไหน

"หึ!..." ยัยนิเบะปากใส่ฉันแล้วมองด้วยสายตาไม่หวังดี ขวดก็ถูกพี่แอนนี่หมุนต่อ ทำไมนะ ขวดไม่เคยชี้ที่พี่รามสักครั้ง เอาแต่ชี้คนเดิมๆ ซึ่งก็ไม่ใช่ฉันกับยัยนิขี้แอ๊บ ยิ่งเห็นหน้านางฉันก็ยิ่งหมั่นไส้ คอยดูเถอะถ้าคราวนี้ขวดชี้มาที่ฉันอีกละก็...นางเตรียมตัวตกกระป๋องได้เลย แล้วก็ไม่น่าเชื่อ! ขวดมันชี้มาที่ฉันจริงๆ

"หึๆ.." ฉันที่เริ่มเมาก็เลยมีเสียงหัวเราะสะใจเบิกทางมา "...ฉันท้าพี่นะพี่ราม ท้าให้พี่เลิกกับยัยนี่ซะ เลิกยุ่งเลิกคุย ขาดกันปายด้ายยิ่งดียยย!"

"พิงค์! โอเคอยู่ไหมเนี่ย?" ฉันได้ยินเสียงพี่ปั้นถาม ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ ภาพตรงหน้าอาจจะหมุนหน่อยๆ แต่ฉันก็ยังเห็นสีหน้ายัยนิขี้แอ๊บของขึ้นอย่างชัดเจน โอ๊ย...ฉันเมาแล้วจริงๆ

"คงไม่โอเคแล้วแหละสภาพนี้ แล้วนี่...สองคนรู้จักกันด้วยเหรอ?" นี่คือเสียงของพี่แอนนี่ฉันจำได้ ถึงฉันจะยิ้มอย่างสะใจมองแต่หน้ายัยนิสลับกับพี่รามแต่ฉันก็ยังจำเสียงของทุกคนได้

"เธอท้าบ้าอะไรของเธอ! รามเลิกเล่น..."

"ฉันรับคำท้า..." แล้วพี่รามก็หันหน้าไปหายัยนิเน่า "..ก็ตามที่พิงค์พูด ขาดกัน อย่ามายุ่งกับชีวิตฉันอีก เพราะเธอไม่มีสิทธิ์นั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

"ราม!!" ฉันได้ยินเสียงยัยนิเน่าตะคอกเรียกชื่อพี่รามเสียงดัง เพราะฉันกำลังก้มหน้าขำเอาเป็นเอาตายอยู่เลยไม่ได้มองหน้านางเลยว่าอารมณ์เสียเบอร์ไหน

"พอๆๆ! เลิกเล่นเหอะ ไอรามมึงเคลียร์เลยนะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาเลยเห็นพี่แอนนี่ตีแขนพี่รามแล้วดุพี่รามหน้าเครียด แต่พี่รามดูไม่เครียดอะไรเลย เหมือนจะสบายใจมากกว่าอีกที่ได้บอกเลิกยัยนิ

ซ่าาา!

"ไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอครับ!"

"เธอทำอะไรของเธอนิ!"

ทั้งเสียงพี่ปั้นและเสียงพี่แอนนี่ดังขึ้นหลังจากที่เหล้าในแก้วของต้นถูกสาดมาใส่หน้าฉันเต็มๆ ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าฝีมือใคร ว่าแต่...กลิ่นแรงเป็นบ้าเลย ชวนอ้วกจริงๆ แหวะ!

พรึบ!

"เป็นบ้าอะไร!!"

ฉันยกมือปาดเหล้าที่เปียกเต็มหน้าพร้อมกับเงยขึ้นมามองพี่รามที่คว้าแขนยัยนิให้ยืนขึ้นแล้วผลักนางจนนางเซเล็กน้อย ดูท่าทางเขาโมโหมาก ถามว่าฉันโมโหไหม? ก็ต้องโมโหสิ...แต่ตอนนี้แรงจะยืนยังไม่มีเลย แค่มองเห็นภาพตรงหน้ารู้เรื่องก็บุญแล้วค่ะ

