ตอนที่ 5

เช้ารุ่งขึ้น...

ทรงยศเดินย่างกรายเข้ามาปลุกลูกสาวของตนถึงในห้องเพื่อหมายจะทบทวนเรื่องที่คุยกันเมื่อวานกันให้รู้เรื่อง หากเควินเข้ามาวุ่นวายกับลูกสาวของเขาคงไม่ใช่เรื่องดี

แน่ ๆ 

"มิรา"

เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้นก่อนจะที่หญิงสาวจะรู้สึกตัวตื่นขึ้น

"ว่าไงคะพ่อ มีอะไรรึเปล่ามาหาหนูตั้งแต่เช้า"

มิราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียและมองใบหน้าของพ่อเธอด้วยสายตาพร่ามัว 

"พ่อมาคุยเรื่องที่เราคุยกันเมื่อวาน"

"เรื่องของผู้ชายคนนั้นเหรอคะ"

"เขาเป็นคนที่ลูกไม่ควรอยู่ใกล้"

ทรงยศเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังปนสั่นเครือ ก่อนที่มิราจะจับจ้องใบหน้าพ่อของเธอ ทุกครั้งที่พ่อเธอเอ่ยถึงผู้ชายคนนั้น สายตาของพ่อมักจะแสดงความวูบไหวออกมา ความสงสัยที่เธอเก็บไว้มาตลอดหลายวัน วันนี้ทำให้เธอต้องเอ่ยถามออกไป 

"เขาเป็นใครคะ"

"ลูกไม่ควรรู้จักตัวตนของเขา"

คำตอบที่เธอได้รับมันทำให้เธอไม่คลายสงสัยจึงเลือกที่เอ่ยถามคนเป็นพ่อออกไปตามตรง

"เขาเป็นมาเฟียใช่ไหมคะ"

ความเงียบของทรงยศทำให้มิรารับรู้ถึงคำตอบนั้นได้ในทันที

"พ่อ... พ่อไปยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนั้นได้ยังไงคะ พ่อมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่ใช่ไหมคะ"

มิราเอ่ยถามออกไปตามความสงสัยของเธออีกครั้ง ก่อนที่คนเป็นพ่อจะนิ่งไป เพราะกลัวว่าลูกจะจับพิรุธได้ 

"ไม่มี เขาแค่มาคุยธุรกิจนิดหน่อย"

"เหอะ! ธุรกิจงั้นเหรอคะ ไม่จริงอะ"

"พ่อไปทำงานก่อนนะ สายแล้ว"

ทรงยศเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องหญิงสาวด้วยความรวดเร็ว

มิราเดินย่างกรายลงมาจากบ้านด้วยความสงสัยก่อนจะส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทของเธอ

MR: พวกแกอยู่ไหนกันอะ ออกมาเจอกันหน่อยสิ

GB: วันนี้เตี่ยฉันนัดมาดูตัวผู้ชายคนใหม่ น่าเบื่อมาก

AL: ฉันว่างมาหาฉันสิ

มิรากดปิดโทรศัพท์ทันทีก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูออกมาด้วยความเร็ว ทว่าตั้งแต่ขับรถออกจากบ้าน เธอรู้สึกเหมือนมีรถสปอร์ตอีกคันขับตามเธอตลอด มิราเกิดอาการคิดฟุ้งซ่านต่าง ๆ นานาเข้ามาภายในใจ ก่อนจะเผลอขับรถรถชนคันหน้าเข้าอย่างจัง

กรี๊ด....

เอี๊ยด!! 

ปึง!

มิราตัวสั่นเทิ้มด้วยความตกใจก่อนที่เจ้าของรถคันหน้าจะเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีหัวเสีย

ปึง! ปึง!

