บทที่ 7

เมื่อได้รับการยืนยันจากคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นว่าเจ้าตัวยังไม่ตาย เด็กสาวก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปตะโกนบอกคนในบ้านให้มารีบมาช่วยพยุงเธอเข้าไปอย่างทุลักทุเล

"ตอนที่ตกลงมาคุณเอาหลังลงหรอคะ ถึงได้ปวดหลัง" แม่บ้านวัยกลางคนที่มาเคาะประตูห้องก่อนหน้านี้ถามขึ้นด้วยแววตาขบขันอย่างกลั้นไม่อยู่

"จะให้หนูโทรตามหมอเลยไหมจ๊ะป้าแก้ว คุณเขาดูเจ็บมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่ากระดูกหักหรือเปล่า"

"ปากเสีย ถ้าคุณเขากระดูกหักขึ้นมาจริงๆ พวกเรานั่นแหละที่จะซวย" แก้วบ่นเสียงเขียว ก่อนจะปัดมือให้คนอายุน้อยกว่าไปโทรตามหมอ

"เอ่อ... ขอบคุณนะคะ" ประดับดาวเอ่ยขอบคุณ แล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง

"นอนลงก่อนเถอะค่ะ เกิดกระดูกหักกระดูกร้าวขึ้นมาจะแย่เอา" หญิงวัยกลางคนบอกอย่างเมตตาพร้อมกับยกมือขึ้นมากดเบาๆ เพื่อให้คนตรงหน้านอนลงไปตามเดิม

"ป้าช่วยพาหนูออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ" เธอถาม

"ไม่ได้หรอกค่ะคุณ ป้ารับเงินเดือนจากคุณธา ขืนป้าพาคุณหนีไป คุณธาก็ไล่ป้าออกพอดีสิคะ"

"แต่ว่าเขา..."

คนอาวุโสกว่าส่ายหน้าน้อยๆ และพูดขึ้น "คุณธาอาจจะทำอะไรแปลกๆ หรือมีความคิดแปลกแยกไปสักหน่อย แต่เขาไม่ได้ร้ายกาจอะไรหรอกค่ะ ถ้าคุณเชื่อฟังเขาสักนิด เขาอาจจะยอมปล่อยคุณไปก็ได้"

"งั้นหนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ถ้าตอบได้ ป้าจะตอบค่ะ" แก้วบอกอย่างเอ็นดู แล้วทายาลงบนแขนของคนตรงหน้าที่มีรอยฟกช้ำจากการกระแทกเมื่อสักครู่อย่างเบามือ

"คุณธาเขาเป็นใครหรอคะ"

"หือ... คุณไม่รู้จักคุณธาหรอคะ ป้าคิดว่าคุณมีเรื่องกับเขาก็เลยโดนจับมาแกล้งซะอีก เอ๋ ? หรือเขาจะชอบคุณ แล้วจีบด้วยวิธีฮาร์ดคอ"

ประโยคท้ายคนพูดบอกกลั้วหัวเราะ ทว่าคนฟังกลับทำหน้าเหยเก แล้วสั่นศีรษะรัวๆ เพื่อปฏิเสธความคิดนั้น

"คุณธาเป็นเจ้าของบริษัทอาหารแช่แข็งรายใหญ่ของประเทศเราเลยนะคะ ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาคุณธาเขาก็เข้าไปบริหารงานในบริษัททันทีเลย"

"เขามีพี่น้องไหมคะ" ประดับดาวถามข้อมูล เพื่อนำมันมาเปรียบเทียบกับสิ่งที่เขาเล่าให้เธอฟังก่อนหน้า

"มีค่ะ คุณธามีพี่ชายสองคน"

คำตอบของคู่สนทนาทำให้หญิงสาวรู้สึกหน้าชาวาบขึ้นมาทันควัน เพราะนั่นเป็นสิ่งที่สามารถยืนยันได้ว่าพวกเขาสามคนคือเด็กกำพร้าในบ้านเพ็ญศิริที่แม่ของเธอละเลยอย่างที่เขาว่าไว้จริงๆ

"แล้วพี่ๆ ของคุณธาล่ะคะ"

"คุณธีกับคุณธารไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกค่ะ พวกเขามีบริษัทกับห้างสรรพสินค้าต้องดูแล" แก้วตอบด้วยรอยยิ้ม

"บริษัทกับห้างสรรพสินค้า ?"

"ค่ะ ธุรกิจของครอบครัวธันวกุลมีสามอย่าง แบ่งให้ลูกชายสามคนลงตัวพอดี"

ร่างบางงุนงงเมื่อได้ยินคำว่า 'ครอบครัว' จากปากของคนตรงหน้า จึงถามต่อ

"พ่อแม่ของเขาล่ะคะ"

"อืม...ม ตั้งแต่ป้ามาอยู่ที่นี่ ป้าก็เคยเห็นคุณศักดิ์ชัยแค่ครั้งเดียวเองค่ะ พวกบอดี้การ์ดที่อยู่มานานบอกว่าคุณเขาเจ็บออดๆ แอดๆ จนคุณธารส่งไปรักษาตัวอยู่ที่อเมริกา"

"แล้วแม่ของเขาล่ะคะ" ประดับดาวถาม เพราะคนที่จับเธอมาพูดถึงผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ซึ่งข้อมูลใหม่มันช่วยกระตุ้นต่อมความอยากรู้ของเธอสุดๆ

