สบตา Ep.3

Ep.3

ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนทันทีที่หมดเวลา ฉันไม่ได้หันไปมองพี่รามหรอกเพราะมันดูจะโจ่งแจ้งเกินไปถ้าฉันหันไป เดี๋ยวเขาจะหาว่าคนอย่างฉันแคร์คนเลวๆ อย่างเขาอยู่ ไม่วายจะพาเพื่อนๆ ในกลุ่มหัวเราะฉันด้วย

"ไปกินขนมในโรงอาหารกันมึง ตังค์ในบัตรกูเหลือตั้งแต่ก่อนปิดเทอมละ กะว่าจะใช้ให้หมดค่อยเติมใหม่" ป่านเอ่ยชวนพวกเราท่าทางอารมณ์ดี ก็นะ ตอนปีหนึ่งจบคลาสนี้ก็ต้องเข้าคลาสต่อไปเลย ไม่เคยได้ว่างตั้งแต่จบชั่วโมงแรกแบบนี้

"แหมอีรวย!" นี่เป็นเสียงอีตังค์ที่เบะปากใส่อีป่าน

"อวดดีนักเลี้ยงกูซะ"

"โอ๊ยอีเกมส์อย่าลากกู! กระโปรงกูจะถกขึ้นอยู่ละ เดี๋ยวผู้ชายก็เป็นลมกันพอดี" ฉันมองดูอีป่านกับอีเกมส์เล่นกันอย่างขำๆ กลุ่มฉันก็ไม่เบาเรื่องผู้ชายเลย ยั่วได้ก็ยั่ว อย่างเช่นอีป่านนี่ไง ใส่ทรงเอมาซะคับเปรี๊ยะ สั้นจนเกือบเห็นแก้มก้น

"วันแรกก็โชว์ง่ามขาเชียวนะมึงอีป่าน"

"มึงก็เบาที่ไหนล่ะอีจิ๋ว แหวกข้างจนจะถึงเอวอยู่ละอีดอก"

"ดูดิ ผู้ชายมองมาทุกโต๊ะ ข้าวปลาไม่ต้องกินกันละ อ่านกินพวกมึงนี่แหละ" เสียงอีก้อยพูดเมื่อเราเดินเข้าประตูโรงอาหาร ก็จริงค่ะ พอเห็นกลุ่มฉันพวกผู้ชายก็มองกันตาไม่กระพริบ ส่วนฉันก็เบาซะที่ไหน ใส่สั้นแซบๆ ตามเพื่อนแหละค่ะ อีพิงค์คนซื่อๆ มันตายไปตั้งแต่ตอนมอสี่แล้ว

"โต๊ะประจำของเราเว่ย! คิดถึงจังเลยจุ๊มุ๊ๆ" อีเกมส์ตบหนังสือลงบนโต๊ะไม่แรงมากแล้วทำปากจู๋เหมือนจะจูบโต๊ะ ส่วนพวกฉันที่เหลือก็พากันนั่งลงตรงที่ตัวเอง ใช่ค่ะ พวกเรามีโต๊ะประจำเพราะที่นี่มันโรงอาหารคณะเรา ทั้งใหญ่และก็กว้าง แอร์ก็เย็นของกินก็เยอะ

"มึงกินกันนะ กูไม่หิวอ่ะ" ฉันบอกเพื่อนๆ

"เห็นผัวเก่าแล้วอาหารไม่ย่อยเหรออีพิงค์?"

"กูไม่หิว! เกี่ยวไรกับเขาล่ะ" ฉันตอบกลับอีก้อยที่แซวเหมือนรู้ทันฉัน อันที่จริงฉันก็ไม่หิวจริงๆ นั่นแหละ ไม่ได้เกี่ยวกับพี่รามสักหน่อย อีพวกนี้นี่รู้มาก

"เออ! น้ำสักแก้วไหมล่ะกูซื้อมาเผื่อ"

"ชาเขียวปั่นหวานๆ"

"ค่ะ นั่งรอทานอยู่ที่โต๊ะนะคะคุณนาย!" ฉันหัวเราะอีก้อยที่เดินบิดสะโพกออกไป จริงๆ ฉันเหมือนคนเฝ้ากระเป๋าอ่ะ มีแต่พวกรวยๆ ทั้งนั้นกลุ่มฉัน ชาแนลงี้ แอร์เมสงี้ ฉันก็ไม่ต่างกัน

แต่ไม่รู้เวรกรรมอะไรของฉัน พออีก้อยลุกไป...ข้างหน้าฉันมันก็โล่ง ทำให้ฉันต้องไปสบตาเข้ากับคนคนหนึ่งอย่างจังที่นั่งถัดไปอีกสองโต๊ะข้างหน้า และที่มันนรกสุดๆ คือคนๆ นั้นคือพี่ราม

ด้วยความที่ตกใจคือสตั๊นไปห้าวิ! ห้าวินี้คือจ้องตากับเขาไม่กระพริบอ่ะค่ะ ที่สำคัญพี่รามเองก็จ้องฉัน สีหน้าเขาเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองมาดูแคร์ฉัน หรือว่าฉันคิดไปเอง

"ไม่กินเหรอราม?"