"เห้ย! ขับรถยังไงวะ"

เสียงเอะอะโวยวายนอกรถทำให้สติของหญิงสาวกลับมา มิราช็อกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอไม่กล้าลงจากรถทำได้เพียงคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้น แต่ไม่รู้ว่าจะโทรหาใครดี อาการตื่นตระหนกบวกกับกำลังตกใจ ทำให้มิราลนลานราวกับคนเสียสติ ทว่าอยู่ ๆ กลับมีรถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดเทียบรถของเธอ ทำให้ผู้คนบริเวณต่างหันมองเป็นสายตาเดียวกัน

คาร์น เควิน คาร์น เดินลงจากรถด้วยท่าทีเรียบนิ่งก่อนจะจ้องมองร่างหญิงสาวภายในรถ เมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยดีจึงเดินไปหาคู่กรณีของเธอแทน

มิรานั่งนิ่งมองอยู่ภายในรถเงียบ ๆ เธอหวาดกลัวกับทุกสิ่งในเวลานี้ ทั้งกลัวคู่กรณี และกลัวว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่จะฆ่าคู่กรณีของเธอตาย มิราคิดไปต่าง ๆ นานากว่าจะได้สติก็เมื่อตอนคู่กรณีเอ่ยถามมาเฟียหนุ่ม

"แล้วนี่ เมียคุณจะไม่ลงมาขอโทษผมหน่อยเหรอ"

ใช้เวลาเพียงไม่นานเควินก็เดินไปหาเธอที่รถอีกครั้งก่อนจะตวัดสายตามองคนในรถอยู่ครู่หนึ่งและเคาะกระจกรถของเธอส่งสัญญาณเป็นกลาย ๆ ว่าให้เธอลงจากรถ ทว่าขณะที่เดินไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องของสาว ๆ ที่อยู่บริเวณนั้น รวมถึงสาวแก่สาวสองทั้งหลายที่ยืนมุงอยู่ต่างตะลึงในความหล่อเหลาเอาการของมาเฟียหนุ่ม และต่างส่งเสียงกรีดร้องให้กับความหล่อราวกับรูปปั้นกรีกของเขา

"งือ... คนหรือเทพบุตรทำไมหล่อขนาดนี้"

"พ่อหนุ่ม เป็นดารารึเปล่าน่ะ" 

"เธอดูผู้ชายคนนั่นสิ หล่อวัวตายควายล้มเลยอะ"

มิราค่อย ๆ เหลือบสายตามองชายหนุ่มที่เดินมาเคาะกระจก และสบถกับตัวเองอย่างแผ่วเบาขณะจับจ้องใบหน้าชายหนุ่ม

"ผู้ชายอะไรมีเสน่ห์สุด ๆ ออร่าจับอย่างกะดารา"

"จะไม่ลงมาจริงๆ ใช่ไหมวะ!"

เควินยังคงยืนรอให้หญิงสาวเปิดประตูจนในที่สุดเธอก็ยอมลงจากรถ ด้วยท่าทีกล้า ๆกลัว ๆ เพราะเธอได้ยินคำพูดของคู่กรณีที่อยากได้ยินคำขอโทษจากปากของเธอ

"เอ่อ คือ... ค่าเสียหายทั้งหมดเดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้นะคะ แล้วก็ขอโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ"

"เรื่องนั้นสามีคุณจัดการให้แล้ว แต่ผมอยากได้ยินคำขอโทษของคุณมากกว่าเงินพวกนั้น"

คู่กรณีเอ่ยขึ้นสร้างความมึนงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

"ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะที่ทำให้เสียเวลา ฉันแค่ตกใจทำอะไรไม่ถูกแล้วก็กลัวมาก ๆ ด้วย"

มิราเอ่ยขอโทษคู่กรณีด้วยความรู้สึกผิด

"เรื่องค่าเสียหายผมได้คุยกับสามีคุณหมดแล้ว ต่อไปก็ช่วยขับรถระวัง ๆ ด้วยนะครับ จราจรกรุงเทพฯมันยิ่งติดขัดอยู่ อาจจะทำคนอื่นเสียเวลาไปด้วย ไว้ผมจะติดต่อสามีคุณไปหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว "

"แล้วก็คือเขาไม่ใช่..."

ในขณะที่เธอกำลังปฏิเสธว่าผู้ชายที่มาใหม่ไม่ใช่สามีของเธอ อยู่ ๆ มาเฟียหนุ่มก็เอ่ยแทรกขึ้นทันที

"ขอโทษอีกครั้งนะครับ วันหลังผมจะดูแลภรรยาของผมให้ดีกว่านี้"