บทที่ 1 หน้ากากลวง 1

“รดาไม่อยากทำแล้ว ส้มอย่าบังคับรดาเลยนะ”

เสียงอ้อนวอนของรดา สาวสวยวัยยี่สิบห้าปีผู้มีใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง ดวงตาหวานซึ้งมีเสน่ห์ ก้มหน้านิ่งหลบสายตาดุกร้าวของลดาลักษณ์หญิงสาววัยเดียวกันแต่มีอำนาจบังคับเธอได้ทุกอย่าง รดาทำตามคำสั่งของลดาลักษณ์มาตลอดสิบห้าปีตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ไม่ว่าลดาลักษณ์จะให้ทำอะไร เธอจะทำทุกอย่าง แม้แต่การโกหกหลอกลวงซึ่งเป็นสิ่งที่รดาเกลียดที่สุด

“แกต้องทำนังรดา แกต้องทำ ฉันสั่งแกก็ต้องทำ”

ลดาลักษณ์พูดด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ไม่มีใครในเมอร์รี่ผับที่กล้าขัดคำสั่งของเธอ เพราะสิ่งที่ตอบแทนที่หญิงสาวจะมอบให้ คือการเจ็บตัว

“รดาขอนะ รดาไม่อยากทำแล้ว”

น้ำเสียงของรดาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร แต่ใช้ไม่ได้ผลกับลดาลักษณ์ หญิงสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยาน มักมากและจอมหลอกลวงคนนี้ และเหตุผลสำคัญคือลดาลักษณ์เกลียดชัง‌รดามากกว่าสิ่งใดในโลก

“แกต้องทำ แกอย่าลืมนะว่ายายฉันเลี้ยงแกมาตั้งกี่ปี แกทำให้ยายฉันต้องลำบาก พ่อแม่แกเคยมาดูดำดูดีแกบ้างไหม เขาทั้งคู่เอาแกมาให้ยายฉันเลี้ยงพร้อมกับเงินแค่สองพัน จากนั้นก็หายหัวไป ไม่ติดต่อกลับมาเลย ปล่อยให้ยายของฉันต้องลำบากเลี้ยงดูแก อดมื้อกินมื้อแล้วพานให้ฉันอดไปด้วย แกจำไม่ได้หรือไงยัยสมองเสื่อม”

นิ้วเรียวยาวของผู้พูดจิ้มไปกลางหน้าผากของรดา มันแรงมากพอที่ทำให้ใบหน้าของสาวผู้น่าสงสารแหงนหงายไปทางด้านหลัง

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต รดาจำได้ดีไม่มีวันลืม เมื่อสิบห้าปีก่อน มารดาของเธอนำเธอมาให้ยายจีนเลี้ยงด้วยเหตุผลที่ว่า สามีใหม่ไม่ต้องการให้เอาลูกไปอยู่ด้วย ในขณะเดียวกันบิดาของรดาก็ได้แต่งงานใหม่กับเศรษฐีนีเมืองกรุง ปฏิเสธการเลี้ยงดูลูกอย่างสิ้นเชิง มารดาของรดาจึงขอร้องและอ้อนวอนจ้างให้ยายจีนเลี้ยงดูลูกสาววัยสิบปีเดือนละสี่พันบาท ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าต่างหาก ซึ่งจะโอนเข้าบัญชีให้ทุกเดือน ด้วยความสงสารและเห็นว่าอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ยายจีนจึงรับเลี้ยงดูรดา และนับตั้งแต่นั้นรดาไม่เคยเจอบิดาและมารดาเลย รวมทั้งยายจีนก็ไม่ได้ค่าเลี้ยงดูเช่นกัน

“ก็ได้” รดาจำใจรับคำ ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะกล้าขัดใจลดาลักษณ์ได้เลยสักครั้ง เนื่องจากข้ออ้างนี้เปรียบเสมือนจุดอ่อนสำคัญของรดา ลดาลักษณ์ยกมาพูดเมื่อใดรดาแพ้ราบคาบเมื่อนั้น

“งั้นก็รีบไปแต่งตัวซะ แกจะต้องเป็นผู้หญิงโสมม มากผู้ชายในสายตาของคนอื่นและทุกคนที่เห็นแกเข้าใจไหม ไป…ไปแต่งตัวได้แล้ว ผับจะเปิดแล้ว”

รดาหยิบชุดราตรีสีดำที่อวดสรีระ เปิดเผยถึงเนื้อในขึ้นมากอดไว้ ก่อนที่เท้าบางจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัวตามคำสั่งเฉียบขาดของลดาลักษณ์

“เจ๊ไปบังคับรดามันทำไม ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เจ๊เป็นเจ้าของผับนี้นะ ไม่ใช่รดา แม่นั่นทำอะไรไม่เป็น เก่งแต่ร้องไห้อย่างเดียว” กวีตาพูดพลางแต่งแต้มลิปสติกสีแดงสดบนริมฝีปาก มองดูลดาลักษณ์ผ่านกระจกใส

“ในเมื่อบังคับให้มันขายตัวไม่ได้ ก็ให้มันเป็นแม่เล้าในสายตาของคนอื่นไปก็แล้วกัน เพราะแม่เล้ามักผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าลูกเล้าจริงไหม”

