ตอนที่ 4​

มิรากลับบ้านด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ก่อนจะตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากระเป๋าแบรนด์เนมนับสิบใบถูกวางอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ท่ามกลางสายตาตื่นเต้นของสาวใช้ในบ้านและแม่ของเธอ

"ใครส่งมาให้ลูกอะ แพง ๆ ทั้งนั้นเลย"

มิราไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามคนแม่ยังไงเพราะเธอไม่รู้จักเขาจริง ๆ มิรากุมขมับด้วยความปวดหัวกับเหตุการณ์ที่เธอต้องเจอวันนี้ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องการอะไรจากเธอ ทำไมต้องเปย์เธอขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกัน การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิม

มิราสงสัยในตัวชายหนุ่มจนลืมสนใจสิ่งของราคาแพงที่อยู่ตรงหน้า เธอพยายามคิดทบทวนอยู่หลายครั้งว่าทำไมชายหนุ่มถึงทำแบบนี้แล้วทำมันไปเพื่ออะไร

มิรารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเองด้วยท่าทีเร่งรีบ เธออยากรู้ว่าชายหนุ่มใช่มาเฟียเหมือนที่เธอคิดเอาไว้รึเปล่า ไวกว่าความคิดมิราจัดการเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาข้อมูล

ต่าง ๆ เกี่ยวกับมาเฟียจนพบข้อมูลที่เกี่ยวกับชายหนุ่มคราวๆ

"คาร์น เควิน คาร์น หนึ่งในมาเฟียอิตาลีงั้นเหรอ"

มิรานั่งอ่านข้อมูลชายหนุ่มเงียบ ๆ ทว่ามันกลับไม่มีอะไรที่บ่งบอกถึงตัวเขาได้เลยสักอย่างเพราะเควินค่อนข้างเป็นคนลึกลับพอสมควร

"ทำไมไม่มีข้อมูลอะไรเลยอะ"

มิราเริ่มหงุดหงิดที่ไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่ม เธอนั่งมองถุงกระเป๋า

แบรนด์เนมหรูจำนวนมากที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง!"

มิราเอ่ยขึ้นกับถุงกระเป๋าจำนวนมากก่อนจะดึงทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด

ช่วงเย็นของวัน...

มิราเดินย่างกรายลงมาจากบ้านด้วยความหงุดหงิด และว้าวุ่นใจเกี่ยวกับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เธอเดินย่างกรายไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่เสียงน้องสาวของเธอจะเอ่ยขึ้น

"พ่อค่ะ มาทานข้าวด้วยกันค่ะ"

มิรามองค่อย ๆ มองพ่อเธอที่เดินเข้ามาด้วยสภาพอิดโรยราวกับคนที่เพิ่งไปสู้รบมายังไงอย่างนั้น

"พ่อคะ"

มิราเอ่ยเรียกคนเป็นพ่อขึ้น เพราะเธอมีคำถามมากมายอยากจะถาม แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง

"ว่าไงลูก"

"ผู้ชายที่หนูเห็นในห้องทำงานพ่อวันนั้นเขาเป็นใครเหรอคะ ทำไมเขายังดูอายุน้อยอยู่เลย เขาทำงานธุระกิจเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ"

เพล้ง!

เสียงช้อนในมือของคนเป็นพ่อร่วงล่นลงพื้นทันที ที่รับรู้ว่าลูกสาวของเขานั้นสงสัยในตัว มาเฟียทรงอิทธิพลในแถบอิตาลี

"ทำไมลูกมีอะไรรึเปล่า พวกเขามาก่อกวนเรารึเปล่า"

ทรงยศเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตื่นตระหนกสร้างความตกใจให้ลูก ๆ เป็นอย่างมาก มิราและ

มิรินมึนงงเล็กน้อยที่เห็นท่าทีของคนเป็นพ่อ

"พ่อใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ไม่มีหรอกค่ะ หนูแค่สงสัยเฉย ๆ"

"ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาดพ่อขอสั่งห้าม ถ้าเจอเขาที่ไหนต้องอยู่ให้ห่างจากเขา"

"ค่ะ หนูอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"

มิราเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป ด้วยความรู้สึกที่ตีกันวุ่นวายภายในใจ

