วางแผน Ep.5

Ep.5

ผมหลับตาแล้วค่อยๆ ถอนหายใจออกมาอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ผมไม่กล้าเรียกพิงค์ที่พึ่งเดินหนีไปเพราะกลัวว่านิจะพูดอะไรไม่เข้าหูเธอ แค่นี้เธอก็เกลียดผมจะแย่อยู่แล้ว กว่าจะได้เจอหน้ากันแบบนี้มันไม่ง่ายเลย เวรกรรมของผมจริงๆ!

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอราม!?"

ผมชักจะเบื่อน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่พอใจเวลาผมใกล้ผู้หญิงของนิซะแล้ว มาทำตัวเป็นเจ้าของแบบนี้ผมไม่โอเคว่ะ แค่คนคุยจะอะไรนักหนาวะ บอกตามตรงว่าไม่มีอารมณ์จะเสวนากับเธอเลย ล้ำเส้นเกินไปผมก็ไม่เอาไว้

"อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวฉัน" ตอบแค่นั้นผมก็หันหลังออกมาเลย แต่ยังได้ยินเสียงรองเท้าเธอเดินตามมาอยู่ข้างหลัง

"รามจีบเด็กนั่นเหรอ!? นิเห็นรามมองมันตั้งแต่ที่โรงอาหารแล้ว" ผมเดินของผมมาเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจนิที่เดินตามมา รถผมจอดอยู่ข้างตึกอีกฝั่ง เพราะมาดักรอพิงค์เลยจอดรถแอบไว้

"ราม!! ตอบนิมาสิ...โอ๊ย!" ผมสะบัดมือนิที่มาจับแขนผมไว้ออกอย่างแรง ผมคิดว่าเธอคงลืมข้อตกลงของเราไป

"ฉันว่าเธอคงจะลืมไปว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันเกลียดคนพูดไม่รู้เรื่อง และถ้าฉันจะคบใครมันก็สิทธิ์ของฉัน!" พูดจบผมก็เดินข้ามถนนมาขึ้นรถ ที่ผมยังไม่บอกเลิกเธอในสถานะคนคุยเพราะคิดว่าถ้าบอกไปยังไงเธอคงไม่จบตรงนี้ง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนสำคัญผมจะไม่เสียเวลาคุยอะไรถ้าไม่มีอารมณ์ ไว้ผมมีเวลาจะบอกเลิกเธอเอง

มหาวิทยาลัย

"ไอรามเร็วๆ!" เสียงไอเฟิร์สตะโกนเรียกผมพร้อมกับกวักมือเรียก ไม่รู้เป็นห่าอะไรของมันถึงโทรจี้ผมแต่เช้า โทรตั้งแต่ผมยังไม่ตื่น

"มึงเรียกรวมเหรอ?" พอผมเดินมาก็เห็นน้องปีหนึ่งนั่งต่อแถวกันเต็มเลย ตรงนี้เป็นสวนของคณะ เวลามีประชุมหรือมีกิจกรรมอะไรก็จะเรียกมารวมที่นี่

"มึงลืมกิจกรรมรับน้องเหรอ? ไอเหี้ยวินเตรียมว๊ากเต็มที่ ไอสัสแม่งทำโหดเอาเรื่อง" ผมมองไอเฟิร์สหัวเราะแล้วหันไปมองไอวินที่กำลังแหกปากใส่เด็กปีหนึ่ง พวกเด็กมันจะรู้ไหมว่าไอคนที่ทำแหกปากใส่ติดเกมส์เหมือนเด็กปัญญาอ่อน

"มึงทะเลาะกับนิเหรอวะไอราม?" ไอปืนที่พึ่งเดินเข้ามาถามผม ทำไมทำเหมือนผมกับนิคบกันอยู่วะ ทั้งๆ ที่พวกมันก็รู้ว่าแค่คุยๆ แก้เหงาไปงั้น ที่จริงผมไม่ได้เป็นคนเริ่มด้วยซ้ำ นิเป็นคนขอยุ่งกับผมเอง ผมก็บอกกับเธอแล้วว่าอยู่ได้แค่ตรงไหน แต่นี่เธอเริ่มล้ำเส้นไง ผมเลยจะเลิกคุย

