เจอหน้า Ep.4

Ep.4

18:00 น.

วันแรกของปีสองผ่านไปด้วยดีค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปร้านสะดวกซื้อใกล้คอนโดที่ฉันอยู่ นึกอยากกินอะไรหวานๆ เลยกะจะไปหาช็อกโกแลตกิน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาแม่ ไม่รู้ป่านนี้แม่จะยุ่งรึเปล่า อ่อ แม่ฉันเปิดร้านดอกไม้ค่ะ ขายดีทุกวันลูกค้าเข้าเยอะ รายได้ก็เอิ่ม...เอาเป็นว่ามีกินมีใช้มีเก็บแหละค่ะ ส่วนพ่อฉันรับราชการเป็นตำรวจ แต่ก็เสียชีวิตตอนปฏิบัติหน้าที่ตั้งแต่ฉันสิบขวบแล้ว

(ฮัลโหลว่าไงพิงค์) อ๊ะ! แม่ฉันรับโทรศัพท์แล้ว

"แม่ยุ่งอยู่รึเปล่าคะ?" ฉันต้องรีบถามก่อนเผื่อว่าลูกค้าเยอะฉันจะได้วาง

(ก็นิดหน่อยลูก พิงค์มีอะไรรึเปล่า แม่พอคุยได้นะ)

"ไม่มีอะไรค่ะแม่ แค่คิดถึงแม่อ่ะค่ะ"

(คิดถึงก็มาที่ร้านสิ ไปที่บ้านก็ได้ จริงๆ บ้านกับร้านก็อยู่แค่นี้ลูกไม่เห็นต้องไปอยู่คอนโดเลย)

"หนูก็แค่อยากมีเวลาส่วนตัว ลูกแม่โตเป็นสาวแล้วนะคะ" ฉันทำเสียงอ้อนๆ ใส่ปลายสาย

(จ้าแม่เข้าใจ ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะพิงค์ มีอะไรก็โทรหาแม่)

"ขอบคุณค่ะแม่ หนูรักแม่นะ"

(จ้าแม่ก็รักพิงค์ เอ่อพิงค์ลูก...แม่ต้องวางก่อนลูกค้าเข้าอีกแล้ว)

"ค่ะๆ แม่ไปดูลูกค้าเถอะ"

(จ้าไว้แม่โทรไปใหม่นะ)

ตื๊ด

หลังจากแม่วางสายฉันก็เก็บโทรศัพท์ไว้ที่กระเป๋าตูดกางเกงยีนส์ขาสั้นที่นับว่าสั้นเอาเรื่องอยู่ พอมองไปข้างหน้าก็เห็นว่าถึงร้านสะดวกซื้อพอดี

ตื้อดือ!

ฉันเดินผ่านประตูเข้าไปแล้วตรงไปที่ล็อคขนมทันที ร้านสะดวกซื้อร้านนี้ใหญ่มาก ปกติคนก็เยอะด้วย แต่วันนี้คนไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ฉันเริ่มหยิบขนมลงตะกร้าที่ถือติดมือมาจากปากประตู ก็มัวแต่เลือกนู่นเลือกนี่จนไม่ได้เงยหน้ามองใครเลยค่ะ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองฉันเลย หรือฉันคิดไปเอง?

แต่พอนานเข้าฉันก็ทนไม่ไหวค่ะ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็รู้สึกถูกจ้องอยู่ตลอด และรู้สึกเหมือนมีคนคอยเดินตาม เอาล่ะ ฉันจะไม่สนละ หันไปดูเลยดีกว่าว่าใครกันที่มันตามจ้องฉัน

พรึบ!

"พี่ราม!" ยิ่งกว่าดับเบิ้ลช็อคอีกค่ะงานนี้ พอฉันตัดสินใจหันไปกลับเจอพี่รามยืนอยู่ข้างหลัง ลักษณะท่าทางดูไม่เหมือนคนมาซื้อของ เล่นใส่ฮู้ดสีเทาเข้มคลุมหัวแบบนี้ ทำตัวลึกลับแปลกๆ

"ทำไมใส่กางเกงสั้นแบบนี้พิงค์?" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยถามฉันเป็นประโยคแรก แววตาเขาดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ก็ควบคุมโทนเสียงที่ถามไม่ให้ต่ำ

"พี่มาทำอะไรที่นี่!?" เขาไม่ได้พักแถวนี้สักหน่อย อย่าบอกนะว่ามาหาฉันน่ะ! ไม่หรอก...จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง

"กระโปรงนักศึกษาอีก ทำไมต้องใส่สั้นขนาดนั้น?" เสียงทุ้มเรียบยังเอ่ยถามฉันต่อด้วยสายตาแบบเดิม แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย!

"ทำไมพี่ต้องมายุ่งกับการแต่งตัวหนูล่ะ!" ฉันบอกพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจแล้วหันมาหาขนมกินต่อ ฉันรีบหยิบของใส่ตะกร้าแล้วเดินไปหน้าเคาน์เตอร์ กะจะมาหาของกินดีๆ ดูสิ..ไม่รู้ฉันหยิบอะไรลงไปบ้าง

"สองร้อยสิบห้าบาทค่ะ" เสียงพนักงานบอกกับฉัน ฉันจึงรีบหาเงินในกระเป๋าตูดกางเกงเพื่อจะเอาออกมาจ่าย

"นี่ครับ"

ฉันหันไปมองมือหนาที่ยื่นแบงค์พันไปให้พนักงาน นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมต้องมาจ่ายเงินให้ฉันด้วย?

"นี่ค่ะ" พนักงานยื่นเงินทอนคืนพี่รามพร้อมกับดันถุงขนมของฉันมาให้ ฉันรีบคว้าถุงขนมแล้วเดินออกจากร้านมาและดูเหมือนพี่รามจะเดินตามหลังฉันมาติดๆ

"พิงค์! คุยกันก่อน..."

