เรื่องของเรา Ep.1

EP.1

...คุณเคยต้องรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรผิดทั้งๆ ที่ไม่ผิดไหม? ทั้งๆ ที่ถูกกระทำแต่ดันโดนคนอื่นต่อว่าราวกับเป็นคนที่ไปกระทำเสียเอง บางทีการที่เราซื่อเกินไปอาจทำให้โดนเอาเปรียบจนต้องสูญเสียบางอย่างไปได้ ถ้าถามว่าฉันเสียอะไร? ก็เสียคนที่รักไปให้เพื่อนสนิทไงล่ะ...

เสียงฝีเท้าของใครหลายๆ คนกำลังรีบเดินไปตามทางฟุตบาทในเขตของมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐแห่งหนึ่ง อาจเป็นเพราะใกล้จะถึงชั่วโมงเรียนหลายคนถึงได้กึ่งวิ่งกึ่งเดิน...ไม่ต่างอะไรจากฉันค่ะ

สวัสดี...ฉันชื่อพิงค์นะ ส่วนชื่อจริงชื่อว่า พลอยชมพู พิมพ์พันธ์ ฉันเป็นนักศึกษาปีสองของมอรัฐแห่งนี้ค่ะ มอที่ดังและเป็นที่ยอมรับมากที่สุด แน่นอนว่าตอนเข้ามาฉันต้องบุกดงข้อสอบที่ยากระดับสิบ! ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเป็นตั้งๆ และฉันก็ผ่านมันมาได้

ฉันเป็นคนนึงที่มีอดีตสุดแสนจะน้ำเน่ามาก อดีตนั้นทำให้ฉันไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครอีกเลย อย่างมากก็แค่คุยไปวันๆ อยากฟังเรื่องเน่าๆ ของฉันไหมล่ะคะ เอาเถอะฉันจะเล่าให้ฟัง...

ย้อนไปเมื่อครั้งฉันอยู่มอสี่ค่ะ ตอนนั้นฉันคบกับรุ่นพี่มอหกคนนึง อย่าว่าฉันแรดแต่เด็กเลยนะคะ ก็ความรักมันไม่ได้เลือกอายุสักหน่อย ต่อค่ะ...คือตอนนั้นชีวิตฉันเป็นสีชมพูเหมือนชื่อเล่นฉันเลยค่ะ รุ่นพี่คนนั้นชื่อว่ารามค่ะ เขาเป็นคนใจดี...ดูแลฉันดีมาก การกระทำของเขาทุกอย่างบ่งบอกว่ารักฉันมากค่ะ ความรักที่เขามีให้...ทำให้ฉันเผลอใจปล่อยตัวให้กับเขา อันนี้ก็อย่าหาว่าฉันใจแตกเลยนะคะ ก็ฉันรักเขามากจริงๆ เลยยอมให้ได้ทุกอย่าง แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ได้พังเพราะแค่เขาได้ฉันหรืออะไรนะคะ เรามีอะไรกันประมาณสองครั้งได้ ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เรายังเป็นแฟนกันอยู่ แล้ววันนึงจุดจบนั้นก็มาถึง เมื่อมันคือวันเกิดเพื่อนสนิทฉัน ย้ำนะคะว่าเพื่อนสนิท! คืนนั้นเป็นงานวันเกิดเฟิร์นค่ะ เฟิร์นเลือกจัดที่บ้านเลยชวนฉันกับเพื่อนๆ ในกลุ่มไปด้วย พอดีว่าพี่ชายเฟิร์นอยู่กลุ่มเดียวกับพี่ราม วันนั้นเลยมีพี่รามและเพื่อนๆ ไปร่วมงานวันเกิดเฟิร์นด้วยเช่นกันค่ะ ตอนเริ่มงานทุกอย่างก็ปกติดีนะคะ มันมาพีคตอนงานเลิกค่ะ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นตีหนึ่งเกือบตีสอง ฉันเดินเข้าไปหาพี่รามที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ดูเหมือนตอนนั้นพี่รามจะเมามากเพราะว่าพวกพี่ๆ เขาดื่มกัน พอฉันเดินเข้าไปในบ้านกลับเห็นพี่รามจูบอยู่กับเฟิร์น เลวมั้ยล่ะคะ? เท่านั้นแหละฉันก็ร้องไห้ออกมาทันที ด้วยความที่ยังเด็กอยู่และอ่อนต่อโลกเกินไปเลยทำให้ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้จนต้องย้ายโรงเรียนไปเลย

กลับมาที่ปัจจุบันค่ะ ตอนนี้...ตอนนี้ฉันวิ่งจนขาแทบจะพันกัน เพราะอีกไม่กี่นาทีจะได้เวลาเรียนคาบแรกของวันไงล่ะ! มัวแต่คิดเรื่องอดีตที่ไม่น่าจดจำเลยทำให้ฉันเสียเวลา ก็นะ...วันนี้เปิดเทอมปีสองวันแรก ประเด็นคือฉันตื่นสายแหละค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องปกติไม่พูดเยอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน

แอร๊ด~!!

ฟู่ววว!...

โชคดีค่ะที่ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้า ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องเรียนที่มีที่นั่งเป็นร้อยที่ ประเด็นคือฉันจะหากลุ่มเพื่อนฉันยังไง แถมวันนี้ได้ยินแว่วๆ มาว่าเรียนรวมกับปีสี่ด้วย หวังว่าจะไม่ใช่ห้องพี่...พี่ราม!!