"ทำไมรามต้องเลิกกับนิเพราะนังเด็กนี่มันท้าด้วย! รามชอบมันใช่ไหม!!" พระเจ้า! ยัยนิขี้แอ๊บวีนพี่รามลั่นเหมือนผัวแอบมีเมียน้อยอ่ะค่ะ เสียงดังชนิดที่ว่าสายรหัสโต๊ะอื่นหันมามอง เสียงเพลงที่ว่าดังยังเอาไม่อยู่

"ฉันก็ไม่เคยคบกับเธออยู่แล้ว ถ้าไม่อยากประจานตัวเองให้อายก็ไสหัวไป!" พี่รามเค้นเสียงเข้มต่ำบอกกับยัยนิ ดูเหมือนเขาจะกำลังอดทนเอามากๆ แต่สิ่งที่เขาพูด..ฟังดูเหมือนยัยนิจะเข้าหาพี่รามก่อนและยอมนอนกับเขาเองอะไรประมาณนี้ไหมคะถ้าฉันตีความไม่ผิด

"มีไรวะเมิง ผัวเก่าเมิงมาด้ายไงวะ?"

"พูดเบาๆ อีตังค์!" ฉันดุอีตังค์ที่ล้มต้วมานั่งบนพนักพิงแขนโซฟาเบียดข้างฉัน ก็มันเล่นถามซะเสียงดัง เมาจนไม่รู้จักคำว่ากระซิบรึไง ไม่รู้มีใครได้ยินเสียงมันรึเปล่า ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็ยังพอมีสติ

"กูก็กาซิบถามมึงป๊ะอีเหี้ย!" มันยื่นปากเข้ามาพูดใส่หูฉัน กระซิบบ้าบออะไรอีนี่ก็..

"แต่นิรักรามนะ!" เสียงยัยนิยังคงพูดต่อ เหมือนนางจะไม่ยอมเลยนะนั่น

"แต่ฉันรักคนอื่น..." แล้วพี่รามก็ตอบกลับไปทันควันด้วยสีหน้าไม่แคร์ใคร และถ้าฉันเป็นยัยนิฉันคงอายจนต้องเอากระเป๋าคุมหัวอ่ะถ้าโดนบอกแบบนี้ หึๆ เหมือนกำลังดูละครน้ำเน่าเลยอ่ะ ซี๊ดดด!...แสบกระเพาะเป็นบ้า เหล้าอะไรเนี่ย!

"...กูไปนะแอน รำคาญ!"

"เออๆ รีบไปเหอะ"

พี่รามหันไปบอกพี่แอนนี่แล้วตวัดสายตามามองหน้าฉันแวบหนึ่งก่อนที่เขาจะเดินออกไป

"ราม!! ราม!!!" ฉันต้องเอามืออุดหูไว้เพราะเสียงแหลมๆ ของยัยนิเน่ามันปรี๊ดจนขึ้นสมอง นางเคยมียางอายไหมถามจริง คนมองขนาดนี้แล้วนางยังใส่อารมณ์ได้ต่อ นางหันมามองหน้าฉันเหมือนเกลียดเข้าไส้ก่อนที่นางจะเดินกระแทกเท้าลงบันไดตามพี่รามไป เฮ้อ...ละครจบแล้วเหรอ?

"พิงค์ พิงค์! ไหวป่าว?" ฉันหันไปมองพี่ปั้นที่กำลังจับไหล่ฉันเขย่าเบาๆ อ่า...เหมือนเขาจะเรียกฉันนานแล้วป๊ะ นี่ฉันมึนจนไม่ได้ยินเสียงเขาเลยเหรอ?

"ดูเหมือนเพื่อนในกลุ่มก็จะเมาทุกคนเลยนะ ดูสิ...คอพับกันหมดแล้ว"

"เดี๋ยวหนู...จัดการเองค่าพี่แอนนี่ ปายยอีพิงค์ลุก!"

"ไหวเหรอตังค์ เหมือนเราก็จะเมานะ"

"ไหวสิพี่ป้านน! หนูเมาแต่ก็ยางมีสติ นิดนึงอ่ะนะ"

"เคๆ งั้นพี่ช่วยพาไปขึ้นแท็กซี่ทั้งคู่เลย" ฉันโดนพี่ปั้นกับอีตังค์ประคองให้ลุกขึ้น จนเดินมาถึงหน้าผับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็มานั่งหมดสภาพอยู่บนแท็กซี่กับอีตังค์สองคนแล้ว