บทที่ 8

โป๊กก!

แรงกระแทกกลางหน้าผากมน ทำให้เจ้าของร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลได้สติ แล้วยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากปอยๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ทั้งที่ยังอยู่ในอาการสะลึมสะลือสุดๆ

"ใครเล่นอะไรเนี่ย"

"ไม่มีใครเล่นอะไรทั้งนั้นแหละ แล้วนี่คิดอะไรอยู่ถึงได้กระโดดลงมาจากระเบียงหา!?"

เสียงตะโกนถามบ่งบอกถึงอารมณ์กรุ่นโกรธของคนพูด และมันก็ช่วยกระตุ้นให้ร่างบางที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงเบิกตาโพลง แล้วทำท่าจะลุกขึ้นมานั่งอย่างลืมเจ็บ

"โอ๊ยๆ เจ็บจัง" ประดับดาวยกมือขึ้นมาลูบๆ คลำๆ ที่หลังของตัวเองอย่างทุลักทุเล ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่คนตรงหน้า ที่เธอแอบโทษว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัวในใจ

"มองแบบนั้นหมายความไง"

"เปล่าค่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไงฉันขอนอนที่โรงพยาบาลแล้วกันนะคะ" เธอรีบบอก ทว่าอีกฝ่ายกลับแย้งขึ้น

"ใครอนุญาตให้นอน"

"คุณไม่ใช่ผู้ปกครองฉันสักหน่อย ทำไมต้องขออนุญาตด้วย ถึงต่อให้เป็นจริงๆ แต่ฉันก็บรรลุนิติภาวะแล้ว คงไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครหรอกมั้งคะ" ประดับดาวตอกกลับเสียงดัง แต่ดันเขยิบไปอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงอย่างระมัดระวังตัว

"พึ่งตกระเบียงมาหยกๆ แต่ปากเก่งจริงนะ"

"ฉันเปล่า"

"ประดับดาว สุวกิจ ใครใช้ให้คุณเอาเสื้อผ้าของผมมาใส่ แถมยังมีสายรัดเสื้อคลุมอาบน้ำนั่นอีก อยากมีปัญหาหรือไง"

คนตัวโตสาวเท้าเข้ามาติดขอบเตียง แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น จนร่างบางต้องหดคอหนีอย่างหวาดระแวง

"ก็เสื้อผ้าของฉันมัน..."

"ผมไม่ชอบใส่เสื้อผ้าร่วมกันกับใคร" เขาบอกเสียงเย็น

"งั้นคุณไม่ต้องใส่ตัวนั้นแล้วก็ได้ เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่" หญิงสาวบอกวิธีแก้ แล้วรีบเสหลบมะเหงกอีกชุดที่เขาทำท่าจะเขกใส่หน้าผากของเธออีกครั้ง

"ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดี นั่นมันชุดตัวโปรดของผมเลยนะ คุณจะให้ผมทิ้งมันหรือไง" ธาวินบอก แล้วตะปบไหล่บางทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าเขากำลังโกรธเต็มที่และจ้องจะเอาผิดกับคนตรงหน้าให้ได้

"ฉันขอโทษ ก็เห็นมันผับอยู่ในซอกลืบขนาดนั้น แถมยังตัวเล็กที่สุดแล้ว ใครจะไปคิดว่ามันเป็นชุดโปรดของคุณล่ะ"

ร่างสูงพยักหน้าช้าๆ แล้วจ้องคนที่พยายามขยับหนีฝ่ามือของเขาด้วยสายตามีเลศนัย

"งั้นก็กลับบ้านไปชดใช้ความผิดของคุณซะ ไม่ได้เจ็บจริงก็อย่ามานอนโรงพยาบาลเลย คนไข้ฉุกเฉินเยอะแยะที่จำเป็นต้องใช้มัน"

"ฉันเจ็บจริงๆ นะ คุณไม่ใช่ฉันคุณก็พูดได้สิ" ประดับดาวเถียงคอเป็นเอ็น

"สำออย"

"ฉันไม่ได้สำ... อุ๊บ!"

"อย่าเถียง ไม่ชอบ" คนเอาแต่ใจบอก หลังจากที่เขายกมือหนาขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างเกี่ยวเชือกที่ผูกชุดของโรงพยาบาลออกอย่างรวดเร็ว

"อื้อ...อ!"

ธาวินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างถือไพ่เหนือกว่าเมื่อเห็นว่าร่างบางร้องประท้วงและดิ้นรนหนีเขาสุดชีวิต ทว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น เพราะถ้าเธอขยับอีกนิด คงได้กลิ้งตกเตียงไปแน่ๆ

"ว๊ายย...ย!" คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เนื่องจากเธอดิ้นหนีเขาจนเกือบจะตกลงไปอย่างที่คิด แต่คนขี้แกล้งก็คว้าเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับดึงเธอให้เข้ามาอยู่แนบชิดกับแผงอกของเขาอย่างหวุดหวิด

"นี่โง่หรือเปล่าเนี่ย"

"โง่อะไรคะ ฉันหนีคุณจนเกือบตกเตียงนี่เรียกว่าโง่หรอ"

"แล้วใครใช้ให้ถอยหลังไปแบบนั้น" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าเอือมระอา แล้วดันคนตัวเล็กให้ออกห่าง

"ก็คุณจะถอดเสื้อฉันนี่!"

