บทที่ 2

กลิ่นหอมสะอาดลอยเข้ามาในจมูกของคนที่กำลังนั่งหมดสติอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ ก่อนที่อาการปวดเมื่อยตามร่างกายจะจู่โจมตามมาติดๆ เมื่อเธอเริ่มได้สติมากขึ้น

"โอ๊ย!"

ประดับดาวร้องเสียงหลงเพราะเชือกที่มัดตรึงเธอไว้กับเก้าอี้ตัวใหญ่มันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก แถมเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ยังมีแค่เสื้อกล้ามตัวบางกับกางเกงซับในขาสั้นสีขาวที่สั้นจู๋จนแทบจะปิดต้นขาขาวไม่มิดด้วยซ้ำ

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

พลั่ก!

ประตูไม้บานใหญ่ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับการปรากฎตัวของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่เธอไม่คุ้นเคย ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เรียกความสนใจจากคนมองได้เป็นอย่างดี

"คุณเป็นใคร" เธอถาม

"อยากรู้จักผมหรอ"

"จับฉันมาทำไมคะ ฉันไปทำอะไรให้คุณ" หญิงสาวเอ่ยถามน้ำตาคลอ เพราะยิ่งเธอขยับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงแรงเสียดสีจากเชือกเส้นใหญ่ที่ถูไปกับผิวบอบบางมากเท่านั้น

"ว้า... ถามเยอะจัง ผมตอบไม่ทันแล้วสิ"

"ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย และก็แน่ใจว่าไม่เคยทำอะไรให้คุณรู้สึกไม่ดีด้วย"

"แหม... ทำไมคุณฉลาดจัง" ชายหนุ่มปริศนาบอกกลั้วหัวเราะ แล้วลงมือถอดเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้กับโซฟาสีแดงสดตรงปลายเตียงด้วยสีหน้าหื่นกระหาย

"ขะ ขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลย" คนตัวเล็กบอกอย่างตื่นกลัวและพยายามถอยหนี ทว่าเชือกที่ตรึงเธอเอาไว้กับเก้าอี้คืออุปสรรคชิ้นใหญ่

"ไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ใจดีถึงขนาดลงทุนให้ลูกน้องไปจับคุณมานั่งตากแอร์ฟรีๆ ที่บ้านหรอกนะ"

"แล้วคุณต้องการอะไรคะ ต้องการเงินหรอ แต่ว่า..." ประดับดาวถามพลางไล่สายตามองเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทุกชิ้นภายในห้องนอนของเขา แล้วส่ายหน้าช้าๆ

"คุณดูมีเงินเยอะกว่าฉันซะอีก"

"คิดว่างั้นหรอ" เขาถามด้วยท่าทางกวนประสาทพร้อมกับลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงหน้าเธอ

"ค่ะ"

"ความจริงต้องขอบคุณแม่คุณนะที่ทำให้ผมมีเงินใช้มากมายขนาดนี้" ชายหนุ่มพูดจบก็แค่นหัวเราะ แล้วยกมือขึ้นมาบีบคางเล็กของคู่สนทนาเบาๆ "แต่มันไม่ง่ายเลยรู้ไหม กว่าผมจะตะเกียกตะกายขึ้นมาจากนรกขุมนั้นได้ มันไม่ง่ายเลยสาวน้อย"

"โอ๊ย!"

การเพิ่มแรงบีบของเขาทำเอาคนตัวเล็กส่งเสียงร้องออกมาด้วยสีหน้าเหยเก เขาจึงยอมปล่อยมือจากเธอแต่โดยดี แล้วคลี่ยิ้มอ่อนโยนขัดกับการกระทำแบบสุดๆ

"อยากรู้ไหมว่าผมจับคุณมาทำไม"

"ค่ะ" ประดับดาวตอบรับอย่างไม่ลังเล เพราะอยากรู้ว่าคนดีๆ อย่างแม่ของเธอไปทำอะไรให้เขา

"อยากรู้มากขนาดไหนล่ะ"

"เอ่อ... คุณควรจะฉันบอกนะคะ"

"รู้จักใช้คำนะ แต่ผมไม่ใช่ลูกน้องของคุณ จะบอกหรือไม่บอกมันก็เป็นสิทธิ์ของผม" ร่างสูงแกล้งตอบยียวน ก่อนจะวางมือลงบนต้นขาเรียวจนเธอสะดุ้งสุดตัวและพยายามถอยห่าง

"อย่านะคะ"

"หืม... อย่าอะไรหรอคนสวย"

"อย่าทำแบบนี้" หญิงสาวบอกเสียงแข็ง เพราะเขาเริ่มใช้มือสากลูบไล้ต้นขาเธอเล่น จนคนถูกแกล้งตัวสั่นไปหมด

"ดุซะด้วย" ธาวินบอกกลั้วหัวเราะ แล้วพุ่งเข้าไปขโมยหอมแก้มใสฟอดใหญ่

"ว๊ายย...ย!"

"ตกใจหรอ" เขาถาม

"นี่คุณ!"

