บทที่3 คู่หมั้น

"คู่หมั้น!"

คำว่าคู่หมั้นจากปากผู้เป็นแม่ทำเอาเจ้านายถึงกับเบิกตากว้างพรวดพราดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

คู่หมั้นของเขาอย่างนั้นเหรอนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเขาไปมีคู่หมั้นตั้งแต่ตอนไหน คำถามมากมายผุดขึ้นในสมอง "นี่มันอะไรกันครับแม่ คู่หมั้นอะไรกัน"

ไม่ใช่แค่เจ้านายที่ตกใจส้มแฟนของเขาก็ตกใจเช่นกันที่จู่ ๆ แฟนตัวเองก็มีคู่หมั้นโผล่มา ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรรู้สึกยังไงดี ทว่าในตอนนี้เธอก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกเก็บความสงสัยเอาไว้นั่งฟังต่อไปเงียบ ๆ ไว้ค่อยถามเจ้านายทีหลังเพราะเธอยังเชื่อมั่นในตัวเขา

ภายในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศเป็นไปอย่างอึมครึม ก่อนที่สาริกาจะตอบคำถามบุตรชายด้วยสีหน้าท่าทางสบาย ๆ

"ลูกจำไม่ได้เหรอที่แม่เคยบอกว่าพ่อได้หมั้นหมายลูกสาวของเพื่อนพ่อไว้ให้ลูกในตอนที่ลูกยังเด็ก ๆ อยู่ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือหนูลียานี่ไง วันนี้หนูลียาเรียนจบแล้วพ่อของเขาเลยส่งหนูลียามาทวงสัญญา"

"..."

"ลูกเองก็เคยเจอหนูลียาแล้วนิเมื่อสิบปีก่อน ก่อนที่หนูลียาจะย้ายไปอยู่เกาหลีทำไมถึงจำไม่ได้ แต่ก็ไม่แปลกเพราะลูกเคยเจอกับน้องตอนเด็ก ๆ ตอนนี้น้องเขาโตเป็นสาวแถมยังสวยด้วยเป็นธรรมดาที่ลูกจะจำไม่ได้"

เจ้านายยิ่งขมวดคิ้วชนกันหนักกว่าเดิมกับคำพูดของผู้เป็นแม่สายตายังคงจับจ้องหน้าผู้หญิงที่ท่านบอกว่าเป็นคู่หมั้นของเขา พยายามทบทวนเรื่องราวในอดีต ก่อนความทรงจำบางอย่างจะผุดขึ้นในสมอง

ใช่เขาเคยเจอเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่าลียาจริง ๆ ตอนนั้นเธอน่าจะสิบขวบส่วนเขาก็อายุสิบห้า แต่หน้าตาของลียาในอดีตไม่ใช่แบบนี้เท่าที่จำได้เธอหน้าตาออกหมวย ๆ ผิวขาวอมชมพูไม่ใช่หน้าตาสวยคม และผิวขาวเหลืองอย่างตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

คนเราพอโตขึ้นจะเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนแบบนี้ได้เลยเหรอไม่น่าจะมีความเป็นไปได้ นอกเสียจากว่าเธอศัลยกรรมเพราะที่เกาหลีเลื่องชื่อเรื่องศัลยกรรมอยู่แล้ว

แต่นี่มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญเลยสิ่งสำคัญคือเรื่องการหมั้นกับความรู้สึกของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเขาตอนนี้ต่างหาก

เขากลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่ไปหลอกเธอ รีบหันไปบอกกล่าวกับเธอด้วยความร้อนรนใจ "ส้มอย่าเพิ่งเข้าใจพี่ผิดนะ "

"ค่ะ ยังไงส้มขอตัวพาลูกออกไปรอด้านนอกนะคะไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้เรื่องของผู้ใหญ่ค่ะ" ส้มเอ่ยอย่างใจเย็นแม้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถาม และความรู้สึกไม่โอเค แต่ยังไงเธอก็ต้องนึกถึงลูกเป็นอันดับแรกจึงขอแยกตัวออกไปเพราะไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้เรื่องของผู้ใหญ่