เท้าฉันหยุดชะงักเมื่อพี่รามตะโกนมา ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับไปหาเขา ที่หันไปไม่ใช่ว่าจะคุยนะ แต่อยากคืนเงินเขามากกว่า

"เอาเลขบัญชีมาหนูจะโอนเงินค่าของให้" ฉันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา

"พี่ไม่ได้อยากคุยเรื่องนี้"

"แล้วพี่ต้องการคุยเรื่องไหนล่ะ?" ฉันถามกลับ แอบใส่อารมณ์ด้วยนิดหน่อยค่ะ ก็มันอดไม่ไหวจริงๆ การที่ฉันต้องมาเจอหน้าเขาใกล้ๆ อีกครั้งมันทำให้ฉันนึกถึงอดีต อดีตที่มันเลวร้ายจนทำให้ฉันเปลี่ยนนิสัยไป ไม่สิ...ต้องบอกว่าเข้มแข็งขึ้นมากกว่า

"พี่ขอโทษ" เสียงทุ้มบอกฉันพร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิด ดูเขาเครียดๆ นะฉันว่า แต่ฉันไม่สนใจหรอก

"ขอโทษหนูเรื่องอะไร?" ฉันรู้ว่าเรื่องอะไร แต่ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันยังฝังใจอยู่ อยากให้เขาคิดว่าฉันลืมมันไปหมดแล้ว

"พี่รู้ว่าพิงค์รู้ คุยกันดีๆ ได้ไหม ไม่ต้องอารมณ์เสีย" ยิ่งเขาทำสายตาว่ายังแคร์ฉันอยู่ฉันก็ยิ่งเจ็บใจ อย่ามาทำเหมือนอ้อนวอนฉันได้ไหมในเมื่อเขาเองที่เลวใส่ฉันก่อนโดยการไปแอบคบกับเพื่อนสนิทฉัน ใช่! ฉันไม่ได้เห็นแค่จูบนั่นแล้วย้ายโรงเรียน แต่ที่ตัดสินใจทิ้งเขามาเพราะข้อความของเฟิร์นในคืนวันนั้น ก็หลังจากที่เกิดเหตุการณ์คืนนั้นแหละ แล้วจู่ๆ น้ำตาฉันก็คลอ

"พี่ต้องการอะไร?" ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ และเลือกที่จะถามเขาตรงๆ

"พี่แค่อยากให้เรา...กลับมาคบกันเหมือนเดิม" เหอะ! กลับมาคบกันเหรอ? ฉันอยากจะหัวเราะนะ แต่มันขำไม่ออกอ่ะ ก็น้ำตามันดันไหลแทนไง มือไม้ก็สั่นไปหมด ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

"พิงค์..." พี่รามเรียกชื่อฉันเหมือนตกใจแล้วเดินเข้ามาเหมือนจะมาเช็ดน้ำตาให้ แต่ฉันก็ปัดมือของเขาออกไปก่อน และแล้วฉันก็ทนไม่ไหวจริงๆ!

เพี๊ยะ!

หน้าพี่รามหันไปตามแรงตบอันน้อยนิดของฉัน ถึงจะไม่แรงมากแต่สันมือฉันมันไปโดนมุมปากเขาเต็มๆ เขาก็เลยปากแตกไง ยิ่งเขายืนนิ่งไม่โต้ตอบฉันก็ยิ่งคันมือ สติฉันแตกหมดแล้วตอนนี้

"พี่กลับมาทำไม! ทำไมไม่เมินหนูไปเลยล่ะ จะมองทำไมจะมาคุยด้วยทำไม!! ฮึกกๆ"

เพี๊ยะ!

ตุบๆๆๆ

ฉันรัวมือฟาดหน้าพี่รามทั้งทุบทั้งตีเขาเหมือนคนบ้า ที่สำคัญฉันดันร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเขาอีก เขาคงสมเพศผู้หญิงอย่างฉันน่าดู

"ตีพี่อีกก็ได้พิงค์ ถ้าพิงค์จะยอมคุยกับพี่ดีๆ พี่จะยืนให้ตบจนกว่าพิงค์จะอารมณ์ดีขึ้น" สีหน้าเขาที่ดูจริงจังทำให้ฉันเดาใจเขาไม่ออกเลยว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการอะไร เรื่องที่บอกว่าอยากกลับมาคบกันมันดูตลกมากนะ ตลกจนฉันน้ำตาไหลเลยล่ะ

ฉันรีบปาดน้ำตาลวกๆ แล้วหายใจเข้าลึกๆ ไหนๆ ฉันก็ฟาดหน้าเขาไปหลายครั้ง เอาเป็นว่าจะลองคุยกับเขาสักครั้งก็ได้

"รามเหรอ?"

ฉันหันไปมองต้นตอของเสียงแหลมๆ ที่เรียกชื่อพี่รามแทรกขึ้นมาอยู่ด้านหลัง เธอคือคนที่เหมือนจะทะเลาะกับพี่รามในโรงอาหารเมื่อเช้าเลย ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นแฟนเขาจริงๆ

"นิ.."

"นิโทรหาทำไมไม่รับล่ะ แล้วนี่ใคร?"

"ขอตัวนะคะ" ฉันหันหลังเดินออกมาทันทีเพราะไม่อยากฟังอะไรที่มันแสลงหู เนี่ยเหรอที่ว่าอยากกลับมาคบกัน เขาไม่แม้แต่จะรั้งฉันไว้ด้วยซ้ำ ต่อไปฉันจะไม่ใจอ่อนกับเขาอีกแล้ว