"ว่าไงครับ อยากโดนอีกทีหรอ ได้สิ"

พูดจบคนตัวโตก็ตั้งท่าจะเข้ามาหอมแก้มเธออีกข้าง แต่คนตัวเล็กกลับสะบัดหน้าหนี แล้วหดคอจนเกร็งไปหมด

"แค่นี้ก็กลัวแล้วหรือไง นี่คุณรู้ไหมว่าแม่คุณทำให้ผมต้องเจอกับอะไรบ้าง"

"แม่ฉันไปทำอะไรให้คุณ" ประดับดาวถามกลับด้วยความสงสัย พร้อมทั้งจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าไม่วางตา

"อยากรู้หรอ"

"รีบบอกมาเถอะค่ะ" เธอเร่ง

"ถ้าบอกไปแล้วคุณจะรับผิดชอบในสิ่งที่แม่คุณทำไว้กับผมหรอ" เขาถามพลางมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

"ฉัน..."

"ไม่กล้ารับผิดชอบหรือไง"

"ก็ฉันยังไม่รู้เลยนี่คะ แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบได้ยังไง"

"แปลว่าถ้ารู้แล้ว คุณจะรับผิดชอบผมงั้นสิ"

คำถามสองแง่สองง่ามของเขาทำเอาร่างบางเบิกตาโพลง ก่อนจะผงะหนีเมื่อเขาเอื้อมมือมาวางที่ไหล่มน แล้วบีบคลึงมันเบาๆ เพื่อกลั่นแกล้งให้เธอกลัว

"ถ้ามันเป็นความผิดของแม่ฉันจริงๆ ฉัน..."

"ฉัน ?"

"ฉันจะรับผิดชอบให้ก็ได้" ประดับดาวบอกต่อ เพราะถึงเธอไม่ยอมรับผิดชอบ เขาก็คงไม่ยอมปล่อยเธอออกไปจากที่นี่ง่ายๆ แน่

"อืม ใจกล้าเหมือนกันนี่นา"

"แล้วจะบอกได้หรือยังคะ ว่าแม่ไปทำอะไรให้คุณ"

ธาวินคลี่ยิ้มกว้างพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ร่างบางจนเธอนั่งเกร็ง แล้วยกนิ้วเรียวขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเล็กด้วยความรู้สึกหื่นกระหายตามสัญชาตญาณความเป็นชาย

แต่ยังก่อน... เขาจะยังไม่ทำอะไรเธอตอนนี้ เพราะอย่างน้อยประดับดาวควรจะได้รับรู้เรื่องราวของแม่ตัวเองที่ทำไว้กับเขาและพี่ชายซะก่อน

"ได้สิ ผมบอกคุณแน่ว่าแม่คุณทำอะไรไว้กับผมและพี่ชายบ้าง แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ผมว่าเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า"

"ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้อยากรู้จักคุณ" คนตัวเล็กรีบตอบกลับทันควัน เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาทำความรู้จักกับคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเขา

"ปากดี"

"ฉันเปล่า..." ประดับดาวตอบเสียงอ่อย

"ช่างเถอะ ต่อให้คุณไม่อยากรู้จักผม ผมก็จะทำให้คุณรู้จักอยู่ดี แถมยังรู้จักแบบ..." เขาแกล้งลากเสียงยาว แล้วไล้นิ้วเรียวยาวไปตามแก้มเนียนใส ก่อนจะพูดต่อ "ทุกซอกทุกมุมเลยด้วยนะ"

"มะ ไม่ ไม่ค่ะ" หญิงสาวบอกและพยายามหลบหลีกสัมผัสจากเขา

"ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง แค่นี้ก็ปฏิเสธกันซะละ"

"ฉันไม่ได้จะรับผิดชอบแบบนั้น" เธอแย้ง

"อ่อ... แล้วคุณอยากจะรับผิดชอบผมแบบไหนล่ะ"

"ละ แล้ว แล้วคุณอยากได้อะไรล่ะคะ ถ้าไม่เกินความสามารถของฉันมากเกินไปก็..."

"ผมไม่ได้อยากได้สิ่งของ" ร่างสูงขัดขึ้น

"แล้วอยากได้อะไรล่ะคะ"

"อยากแก้แค้น"

คำตอบของเขาทำเอาเจ้าของร่างบอบบางหน้าถอดสี เพราะไม่ต้องขยายความเพิ่มเธอก็พอจะรู้ว่าความต้องการของเขามันไม่ธรรมดาแน่

"แต่แม่ฉันเสียไปตั้งหลายปีแล้วนะคะ คุณจะให้อภัยท่านไม่ได้เลยหรอ บางทีแม่ฉันอาจจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป แต่ยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษพวกคุณก็ได้ค่ะ หรือบางที... คุณอาจจะเข้าใจผิด" ประดับดาวบอกเสียงอ่อย เพราะมารดาของเธอเป็นคนดีมาก และท่านไม่มีวันทำเรื่องเลวร้ายตามที่เขากล่าวหาแน่ๆ

"เข้าใจผิดงั้นหรอ"

"ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเรามาทำให้ใครเข้าใจผิดอีกสักคนดีไหม" คนตัวโตถามด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"จะทำอะไรคะ"

"ก็ทำให้ใครสักคนเข้าใจผิดไง" เขาตอบกำกวม

"หมายความว่าไง"

"เดี๋ยวก็รู้"

พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะฉกชิมความหวานจากกลีบปากเล็กอย่างรวดเร็ว และ...

แชะ!