บทที่3

ทว่าเวลานี้ดูเหมือนอำนาจของนางจะจืดจางลงตามกาลเวลา คนรุ่นหลังคือเป้าหมายที่เหมาะสมที่สุด หากฮ่องเต้ทรงมองข้ามหลานสาวของเขาคนนี้ เขาก็ยังมีอีกสองคนที่อาจจะต้องพระทัยของฮ่องเต้ก็เป็นได้ แต่ก่อนอื่นเขาต้องทำให้พวกนางกลับเข้าสู่สกุลมู่ให้ได้เสียก่อน ‘ผู้ใดก็อย่าได้หมายทำลายสกุลมู่ได้เลย’

“เจ้าเป็นพ่อ ก็ควรที่จะไปเยี่ยมเยียนลูก ๆ เพื่อให้พวกเขารู้สึกว่าเจ้ามิเคยทอดทิ้งพวกเขาเสียบ้าง ก็จะเป็นการดียิ่งนัก ต๋าไห่”

ราชครูมู่ตงซินเอ่ยกับบุตรชายคนโต ที่ยืนเคียงข้างเขาอยู่ในตอนนี้ แม้ว่าคำพูดนั้นจะขัดกับความรู้สึกลึก ๆ อยู่มากก็ตามที ทว่าสำหรับเขาแล้วทุกอย่างนับว่าเป็นรองชื่อเสียงของตระกูล

“ข้าทราบแล้วขอรับท่านพ่อ แต่ว่าเรื่องอี้ชิ่งกับท่านอ๋องสี่ ท่านพ่อจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปหรือขอรับ มิใช่ว่าท่านพ่อต้องการให้อี้ชิ่งแต่งเข้าวังเป็นพระสนมหรอกหรือขอรับ”

มู่ต๋าไห่เอ่ยทวงถามหาคำตอบอันแน่ชัดจากผู้เป็นพ่อ เขารู้ดีว่าบิดานั้นมิได้ใยดีเลือดเนื้อเชื้อไขเท่ากับอำนาจและชื่อเสียงของสกุลมู่ แม้ความหวังของเขาที่จะให้บุตรสาวหลุดพ้นจากการแต่งงานจะริบรี่เพียงใด ทว่าเขาก็อยากที่จะได้ยินคำยืนยันจากปากของผู้เป็นบิดาอีกสักครั้งนั้นเอง

“หากจะคิดการณ์ใหญ่ ใจเจ้าต้องเด็ดเดี่ยวให้มากกว่านี้ มิเช่นนั้นจะเป็นเราทั้งตระกูล ที่ไม่เหลือสิ่งใดให้คาดหวัง จำเอาไว้ให้ดีต๋าไห่ ว่าเจ้าคือผู้นำตระกูลคนต่อไป อย่าได้ลังเลที่จะลงมือหากตัดสินใจแล้ว คนภายนอกอาจมองว่าเราไร้ซึ่งหัวใจ

แต่ที่ผู้นำทุกรุ่นทำมานั้นก็เพื่อสกุลมู่ เจ้าจงท่องจำมันให้ขึ้นใจ มิเช่นนั้นตำแหน่งผู้นำตระกูลอาจไม่ใช่ของเจ้าอีกต่อไป อย่าลืมว่าหลงเทียนกลับมาแล้ว และเขามาพร้อมอำนาจที่ทัดเทียมกับเจ้า หรืออาจมากกว่าเสียด้วยซ้ำไป เจ้าอย่าได้วางใจสิ่งใดจนเกินไปกับทุก ๆ เรื่อง เข้าใจรึไม่”

มู่ตงซินจงใจที่จะบีบบังคับบุตรชายให้เลือก ในสิ่งที่บิดาเช่นเขาวางเอาไว้ มิใช่ความรู้สึกของบุตรชาย การยกเอาหลานชายคนโตมาเอ่ยอ้างนั้นก็เพื่อกระตุ้นให้บุตรชาย เร่งลงมือทำในสิ่งที่เขาต้องการ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงไปมากกว่านี้

“ขอรับท่านพ่อ ข้าแค่ยังมิวางใจเรื่องท่านอ๋องสี่เท่าใดนัก”

มู่ต๋าไห่จำต้องรับคำของบิดา เพราะสิ่งที่เขาหวาดหวั่นว่าสักวันผู้เป็นพ่อจะเอ่ยออกมา และแน่นอนว่าตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่า