"แม่ทำแบบนี้ได้ยังไงครับแม่ก็รู้นิว่าวันนี้ผมพาแฟนมาไหว้แม่ แม่จงใจทำให้แฟนผมเข้าใจผิดใช่ไหมครับ" ทันทีที่แฟนสาวหายหลังไปเจ้านายก็โวยวายใส่ผู้เป็นแม่ยกใหญ่ สายตาจ้องมองท่านด้วยความผิดหวังระคนไม่พอใจ

"จะให้แม่ทำยังไงในเมื่อวันนี้คู่หมั้นของลูกกลับมาทวงคำสัญญาแล้ว จะให้พ่อกับแม่ผิดสัญญากับฝ่ายนั้นเหรอนาย" แน่นอนว่าสาริกาไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของบุตรชายสักนิดในเมื่อเธอต้องการให้มันเป็นแบบที่บุตรชายพูดอยู่แล้ว ทว่าจะให้เธอยอมรับไปตรง ๆ ก็กะไรอยู่จึงแสร้งตีสีหน้าหนักใจออกไปทำเหมือนว่าเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เจ้านายถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่นึกหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อยพานทำให้นึกโมโหคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผู้เป็นแม่ไปด้วย เขาตวัดสายตามองหน้าเธอด้วยแววตาดุดัน ก่อนจะเอ่ยออกไปตรง ๆ ไม่คิดจะรักษาน้ำใจกันสักนิด

"ไหน ๆ เจ้าตัวก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยแล้วผมขอพูดตรง ๆ เลยแล้วกันว่าเรื่องการหมั้นระหว่างเราขอให้ยกเลิกไปเพราะมันเป็นแค่คำมั่นของผู้ใหญ่ และมันก็นานมาแล้วไม่จำเป็นต้องถือเป็นจริง ตอนนี้ผมมีคนรักแล้วและกำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หวังว่าคุณคงเข้าใจ"

คำพูดของเจ้านายทำเอาเมษาถึงกับอึกอักเพราะไม่รู้ว่าควรตอบไปยังไงดีในเมื่องานที่เธอต้องทำคือทำให้เขากับแฟนเลิกกัน แน่นอนว่าต่อให้เธอไม่อยากทำก็มิอาจปฏิเสธได้

"ไม่ได้ยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับหนูลียาตามคำสัญญาที่ผู้ใหญ่ได้ให้กันไว้" สาริการีบตอบแทนเมื่อเห็นว่าเด็กสาวเอาแต่อึกอักกลัวว่าจะทำให้บุตรชายเห็นถึงความผิดปกติได้

"ไม่ครับคนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วยคือส้มเท่านั้น" เจ้านายยังคงยืนยันคำเดิมไม่ว่ายังไงคนที่เขาจะใช้ชีวิตคู่ด้วยมีเพียงส้มคนเดียวเท่านั้น เขาไม่มีวันยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด

"แม่ไม่ยอมรับแม่หม้ายลูกติดอย่างผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ ผู้หญิงที่จะมาเป็นลูกสะใภ้แม่ต้องไม่มีตำหนิและบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างหนูลียาเท่านั้น" ในที่สุดสาริกาก็หมดความอดทนอดกลั้นกับความดื้อรั้นของบุตรชายเผลอหลุดปากพูดความจริงออกไป

"ผมไม่คิดเลยนะครับว่าแม่จะมีความคิดแบบนี้" เจ้านายได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความผิดหวังเขาคิดมาตลอดว่าแม่ของตัวเองเป็นคนใจกว้างจิตใจดี ทว่าวันนี้เขาได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ แต่อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมให้ท่านจูงจมูกได้

"งั้นผมก็ขอยืนยันคำเดิมเหมือนกันว่าผมจะไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด" เปล่งเสียงเอ่ยไปอย่างดุดันสายตาจ้องมองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้างกายผู้เป็นแม่เขม็งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ว่าจบก็ผลุนผลันเดินออกจากห้องโถงไปไม่สนใจเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ที่ดังตามหลังสักนิด