บทที่ 4

"เอ่อ... ก็จริงที่แม่ของฉันเป็นคนอนุมัติให้คุณไปอยู่กับคนพวกนั้น แต่ฉันคิดว่าแม่คงไม่ได้ตั้งใจจะให้พวกคุณไปเจอเรื่องร้ายๆ แบบนั้นแน่ แม่ฉันบริหารบ้านเพ็ญศิริมานาน ท่านไม่เคยปล่อยปะละเลยเด็กที่ออกไปกับผู้ปกครองเลยนะคะ อย่างน้อยก็ต้องติดตามผลเป็นเวลาหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กสามารถเข้ากับครอบครัวที่รับเลี้ยงเขาได้จริงๆ" ประดับดาวแก้ต่างแทนมารดา เพราะเธอไม่เคยเห็นท่านทำงานผิดพลาดมาก่อน

"แล้วพวกผมล่ะ คุณคิดว่าสิ่งที่ผมต้องเจอมันเรียกว่าอะไร คุณรู้ไหมว่าความสะเพร่าของแม่คุณมันทำให้เด็กผู้ชายสามคนต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในขุมนรกบนดินมาตั้งสิบกว่าปี แถมตัวเองยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในวงสังคมในฐานะแม่พระที่ให้ชีวิตใหม่กับเด็กๆ เนี่ยนะ หึ แม่พระหรือซาตานกันแน่"

"นี่คุณ!"

"ทำไม รับไม่ได้หรือไง" ชายหนุ่มถามเสียงดังพลางจ้องมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยถากถาง

"เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว และแม่ฉันก็คงไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นกับคุณกับพวกคุณหรอกค่ะ ไหนๆ ท่านก็เสียไปแล้ว อโหสิกรรมให้ท่านเถอะนะคะ ฉันกับครอบครัวจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณเอง" หญิงสาวพยายามยื่นข้อเสนออย่างปะนีปะนอมมากที่สุด เพราะลูกคนเดียวที่ถูกประคบประหงมมาอย่างดีไม่เคยเจอเรื่องราวอะไรอย่างนี้มาก่อน

"ตอนนี้ผมมีมากกว่าคุณด้วยซ้ำ"

"ถ้าอย่างนั้น... คุณพอจะให้อภัยแม่ฉันได้ใช่ไหมคะ" ประดับดาวถามอย่างมีหวัง

"โลกสวยไปหรือเปล่า" เขาถามกลั้วหัวเราะ แต่คนฟังกลับหน้าถอดสี

"แล้วคุณจะให้พกเราทำยังไงคะ"

"ผมไม่ได้ต้องการพวกคุณ แต่ผมต้องการให้แม่คุณชดใช้"

"แต่แม่ฉันเสียไปแล้ว คุณคงไม่ได้บ้าถึงขั้นจะไปปลุกคนตายให้ลุกขึ้นมาขอโทษหรอกมั้งคะ" หญิงสาวตอบกลับอย่างเหลืออด เพราะเธอไม่ชอบให้เขามาตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหู

"เป็นความคิดที่ดีนะ"

"คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"

"ใช่ ความจริงผมควรจะบ้าตามผู้หญิงคนนั้นไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ" ธาวินตะคอกกลับ เพราะเธอทำให้เขานึกถึงแม่เลี้ยงใจร้ายที่ชอบทรมานเขาและพี่ชายด้วยการจับข้างในห้องมืดๆ แล้วให้อดข้าวอดน้ำจนกว่าจะพอใจ

"ผู้หญิง... คนนั้น ?"

"แม่เลี้ยงของผมที่แม่คุณไม่รู้ว่าเธอมีอาการทางจิตไง" เขาเฉลย

"อาการทางจิต" ร่างบางทวนคำของเขาราวกับคนสติหลุด

ให้ตาย... แม่เธอปล่อยเด็กไปกับคนแบบนี้ได้ยังไงกัน

วูบนึงประดับดาวรู้สึกสงสารพวกเขาขึ้นมาจับใจ และเธอก็สัญญากับตัวเองว่ากลับไปจะต้องค้นประวัติของเด็กทุกคนขึ้นมาเพื่อตรวจเช็คสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาในปัจจุบันบ้างแล้ว เผื่อว่าจะมีเด็กคนไหนต้องเผชิญเรื่องร้ายๆ เหมือนคนตรงหน้ากับพี่ชายอีก

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ รู้สึกสงสารผมหรือไง"

"ฉันขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะ แต่บางทีตอนนั้นแม่อาจจะมีเหตุผลของท่านก็ได้ อย่างน้อย..."

"เหตุผลอะไร !?" ธาวินตะโกนถามเสียงดังลั่น จนคนฟังสะดุ้งเฮือก

"คะ คือ คือฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราน่าจะพอตรวจสอบได้" เธอบอกเสียงสั่น