หากเขามิทำตามที่ผู้เป็นบิดาบอกเอาไว้ อำนาจในมืออาจตกไปสู่บุตรชายคนโตของเขาที่คิดว่าตายไปแล้ว เมื่อหลายปีก่อน ‘เป็นอย่างที่ข้าคิดจริง ๆ สินะ’

“เรื่องท่านอ๋องสี่ เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลไป แต่เรื่องของหลงเทียนกับน้อง ๆ ของเขาต่างหากที่สำคัญกว่า หากพวกเขายืนคนละฝั่งกับเรา ข้าก็จำต้องได้รู้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายจนมิอาจแก้ไขได้ เจ้าเขาใจรึไม่”

มู่ตงซินเอ่ยกับบุตรชายก่อนจะหมุนกายจากไป โดยไม่คิดจะเหลียวมองเลยว่าบุตรชายนั้นมีสีหน้าเป็นเช่นไร แน่นอนว่าสำหรับคนเช่นเขาแล้วตระกูลย่อมสำคัญกว่าทุกสิ่งอย่าง แค่เรื่องการแต่งงานจะให้เขายอมเสี่ยงจนเสียการใหญ่มิได้เป็นอันขาด แม้ว่าเขาจะรักหลานสาวเช่นมู่อี้ชิ่งมากเพียงไรก็ตาม

แต่หากว่าเรื่องที่เขาเพียรทำมิสำเร็จ เขาก็จำต้องปล่อยไป เมื่อแก้ไขวิกฤตที่เกิดขึ้นไม่สำเร็จ ก็จงใช้วิกฤตนั้นให้เกิดผลจึงจะเรียกว่าดีที่สุด

มู่ต๋าไห่ยังคงมองไปที่บุตรสาวกับอ๋องหนุ่มด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เขาเองใช่จะมิแปลกใจกับการกระทำของบุตรสาวที่อยู่ ๆ ได้เปลี่ยนแปลงไปเสมือนมิใช่อี้ชิ่งคนเดิม ความเยือกเย็นและสุขุมของนางมีมากขึ้นจนเขาก็สัมผัสถึงมันได้ และเขามิแปลกใจเลยที่ตอนนี้ครอบครัวเขาถูกจับตาจากผู้คนรอบข้างไม่เว้นแม้แต่พี่น้องร่วมสายเลือด ที่พร้อมจะจ้วงแทงเมื่อเขาล้มลง

ข่าวการไปเยือนยังหอโอสถเมฆาของคนสกุลมู่นั้น มีเข้าหูมิขาดสาย ไม่ว่าจะไปในฐานะอันใด เป้าหมายของทุกคนคือสามพี่น้องซึ่งเคยก้าวออกจากสกุลมู่ไปเมื่อมานานแล้ว ทุกคนเพียงต้องการที่จะรู้ความเคลื่อนไหวของทั้งสามคน โดยหารู้ไม่ว่าสกุลมู่นั้นแสดงความขลาดเขลาให้อีกฝ่ายได้เห้นอย่างโจ่งแจ้ง ซึ่งคงรวมถึงตัวเขาในวันนี้ ที่ต้องก้าวไปยังหอโอสถเมฆาด้วยเช่นกัน

‘ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะทวงคืนแล้วสินะลูกข้า ข้าทำผิดต่อนางและพวกเจ้ามากนัก’ มู่ต๋าไห่ทำเพียงกล้ำกลืนความคิดทั้งหมดลงไปให้ลึกสุดก้นบึงของใจ เพื่อมิให้ความลับทั้งหมดที่เขาเก็บซ่อนเอาไว้มานานหลุดออกมาได้

ร่างสูงหมุนกายก้าวตรงไปยังเรือนของตนเอง เพื่อที่จะให้ภรรยาเป็นผู้จัดเตรียมสิ่งของในการไปเยี่ยมเยียนเจ้าของหอโอสถเมฆา มู่ต๋าไห่เค้นความคิดเมื่อครั้งบุตรชายหญิงยังคงเยาว์วัย ว่าพวกเขาชอบสิ่งใดเป็นพิเศษบ้าง เพียงเพื่อสิ่งที่เขารักษามาตลอดชีวิต กับการที่ต้องยอมอ่อนข้อให้ลูกที่เขามิได้เหลียวแลมานานนั้น นับว่าคุ้มค่ามากนัก หากสิ่งที่เขาเพียรทำอยู่นี้ ทำให้ทั้งสามพี่น้องยอมกลับเข้าสู่สกุลมู่ได้สำเร็จ

“ท่านพี่ เป็นอันใดไปเจ้าคะ”