ฉะ..ฉันเรียนรวมกับห้องพี่รามเหรอเนี่ย!!

What? คือฉันหลบหน้าเขาได้มาหนึ่งปีเต็ม แต่ปีนี้กลับไม่รอด ใช่ค่ะ...ตอนปีหนึ่งฉันไม่เคยเจอพี่รามเลย เราเรียนมอเดียวกันแต่คนละคณะ มหาลัยที่นี่ใหญ่และก็กว้างมาก ตึกคณะก็ห่างกันเป็นโยด ฉันเลยไม่เคยเห็นเสี้ยวหน้าของพี่รามเลย บวกกับที่ฉันตั้งใจหลบหน้าด้วย ไม่อยากเจอไงคะ เห็นหน้าแล้วอดีตแย่ๆ ก็ตีสวนขึ้นหน้าจนเลือดกำเดาฉันอยากจะไหลออกมา น้ำหน้าคนเลวเป็นแบบนั้นเองเหรอ? ดูมีความสุขดีแฮะ

"อีพิงค์!"

เฮ้ออ~ นี่ฉันต้องมาเรียนกับรุ่นพี่คณะวิทย์คอมเหรอ? ไม่เข้าใจว่าอักษรศาสตร์กับวิทย์คอมมันมีเนื้อหาอะไรที่คล้ายกัน

"อีดอกพิงค์!"

พรึบ!

ฉันรีบหลบตาทันทีที่พี่รามมองมาเลยค่ะ นี่ฉันไปจ้องหน้าเขาทำไมเนี่ย! แล้วดูฉันสิ...เดินงมเป็นคนหาหอยเลย สติก็เหมือนจะหลุดไปชั่วขณะ แล้วนี่ฉันจะเดินไปไหน?

"อีพิงค์!!!"

ทุกเสียงทุกสายเงียบกริบเลยค่ะเมื่อเสียงแหลมๆ ของอีเกมส์ตะโกนเรียกชื่อฉันลั่น ฉันรีบเงยหน้ามองหาพวกมันอย่างตื่นๆ ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปหากลุ่มเพื่อนๆ ที่พากันกวักมือเรียก

"เรียกดีๆ ก็ได้ไหมมึง กูอายเขานะ!" ฉันบ่นอีเกมส์ทันทีหลังจากที่เข้ามานั่งข้างๆ พวกมันค่ะ ฉันรู้ว่าคนในห้องที่นั่งเกือบร้อยไม่มีใครรู้อดีตของฉันกับพี่ราม แต่คิดเหรอว่าพี่รามจะไม่เล่าให้เพื่อนฟัง และก็ไม่รู้เอาฉันไปขายแบบไหนกลุ่มพี่รามถึงได้มองฉันแบบนั้น

"มึงจะเอาดีเบอร์ไหน? อีป่านเรียกมึงเบอร์หนึ่ง อีตังค์เรียกมึงเบอร์สอง แต่หน้ามึงนี่เอาแต่ก้มงมหาขี้ดินสอไม่ได้ยินอีสองตัวนี้เลย นี่ถ้ากูไม่ตะโกนเบอร์สามใส่มึงป่านนี้มึงคงเดินชนโต๊ะค่ะ บลาๆๆๆ" อีเกมส์กอดอกสวดฉันยาวยิ่งกว่าพระสวดอีกค่ะ แต่ฉันไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกจริงๆ นะ ได้ยินก็เสียงอีเกมส์เนี่ยแหละ

กลุ่มฉันมีกันอยู่หกคนค่ะรวมฉันด้วย พวกเราสนิทกันมาก ถึงความสัมพันธ์จะเริ่มขึ้นตอนที่ขึ้นปีหนึ่ง แต่เรื่องราวหลายๆ อย่างที่เราผ่านกันมามันก็ทดสอบได้แล้วว่าพวกเราสนิทกันมากจริงๆ ในกลุ่มจะประกอบไปด้วย เกมส์ ป่าน จิ๋ว ก้อย ตังค์ ก็มีกันแค่นี้แหละค่ะ

"เออๆ กูก็แค่...คิดอะไรเพลินๆ นิดหน่อย"

"คิดอะไรเพลินๆ หรือมึงเผลอไปมองหน้าใคร กูเห็นนะ" อีจิ๋วยักคิ้วแซวฉัน

"กูก็เห็น" อีก้อยสมทบขึ้นอีกคน

"ไม่แปลกหรอกที่อีพิงค์มันจะมอง แฟนเก่าหล่อวัวตายความล้มขนาดนั้น..." ที่อีเกมส์มันพูดแบบนั้นเพราะมันรู้เรื่องในอดีตของฉันค่ะ และแน่นอนทุกคนในกลุ่มก็รู้

"กูว่าเขาก็มองมึงนะอีพิงค์" อีตังค์ขมวดคิ้วบอกกับฉันคล้ายๆ ไม่แน่ใจ แต่ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วย คงเพราะไม่เจอกันหลายปีมั้งคะ

"เลิกสนใจเขาเหอะ กูอยากลืม!" ฉันตัดบทเพื่อให้เพื่อนๆ เลิกสนใจพี่รามก่อนจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเตรียมไว้ ขืนพวกเรายังสนใจเขาอยู่แบบนี้มีหวังได้โดนพวกเขาหัวเราะเยาะใส่ฉันแน่ เพราะฉันมันคือคนโง่สำหรับเขาไงล่ะ