ฉันเปลี่ยนไปมองผู้หญิงที่ลงมานั่งข้างพี่ราม เธอคงจะเป็นแฟนพี่รามสินะถึงได้นั่งเบียดขนาดนั้น ดูสายตาที่มองพี่รามแล้วท่าทางจะพิศวาศมาก และเหมือนฉันจะเห็นนางคุยกับพี่รามด้วยแต่พี่รามไม่เห็นจะพูดอะไรเพราะเอาแต่สบตากับฉันอยู่ ซึ่งหน้าฉันตอนนี้อารมณ์ไม่ดีสุดๆ

"ราม"

และฉันก็เห็นปากแดงๆ ของนางเรียกชื่อพี่รามอีกครั้ง เหมือนพี่รามจะหันหน้าไปแล้วพูดอะไรซึ่งฉันไม่ได้ยิน

"ไปนั่งฝั่งนู้นไปนิ"

"รามเป็นอะไร!"

เหมือนนางจะเริ่มไม่พอใจเมื่อพี่รามหันหน้ากลับมาไม่สนใจนาง แต่ดันจ้องมาที่ฉันอีกแล้ว และนั่นทำให้นางมองฉันด้วย แล้วจู่ๆ นางก็ลุกออกจากข้างพี่รามมานั่งฝั่งตรงข้ามข้างพี่ผู้ชายอีกคน

..สรุปนางคือใคร?

..แฟนพี่รามจริงๆ หรือแค่เพื่อนในกลุ่ม?

..แล้วฉันจะอยากรู้ไปทำไมกัน!

ตึก!

"ชาเขียวมึง"

"ขอบใจ" ฉันขอบใจอีก้อยเสียงห้วนแล้วหยิบน้ำชาเขียวที่ตั้งตรงหน้ามาดูด ส่วนพวกมันก็กินข้าวกัน ฉันมองผ่านๆ ไปทางกลุ่มพี่รามก็เห็นว่าพวกพี่เขากำลังจะลุกออกจากโต๊ะ คงกินกันอิ่มแล้วล่ะ แล้วฉันก็เห็นด้วยนะว่าตอนลุกพี่รามก็มองหน้าฉัน และเพราะว่าฉันก็แอบมองเขาเราเลยสบตากันก่อนที่เขาจะไป

"เฮ้ยพิงค์! วิชาแรกจารย์ให้งานอะไรป๊ะ?" ฉันสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ๆ ไอลักษณ์ก็ลงมานั่งข้างๆ ท่าทางเหนื่อยหอบ

"มึงวิ่งมาจากอนุเสาวรีย์รึไงถึงได้หอบขนาดนี้?" ฉันหันไปถามมันหน้านิ่งก่อนจะหันกลับมาดูดน้ำต่อ

"นาฬิกาไม่ปลุกอ่ะดิ"

"ยังไม่มีงานอะไรหรอก พึ่งจะวันแรกเอง" อีจิ๋วตอบ

"โล่งไป"

"วันแรกก็มาสายเลยนะมึงไอลักษณ์" อีเกมส์หันมาบ่น

"ให้กูไปนอนกับมึงไหมล่ะเผื่อจะไม่สาย" ไอลักษณ์ทำหน้าล้อเลียนแหย่อีเกมส์

"ฝันไปเถอะมึง!"

แล้วไอลักษณ์มันก็หัวเราะ

จึกๆ

ฉันหันไปมองหน้าไอลักษณ์เมื่อมันเอานิ้วจิ้มแขนฉัน

"มึงเจอพี่รามไหมพิงค์ พี่รามไลน์บอกกูว่าเรียนรวมกับปีสองห้องเรา" ไอลักษณ์กระซิบถาม

"ไม่เจอ! อย่าถาม!" ฉันนั่งอยู่ดีๆ ก็ดีแล้วไหม? ทำไมต้องมาถามให้นึกถึงด้วย เอาจริงๆ แค่เห็นหน้ามันฉันก็แอบใจเต้นอยู่แล้ว ก็หน้ามันกับพี่รามพิมพ์เดียวกันเลย สองพี่น้องคู่นี้เหมือนกันอย่างกับแกะ ทั้งบุคลิกท่าทาง ผิดกันที่นิสัย

"มึงเจอกูรู้ คิดถึงพี่กูอะดิ๊" ไอลักษณ์ยิ้มแก้มปริแล้วยักคิ้วใส่อย่างกวนตีน แซวกูนักใช่ไหมมึง!

ป๊าบ!

"คิดถึงเตี่ยมึงน่ะสิ! ไปไกลๆ กูเลย" ฉันตีไหล่ไอลักษณ์อย่างแรง ไม่แสบก็คันล่ะงานนี้ สมน้ำหน้า อยู่เฉยๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัว

"โอ๊ยอีบ้า! ระวังตัวไว้เถอะ พี่กูกลับมาเอามึงคืนแน่พิงค์เอ๊ย!" มือหนาชี้หน้าฉันแล้วแยกเขี้ยวใส่ ส่วนฉันก็ได้แต่แลบลิ้นใส่มันก่อนที่มันจะไป ไม่ต้องแปลกใจนะคะ ฉันกับมันกัดกันเล่นกันแบบนี้มาตั้งแต่มอต้นแล้ว ถึงฉันจะย้ายโรงเรียนตอนมอสี่แต่ความเป็นเพื่อนของเราก็ยังไม่เสื่อมคลาย