"พูดเหมือนกูคบกันจริงจัง" ผมปรายตามองไอปืนแล้วตอบมันอย่างไม่ใส่ใจ เรื่องไม่สำคัญผมไม่อยากฟัง ถ้าเป็นเรื่องของพิงค์ก็ว่าไปอย่าง

"กูรู้ แต่เหมือนนิจะไม่เหมือนที่คุยกับมึงไว้ว่ะ พักนี้ออกอาการออกตัวควงมึงแรง"

"นี่แหละที่กูอยากเขี่ย"

"แบบนี้แหละคนหล่อ ดุ้นเท่าข้อมือสาวเลยติด" เสียงไอไบร์ทล้อผม

"คนที่อยากให้ติดเสือกหนี..." ผมบ่นเบาๆ

"ใครวะ?"

ผมตั้งใจบ่นเบาๆ แต่ไอพวกนี้แม่งหูดีไงครับ จ้องหน้าผมแบบอยากเสือกมาก

"เรื่องของกูไหม?"

"แอะ ไอนี่แม่งมีสาวใหม่ชัวร์!"

"ใหม่หรือเก่าเอาให้ชัวร์" นี่เป็นเสียงไอเฟิร์ส ผมรีบหันไปมองหน้ามันทันที ผมจ้องตาดุๆ ใส่มันประมาณว่าสั่งให้มันเงียบปากแต่ดูเหมือนมันจะไม่สะทกสะท้าน

"เฮ้ยๆๆ มึงสองคนยังไงกันวะ?" ไอไบร์ทเริ่มสงสัยในท่าทีมีลับลมคมนัยของผมกับไอเฟิร์ส ก็หน้าคนอย่างไอเฟิร์สมันเก็บความลับคนอยู่ซะที่ไหน ผมว่าความแม่งแตกวันนี้แหละ ถ้าพิงค์รู้คงคิดว่าผมเอาเรื่องเธอมาเล่า

"อย่าให้กูเอาไอวินมาถาม" ไอไบร์ทชี้หน้าขู่ผม คือมึงอยากรู้เรื่องเพื่อนขนาดนั้นเชียว? ไม่ได้อยากช่วยหรอกแต่มันแค่อยากเสือกเฉยๆ

"ถามอะไรวะ?" แล้วไอเหี้ยวินก็เสือกมาพอดีไงครับ

"นี่ไง...ไอรามกับไอเฟิร์สแม่งมีความลับกัน มึงเค้นเลย" ไอไบร์ทมันรีบฟ้องไอวินแล้วกอดคอพาไอวินมาหาผมกับไอเฟิร์ส ผมแม่งอยากจะเดินหนีเพื่อนเวรนี่จัง จริงๆ เวลานี้ผมควรไปแอบดูพิงค์ยังจะมีประโยชน์ซะกว่า

"ไอเฟิร์ส...พูดมา ไม่งั้นก็คืนเงินต้นกูมาให้หมด รวมดอกแล้วก็ประมาณสี่หมื่น...."

"แค่ไอรามมันตามง้อเมียเก่าเอง!"

"พ่อมึงตายไอเฟิร์ส" ผมด่าแม่งเลย ที่แท้ก็เป็นลูกหนี้ไอวิน มึงพลาดแล้ว โดนไอวินข่มตาย เพื่อนกูแต่ละคน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยทิ้งกัน

"เมียเก่า? ใครวะบอกกูๆๆ!" คราวนี้พวกมันสามตัววิ่งมารุมผมเลย ถ้าได้เอ่ยว่าเมียผมใครๆ ก็อยากรู้ เพราะผมไม่เคยคบใครจริงจังจนเรียกเมียได้

"ก็เด็กปีสองที่เรียนกะเราเมื่อวาน คนที่พวกมึงว๊าวอ่ะ" ไอเฟิร์สมันยังเสือกเฉลยต่อ ผมก็ได้แต่กลอกตาใส่มัน กะว่าจะตามง้อพิงค์เงียบๆ คนเดียว ตอนนี้คงเงียบไม่ได้ละ เซ็งชิบ!

