บทที่ 3 หน้ากากลวง 1.2

“งั้นพรุ่งนี้คุณก็ค่อยมารับรดาก็แล้วกัน เงินมาของไป ตกลงไหม” สีหน้าของรดาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ตามที่ลดาลักษณ์สอนเธอ

“ฉันต้องการพารดาไปวันนี้ และตอนนี้” ยุทธการพูดอย่างหัวเสีย

“บอกแล้วไงว่าเงินมาของถึงไป ถ้าเงินไม่มาของก็ต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับคนอื่น เพราะมีคนมาขอเปิดบริสุทธิ์รดาคืนนี้”

ยุทธการนิ่งอึ้งไปพักใหญ่กับคำพูดบาดใจและบาดหูของเจ้าของผับหรูแห่งนี้ หารู้ไม่ว่าสิ่งนั้นที่รดาพูดไม่มีหลงเหลือมาถึงเขา

“เขาให้เท่าไหร่ผมให้สองเท่า แต่ผมให้เงินพรุ่งนี้นะ เอานี่ไปเป็นหลักประกันก่อนรับรองผมไม่เบี้ยวแน่” ยุทธการถอดนาฬิกาฝังเพชรราคานับล้าน พร้อมกับแหวนเพชรที่มีราคาหลายล้านบาท ส่งให้รดาที่ยืนหน้าซีดท่ามกลางแสงที่ค่อนข้างสลัวของผับ หากมีแสงไฟมากพอเขาจะเห็นชัดว่า ใบหน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ

“แค่นี้ก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะ ฉันจะไปเอาเงินที่คุณเอง นัดมาว่าจะให้ไปเอาที่ไหน ทั้งหมดก็เจ็ดล้านตกลงไหม ถ้าไม่ ก็ถือว่าคำพูดระหว่างคุณกับฉันเป็นอันโมฆะ” รดาพูดอย่างเป็นต่อและหน้าเลือดได้อย่างสมบทบาท

“เธอนี่เลวกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ หน้าตาเธอสวยมาก แต่จิตใจทำไมไม่สวยงามเหมือนกับภายนอกเลยสักนิด หยาบช้า ชั่ว ไม่รู้ว่าฉันจะสรรหาคำไหนว่าด่าเธอดี”

รดาแทบจะร้องไห้ออกมา เมื่อได้ยินคำว่ากล่าวที่เจ็บลึกเสียดแทงหัวใจที่บอบบางนี้ แต่จะทำอย่างไรได้เล่า เมื่อเธอไม่สามารถหลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์ของลดาลักษณ์ได้เลย

“แล้วแต่คุณจะคิดว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันไม่แคร์ เพราะสิ่งที่ฉันสนคือเงินเท่านั้น”

“ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเห็นเงินเป็นพระเจ้า ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่ทำกับเพื่อนร่วมโลกที่นิสัยดีอย่างรดาและผู้หญิงอื่นอีกนับสิบให้ตกนรกทั้งเป็นหรอก” เขารู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานบันเทิงอย่างเดียว แต่มีการค้าประเวณีแอบแฝงอยู่

“ฉันบอกแล้วไงว่าแล้วแต่คุณจะคิด”

“ฉันไม่อยากเสียเวลากับเธอมากนักหรอก รดาอยู่ไหน พาฉันไปหารดาเดี๋ยวนี้”

“งั้นก็ตามมา”

รดาเดินนำยุทธการไปที่ด้านหลังของผับที่อยู่ชั้นสอง โดยมีสายตาคมแกร่งคู่หนึ่งมองทั้งสองสนทนาอยู่ตลอดเวลา ดวงตาดุจเปลวเพลิงมองมายังร่างบางโดดเด่นในชุดราตรี ผู้มีสรีระดุจนาฬิกาทราย สวยงามทั้งผิวพรรณและหน้าตา รูปร่างของเธอเย้ายวนตาชวนให้จับต้องลูบไล้ จินตนาการไปว่าเธอจะร้อนแรงขนาดไหนเมื่ออยู่บนเตียง ลีลาของเธอจะเร่าร้อนเหมือนท่าทางแสดงออกหรือไม่ เจ้าของดวงตาคู่นั้นไม่อยากคิดเลยว่าเธอคือแม่เล้าแห่งเมอร์รี่ผับ

