บทที่ 1

"ค่ะ หนูได้รับเอกสารแล้วค่ะ น้าภา"

เจ้าของร่างเล็กพูดกับคนในสาย ขณะที่เธอกำลังเดินไปยังตู้เอทีเอ็มหน้าร้านสะดวกซื้อใกล้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ครอบครัวเป็นผู้อุปการะมาหลายรุ่น

(ดีจ๊ะ ถ้าได้รับเอกสารแล้ว ดาวก็รีบโอนเงินมาให้น้าทันทีเลยนะ อุตส่าห์ต่อราคาได้ถูกขนาดนี้แล้ว ถ้าชักช้าเดี๋ยวเถ้าแก่เขาเปลี่ยนใจ แล้วจะยุ่ง)

"ค่ะน้าภา ตอนนี้ดาวเดินมาถึงตู้เอทีเอ็มแล้วค่ะ"

(จ๊ะ ถ้าอย่างนั้นน้าขอวางสายก่อนนะ พอดีตาทิตย์โทรมาน่ะ)

"ค่ะ"

หลังจากที่น้าสาววางสายไปเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็มุ่งตรงไปยังตู้เอทีเอ็มทันควัน เพราะเธอต้องโอนเงินค่าซื้ออุปกรณ์ต่อเติมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปให้อีกฝ่าย ที่อุตส่าห์ช่วยเป็นธุระให้ ทั้งที่นภาไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบด้านนี้เลย

"เมฆฝนทำท่าจะตกอีกแล้ว เมื่อไหร่จะหมดหน้าฝนสักทีเนี่ย" คนตัวเล็กบ่น ขณะที่รอให้เครื่องจ่ายเงินอัตโนมัติทำงานตามขั้นตอนของมัน

ติ๊ด!

สัญญาณเตือนดังขึ้นเมื่อตู้เอทีเอ็มตรงหน้าทำหน้าที่ของมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

มือเล็กยกขึ้นมากดลงไปบนหน้าจอตู้สองสามที แล้วรับบัตรกับสลิปมาเก็บใส่กระเป๋าถืออย่างรวดเร็ว เพราะเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมาแล้ว และเธอก็ไม่อยากเปียกก่อนที่จะถึงบ้านด้วย

"สวัสดีครับ"

เสียงแหบห้าวที่ดังขึ้นข้างตัว ทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้ามองพลางขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความสงสัย

"คะ ?"

"ใช่คุณประดับดาว เจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเพ็ญศิริหรือเปล่าครับ"

ร่างบางพยักหน้ารับเบาๆ เพราะใบหน้าเหี้ยมเกรียมของคู่สนทนา ทำเอาเธอควานหาเสียงของตัวเองแทบไม่เจอแล้วด้วยซ้ำ

"พอดีเจ้านายผมอยากคุยเรื่องเงินบริจาคกับคุณประดับดาวน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกหรือเปล่า"

"อ่อ สะดวกค่ะ เราไปคุยกันที่บ้านเพ็ญศิริเลยดีไหมคะ เผื่อว่าเจ้านายของคุณอยากจะเยี่ยมชมสถานที่ แล้วก็พูดคุยกับเด็กๆ ด้วย" ประดับดาวบอกพร้อมโปรยรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้คู่สนทนาอย่างเป็นมิตร

"ถ้าอย่างนั้นเชิญที่รถเลยครับ ฝนตกแบบนี้ถ้าปล่อยให้คุณประดับดาวตากฝนไปคงไม่ดี" ชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมที่เหมือนโจรห้าร้อยมากกว่าคนขับรถเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วผายมือเชื้อเชิญเธอไปที่รถอย่างมีมารยาท

"ขอบคุณค่ะ" ร่างบอบบางหันมากล่าวขอบคุณชายคนเดิมที่เดินมาเปิดประตูรถให้เธอ

และขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปนั่งด้านใน ผ้าผืนหนึ่งก็ถูกยกขึ้นมาปิดบริเวณใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว

อุ๊บ!

หญิงสาวพยายามกลั้นหายใจอย่างสุดความสามารถ ทว่าในช่วงแรกเธอดันสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ทำให้ฤทธิ์ของยาสลบจำนวนมากจู่โจมสติสัมปชัญญะให้เริ่มพร่าเลือนและดับสนิท

"เรียบร้อยแล้วครับนาย"

ชายฉกรรจ์กรอกเสียงใส่โทรศัพท์และรีบปิดประตูรถ เพื่อทำตามคำสั่งต่อมาอย่างว่าง่าย