จ่ายไม่ครบ

และแล้วลูกเกดก็เริ่มร้องไห้ทั้งทุบหลังชี้ไม้ชี้มือไปที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนั้น ใจของลูเซียโน่ไปอยู่ที่โรงแรมแล้วเขาจึงไม่สนใจในสิ่งที่คนเมาร้องขอ

กระทั่งลูกเกดเริ่มตีเขาหนักมือขึ้นและแล้วเธอก็ทำในสิ่งที่ลูเซียโน่ไม่คาดคิด

"โอ๊ย เกดปล่อยพี่พี่เดี๋ยวนี้"

"สมชายถ้าม่ายยยยจอดฉันจะหยิกหัวนมแกให้หลุดเยยยย หัวนม หัวนม หยิกหัวโนมมมม"

"ปล่อยหัวนมพี่ ปล่อย"

ลูกเกดไม่พูดเปล่าเธอล้วงสองมือเข้าไปในเสื้อเชิตของเขาแล้วหยิกหัวนมทั้งสองข้าง เล็บแหลมยาวของลูกเกดนั้นไม่ธรรมดาทำเอาลูเซียโน่เจ็บแสบถึงเนื้อใน เขาไม่เคยเชื่อเรื่องเวรกรรมมาก่อนแต่ตอนนี้ลูกเกดกำลังทำให้เขาเริ่มเชื่อเรื่องนี้แล้ว

"เซเว่น สมชายเซเว่นนนนนน"

"ได้ ๆ ปล่อยพี่ก่อนพี่จะพาไปซื้อขนม"

"ม่ายยไปเซเว่นก่อน"

ถึงจะเมาลูกเกดยังรู้จักต่อรอง ลูเซียโน่ถอนหายใจยาวทนการกระทำของลูกเกดไม่ไหวทั้งที่ตัวเองขับมอเตอร์ไซต์อยู่จึงเสียเปรียบเธอไม่น้อย โดนหยิกจนรู้สึกชาไปหมดแล้วในที่สุดเขาก็เห็นเซเว่นอยู่แยกไฟแดงหน้า

"เกดดูนั่นเซเว่น พี่จะจอดให้ปล่อยพี่ก่อนเร็ว"

"จริงนะสมชายไม่หกนะ"

"ไม่หกปล่อย"

คราวนี้ลูกเกดหัวเราะเธอไม่หยิกหัวนมเขาแล้วแต่เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้เบาๆ คล้ายจะเอาใจ ลูเซียโน่ถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่สัมผัสของแม่สาวน้อยในคราวนี้กลับทำให้ร่างกายเขาตื่นตัวแทน มือนุ่มนิ่มเล็ก ๆ ของเธอทั้งเขี่ยทั้งลูบหัวนมของเขาเล่นจนเขาเริ่มหายใจลำบาก

แต่คราวนี้เขาไม่ได้บอกให้เธอหยุด

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจอดรถหน้าเซเว่นแห่งหนึ่ง ลูกเกดถูกลูเซียโน่แบกเอาไว้ด้านหลัง พวกเขาไม่ถอดกระทั่งหมวกกันน๊อคเดินเข้าไปในร้านเหมือนแม่หมีกำลังแบกลูกหมียังไงยังงั้น

"ขอขนมจีบซาลาเปาครับ"

"ซาลาเปารับไส้อะไรดีคะ"

พนักงานถามเขาด้วยรอยยิ้มด้วยความรู้สึกว่าพวกเขาน่ารัก หนุ่มรูปหล่อตัวสูงกำลังแบกผู้หญิงสาวสวยตัวเล็กน่ารักโดยผูกเธอไว้ด้วยเสื้อหนังตัวหนึ่งเหมือนว่าพวกเขาเพิ่งหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นรักหวานแหวว

เมื่อได้ยินคำถามลูเซียโน่จึงกระทุ้งถามคนข้างหลังที่คอพับคออ่อนไม่รู้เรื่องทันที

"ลูกเกดเอาไส้อะไร"

"หือ สมชายว่ารายน๊า"

"ซาลาเปาเอาไส้ไรคะ" เขาถามย้ำอีกรอบ

"อ๊อ ทู๊กกกไส้ เอิ๊ก อุ่นร้อนๆ นาค๊าาา" แล้วเธอก็เริ่มร้องเพลงอีกครั้ง "ไก่ย่างงถูกเผา เอิ๊ก ก่ายยยย่างถูกผาวว มันจาโดนไม้เสียบบบ ตูดซ้าย ตูดขวาา ร้อนนนนจังเลย เอิ๊ก"

เมื่อคนข้างหลังเริ่มส่งเสียงลูเซียโน่ก็เริ่มลนลาน เขาพลาดเองกว่าเธอจะยอมสงบลงได้ก็เล่นเอาแทบแย่เขายังไปปลุกให้เธอส่งเสียงออกมาอีก

"ทุกไส้ครับอย่างละลูกขอเร็ว ๆ นะครับ ขอโทษที่เธอโวยวายนะครับแฟนผมเมาไปหน่อย อ้อขออะไรก็ได้ที่แก้เมาให้หน่อยนะครับพวกน้ำส้มหรืออะไรที่แก้เมาได้แบบนี้ ยาทาแผล ทาแก้ฟกช้ำพวกนั้นด้วยครับเอามาให้หมดเลย"

"ได้ค่ะ"

ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาพูดคำนี้ไปกี่ครั้งแล้ว พนักงานเซเว่นก็มองพวกเขาแล้วอมยิ้มเกิดมาในชีวิตเขาไม่เคยรู้สึกอับอายเหมือนวันนี้มาก่อน เขากดดันพนักงานอีกครั้ง

"ช่วยเร่งหน่อยนะครับ"

"ค่ะ ค่ะ"

พนักงานตอบในขณะที่พยายามสงวนท่าทางพยายามไม่หัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ ในขณะที่ลูเซียโน่มองไปรอบๆ ดีที่ตอนนี้ดึกมากแล้วจึงไม่มีคนให้เขาอับอายมากไปกว่านี้

ลูเซียโน่มองถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนโชว์อยู่ด้านหน้าพลางเม้มปาก คิดถึงหน้านาชาขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งตามจีบเพื่อนสาวของยัยตัวแสบนี่มาก็จะทำเลวคิดไม่ซื่อกับลูกเกดแล้วคงไม่ดีด้วยความยับยั้งชั่งใจที่มีอยู่มากในที่สุดเขาก็ตัดใจ

ตั้งใจว่าจะไปหากินข้างนอกดีกว่าปล่อยให้ลูกเกดนอนที่โรงแรมของเขาแล้วกัน เขาจึงเมินถุงยางพวกนั้นไม่สนใจมันอีก

กระทั่งเขาจ่ายเงินค่าซาลาเปาและกำลังจะออกจากร้าน พนักงานคนหนึ่งก็พูดขึ้น

"เดี๋ยวค่ะ ยังจ่ายไม่ครบค่ะ"

ลูเซียโน่หันกลับมามอง ค่าซาลาเปาตามบิลก็ครบแล้วมีอะไรไม่ครบ เขาเลิกคิ้วกำลังจะถามน้องพนักงานคนนั้นเลยชี้ไปที่ลูกเกดแล้วบอกว่า

"ค่าถุงยางในมือของแฟนคุณสามกล่องค่ะ ขออนุญาตคิดเงินค่ะ"

ลูเซียโน่ "..."