บทที่ 2 หน้ากากลวง 1.1

แสงไฟหลายร้อยดวงหลากสีสันกะพริบไหว ตามจังหวะที่เจ้าของสถานที่กำหนด เสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วทั้งผับ นักเต้นหลากลีลาวาดลวดลายอยู่กลางฟลอร์ขนาดใหญ่ รายล้อมด้วยโต๊ะให้นักท่องราตรีได้นั่งดื่มกิน ชั้นนี้เป็นโซนของนักเต้นเท้าไฟที่พิสมัยจังหวะเร็วเร้าใจ ปลดปล่อยความอัดอั้นและความสนุกสนานอยู่ที่ฟลอร์เต้นรำ ที่สามารถบรรจุเหล่านักเต้นทั้งหลายได้นับร้อย รดาเดินดูความเรียบร้อย โดยมีเบิ้มกับอู๊ดมือขวาของลดาลักษณ์เดินตามประกบไม่ห่าง เดินทักทายกับลูกค้าขาประจำและขาจรพอสมควรก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งที่นี่ไม่มีบันไดไว้บริการลูกค้า เพราะเสียงจากชั้นหนึ่งสามารถเล็ดลอดขึ้นไปที่ชั้นสองได้ หากเป็นลิฟต์ เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มไม่สามารถขึ้นมาที่ชั้นนี้ได้ เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องเป็นห่วง เพราะมีบันไดหนีไฟสี่มุมของชั้น สามารถระบายนักท่องราตรีได้ในเวลาเพียงห้านาที

ชั้นที่สองเป็นสวรรค์ของผู้ที่รักความสงบ ผ่อนคลายสมองและร่างกายที่เหนื่อยล้าจากงานหรือเรื่องส่วนตัว เสียงดนตรีเบาๆ ขับกล่อมให้ความเครียดที่สะสมไว้ตลอดทั้งวันจางหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ มีบาร์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่มุมห้อง เครื่องดื่มนับร้อยรายการสนองตอบความต้องการของลูกค้า มีสาวสวยไว้บริการ หากลูกค้าคนใดต้องการเพื่อนคุยไว้คลายเหงา ชั้นนี้ส่วนมากจะเป็นพวกนักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทย นักการเมือง หนุ่มสังคมชั้นสูง แม้กระทั่งนักร้องและนักแสดงมากหน้าหลายตา ต่างมาสังสรรค์และพักผ่อนที่นี่

“รดาเหยื่อของเจ๊ส้มมาแล้ว”

เบิ้มชายร่างใหญ่ผิวคล้ำกระซิบบอกหญิงสาว เมื่อเห็นเหยื่อรายใหม่ของลดาลักษณ์เดินออกมาจากลิฟต์ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผ่อนออกมาอย่างแรง ได้เวลาแสดงละครแล้ว เธอปรับสีหน้าที่ราบเรียบเป็นยิ้มแย้มต้อนรับผู้มาเยือน

“สวัสดีค่ะ เมอร์รี่ผับยินดีต้อนรับค่ะ”

รดาพูดเสียงหวานส่งยิ้มละไมให้ชายหนุ่มตรงหน้า หากแต่เขาหาได้ยิ้มตอบเธอไม่ ใบหน้าของเขาบึ้งตึง จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ความโกรธและความไม่พอใจทำให้เขาไม่เฉลียวใจคิดเลยสักนิด ว่าผู้หญิงคนนี้เค้าโครงหน้าเหมือนกับใครบางคน

“คุณใช่ไหม ที่เป็นเจ้าของผับ” ยุทธการเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ค่ะ” รดาตอบราวกับว่าไม่สะทกสะท้านกับคำพูดและสีหน้า‌ที่ส่งมาให้เธอ ที่ทำอย่างนี้ได้เพราะตอนนี้หญิงสาวกำลังสวมหน้ากากของผู้หญิงใจบาป มากผู้ชาย ในสายตาของคนอื่นอยู่

“หน้าตาของคุณก็สวยดี แต่ทำไมหัวใจของคุณถึงไม่มีความเป็นมนุษย์เอาเสียเลย รู้ทั้งรู้ว่ารดาไม่เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่ แล้วคุณยังบังคับและข่มขู่ให้รดาขายตัวอีก ใจคุณทำด้วยอะไร ผมอยากรู้จริงๆ”

ยุทธการพูดใส่หน้าหญิงสาวเป็นชุด หัวใจของรดาตัวจริงเจ็บร้าว การสร้างภาพของลดาลักษณ์ครั้งนี้ ทำให้หัวใจของเธอเจ็บกว่าครั้งไหนๆ เขาจะรู้หรือไม่ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือรดาตัวจริง รดาที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับความเมตตาจากเขาและน้องชาย พี่ชายที่แสนดีจำน้องสาวคนนี้ไม่ได้หรือ

“รดาเต็มใจหรือไม่เต็มใจเขาก็ต้องทำงานที่นี่ เพื่อใช้หนี้ที่เขาติดฉันอยู่”

รดาจำต้องพูดไปตามบทที่ลดาลักษณ์เสี้ยมสอน ไม่เช่นนั้นเธออาจถูกชายมากหน้าหลายตาหาความสุขจากเรือนร่างของเธอ ตามคำข่มขู่

“รดาเป็นหนี้คุณเท่าไหร่ ผมจะใช้หนี้แทนรดาให้ แล้วผมจะพารดาออกไปจากขุมนรกที่นี่เสียที” ยุทธการพูดเสียงหนักแน่นและทำจริงอย่างที่เขาพูด รดาอยากตะโกนออกไปเหลือเกินว่า

‘พี่ต้อมช่วยรดาด้วย รดาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ช่วยรดาด้วย รดาคนนี้ต่างหากที่อยากออกจากขุมนรกนี้เต็มทีแล้ว’ รดาได้แต่ตะโกนอยู่ในใจ ไม่สามารถพูดออกไปอย่างที่ใจคิดได้ เธอเองไม่รู้เหมือนกันว่าจะทานทนกับสภาพของตัวเองขณะนี้ได้นานเท่าไหร่ เพราะสายตาทุกคู่ที่มองมาเต็มไปด้วยสายตาที่เหยียบย่ำซ้ำเติม มองเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคา สามารถหาซื้อได้ด้วยเงิน จะมีใครสักคนไหมที่มองมาที่เธอด้วยความรู้สึกรัก

“สามล้านไม่รวมดอก” รดาพูดเสียงเรียบ บังคับเสียงไม่ให้สั่น

“ถ้ารวมดอกเท่าไหร่”

“ห้าล้านไม่ขาดไม่เกิน”

“หน้าเลือด ได้ ห้าล้านก็ห้าล้าน ฉันจะเซ็นเช็คให้”

ชายหนุ่มพูดอย่างเดือดดาล ล้วงสมุดเช็คในกระเป๋าเสื้อสูทเนื้อดีออกมา หากแต่เสียงนุ่มได้พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ฉันไม่รับเช็ค ขอเป็นเงินสด”

“ตอนนี้ฉันไม่มี ถ้าเงินสดต้องเป็นพรุ่งนี้”