"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"

เสียงคนเป็นแม่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของลูกไม่ค่อยดี จึงเดินตามขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะมองเห็นถุงกระเป๋าแบรนด์เนมจำนวนมากถูกวางอยู่

"ผู้ชายที่หนูพูดถึงบนโต๊ะกินข้าว คือคนเดียวกันกับที่ส่งของพวกนี้มาใช่ไหมลูก"

"ใช่ค่ะแม่ แต่หนูไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครแล้วต้องการอะไรจากหนู"

มิราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเธอไม่รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเพราะอะไร

"มิทำตามที่พ่อสั่งเถอะ เขาอาจจะเป็นคนไม่ดีพ่อเราถึงสั่งห้ามขนาดนี้"

"ค่ะแม่ หนูขอไปพักก่อนนะคะ"

"วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ ปกติกลับบ้านฟ้าสางตลอด"

"แม่ นี่ลูกไงลูกเอง"

มิราเอ่ยตอบคนเป็นแม่ด้วยท่าทีหยอกล้อ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเตียง สร้างรอยยิ้มให้คนเป็นแม่เป็นอย่างมาก แม่ของเธอมักจะทำให้เธอรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่มีปัญหาอยู่ตลอด

"ฝันดีนะ คนสวยของแม่"

"เช่นกันค่ะ คนสวยของหนู"

มิราเอ่ยขึ้นก่อนจะคลุมโปงภายใต้ผ้าห่มก่อนจะคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เข้ามาก่อนกวนใจเธออยู่ตลอดหลายวัน

"พี่มิเป็นอะไรรึเปล่าคะแม่"

มิรินเอ่ยถามคนเป็นแม่ขึ้น เมื่อเห็นท่าทีไม่สบายใจของพี่สาวตัวเอง

"ไม่มีอะไรหรอก พี่เขาแค่เหนื่อย ๆ น่ะ ไปพักเถอะ"

"มิยังทำรายงานไม่เสร็จเลยค่ะ"

"ไว้มาทำต่อก็ได้ หักโหมเกินไปรึเปล่า"

"หนูอยากทำให้เสร็จค่ะ แม่ขึ้นไปพักเถอืพรุ่งนี้มีนัดทานข้าวกับป้าเอมอรไม่ใช่เหรอคะ"

"อุ้ย จริงสิ ไม่ได้ละแม่ลืมเลย กะจะให้มิราเขามาส์กหน้าให้แม่สักหน่อย แต่ไม่เป็นไร แม่ไปนอนพักให้เต็มอิ่มก่อนแล้วกัน ฝันดีนะลูก"

มิรินมองร่างคนเป็นแม่ค่อยๆ เดินออกไปก่อนจะเผลอยิ้มออกมา มิรากับแม่ของเธอ อย่างกับถอดแบบกันมา รักสวยรักงามต่างจากเธอที่เรียนอย่างหนักจนแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเอง

"พี่มิเป็นไงบ้างนะ ขึ้นไปหาหน่อยดีกว่า"

ก๊อก! ก๊อก!

"พี่มิ รินเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ"

"อื้ม เข้ามาสิ"

มิราดึงผ้าห่มออกจากร่างเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวของตัวเอง

"เป็นอะไรรึเปล่าคะ ตอนกลางวันรินเห็นสีหน้าพี่มิไม่ค่อยดี"

"เปล่าหรอก แค่ช่วงนี้มีอะไรแปลก ๆ ให้น่าคิดนิดหน่อย อย่าไปสนใจเลย"

"มีอะไรบอกรินได้นะคะ"

"มี"

"อะไรเหรอคะ"

"รีบไปตั้งใจเรียน แล้วออกมาช่วยงานพ่อค่ะซิส"

มิรินทำหน้ามุ่ยออกมาทันทีที่พี่สาวของเธอเอ่ยตอบ

"ไปเลยไปทำรายงานให้เสร็จไม่ต้องเป็นห่วงพี่"

"ก็ได้ค่ะ ฝันดีนะคะ"

มิรินเอ่ยตอบคนเป็นพี่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย เมื่อคนเป็นพี่ไม่ยอมบอกอะไรกับเธอ