"ไม่ทราบสิคะ ไม่มีใครพูดถึงคุณผู้หญิงสักคน"

"ลูกๆ ไม่มีใครพูดถึงแม่เลยหรอคะ" เธอถามย้ำ

"ค่ะ ป้าคิดว่าคุณธี คุณธาร คุณธา อาจจะมีแม่คนละคนกัน" หญิงวัยกลางคนบอกยิ้มๆ อย่างไม่ใส่ใจ เพราะตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ ก็ไม่เห็นแม่ของทั้งสามแล้ว

"ทำไมหรอคะ"

"ก็ลูกชายบ้านนี้หน้าตาไม่เหมือนกันเลยนี่คะ แถมยังไม่มีเค้าโครงหน้าพ่อเขาเลยสักนิด"

"อ่อ..." ประดับดาวรับคำ แล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างไม่รู้จะถามอะไรต่อ

"หมอมาแล้วจ๊ะป้า ให้เขามาตรวจตรงนี้เลยไหมจ๊ะ" เสียงแหลมของเด็กสาวดังขึ้น ทำให้คนอาวุโสกว่ารีบตะโกนตอบ

"ให้หมอตรวจตรงนี้แหละ เกิดกระดูกหักกระดูกร้าวเคลื่อนไหวมากๆ แล้วจะยุ่ง"

ทันทีที่พูดจบร่างเล็กก็เดินนำหมอหนุ่มเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าคนเจ็บ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบน้ำออกมาให้ตามหน้าที่

"เมื่อกี้กิ่งบอกว่าคุณ..."

"ดาวค่ะ" เธอบอกชื่อของตัวเองกับเขา

"คุณดาวตกระเบียงหรอครับ"

"ค่ะ" หญิงสาวตอบรับ เพราะขืนบอกไปว่าเธอจงใจกระโดดลงมาล่ะก็... คงจะมีแต่คนหัวเราะเยาะแน่ๆ

"ถ้าอย่างนั้นคงจะต้องเอ็กซะเรย์แล้วล่ะครับ พอกิ่งบอกแบบนั้นผมก็เลยมากับรถพยาบาล เดี๋ยวบุรุษพยาบาลจะเอาแปลเข้ามาย้ายคุณไปที่รถนะครับ" หมอหนุ่มอธิบาย แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"เอ่อ... ฉันพอจะเดินไหวค่ะ"

"จะไหวแน่หรอคะ เมื่อกี้คุณนอนนิ่งเชียว แถมระเบียงมันก็สูงออกขนาดนั้น ถ้ากระดูกยังปกติอยู่ คงเป็นสตรีเหล็กแล้วค่ะ" ป้าแก้วแย้งด้วยความเป็นห่วง

"ตอนนั้นจุกค่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว"

"บางทีคุณอาจจะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ต้องระวังด้วยนะครับ" ชายหนุ่มบอก ก่อนจะเข้ามาช่วยคนอาวุโสกว่าพยุงร่างบางไปที่รถ

"ขอบคุณนะคะคุณหมอที่อุตส่าห์มา" หญิงวัยกลางคนบอก เพราะตอนนี้หมอหนุ่มอยู่ในชุดไปรเวท นั่นแปลว่าเขาออกเวรไปแล้ว

"ต้องมาสิครับป้าแก้ว แฟนไอ้ธาเจ็บตัวทั้งที ผมต้องว่างให้มันอยู่แล้วล่ะ"

ประดับดาวตาเหลือก แล้วทำท่าจะปฏิเสธ

"เอ่อ... ฉันไม่"

"หนูโทรบอกคุณธาให้แล้วนะคะ คุณธาบอกว่าเสร็จงานแล้วจะตามไปที่โรงพยาบาลค่ะ"

เสียงของเด็กสาวที่ตะโกนออกมาจากในตัวบ้านดับฝันของคนฟังเข้าอย่างจัง นี่ใจคอเขาจะตามไปรังควานเธอถึงโรงพยาบาลเลยหรือไง

"ดีแล้วครับ จะได้ให้ไอ้ธาไปรับ"

"เอ่อ... ให้ฉันนอนที่โรงพยาบาลได้ไหมคะหมอ" หญิงสาวถามขึ้น เพราะถ้าหากได้นอนที่โรงพยาบาลเธอก็พอจะมีทางติดต่อกับคนที่บ้านได้บ้าง ไม่ใช่มาติดแหงกอยู่กับเขาแบบนี้

"หืม ?"

"พอดีฉันปวดหลังมากเลยค่ะ กลัวจะกลับบ้านไม่ไหว"

หมอหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเหมือนจะเข้าใจ... แต่ก็ไม่เข้าใจ

"ทะเลาะกับไอ้ธาอยู่หรอครับ ถึงอยากไปนอนที่โรงพยาบาลให้มันตามง้อ"

"ไม่ใช่ค่ะ!" คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงดัง

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ" หมอหนุ่มบอกกลั้วหัวเราะ แล้วหันไปบอกให้พยาบาลที่ตามมาด้วยช่วยพยุงเธอขึ้นไปนอนในรถ

ประดับดาวมองค้อนใส่คนร่างสูงด้วยความหมั่นไส้ เพราะเขาไม่ได้เข้าใจเธอเลยสักนิด แถมยังโมเมคิดเองเออไปอีก

'เหอะ! สมควรแล้วที่เป็นเพื่อนกับอีตานั่น' ร่างบางบ่น แล้วนอนถอนหายใจออกมายาวเหยียดอย่างปลงตก