ลดาลักษณ์พูดด้วยรอยยิ้ม เธอมักแอบอิจฉาในความอ่อนหวานและความสวยของรดาอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ชายมากหน้าหลายตามักสนใจแต่รดา ซึ่งเธอเองก็มีความสวยไม่แพ้ใคร แต่มีสิ่งหนึ่งที่ลดาลักษณ์ไม่มีหากแต่รดามีคือความดี เธอจึงให้รดาสวมหน้ากากเป็นเจ้าของผับและแม่เล้า ส่วนลดาลักษณ์มีหน้าที่คอยหาเหยื่อใหม่ๆ มาติดกับดักเสมอ

“แกรีบแต่งตัวเร็วๆ นังตา เดี๋ยวเสี่ยกิจจะให้คนมารับ นี่ค่าตัวของแก บริการเสี่ยดีๆ ล่ะคนนี้กระเป๋าหนักนะ”

ลดาลักษณ์ส่งเงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาทให้กับกีรตาที่มองใบหน้าของแม่เล้าตัวจริงด้วยสายตาชื่นชม ลดาลักษณ์เป็นคนสวย มีฝีปากอ่อนหวานและคมกริบในเวลาเดียวกัน สามารถหาลูกค้ากระเป๋าหนักและทิปงามๆ ให้กับเด็กในสังกัดได้ทุกวัน ซึ่งในแต่ละเดือนกีรตามีรายได้นับแสนบาท มันมากมายนักสำหรับคนที่ไม่มีความรู้อย่างเธอ

“ขอบคุณมากนะเจ๊ที่หาเสี่ยกระเป๋าหนักมาให้ฉันได้ทุกวัน ทำอย่างนี้อีกสักปีสองปีฉันน่าจะปลูกบ้านให้พ่อกับแม่ที่บ้านนอกได้”

อาชีพอย่างเธอ เวลาที่โกยได้ก็ต้องรีบโกย เพราะเมื่อวัยมากขึ้น ร่างกายก็จะเสื่อมถอยตาม ตอนนี้เธอยังสาวยังสวยและขายได้ ก็ต้องรีบทำเงินให้มากที่สุด

“แกได้เงิน ฉันก็ได้ด้วย ถือว่าน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าก็แล้วกัน” ลดาลักษณ์ถือว่า ที่ตนทำอยู่นี้ไม่ได้ทำเพื่อกวีตาและลูกเล้าทุกคนเท่านั้น เธอยังทำเพื่อตัวเองด้วย “แกรีบแต่งตัวซะ เสี่ยกิจตรงต่อเวลานะ อย่าให้เขาคอย เราต้องเป็นฝ่ายคอยเขาถึงจะถูก”

ลดาลักษณ์สั่งสอนเด็กในสังกัด ก่อนจะเดินออกไปตรวจดูความเรียบร้อยของผับ เนื่องจากอีกไม่ถึงชั่วโมง เมอร์รี่ผับก็จะเปิดประตูต้อนรับภมรหนุ่มท่องราตรี ที่มักมาเด็ดดอกไม้งามในผับของเธอไปดอมดม

รดาออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดราตรีสีดำ หญิงสาวเดินมานั่งที่เก้าอี้ เพื่อให้ลดาลักษณ์แต่งหน้าและทำผมให้ดั่งทุกวัน นับเวลาได้สามปีแล้ว ที่เธอต้องรับตำแหน่งผู้จัดการเมอร์รี่ผับด้วยความไม่เต็มใจ หากแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน สายตาของชายมากหน้าหลายตาที่มองมาที่เธอเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย อยากได้มาร่วมเตียง บ่อยครั้งที่เธอถูกเสนอเงินนับแสนบาท แลกกับความสุขที่มอบให้ชายหนุ่มหรือเฒ่าหัวงูแค่คืนเดียว แต่ก็สามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของชายมากตัณหานั้นได้ด้วยกฎเหล็กที่ตั้งไว้ว่า หากใครต้องการครอบครองผู้จัดการสาวพราวเสน่ห์คนนี้ ต้องจ่ายเงินห้าล้านบาทเป็นค่าตัว และคิดเป็นรายชั่วโมงอีกชั่วโมงละสองล้าน รดาจะพูดอย่างนี้กับทุกคนที่เสนอเงินมาให้เธอ และทุกคนอีกเช่นกันที่ล่าถอยทันทีที่ได้ยิน หันไปใช้บริการผู้หญิงเกรดเอที่ผู้จัดการสาวเสนอให้แทน

“เอ้า! ออกไปได้แล้ว อย่าลืมนะ วันนี้จะมีแขกพิเศษมาที่นี่ แกอย่าลืมทำตามที่ฉันบอก ไม่งั้นฉันจะจับแกขึงพืดให้ผู้ชายนับสิบปู้ยี่ปู้ยำแก”

คำขู่ของลดาลักษณ์ทำให้รดาพยักหน้ารับคำ เท้าบางเดินออกไปจากห้องแต่งตัว ได้เวลาที่เธอต้องสวมหน้ากากผู้จัดการสาวและแม่เล้าแล้ว