รดาพายุทธการมาหยุดยืนที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ที่เดินมาไม่ไกลจากประตู รดาแสร้งเป็นพยักหน้าให้เบิ้มไขกุญแจที่คล้องเอาไว้ เมื่อบานประตูถูกเปิดออก ร่างของรดากำมะลอนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ทำให้ผู้พบเห็นทั้งสี่นิ่งอึ้งด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน รดา เบิ้ม และอู๊ด อดทึ่งกับการแสดงที่เต็มร้อยของลดาลักษณ์ไม่ได้ ที่แสดงได้อย่างแนบเนียนและสมจริง ยุทธการวิ่งเข้าไปภายในห้อง โอบกอดร่างที่สั่นเทาของลดาลักษณ์ไว้ในอ้อมแขน

“พี่ต้อมมาช่วยรดาแล้วนะ ไม่ต้องกลัว พี่มาช่วยรดาแล้ว”

ยุทธการปลอบโยนร่างบางที่ร้องไห้ตัวโยน ส่วนคนที่ร้องไห้ฟูมฟายกลับซ่อนรอยยิ้มแห่งความสำเร็จไว้โดยที่เขาไม่มีวันได้เห็น

“พี่ต้อมช่วยรดาด้วย รดากลัว รดากลัว” ลดาลักษณ์พูดพร่ำไม่หยุด

“ไม่ต้องกลัว พี่จะพารดาออกไปจากที่นี่เองนะ ไม่ต้องกลัว”

เขายังพูดปลอบโยนไม่หยุด รดายืนมองพี่ชายที่แสนดีกำลังถูกหลอกจากลดาลักษณ์ผู้หญิงที่มีความโลภเป็นที่หนึ่ง ความทะเยอทะยานเป็นที่สอง เห็นแก่ตัว ไม่สนใจความรู้สึกของใคร ขอแค่ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการเท่านั้นพอ รดาไม่สามารถช่วยเหลือเหยื่อที่ลดาลักษณ์ขุดหลุมหลอกล่อได้เลยสักคน เพราะถ้าเธอช่วย นั่นหมายความว่าเธอต้องตกเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียเอง

“คุณต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะได้รับเงินจำนวนเจ็ดล้าน ตามที่เราตกลงกันไว้”

รดาพูดแทรกเมื่อถึงบทบาทของตัวเอง อีกนิดเดียวรดา ละครฉากนี้ก็จะจบลงแล้ว อีกนิดเดียว หญิงสาวให้กำลังใจตัวเอง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า นี่เป็นการเริ่มต้นต่างหาก ความเจ็บปวดยังรอเธออยู่อีกไม่นาน ซาตานที่ร้อนแรงดุจเพลิงกัลป์กำลังสยายกรงเล็บเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ

“ออกไปให้พ้นหน้าฉันเสียทีได้ไหม ผู้หญิงใจทราม”

คนถูกต่อว่าถึงกับหน้าชา หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ หากแต่สายตาที่ดุกร้าวของลดาลักษณ์ที่ส่งมาให้ ทำให้รดาจำใจสวมหน้ากากที่หนักอึ้งนี้อีกครั้ง

“ฉันไปแน่ไม่ต้องห่วง ประตูจะเปิดเมื่อถึงตอนเช้า ในห้องนี้มีครบทุกอย่าง เชิญตามสบาย”

จบสิ้นกันเสียทีสำหรับละครฉากใหญ่ที่เธอเพิ่งแสดงไป ร่างบางรูดลงกับพื้นเมื่อประตูห้องปิดลง รดาถอดหน้ากากแม่เล้าออกกลับคืนสู่ความเป็นตัวเอง ความเสียใจอัดอั้นถูกระบายออกมาด้วยการร้องไห้ ปล่อยให้หยาดน้ำตาชำระล้างบาปที่เธอได้ร่วมกระทำครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่เธอเองไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่และวันใด

“ทำใจนะรดา เธอไม่มีวันรอดพ้นจากน้ำมือของเจ๊ส้มได้หรอก ไปพักผ่อนได้แล้ว”

คำปลอบโยนของเบิ้มมีให้ได้เท่านี้ แม้รู้สึกสงสารรดามากแค่ไหน แต่พวกเขาที่นี่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรรดาได้เลยสักคน รู้ดีว่าพวกเขาจะได้รับอะไรเป็นการตอบแทนที่ช่วยเหลือรดา ผู้หญิงที่ชื่อลดาลักษณ์ร้ายกว่าผู้หญิงคนไหนในโลกที่เขารู้จักและได้สัมผัสมา ผู้หญิงคนนี้ทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งหยิบยื่นความตายให้คนที่กล้าขัดคำสั่ง