แพ้ทางรัก ครั้งที่ 5

“ถอยไปก่อนได้ไหมพี่ มีไรค่อยคุยกัน ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวผมตากุ้งยิง”

“ว๊า! นึกว่าจะชวนพี่คุยท่านี้ไปเรื่อยๆ เสียอีก น่าเสียดาย”

น่าเสียดายพ่องพี่สิ ไอ้ลามก

ได้แต่แอบด่ามันในใจ ใครจะไปกล้าพูด แค่เห็นท่าทางหื่นแตกของมันผมก็ขนลุกซู่ไปหมดแล้ว กลัวว่ามันจะหน้ามืดตามัวจับผมกดคาห้องอาบน้ำ

“งั้นเราไปรอพี่ด้านนอกแล้วกันนะ”

เป็นคำพูดที่ดี และผมไม่รอช้าเมื่อพี่ซัน น่าจะชื่อนี้นะเพราะเหมือนมันจะเผลอพูดชื่อนี้ออกมาอยู่รอบหนึ่ง

นั่นแหละ เมื่อไอ้พี่ซันเปิดทางปล่อยผมเป็นอิสระผมก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าเตรียมชิ่งหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ทันที แต่ว่า...

“รอพี่ด้านนอกนะครับ ถ้าชิ่งหนี พี่ตามถึงบ้านแน่นอน!”

ไอ้เชี่ยพี่ซัน มันจะมากไปแล้วนะเว้ย! เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็แผงฤทธิ์เล่นงานผมขนาดนี้เลยเหรอวะ ผมปีชงหรือไงถึงได้เจอคนเพี้ยนๆ แบบนี้

เรื่องนี้ต้องโทษไอ้พจน์กับไอ้มะนาว เพราะมันสองตัวเลยที่เล่าเรื่องมั่วกรอกหูผมจนผมหน้ามืดตามัวตามพวกมันมาที่แบบนี้และเจอกับโรคจิตแทนหนังสด

เดี๋ยวกูกลับไปคิดบัญชีพวกมึงสองตัวแน่ไอ้พจมาน ไอ้ปรเมทย์ !!!

“อื้อ อ้า บะ เบาๆ หน่อย”

“ซี้ด พี่ซัน พี่ซัน อื้อ”

ปังๆๆ

ติ๊ดๆๆๆๆ

“พะ พี่ ไม่ไหวแล้ว ผะ ผม ไม่ไหวแล้ว อื้อ”

ปังๆๆ

“เฮือก!”

ผมสะดุ้งตื่น เพราะหูได้ยินเสียงน่ารำคาญสองเสียงประสานกัน และรู้สึกเย็นๆ ช่วงหว่างขา

“เชี่ย!!” ผมสบถคำหยาบคายออกมาทันทีเมื่อสายตามองเห็นว่าตรงเป้ากางเกงผมมันเปียก!

“ไอ้พี่กันๆ ตื่นยังเนี่ย ปิดเสียงนาฬิกาปลุกได้แล้ว รำคาญ!” เสียงแหลมๆ ของสีน้ำดังลอดผ่านประตูไม้จากด้านนอก

เสียงทุบประตูที่ปลุกผมจากฝันเปียกคงจะเป็นเสียงเธอ ผมเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงหนวกหูตามเวลาหกโมงเช้าที่ผมตั้งไว้ทุกเช้าแทบจะลนลาน

“เออๆ ตื่นแล้ว เดี๋ยวพี่ลงไปทำข้าวเช้าให้” ผมรีบตะโกนตอบน้องสาวตัวดีที่คิดว่าคงยังยืนรอคำตอบผมอยู่หน้าห้อง และไม่นานเหมือนจะได้ยินเสียงวิ่งตึงตังลงไปยังชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว

“เป็นเอามากนะมึงไอ้กัน นี่มันวันที่สี่แล้วนะเว้ย!” ผมยกมือขยี้หัวอย่างแรงด้วยความหัวเสีย

ขอย้อนกลับไปเมื่อสี่วันก่อนหลังจากที่ผมเจอไอ้พี่ซันในห้องอาบน้ำอาจารย์และพี่มันก็บังคับให้ผมรอมันแต่งตัวอยู่หน้าห้องน้ำ

วันนั้นโคตรจะอับอายเลยบอกตรงๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นอะไรๆ ของผู้ชายด้วยกัน ไอ้มะนาวกับผมก็เคยแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันสมัยมัธยมมาก่อน เรื่องพวกนี้ไม่แปลกอะไรเลย แต่ผมกลับไม่เข้าใจตัวเองตอนที่เห็น ‘สิ่งนั้น’ ของพี่ซัน

หัวใจผมเต้นรัวเหมือนกลองที่กำลังกระหน่ำตี มันแทบจะหลุดออกมานอกอก เลือดลมผมปั่นป่วนทันทีเมื่อสมองคิดไปถึงเรื่องอย่างว่า

‘ถ้าสิ่งนั้นมันอยู่ในที่ๆ มันควรเป็นไปตามธรรมชาติ มันจะรู้สึกดีแบบไหนกันนะ’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดตอนที่เห็นมันครั้งแรก

ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะอิจฉาความใหญ่โตนั้นก็ได้และที่ทำให้ผมต้องมาฝันเปียกแบบนี้ทุกคืนเพราะคำพูดไอ้พี่ซันวันนั้นนั่นแหละ

‘ไลน์พี่อยู่ในเครื่องน้องกันแล้ว ถ้าอยากเจอกันเมื่อไหร่ก็ไลน์มานัดได้ทุกเมื่อ’

‘ผมไม่ได้อยากได้ พี่อย่ามามั่ว’

‘พี่มั่นใจ ว่าหลังจากกลับไปวันนี้น้องต้องคิดถึงพี่ ‘จับใจ’ ’

เพราะไอ้ประโยคสุดท้ายหรือเปล่าบวกกับสิ่งที่ผมเห็นมันเลยฝังใจทำให้ผมเก็บมาฝันอัปรีย์แบบนี้ทุกเช้า

“พอๆ เลยมึงไอ้กัน ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว ขยะแขยงตัวเองชะมัด”

สะบัดหัวไล่ความคิดมั่วซั่วที่สุมอยู่ออก ก้าวขาลงจากเตียงนอนที่ไม่ได้กว้างมากมายนัก ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายและจิตใจที่สกปรกของตัวเอง

ผมใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็ลงมาชั้นล่างเพื่อทำอาหารเช้าให้กับน้องสาวสุดที่รักเพียงคนเดียว

“วันนี้น้ำอยากกินโจ๊กหมู” สีน้ำที่อยู่ในชุดนักเรียนมอปลายชะโงกหน้าผ่านประตูครัวร้องบอกความต้องการตัวเองให้ผมฟัง

“ได้เลย ไปรอที่โต๊ะเลยครับ คุณหญิง” ผมหันไปแซวน้องตัวเองยิ้มๆ จากนั้นก็กลับมาง่วนอยู่กับการทำโจ๊กหมูของโปรดเมนูเช้าของน้องสาวตัวแสบ