เรื่องของเรา Ep.2

Ep.2

ผมนั่งมองผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่กลางห้องเพราะผมนั่งอยู่ด้านหลัง ผมกับเธอคนนั้นนั่งคนละฝั่งกัน เธอนั่งฝั่งขวาส่วนผมอยู่ทางซ้าย

"เฮ้ยจารย์มาว่ะ!" เสียงไอวินพูดขึ้นก่อนจะรีบปิดเกมส์ในโทรศัพท์ที่มันเล่นอยู่

จึกๆ

ไอ้เฟิร์สเอานิ้วสะกิดไหล่ผม ผมเลยหันไปมองมันที่นั่งอยู่ข้างหลัง

"น้องพิงค์แฟนเก่ามึงใช่ป๊ะ? มองตาละห้อยจนกูดูออก" เสียงไอเฟิร์สกระซิบถามผมให้ได้ยินกันสองคน

"เงียบเหอะมึงอาจารย์สอนละ" ผมตอบกลับมันไปแล้วหันมาสนใจอาจารย์ที่กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้

อืมก็...สวัสดี ผมชื่อราม ส่วนชื่อจริงผมคือ พระราม พันธุ์ณวงศ์ ผมมีน้องชายชื่อลักษณ์ ชื่อจริงมันก็ไม่ทิ้งห่างไปจากผม พระลักษณ์ พันธุ์ณวงศ์ ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มผมจะมี ไอวิน ไอเฟิร์ส ไอไบร์ท แล้วก็ไอปืน วันนี้เปิดเทอมขึ้นปีสี่วันแรก ไม่นึกว่าจะเจอแจ็คพอตใหญ่ขนาดนี้ จริงๆ ผมรู้นานแล้วว่าพิงค์เรียนอักษรศาสตร์ที่นี่ เพราะไอลักษณ์น้องชายผมมันบอก อ่อ...มันเรียนรุ่นเดียวกับพิงค์ แถมยังอยู่คณะเดียวกันด้วย แต่เหมือนไอน้องเวรจะยังไม่มา วันแรกก็สายแล้ว...แล้วแบบนี้จะเอาอะไรกิน

"ไอเหี้ยกูมองมานานละ น้องคนนั้นแม่งโครตน่ารัก" จู่ๆ เสียงไอปืนก็ดังขึ้น

"กูก็มองอยู่ ตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาละ ไอสัสออร่าความน่ารักน้องแม่งกระจายอ่ะ" นี่เป็นเสียงของไอไบร์ท

"เฮ้ยเออๆ คนนั้นใช่ป๊ะ? กูก้มเล่นเกมอยู่ยังต้องเหลียวอ่ะไอสัส" ไอวินเห็นดีเห็นงามด้วยไปอีก ผมอยากจะเอาปากกาทิ่มตาพวกมันจริงๆ

"เฮ้ยเรียนๆๆ!" ไอเฟิร์สเหมือนจะรู้งาน มันเลยรีบเคาะหลังเก้าอี้พวกไอวินให้สนใจเรียน ไอพวกนี้ก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ไอเฟิร์สแต่ก็ยอมหันไปมองอาจารย์สอน

คงแปลกใจใช่ไหมครับว่าทำไมไอเฟิร์สถึงรู้เรื่องพิงค์อยู่คนเดียว เพราะว่าผมหลุดปากตอนเมาไงครับ เล่าให้ไอเฟิร์สฟังเป็นฉากๆ ไปอีก เพราะผมไม่คิดจะเล่าให้ใครฟังอยู่แล้ว แต่คืนนั้นพลาดท่าให้ไอเฟิร์สจริงๆ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

ชั่วโมงนึงเต็มๆ ที่ผมฟังอาจารย์ไม่รู้เรื่องเลย ผมสนใจแต่พิงค์อย่างเดียว คอยมองแต่เธอตลอด ก็ผมคิดถึงไงครับ แม้แต่คำขอโทษผมก็ยังไม่เคยพูด จะให้ผมพูดยังไงก็ตั้งแต่คืนนั้นผมก็ไม่เจอเธออีกเลย

วันนั้นเป็นงานวันเกิดของน้องสาวเพื่อนผมสมัยมอปลาย ผมจำได้ว่าดื่มไปเยอะก็เลยอยากเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำดันเจอเฟิร์นยืนอยู่ ผมก็กำลังมึนๆ ก็เลยถามเธอว่า... "มายืนทำอะไรตรงนี้อ่ะเฟิร์น พิงค์ล่ะ?"