"โห...มึงซุ่มยิงเหรอไอราม นิรู้คงตามไปก่อกวนเด็กมึงแน่"

"ถ้ายุ่งกับคนของกูได้จบไม่สวยแน่!" ผมตอบกลับไอปืนเสียงแข็ง ถ้าเป็นอย่างที่มันพูดจริงผมไม่เอานิไว้แน่ อย่าว่าแต่ยัยนั่นเลย ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่ง ผมจะเอาของของผมคืน เธอยังเป็นของผม เพราะผมเชื่อว่าคืนนั้นผมไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนนั้นผมไม่เคยคิดนอกใจพิงค์สักครั้ง แค่เรื่องเข้าใจผิดผมแก้ไขได้

"เอาจริงเว้ยเฮ้ย เอางี้ดีกว่า...มึงมีแผนอะไร เดี๋ยวพวกกูช่วย" ไอวินออกหน้า

"กูว่ามึงแค่อยากเสือก"

"เอออะไรก็ช่างเหอะ หลายหัวดีกว่าหัวเดียวนะเว่ย" ไอวินยังคงพูดต่อ

"เฮ้ย! คืนนี้คณะอักษรมีเลี้ยงต้อนรับน้องรหัส มึงก็ลองไปสืบดูดิว่าเมียมึงไปเลี้ยงที่ไหน" ผมขมวดคิ้วคิดตามไอเฟิร์สพูด เลี้ยงรุ่นน้องรหัสเหรอ? ก็ดีเหมือนกันนะ ผมจะได้ไปดูว่ามีใครเกาะแกะเธอรึเปล่า แต่ปัญหาคือ... "แล้วกูจะรู้ได้ไงว่าพิงค์ไปร้านไหน?"

"เออว่ะ พวกเรามีใครเต๊าะเด็กปีสองอยู่บ้างวะ?" ไอไบร์ทหันไปถามเพื่อน พวกผมก็ได้แต่มองหน้ากันไปมาห้าคน สรุปไม่มีใครกิ๊กอยู่กับเด็กปีสองเลย

"ของกูน้องแนนปีสามว่ะโทษที" ไอปืนยิ้มแห้งๆตอบมา

"กูก็น้องน้ำปีหนึ่งว่ะ พึ่งเต๊าะเมื่อวาน" ไอวินเอ่ยต่อ

"กูเด็กนอกมอ.." ไอเฟิร์สตอบตาม

"กูด้วย" ตามด้วยไอไบร์ท

พวกผมพากันมองหน้ากันเงียบๆ อย่างใช้ความคิด แล้วจู่ๆ ตัวแก้ไขปัญหาก็มา

"พี่รามยืมที่ชาร์จหน่อยดิ ของผมแม่งขาดแล้ว" เสียงไอลักษณ์น้องผมดังขึ้นพร้อมกับตัวมันที่เดินเข้ามาหาผมใต้ต้นไม้ใหญ่ของคณะ

"นี่ไง! นี่ไงคนสืบ มึงลืมได้ไงไอรามว่าน้องมึงอยู่ปีสอง?" ไอวินชี้หน้าไอลักษณ์แล้วยิ้มออกมา ก่อนที่มันจะเดินไปกอดคอน้องผม

"อะไรกันอีกพวกพี่เนี่ย?" ไอลักษณ์เหมือนรู้ทันเหลือบตามองพวกผมทุกคนอย่างระแวง ไอวินเลยตบไหล่มันเบาๆ แล้วยื่นข้อเสนอ

"งานจิ๊บๆ ไอน้อง ถ้าช่วยสำเร็จกูจะให้ไอเท็มใหม่ที่มึงอยากได้เลย"