"รู้ก็ดี รีบเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนได้แล้ว จะได้กลับบ้านกัน" เขาบอกพลางโยนเสื้อผ้าของตัวเองที่เธอพึ่งถอดออกไปตอนเปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าของโรงพยาบาลเมื่อสองชั่วโมงก่อน

"ไม่กลับ!" ประดับดาวประกาศ

"อย่าพูดมาก บอกให้ไปเปลี่ยนก็ไป บอกให้กลับก็กลับ" คนตัวโตว่าพลางใช้สายตาข่มขู่เธอไปด้วย

"ไม่ค่ะ ฉันไม่กลับ ฉันจะนอนที่โรงพยาบาล"

"เอางั้นหรอ" ธาวินถามย้ำเสียงสูง

"ค่ะ"

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายกาจอีกครั้ง แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ "รู้ไหมว่านอกจากผมจะไม่ชอบใส่เสื้อผ้าร่วมกันกับใครแล้ว ผมยังไม่ชอบใช้เตียงร่วมกันกับใครด้วย ถ้าไม่จำเป็น"

ประดับดาวถอยหนี แล้วรีบเถียงกลับ "ก็ดีแล้วนี่คะ ฉันไม่ได้ขอให้คุณใช้เตียงร่วมกันกับฉันสักหน่อย"

"เหอะ! พูดอ้อมๆ คงไม่เข้าใจสินะ" เขาว่า

"ก็คุณพูดไม่เข้าใจจริงๆ นี่"

"ชอบความชัดเจนว่างั้น"

"ค่ะ ฉันชอบความชัดเจน แล้วฉันก็บอกคุณชัดเจนแล้วด้วยว่าคืนนี้ฉันจะนอนที่นี่"

"อ่อ..." ธาวินลากเสียงยาวเหยียดและคลี่ยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า จนเธอเริ่มรู้สึกได้ว่าที่ตรงนี้ไม่ปลอดภัยซะแล้ว

"อะไรคะ"

"ที่จริงถ้าได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะที่โรงพยาบาลมันก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ ยังไม่เคยทำมาก่อนเลยแหะ ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ชวน" ร่างสูงว่าพลางยื่นนิ้วเรียวยาวมาปัดผ่านเนินอกของเธอที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้าหลุดรุ่ย เพราะฝีมือของเขา

"นี่คุณ!"

"หืม... ว่าไง จะกลับไปด้วยกันดีๆ หรือจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันที่นี่ ตรงนี้ล่ะ"

"แปลว่าถ้ากลับไปคุณจะไม่ทำอะไรแบบนั้นกับฉันใช่ไหม" ประดับดาวถามกลับอย่างลองเชิง ทว่าคู่สนทนากลับพยักหน้ารับ แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรบางอย่างลงไป ก่อนจะยกมันขึ้นมาแนบหู

"เรื่องเอกสารที่เราร่างกันไว้ช่วยส่งเมลล์เข้ามาให้ผมทีนะ คืนนี้คงไม่ได้กลับไปทำต่อแล้วล่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ"

หญิงสาวเงียบฟังเขาพูดเรื่องเป็นการเป็นงานอยู่ห้านาที ก่อนที่คนตรงหน้จะกดวางสาย และหันมามองเธอด้วยสายตาที่ออกคำสั่งอยู่กลายๆ ว่าให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้

"เอ่อ... ฉันขอนอนที่โรงพยาบาลไม่ได้หรอ" ประดับดาวต่อรอง

"อยากจะโดนจริงๆ ใช่ไหม"

"ไม่ ฉันแค่ปวดหลังมาก จนแทบจะลุกไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย" เธอบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบที่หลังประกอบคำพูด

"ก็เห็นนั่งเถียงฉอดๆ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"

"คุณไม่ใช่ฉัน จะไปรู้อะไร" คนเจ็บเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"ดาว!" ธาวินเรียกชื่อเธอเสียงแข็ง ทำเอาร่างบางสะดุ้งน้อยๆ แล้วคว้าเสื้อผ้าของเขามากอดเอาไว้แน่น "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว อย่างี่เง่า"

"แต่ฉันเจ็บอยู่นะ ตกจากระเบียงนะคุณ ไม่ได้ตกเตียง จะได้เจ็บแค่นิดๆ หน่อย"

"คนหนีก็สมควรโดนแล้วนี่" ธาวินตอบกลับอยางไม่สะทกสะท้าน

"ใจยักษ์ ใจมารจริงๆ"

"ขอบคุณที่ชม"

"แต่ฉันดะ... อื้อ!"