ตอนที่ 3

มิรานิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนทั้งสอง เมื่อเห็นสีหน้าของมิราไม่ค่อยดีนัก อลิซ จึงเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเพราะมิราไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ออกมาเลยสักครั้ง 

"เธอเป็นอะไรรึเปล่ามิ หรือว่าเธอไปมีเรื่องกับมาเฟียมาเหรอ"

คำถามของเพื่อน ๆ ทำมิรานึกถึงเหตุการณ์ที่ผับวันนั้นวันที่ชายหนุ่มฝังริมฝีปากเข้าหาเธอและขโมยจูบแรกของเธอไป ก่อนที่เธอจะตอบเพื่อนกลับไปด้วยท่าทีปกติ

"เปล่าไม่มีอะไร"

ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปอีกทางเพื่อลดอาการประหม่าทันที ทว่าอลิซกลับสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างบริเวณซอกคอขาวของเพื่อนสนิท จึงเอ่ยถามด้วยท่าทีอยากรู้ทันที

"ยัยมิ!! แกแอบไปนอนกับใครมา รอยดูดชัดขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนคือผู้ชายคนนั้น บอกฉันมานะ"

อลิซเอ่ยแซวขึ้นก่อนจะลูบไล้บริเวณรอยแดงจ้ำนั้น

"ใครเหรอมิ บอกพวกเราหน่อยสิ"

"นี่ยัยลิซ ปากเหรอที่พูดโชคร้ายที่ไหนกันล่ะ โชคดีต่างหากที่ได้เปิดซิงลูกสาวนักธุรกิจทั้งสวยทั้งรวยแบบฉัน"

มิราเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีติดตลก ก่อนจะนึกถึงสัมผัสชายหนุ่มในค่ำคืนนั้น

"ยัยมิ!"

"มิ"

มิราเหม่อลอยจนเพื่อน ๆ ต้องสะกิดเธอเพื่อเรียกเตือนสติเธอ

"มิ เธอเป็นอะไรรึเปล่าอะ ปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"

แก้มบุ๋มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามิราเริ่มมีท่าทีที่แปลก ๆ ไป

"ใช่ แกมีแฟนแล้วไม่บอกฉันกับยัยบุ๋มใช่ไหม"

อลิซเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีจับผิด

"ไร้สาระ ไปชอปปิงกันเถอะฉันอยากชอปแล้ว"

"โอเค ได้เวลาไปดูกระเป๋าแล้วเหมือนกัน ว่าแต่บัตรแกอะใช้แล้วเหรอ"

"ได้แล้วสิ วันนั้นพ่อฉันแค่ตัดบัตรเพราะฉันใช้เงินเยอะเกินไปน่ะ แต่พ่อฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว"

มิราเอ่ยตอบเพื่อนของเธอด้วยท่าทีมั่นใจเพราะคิดว่าคนเป็นพ่อนั้น จัดการให้เรียบร้อยแล้ว

มิราเดินเลือกกระเป๋าอยู่หลายใบรวมถึงเพื่อน ๆ ของเธอ ทว่าพนักงานกลับยื่นบัตรของเธอคืนมา 

"บัตรของคุณมิราดาใช้ไม่ได้ค่ะ"

คำพูดของพนักงานทำเอามิราแทบสติแตกด้วยความโมโห ทว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาซ้อนหลังแนบชิดแผ่นหลังของเธอพร้อมกับบัตรแบล็คการ์ดถูกยื่นให้พนักงานโดยชายหนุ่ม กลิ่นน้ำหอมราคาแพงยังคงอบอวลไปทั่วแผ่นหลังของเธอ มิราสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ กลิ่นน้ำหอมนี้เธอจำมันได้เป็นอย่างดีว่าเป็นของใคร 

"ของผู้หญิงสองคนนั้นด้วย"

 เควิน คาร์นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบก่อนที่มิราจะค่อย ๆ หันใบหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนที่หญิงสาวจะหลบสายตาของเขาไปในที่สุด

"อร้ายย ยัยรินมีแฟนแล้วทำไมไม่บอกเพื่อน"

อลิซเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊า เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่จ่ายค่ากระเป๋าให้พวกเธอรวมกันนับหลายแสน หากไม่ใช่แฟนก็คงต้องเป็นคนที่กำลังสนใจเพื่อนสนิทของเธออยู่ ซึ่งมองด้วยตาเปล่าก็รับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มนั้น โปรไฟล์เริ่ดแค่ไหน

"มะ...ไม่"

มิราที่กำลังจะเอ่ยปฏิเสธเพื่อนของตัวเอง ว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันและไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับเอ่ยแทรกขึ้นเสียก่อน

"เอารุ่นนี้ ทุกสี"

คำพูดของมาเฟียหนุ่มสร้างความฮือฮาให้กับเพื่อน ๆ ทั้งสองของเธอและพนักงานภายในร้านเป็นอย่างมาก เหล่าพนักงานต่างอิจฉาเธอรวมถึงคนในร้าน 

มิราสบตากับชายหนุ่มด้วยสายตานิ่งเรียบพยายามข่มความหวาดกลัวไว้ภายในใจ แม้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าของเธอจะหล่อและรวยมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรยุ่งด้วย เพราะเขานั้นอันตรายเกินกว่าที่เธอควรจะทำความรู้จักด้วย มิรารีบคว้าถุงกระเป๋าของตัวเองก่อนจะลากเพื่อน ๆ อีกสองคนออกจากร้านทันทีสร้างความมึนงงให้

เพื่อน ๆ ของเธอเป็นอย่างมาก

ทันทีที่เดินออกมาจากร้าน มิราก็หันกลับไปบอกเพื่อน ๆ ของเธอทันที

"พวกเธอเอาของพวกนี้ไปคืนเขาให้หมดเลยนะ"

"จะบ้าเหรอ จะเอาไปคืนยังไงเขาเต็มใจซื้อให้"

อลิซเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมึนงง ในเมื่อชายหนุ่มเต็มใจที่จะซื้อให้จะให้เอาไปคืนก็คงถูกมองไม่ดี ก่อนจะเอ่ยถามมิราด้วยความอยากรู้ว่าชายหนุ่มเมื่อครู่นั้นคือใคร อยู่ ๆ ถึงได้มาเปย์พวกเธอนับหลายแสน 

"ผู้ชายโคตรหล่อคนนั้นคือใครคะ ทำไมแกไม่เคยแนะนำให้พวกฉันรู้จักเลย"

เพื่อนๆ เอ่ยถามขึ้นก่อนจะที่มิราจะแสดงท่าทีกระอักกระอวนที่จะตอบ

"ใช่มิ ใครเหรอ เขาดูหล่อแล้วก็รวยมากเลยอะ"

เพื่อน ๆ ของเธอยังคงเซ้าซี้ที่จะเอาคำตอบให้ได้ว่าชายหนุ่มคือใคร เมื่อไม่มีทางเลือกมิราจึงเลือกที่ตอบออกไปตามความเป็นจริงแม้ว่าจะไม่น่าเชื่อถือก็ตาม

"จะให้ฉันแนะนำยังไง ในเมื่อฉันเองก็ไม่รู้จักเขา"

"จะบ้าเหรอ ไม่มีผู้ชายคนไหนอยู่ ๆ มายื่นบัตรเครดิตจ่ายค่ากระเป๋าเป็นล้านให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักหรอก ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ"

อลิซเอ่ยขึ้น ก่อนจะคิดไปเองว่ามาเฟียหนุ่มนั้นกำลังสนใจและตามจีบเพื่อนของเธออยู่เป็นแน่

"ใช่มิ ถ้าเธอบอกว่าไม่รู้จักเขา เขาจะมาซื้อของให้เราทำไมมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยนะ"

แก้มบุ๋มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมึนงงเล็กน้อย เธอมั่นใจว่ามิราไม่ได้โกหก เพราะเธอแอบสังเกตสายตาที่มิรามองหน้าชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัวมากกว่าตกหลุมรักเสียอีก แต่เธอรู้สึกว่าระหว่างมิรากับชายหนุ่มเมื่อครู่มันมีอะไรมากกว่านั้น

มิรายกมือขึ้นเสยผมด้วยความสับสนก่อนจะขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะตามเธอออกมา

"ฉันกลับก่อนนะ"