"พี่รามคะ หนูชอบพี่นะคะ"

พอได้ยินประโยคนั้นผมก็ช็อคสิครับ ก็เฟิร์นเป็นเพื่อนสนิทพิงค์แบบ...สนิทมาก จู่ๆ มาบอกชอบแฟนเพื่อนนี่ต้องนิสัยแบบไหนอ่ะครับ แสดงว่าที่ผ่านมาไม่ได้จริงใจกับแฟนผมเลย?

"พี่แฟนพิงค์นะ คิดว่าทำแบบนี้มันดีเหรอ?"

"หนูไม่สน! ยัยพิงค์ซื่อบื้อจะตาย เราก็แอบคบกันสิคะ!"

"ไม่ล่ะ พี่กลับนะ"

ผมเอามือปัดตัวเฟิร์นออกไปให้พ้นทาง หมดอารมณ์จะอยู่กับเด็กนิสัยแย่ๆ แบบนี้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเด็กมอสี่อย่างเฟิร์นจะทำเรื่องที่ทุเรศๆ อย่างการดึงผมที่กำลังเมามากๆ ไปจูบได้ ผมไม่รู้ว่าอึ้งกับการกระทำของเฟิร์นนานเท่าไหร่ พอรู้ตัวก็ผลักเธอออก พอผลักเฟิร์นกระเด็นไปถึงได้เห็นพิงค์ยืนน้ำตาคลออยู่ปากประตู

"พิงค์!!"

ผมตะโกนเรียกพิงค์จนสุดเสียง แต่ก็ไม่ทันเธอที่วิ่งหนีออกไป พอเช้าอีกวันผมก็ไม่เจอเธอที่โรงเรียนอีก ติดต่อยังไงก็ติดต่อไม่ได้ มารู้อีกทีก็ตอนเธอย้ายออกจากโรงเรียนไปแล้ว

"ไอราม! จะนั่งอยู่นี่เหรอ?" เสียงไอปืนเรียกผมผมเลยหันหน้าไปมองมันที่เลิกคิ้วใส่ ผมมองไปหาพิงค์อีกทีก็เห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไปเพราะว่ามันหมดชั่วโมงเรียนแล้ว

"ไปเหอะไปหาข้าวแดกกัน กูยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย" เสียงไอวินพูด

พวกผมพากันลุกในขณะที่ทุกคนก็กำลังทยอยออกจากห้องกัน ผมมองพิงค์อยู่ตลอด อยากจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอด้วยซ้ำ แต่กลัวพวกไอวินรู้

"ราม.." ผมหันไปหาเสียงแหลมที่เรียกชื่อผม เธอคนนี้ชื่อนิชา ผมคุยๆ กับเธอมาได้สักพักแล้วครับ ไม่ได้คุยแบบคนรักหรือว่าชอบพอกัน ยังไงดีล่ะ จะเรียกว่าคู่ขามันก็ไม่ได้เพราะผมไม่ได้เอากับเธอบ่อยขนาดนั้น และครั้งล่าสุดมันก็สองเดือนมาแล้วด้วย

"อ่าวนิ ไปโรงอาหารกับพวกฉันไหม?" เสียงไอไบร์ทเอ่ยทักนิแล้วชวนนิไปกินข้าวด้วย แต่มึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอว่าอยากให้นิไปด้วยไหม

"ถ้ารามไปเราก็ไป" นิหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างเขินๆ เขินอะไรวะ ผมดูออกมาสักพักแล้วว่าเธอไม่ได้คิดกับผมแค่คนคุยเล่นเหมือนที่ผมคิด ผมถึงไม่แตะตัวเธอมาสองเดือนแล้ว กะว่าจะตีตัวออกห่างแหละ ผมผิดเองที่คิดว่าถ้าลองคุยกับนิแล้วจะทำให้ลืมพิงค์ ความจริงแล้วผมคิดถึงพิงค์หนักกว่าเดิมอีก แต่ก็คิดว่ามันสายเกินไปที่จะเดินเข้าไปอธิบายหรือพูดความจริงให้เธอฟัง เพราะยังไงความสัมพันธ์ของเราสองคนคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่ๆ ผมคิดงั้นนะ

"ไปสิ ถ้ามันไม่ไปกับพวกฉันแล้วมันจะไปไหนได้..." ไอไบร์ทหันมายิ้มให้ผม ยิ้มหาพ่อมึงเหรอ? กูไม่ได้อยากพายัยนี่ไปสักนิด แถมนิก็มาได้จังหวะจริงๆ มายืนนาบผมตอนผมเจอพิงค์เนี่ยนะ

ผมไม่ได้พูดอะไรเพราะยังไงก็ห้ามเธอไม่ได้ โรงอาหารไม่ใช่ของบ้านผมผมเลยต้องปล่อยให้เธอไป ได้แต่ปรายตามองเธอให้เธอรู้ตัวเท่านั้นว่าผมไม่มีอารมณ์