ตอนที่ 4 เฮียปราบเสือซ่อนเล็บ

“ ไม่ได้นะจ้ะหนูแพรเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวอันตรายน้าเป็นห่วง ให้พี่เขามาอยู่ดูแลน่ะดีแล้วน้ากับป๊าจะได้หายห่วง ” คุณนงนุชบอกกับเธอด้วยสีหน้าแสดงความห่วงใย

“ จริงด้วยให้เฮียเขามาอยู่ดูแลน่ะดีแล้ว ” เถ้าแก่พงษ์กล่าวอย่างเห็นด้วย

“ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ” เธอบอกพร้อมกับยิ้มจนแก้มยุ้ยแทบแตก แอบดีใจอยู่ลึก ๆ ที่จะได้เจอชายในฝันอีกครั้ง ถึงแม้ครั้งนี้เขาจะอยู่ในฐานะพี่ชายก็ตาม

ทุกคนต่างมีความเห็นตรงกันว่าจะให้ปราบมาอยู่คอยดูแลเธอ แต่ไม่มีใครถามความสมัครใจเขาเลยสักนิดเดียว

“ โตจะตายทำไมจะอยู่คนเดียวไม่ได้ อ้วนขนาดนั้นจะมีใครกล้ามาทำอะไรน้องได้ครับคุณแม่ หรือถึงจะมีโจรเข้ามาผมว่ายัยแพรปลาทูหมูอ้วนนั่นคงกระโดดทับขี้แตกตายซะมากกว่า ” ร่างสูงใหญ่ยืนถือแก้วกาแฟที่มีควันกรุ่นอยู่ข้างหน้าต่างขณะพูดกับแม่ที่มาขอร้องให้ไปอยู่ดูแลแพรพธู เขาจะเงียบขรึมใส่ทุกคนที่ไม่สนิท ยกเว้นแม่และคนในบ้านที่คุ้นเคย

“ ตายแล้วตาปราบทำไมไปเรียกน้องแบบนั้น น้องเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวจะอันตรายถึงน้องจะอ้วนแต่เขาก็น่ารัก ถ้าน้องผอมแม่ว่าคงจะสวยมากเลยล่ะ ถึงยังไงแกก็ต้องไปอยู่ดูแลน้องให้แม่เข้าใจมั้ย ไม่งั้นแม่จะหักเงินเดือนแก ไปอยู่ดูน้องที่บ้านนั้นก็ดีแม่จะได้ไม่ห่วงว่าแกจะเอาสาว ๆ เข้ามา กกที่บ้านตอนที่แม่ไม่อยู่ อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้วีระกรรมของแกนะถึงแม่จะไม่อยู่บ้านนี้แม่ก็รู้ทุกอย่างที่แกทำ ” คุณนงนุชบ่นลูกชายเสียยาวเหยียดถึงเรื่องที่แม่บ้านโทรมารายงานว่าลูกชายเอาผู้หญิงมานอนค้างแล้วมีผู้หญิงอีกคนมาหา เกิดเหตุการณ์รถไฟชนกันสนั่นบ้านเลยทีเดียว

“ โธ่แม่ครับ ก็ผู้หญิงเขามาเองจะให้ผมทำยังไงล่ะ โอเค ๆ ผมจะไปดูแลน้องแพรปลาทูให้ก็ได้ พอใจรึยังครับ ” ปราบรีบตอบตกลงก่อนที่แม่เขาจะบ่นไปมากกว่านี้ ส่วนเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเพราะเขามีรายได้ส่วนตัวอยู่แล้วจากการเป็นหุ้นส่วนร้านอาหารอินเดียอยู่หลายสาขาร่วมกับพ่อตัวเอง

“ สองอาทิตย์ที่ต้องไปอยู่ดูแลยัยหมูแพรปลาทูคงจะหดหู่น่าดู ทำงานเสร็จแทนที่จะได้ควงสาวสวยหุ่นเซ็กให้หายเหนื่อย กลับต้องไปนั่งเฝ้ายัยตู้ไขมันเคลื่อนที่ เฮ้อ…” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบและจบบทสนทนา

สองวันต่อมา ณ สนามบินเชียงใหม่

เถ้าแก่พงษ์กอดร่างอวบอ้วนของลูกสาวแน่น ๆ ก่อนจะคลายออก แล้วหันไปกล่าวกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ภรรยาใหม่ของตัวเอง

“ ลุงฝากน้องด้วยนะตาปราบ ” ปราบปรายตามองร่างอ้วนกลมของเธอแว่บหนึ่งก่อนจะตอบรับคำผู้ที่มีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงของตน

“ ครับคุณลุงเที่ยวให้สนุกนะครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลน้องอย่างดี ” ความจริงเขาน่าจะต้องเป็นห่วงตัวเองมากกว่า ก็ยัยเด็กสมบูรณ์นี่เล่นจ้องเขาอย่างกับจะกินแทนข้าวอย่างนั้นแหละ ถึงจะแอบจ้องแอบมองก็เถอะเขาก็รู้สึกได้อยู่ดี

“ แหมป๊าก็ หนูไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ เที่ยวให้สนุกนะคะป๊า คุณน้าไปถึงแล้ววีดีโอคอลมาด้วยนะคะ ” เธอบอกพ่อกับแม่เลี้ยงก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินเข้าไปเช็คอินและตรวจหนังสือเดินทางข้างในสนามบิน

เมื่อส่งพ่อกับแม่เลี้ยงเรียบร้อยปราบก็ขับรถกลับบ้านพร้อมกับน้องสาวตัวอ้วน น้องสาวที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแม้แต่นิดเดียว

“ เธอหิวหรือเปล่าแพรปลาทู ” เขาเผลอเรียกชื่อที่แอบตั้งให้เธอด้วยความเคยปาก ในขณะขับรถกลับบ้าน เธอสะดุ้งเล็กน้อยหันขวับไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนขับแล้วส่งค้อนให้

“ แพรพธูค่ะเฮียไม่ใช่แพรปลาทู เรียกแพรเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ หนูยังไม่หิวก็เราเพิ่งจะกินข้าวกันก่อนที่จะมาส่งป๊ากับคุณน้า ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย ”

ริมฝีปากหนาของปราบยกขึ้นยิ้มมุมปากแล้วกล่าวออกมาโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนท้องถนนตรงหน้า

“ อ่ะ โทษที หยอก ๆ น่ะ ก็ถามดูเฮียเห็นแพรจ้องเอา ๆ ก็คิดว่าคงจะหิวน่ะสิ ” คำพูดของเขาทำให้แพรพธูถึงกับหน้าร้อนวูบ ตายจริง! นี่เขารู้ด้วยรึว่าเธอแอบมอง เธอรีบหันหน้าแดง ๆ หลบสายตาเขามองออกไปข้างกระจกทันที

“ แพรแค่เอ่อ…สงสัยว่าทำไมเฮียถึงดูไม่ค่อยเหมือนอาตี๋เลยทั้ง ๆ ที่คุณน้าก็ดูเป็นอาหมวยมีเชื้อสายจีนไม่ใช่เหรอคะ ” เธอพยามหาเหตุผลข้ออ้างมาถามเขา ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่อาจห้ามสายตาไม่ให้มองใบหน้าหล่อมีเสน่ห์ดึงดูดของเขาได้เลยต่างหาก